Δεν πίστευαν στα μάτια τους οι ελεγκτές του ΔΝΤ με αυτά που γίνονται στην χώρα μας!
"Εχω πάει και ελέγξει σχεδόν 30 χώρες. Αυτά που βλέπω εδώ δεν τα είδα πουθενά!"

Αυτά τα λόγια βγήκαν από το στόμα του Δανού Πώλ Τόμσεν ο οποίος είναι και επικεφαλής του κλιμακίου των ελεγκτών ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ που βρίσκονται αυτές τις μέρες στην χώρα μας.

Σύμφωνα με το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, οι απαντήσεις των ελλήνων αξιωματούχων στις ερωτήσεις των ελεγκτών άφηναν τους τελευταίους άφωνους!

Για παράδειγμα:

Πριμ παραγωγικότητας
Ελεγκτες: "Εδώ βλέπουμε ένα κονδύλι για πριμ παραγωγικότητας σε δημοσίους υπαλλήλους. Γιατί το πληρώσατε αφού οι στόχοι της αύξησης της παραγωγικότητας, δεν επετεύχθησαν;", ρώτησαν.

Ελληνες αξιωματούχοι: "Ξέρετε, δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι η προσπάθεια που κατεβλήθη για την επιτυχία του στόχου ήταν πραγματικά αξιοσημείωτη..."

Ελεγκτες: Πόσοι απασχολούνται στο δημόσιο;

Ελληνες αξιωματούχοι: "Τι ακριβώς εννοείτε; Γιατί εχουμε διάφορες κατηγορίες, και διαφορετικές συμβάσεις εργασίας".

Ελεγκτες: "Εμείς απλώς θέλουμε τον αριθμό."

Ελληνες αξιωματούχοι: "Για τον συνολικό αριθμό δεν είμαστε έτοιμοι. Θα μαζέψουμε τα στοιχεία και σε επόμενη συνάντηση θα σας ενημερώσουμε!"

Ελεγκτες: Πόσους διεφθαρμένους υπαλλήλους έχετε πιάσει;

Ελληνες αξιωματούχοι:"Ξέρετε αυτά τα πράγματα άπτονται της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, οι δε διαδικασίες είναι χρονοβόρες και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε επακριβώς την εξέλιξη της κάθε υπόθεσης..." !!!

H συνέχεια είναι ακόμα χειρότερη.. (αλλά όχι επιβεβαιωμένη)

Την πρώτη μέρα τους έβγαλαν για μεσημεριανό (lunch), ο Υπουργός και ο υφυπουργός, σε παρακείμενο εστιατόριο και παρήγγειλαν και πλήρωσαν φαγητά αξίας 750€ (!) δηλαδή 150€ το άτομο!
Ζήτησαν (ο υπουργός) να προστεθούν και 50€ μπουρμπουάρ για τον σερβιτόρο και να σταλεί ο λογαριασμός στο Υπουργείο!

Τρελάθηκαν οι άνθρωποι!

Από την επόμενη μέρα οι 3 ελεγκτές του ΔΝΤ αρνήθηκαν να πάνε για φαί με τον υπουργό και πήγαν μόνοι τους.

40€ και οι τρεις!

Ο Έλληνας φύλακας άγγελος πολλών παιδιών σε όλο τον κόσμο -
The Greek Patron angel of many children around the world

Τα τελευταία ένδεκα χρόνια, έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους -

Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.
Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.

Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών». Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.

Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Ελληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.

«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».

Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά. Οταν ταξιδεύω για...
φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση. Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».

"Πιστεύω στον Θεό"

Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος - ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».

Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».

Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Αλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».

Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους:

«Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη. Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της. Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.
Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.
Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι "υπεράνω των δυνάμεών μου", όμως ποτέ δεν λυγίζω.
Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».

Η ευτυχία τής προσφοράς

Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».

Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους. Ομως, ο Αυξέντιος Καλανγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο. Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.

Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν, κι είναι όλοι οι γιατροί που αποτελούν την ομάδα του: «Είναι όλοι αυτοί που έχουν δεσμευτεί με την ευτυχία της προσφοράς και βρίσκονται στην ομάδα μου. Από εκεί και πέρα σε ό,τι αφορά το επιστημονικό έργο, είναι χρέος και καθήκον μου να το μεταλαμπαδεύσω στις επόμενες γενιές. Σε αυτούς που θα ακολουθήσουν μετά από μένα».

Ο ίδιος πάντως αν δεν ήταν γιατρός, θα ήθελε να γίνει καπετάνιος - όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο. Ετσι γίνεται όταν έχεις για πατρίδα σου ολόκληρο τον κόσμο κι όταν ο ανθρωπισμός είναι ο «φάρος» που σου δείχνει τη ρότα για να πορευτείς πρόσω ολοταχώς...

Πόσοι τον γνωρίζουν αλήθεια;; Εγώ τον γνώρισα μόλις πριν λίγο. Ας μεταβιβάσουμε αυτούς που πραγματικά γίνονται παράδειγμα προς μίμηση, σε όσους πιστεύουν ακόμα στις αξίες.

Υπάρχουν δυο τρόποι για να λάμπεις: είτε να αντανακλάς το φως είτε να το δημιουργείς.

Έδω και κάποια χρόνια έχω ακούσει διάφορες ιστορίες, που αφορούν την αισθητική παρέμβαση σε αυτό που η φύση μας δίνει απλόχερα, τις τρίχες. Στις γυναίκες η απομάκρυνση γίνεται συχνά, ενώ στους άντρες γίνεται πιο σπάνια και τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία άνθιση. Το φυσιολογικό είναι σχετικό, οπότε ο καθένας μας ας κρίνει από τη δική του σκοπιά. Άλλος το κάνει επειδή είναι αθλητής (λόγω καλύτερης τριβής, όπως οι κολυμβητές), άλλος επειδή είναι body builder (για να φαίνονται οι μυς μόνο, μέσα από τα μικροσκοπικά μαγιό που φορούν) κι άλλος επειδή έτσι του αρέσει κλπ. Οι ιστορίες που θα σας αναφέρω είναι σχετικές με την αποτρίχωση, είναι αληθινές, όσο αληθινές μπορεί να είναι δια μεταφοράς από στόμα σε στόμα.

Μία γυναίκα πριν κάποια χρόνια πήρε τηλέφωνο, σε ένα ινστιτούτο ομορφιάς, για να κλείσει ραντεβού για αποτρίχωση.

-Θέλω στην κοιλιά και στο μπικίνι, για εμένα και την κόρη μου.

Η γυναίκα που καλούσε, κάπνιζε και καπνίζει σαν φουγάρο, είναι καθηγήτρια, οπότε ξελαρυγγιάζεται καθημερινά, με αποτέλεσμα η βελούδινη φωνή της, να μοιάζει πιο μπάσα.

-Ξέρετε, λέει η υπάλληλος, Για την κόρη εντάξει, αλλά για εσάς δεν κάνουμε στο μπικίνι.

-Για ποιο λόγο;; εμφανώς θιγμένη επέμεινε.

-Δεν κάνουμε σε άντρες!

Από την άλλη υπάρχουν κέντρα αισθητικής που κάνουν και σε άντρες.  Η επόμενη ιστορία έχει ήρωα έναν άντρα που επειδή λάμβανε μέρος σε διαγωνισμούς body building έπρεπε να μην έχει ίχνος τρίχας πάνω του. Όταν έφτασε η ώρα για τα ευαίσθητα σημεία, τον έπιασε μία ντρόπη καθώς την εργασία την εκτελούσε μία γυναίκα.

-Συγγνώμη, αλλά καταλαβαίνετε πως αν νιώσω κάτι, είναι φυσιολογικό.. ντρέπομαι ήδη..

-Μην ανήσυχείτε κύριε, με αυτά που θα σας κάνω δεν θα σας ανησυχεί καθόλου μην νιώσετε κάτι..

Μετά από αυτήν την κουβέντα, δεν έγινε τίποτα, απλά ακούστηκε η φωνή του σε τρία τετράγωνα, μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία.

Μία φίλη είχε πάρει πριν λίγα χρόνια μία ειδική συσκευασία με την επανάσταση στην αποτρίχωση. Κάποιες λωρίδες ειδικού κεριού τοποθετήθηκαν στο πόδι της. Ήταν κατακαλόκαιρο, άρα και επικίνδυνο λόγω μαυρίσματος. Βάζοντας τις λωρίδες δεν μπορούσε με τίποτα να τις ξεκολλήσει. Προσπάθησε μόνη της και τελικά ζήτησε βοήθεια. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν λωρίδες λευκού χρώματος στα πόδια της, και να μοιάζει με ζέμβρα. Η επαναστατική μέθοδος δεν την πόνεσε μόνο στην τσέπη αλλά και στην ουσία!! Μετά από κάποια ώρα, και ενώ έλεγε για το πρόβλημα που αντιμετώπισε, ο αδελφός της έδωσε την λύση διαβάζοντας απλά τις οδηγίες χρήσεως:

-Η λωρίδα απομακρύνεται, ρίχνοντας απλά λίγο νερό. Μετά σιγά σιγά ...

Τέλος άλλη μία ιστορία παρόμοια κατάστασης μου αφηγήθηκαν πριν λίγο καιρό. Ο ήρωας αυτήν την φορά ήταν ένας καλοντυμένος κύριος που παρουσιάσθηκε με γυναικείο όνομα, ας πούμε στην τύχη Μαρία Ιωάννου. Πήγαινε από γραφείο σε γραφείο, έδινε αυτό το όνομα, οπότε όταν η αισθητικός ήρθε να εκτελέσει το έργο της, ανακάλυψε πως η γυναίκα που ήθελε αποτρίχωση ήταν ένας άντρας.

Στο τέλος ανακάλυψε στην κοπέλα, ότι ήταν ηθοποιός και υποδυόταν ακόμα και στη ζωή τον ρόλο του, για να τον εντρυφήσει πιο εύκολα. Αυτή η τακτική δεν είναι καινούρια, είναι μία μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε πρώτα στην Αμερική τουλάχιστον πριν 30 χρόνια.

Τον συνάντησα πριν κάποιες μέρες στην τράπεζα. Συναντήθηκε το βλέμμα μας, αλλά το μυαλό μας όσο και να ταξίδεψε δεν βρήκε μία θύμιση. Αλλάζει ο χρόνος τους ανθρώπους, γκριζάρουν τα μαλλιά τους, τα μάτια τους, αλλά το βλέμμα δεν αλλάζει, απλά ξεθωριάζει... σαν μία παλιά φωτογραφία.

Δεν θυμάμαι το ονομά του και αν δεν άκουγα ένα τραγούδι σήμερα του Αλκίνοου, δεν θα τον θυμόμουν. Την ιστορία του θυμάμαι, ένα βράδυ πριν δέκα χρόνια περίπου..

...Ήθελα λίγες μέρες για να απολυθώ από τον στρατό. Με φώναξαν κάποια παιδιά σε ένα γραφειάκι.

-Έχω γενέθλια είπε ο πιο μοναχικός. Καθίστε μαζί μου να πιούμε, να ταξιδέψουμε, να ξεχαστούμε.

Καθίσαμε χωρίς να γνωριζόμαστε καλά καλά. Ένα ουίσκι ξερό, χωρίς πάγο και αναψυκτικό, στάθηκε μπροστά μας και αρχίσαμε να πίνουμε. Μουσική από ραδιόφωνο και όλοι να ψάχνουμε το νόημα μέσα από τους στίχους. Το μπουκάλι έφυγε, αλλά τσοντάραμε και πήραμε άλλα δύο. Η νύχτα ήταν μεγάλη. Ένα τραγούδι του Ζαχαριά έπαιζε και άρχισα να χορεύω. Δέκα φορές έχω χορέψει ζεϊμπέκικο για αυτό και τις θυμάμαι:

Έβαλε τα χέρια μέσα στις παλάμες του και έκλαψε. Ένα κλάμα ανθρώπινο, έγινε λυγμός, μεταμορφώθηκε σε δάκρυ της απώλειας, της ματωμένης ψυχής..
-"Η φωτιά μου που καίει πως θα σβήσει.." ψιθύρισε..

Δεν είπαμε τίποτα. Απλά καθίσαμε και τον ακούσαμε. Κάθε άντρας δέχεται ένα χαστούκι στη ζωή του και αιτία μία γυναίκα. Αν είσαι τυχερός το δέχεσαι νωρίς. Ένα υγρό πέπλο φάνηκε στα μάτια μας. Φυσήξαμε τον καπνό του τσιγάρου και αυτός σκόρπισε όπως και η στάχτη. Η φλόγα είχε σβήσει από καιρό.

Λέγεται πως το δάχτυλο που στηρίχθηκε ο πολιτισμός είναι ο αντίχειρας. Είναι αυτός που κρατώντας αντίσταση σε όλα τα υπόλοιπα δάχτυλα επιτρέπει στο χέρι να πιάσει και να χειρίζεται τα εργαλεία. Η γραφή στηρίχτηκε στον αντίχειρα, αλλά όσο η τεχνολογία άκμαζε ολοένα και περιοριζόταν η χρήση του. Στα κινητά είναι βασικότατος ως προς τον χειρισμό, ωστόσο στους Η/Υ η χρήση του είναι περιορισμένη, ειδικά στο τυφλό σύστημα που είναι τελείως απών.

Πριν λίγες μέρες έπιασα το δάχτυλο στην πόρτα. Όχι λίγο, αλλά όλο το δάχτυλο. Όσο αστείο και να ακούγεται, νομίζω από παιδάκι έχω να νιώσω τόσο πόνο. Κόντεψα να λιποθυμίσω. Πήγαινα να δω τα ανήψια μου και περίμενα κανά τέταρτο για να μην με δουν και τρομάξουν.

Πρώτη κίνηση ήταν να βάλω πάγο. Φυσικά το νύχι είχε αρχίσει να μαυρίζει από το αίμα εσωτερικά. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει μία λύση ώστε να σου περάσει ο πόνος άμεσα. Μία γιατρός το έχει γράψει σε ένα εγχειριδιό της. Ο Γιάννης Ζάχαρος μου έδωσε τη λύση εδώ από το blog του, αλλά δεν το τόλμησα. Την ίδια μέρα ένας φίλος γραφίστας μου ζήτησε την παρουσία μου στο γραφείο του. Μία λάθος εκτύπωση σε 15000 φυλλάδια και θα πήγαινε στράφι όλη η δουλειά, εκτός αν τοποθετούσαμε ένα αυτοκόλλητο σε μία συγκεκριμένη θέση. Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα πως ο αντίχειρας είναι βασικό δάχτυλο για τοποθέτηση αυτοκόλλητων, καθώς μετά από ένα τετράωρο απασχόλησης είχα μείνει πολύ πίσω συγκριτικά με την προσπάθεια των άλλων..

Το βράδυ του χτυπήματος ήταν ανυπόφορο. Ξύπνησα δύο φορές από τον πόνο και τη δεύτερη σηκώθηκα και απόλαυσα έναν καφέ με το χάραμα. Απλές καθημερινές δουλειές μου φαινόντουσταν βουνό: κούμπωμα πουκάμισου, κλείδωμα πόρτας, λύσιμο χειρόφρενου, χειρισμός κινητού - πάλι καλά που το αριστερό μου χέρι το έχω εξασκήσει αντίστοιχα στην χρήση του κινητού.

Όσες φορές ΞΑΝΑ-χτύπησα κατά λάθος, ήταν σε αυτό το δάχτυλο, αλλά αυτό είναι νόμος για οποιοδήποτε χτύπημα. Περίπου τρεις μέρες κράτησε ο πόνος, αλλά το μαύρισμα θα κρατήσει αρκετό καιρό. Οι γνώμες διίστανται. Κάποιος μου είπε τρεις μήνες, μέχρι να βγει καινούριο. Κάποιος άλλος είναι σίγουρος ότι το νύχι θα αποκολληθεί από το δάχτυλο. Ένας συνάδελφος είχε καταφέρει ακριβώς το ίδιο χτύπημα. Είναι συνηθισμένος να μιλάει με ακρότητες, οπότε την μία μέρα μου μίλησε για 8 μήνες αποθεραπεία και την άλλη για εννέα. Όπως και να έχει, το θέμα είναι αποκρουστικό και όταν πήγα να πληρώσω το κινητό, η υπάλληλος με κοίταγε με έντονο βλέμμα στο δάχτυλο. Τελικά αναγκάστηκα να βάλω το χέρι στην τσέπη. Μου πρότειναν να το βάψω με χρώμα φυσικό (δεν ήξερα ότι υπάρχει βερνίκι νυχιού με χρώμα φυσικό), να βάλω μία θήκη ή το πιο απλό ένα τσιρότο, αλλά για την ώρα το δείχνω με καμάρι, όπως μία διαφήμιση παλαιότερα για τα εγχώρια προϊόντα, που έλεγε "ο επιμένων Ελληνικά" προβάλλοντας τον αντίχειρα με τα χρώματα της Ελλάδας, δείχνω το ζοφερό μέλλον της Ελλάδας, στα οικονομικά δρώμενα.. μαύρο.

Λένε κάποιοι μελετητές ότι "O αντιχείρας ανεξαρτητοποιεί τον άνθρωπο". Έτσι αν δείτε τον αντιχείρα ενός χιμπαντζή, ενώ είναι υγιέστατος και ανεπτυγμένος , δεν φτάνει ποτέ παρά πάνω από την αρχή του δείκτη του χεριού του . Έτσι και στους ανθρώπους όσο πιο μεγάλος και μακρύς είναι ένας αντιχείρας τόσο πιο πολύ κυριαρχούν οι πνευματικές του ικανότητες . Ενώ αντίθετα ο άνθρωπος με κοντό άκομψο, τραχύ αντιχείρα είναι τραχύς και ζωώδης στις ιδέες και τα ένστικτά του. Tα άτομα με μακρύ καλοσχηματισμένο αντιχείρα είναι διανοούμενοι και για την εκπλήρωση ενός σκοπού, θα χρησιμοποιούν την διανοητική δύναμη της θέλησης και όχι την κτηνώδη δύναμη τους, την οποία θα εφαρμόσει ο άνθρωπος με τον κοντό χοντρό αντιχείρα.

Μια ιστορία πάντα επίκαιρη:

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας καλός πατέρας με τις δύο κόρες του που υπεραγαπούσε εξίσου. Μεγάλωσαν γρήγορα με τη σωστή καθοδηγησή του και όταν ήρθε η ώρα να παντρευτούν, η μια διάλεξε ένα γεωργό και η άλλη έναν αγγειοπλάστη.

Πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια και ο καλός πατέρας αποφάσισε να πάει να επισκεφτεί τις κόρες τους στα νοικοκυριά τους.

Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει, φτάνει στο σπίτι της γυναίκας του Γεωργού.
-Πως είναι κόρη μου η ζωή σου; Είσαι ευτυχισμένη;
-Απ' όλα τα καλά έχω πατέρα και ο άντρας μου με αγαπά. Το μόνο που θα 'θελα είναι να ρίξει μια βροχή να ποτίσει τα χωράφια που έχουμε φυτέψει τους σπόρους και περιμένουμε να μεγαλώσουν τα σπαρτά. Αν μ'αγαπάς πατέρα, βροχή να εύχεσαι για μένα!

Ο πατέρας έφυγε χαρούμενος και στο μυαλό του είχε μονάχα μια ευχή: Να βρέξει για το καλό της κόρης του και του γαμπρού του.

Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει, φτάνει στο σπίτι της γυναίκας του Αγγειοπλάστη.
-Πως είναι κόρη μου η ζωή σου; Είσαι ευτυχισμένη;
-Απ' όλα τα καλά έχω πατέρα και ο άντρας μου με αγαπά. Το μόνο που θα 'θελα είναι να έχει καλοκαιρία τις επόμενες μέρες γιατί έχουμε πλάσει ένα σωρό αγγεία και περιμένουμε να στεγνώσουν για να τα μοσχοπουλήσουμε. Αν μ'αγαπάς πατέρα, ήλιο να εύχεσαι για μένα!