Τον συνάντησα πριν κάποιες μέρες στην τράπεζα. Συναντήθηκε το βλέμμα μας, αλλά το μυαλό μας όσο και να ταξίδεψε δεν βρήκε μία θύμιση. Αλλάζει ο χρόνος τους ανθρώπους, γκριζάρουν τα μαλλιά τους, τα μάτια τους, αλλά το βλέμμα δεν αλλάζει, απλά ξεθωριάζει... σαν μία παλιά φωτογραφία.

Δεν θυμάμαι το ονομά του και αν δεν άκουγα ένα τραγούδι σήμερα του Αλκίνοου, δεν θα τον θυμόμουν. Την ιστορία του θυμάμαι, ένα βράδυ πριν δέκα χρόνια περίπου..

...Ήθελα λίγες μέρες για να απολυθώ από τον στρατό. Με φώναξαν κάποια παιδιά σε ένα γραφειάκι.

-Έχω γενέθλια είπε ο πιο μοναχικός. Καθίστε μαζί μου να πιούμε, να ταξιδέψουμε, να ξεχαστούμε.

Καθίσαμε χωρίς να γνωριζόμαστε καλά καλά. Ένα ουίσκι ξερό, χωρίς πάγο και αναψυκτικό, στάθηκε μπροστά μας και αρχίσαμε να πίνουμε. Μουσική από ραδιόφωνο και όλοι να ψάχνουμε το νόημα μέσα από τους στίχους. Το μπουκάλι έφυγε, αλλά τσοντάραμε και πήραμε άλλα δύο. Η νύχτα ήταν μεγάλη. Ένα τραγούδι του Ζαχαριά έπαιζε και άρχισα να χορεύω. Δέκα φορές έχω χορέψει ζεϊμπέκικο για αυτό και τις θυμάμαι:

Έβαλε τα χέρια μέσα στις παλάμες του και έκλαψε. Ένα κλάμα ανθρώπινο, έγινε λυγμός, μεταμορφώθηκε σε δάκρυ της απώλειας, της ματωμένης ψυχής..
-"Η φωτιά μου που καίει πως θα σβήσει.." ψιθύρισε..

Δεν είπαμε τίποτα. Απλά καθίσαμε και τον ακούσαμε. Κάθε άντρας δέχεται ένα χαστούκι στη ζωή του και αιτία μία γυναίκα. Αν είσαι τυχερός το δέχεσαι νωρίς. Ένα υγρό πέπλο φάνηκε στα μάτια μας. Φυσήξαμε τον καπνό του τσιγάρου και αυτός σκόρπισε όπως και η στάχτη. Η φλόγα είχε σβήσει από καιρό.