Ασπρο. Η μία άκρη. Το ένα από τα δύο απόλυτα. Το κατά πόσο είναι απόλυτο, από τη στιγμή που πάνω σ’ αυτό μπορείς να ρίξεις οποιοδήποτε χρώμα προκαλώντας τους άπειρους συνδυασμούς, είναι υπό συζήτηση.

Μαύρο. Η άλλη άκρη. Το κατά πόσο είναι απόλυτο, από τη στιγμή που δεν αφήνει τίποτα να φανεί στους άλλους, είναι επίσης υπό συζήτηση.

Γκρίζο. Μάλλον το υπερεκτιμούν. Το έχουν αναδείξει σε εκπρόσωπο, των άπειρων αποχρώσεων που προκύπτουν από τις μίξεις. Τις λένε λοιπόν - αυτές τις μίξεις - , ενδιάμεσες, ίσως και έυκολες, ίσως και παραπλανητικές. Ισως και ασταθείς.

Το έχω προσπαθήσει, να ξεμπερδεύω με αυτά τα γκρίζα, τα πολύχρωμα, τα θολά, αλλά δεν μου προκύπτει. Ολο και κάτι θα ξεμένει ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, που και αυτά, δύσκολα τα αναγνωρίζω πιά. Πάντως, η αλήθεια είναι πως το άσπρο ή το μαύρο, πολλές φορές βοηθούν, άλλοτε ίσως και να βολεύουν (λεπτή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του «βοηθούν» και «βολεύουν».  

Κλπ κλπ …

 Και απ’ εκείνη τη στιγμή, έρμαιο εκείνης της παράδοξης μαγείας,, επιδόθηκε στο κυνήγι των προτάσεων και της κάθε του λέξης. Ν’ αντισταθεί δεν μπορούσε σ’ αυτούς τους ήχους. Και στα νοήματα. Της, είχε δώσει, έτσι είχαν συμφωνήσει, το απόλυτο δικαίωμα της ερμηνείας, ακόμα και της παραμόρφωσης. Ετσι, της είχε πει, θα μπρούσε να βρεί τις πύλες προς τη σκέψη του και τη ψυχή του.  

Ηταν όμως πολλές αυτές οι πύλες, ήταν διαφορετικές, την είχε προϊδεάσει. Ομως, εκείνη δεν είχε τίποτα να φοβηθεί. Στο πρώτο χάσιμό της, στην πρώτη της μικρή ασφυξία, εκείνος θα της άνοιγε το παράθυρο της διαφυγής. Δεν θάταν για δική της προαστασία όπως θα νόμιζε. Για δική του θάταν. Μες τον πανικό της, μπορεί να κοβόταν από αιχμηρές γωνίες των διαδρομών του, μπορεί να έφερνε τα πάνω – κάτω στον κόσμο του. Να τον μάτωνε. Και έτσι, εκείνος θα πονούσε.  

Ακολούθησε λοιπόν τους απόηχους της σκέψης και των λόγων. Χάθηκε σε αυτές. Στα μέσα και στα έξω του. Μόνο που, άρχισε να κρυώνει. Ναι, έκανε κρύο εκεί έξω, εκεί μέσα, δεν μπορούσε να καταλάβει που βρισκόταν ακριβώς. Δεν άργισε να το διαπιστώσει. Ειχε απομακρυνθεί, μεσα στο τρελλο της παιχνίδι. Ειχε χάσει την πηγή. Την έλεγαν ανάσα. Εβγαζε εκείνη τη ζέση. Τη χρειαζόταν. Την αναζήτησε ξανα ...  

Κλπ κλπ κλπ.

από ένα παλιό περιοδικό. θα βρω τινος ειναι και θα το γραψω καποια στιγμή.

Επειδή η Ξάνθη ειναι μεν μοναδική αλλα υπάρχουν και άλλα μέρη που αξίζουν εκεί γύρω, ... η Κεραμωτή απέχει μισή ωρίτσα με το αυτοκίνητο. Απο εκεί και πέρα, η Θάσος είναι πολύ κοντα. Στη διαδρομή προς Θάσο .. γλάροι. Γλάροι παντού. Η συντροφιά που πρέπει σε κάθε πλεύση (τουλάχιστον από αέρος, γιατί ύπάρχουν και τα δελφίνια). Οι γλάροι λατρεύουν τα μπισκοτάκια. Κράκερς.. Και έχουν έναν μοναδικό τρόπο να τ' αρπάζουν. Η φωτογραφία είναι από τα παιδιά της Riverland που φροντίζουν για ν' αναδείξουν τις κρυφές ομορφιές της περιοχής.

Επειδή έρχεται ή Ανοιξη (και το καλοκαιράκι) και οι εποχές αυτές χωρίς την Ξάνθη, κάτι χάνουν, ορίστε μία φωτόγραφία εκθέματος, από το Μοναδικό Λαογραφικό Μουσείο, της Μοναδικής Ξάνθης. Είναι από την εποχή της ακμής της. Εμποροι, Διανοούμενοι, Καλλιτέχνες. Επιστήμονες, Συνεταιριστές, Εργατικό Κίνημα, Επιχειρηματίες ... Ηταν όλοι τους εκεί. Κάτι από τα πολλά που αξίζουν στο Μουσείο. Με τον ξεναγό, παρουσιαστή, να διάνει άλλη διάσταση στο ταξίδι του χρόνου. (φωτογραφίες μάλλον επιτρέπονται, αν όχι η μικρή παρανομία δεν πειράζει).