Είμαι ένοχη το δηλώνω και το υπογράφω. Ένοχη πρώτα απ' όλα απέναντι στον εαυτό μου...

Το έγκλημα μου κοινό. Αμέλεια! Αμέλεια προς τις υποχρεώσεις μου, αμέλεια προς τους ανθρώπους γύρω μου, αμέλεια ακόμα και απέναντι στον εαυτό μου... Όχι εκ προθέσεως, ειλικρινά! Νεύρα να το πω, μιζέρια να το πω; Ότι να 'ναι...

Η πηγή του κακού...μάλλον το ότι σταμάτησα να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και με ευχαριστούσαν. Από το να διαβάσω ένα βιβλίο, να βγω για ένα σαββατιάτικο καφέ με φίλους, ακόμα και να γράψω στο blog...

Τρέχω και δε φτάνω, σε απλά ελληνικά. Χάνω δέκα ώρες από τη ζωή μου καθημερινά, σε μετακινήσεις και κάνοντας κάτι που δεν με καλύπτει... Δεν είναι δημιουργικό και δεν έχω επαφή με κόσμο.

Είχα και αυτόν το γ^&$%#*ο δόντι, που ναι μεν το ξεφορτώθηκα, αλλά μόλις τις τελευταίες μέρες σταμάτησα να πονάω. Ημικρανίες, αυτιά, μάτια, όλα μαζί...ουφ

Έχω και το σπίτι που πάει από το κακό στο χειρότερο. Η σκόνη συσσωρεύεται πάνω σε σκόνη, και κοντεύω να ξεχάσω τι χρώμα είχαν τα έπιπλα. Απορώ προς τα καταφέρνουν τόσα χρόνια οι μαμάδες μας...

Βέβαια θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα, αλλά δεν είναι και ιδανικά...

Είμαι ένοχη κύριε Πρόεδρε, αλλά λόγω πρώτερου έντιμου βίου, αθωώστε με.

Το υπόσχομαι πως θα γίνω υπόδειγμα. Και δεν το υπόσχομαι σε σας...

Σε μένα το υπόσχομαι.

Γιατί αν δεν φροντίσω εγώ τον εαυτό μου, ποιος θα το κάνει;

Και για του λόγου το αληθές οι υποχρεώσεις που είχα αμελήσει τακτοποιούνται σιγά σιγά, πήρα καινούριο βιβλίο, έχω κανονίσει για ποτάκι και σήκωσα επιτέλους το άτιμο τηλέφωνο να καλέσω ανθρώπους που είχα καιρό να ακούσω...

Επόμενο βήμα: ανεύρεση δημιουργικότερης απασχόλησης...