Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια. Το ξέρω. Δεν είμαι μοντέλο. Κι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνω. Έτσι ήμουν και δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξω. Αλλά όχι και έτσι...

Τι θέλω να πω;

Δεν είμαι πρώτο μπόι. Για κοπέλα θα με χαρακτήριζες κανονική προς κοντή. Τα τακούνια σώζουν την κατάσταση. Χοντρή δε με λες. Έχω μόνιμα τρία κιλά πάνω από το κανονικό για το ύψος μου. Λένε οι ειδικοί 50-53, εγώ είμαι κλασσικά κολλημένη στα 56. Έχω φτάσει και στα 59 ενίοτε, αλλά δε θα πεθάνουμε κιόλας. Πεινάω, θα φάω. Δεν πεινάω δεν θα φάω. Απλό...

Αλλά ακόμα και αυτά τα έξτρα κιλάκια τα παίρνω σταθερά στην κοιλακή χώρα (είμαι πολύ σταθερός τύπος τελικά). Όχι στη λεκάνη και στους μηρούς όπως συνηθίζεται για όλες τις κοπέλες. Αλλά και εκεί να τα πάρω δεν θα φανεί. Δεν θα φανεί επειδή έχω πλάτες. Όχι δεν κάνω γυμναστική. Την απεχθάνομαι. Όχι δεν πήγαινα κολύμβηση. Απλά έτσι γεννήθηκα. Με πλάτες...

Και εδώ είναι που αρχίζει το πρόβλημα. Πρόβλημα γιατί δεν μπορώ να βρω μπλούζες. Όλες αυτές οι μικροκαμένες, λεπτοκομμένες μπλούζες δεν μου μπαίνουν. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Είναι λες και μπήκαν στο πλύσιμο. Οπότε ψάχνοντας για μπλούζα ζητάω πάντα το large...

Και στο κατάστημα γίνεται πάντα ο εξής σουρεάλ διάλογος:

Πωλήτρια: Να σας βοηθήσω;

Α: Ναι, παρακαλώ αυτή τη μπλούζα σε large.

Π: Αποκλείται είστε αδύνατη. Το small φοράτε.

A: Όχι. Φοράω το large. Θα μου το δώσετε.

Π: Δοκιμάστε πρώτα το small.

Το φοράω. Βλέπει η κοπέλα πως δεν μπαίνει με την καμία.

Π: Α, να σας δώσω το medium.

A: Δεν μου δίνεται κατευθείαν το νούμερο μου να τελειώνουμε.

Π: Όχι, όχι. Δοκιμάστε αυτό.

Το οποίο δοκιμάζω και πάλι δε μου μπαίνει. Και έκπληκτη η πωλήτρια μου δίνει τελικά το επιθυμητό νούμερο.

Ήξερα πως συνήθως οι κοπέλες ζητάνε το μικρό και οι πωλήτριες τους δίνουν το μεγαλύτερο. Εγώ που ζητώ το μεγάλο γιατί σώνει και καλά θέλουν να με μικρύνουν;

Και στην τελική δυό μέτρα πλάτη έχω δεν φαίνεται;