« Στούντιο πρωινάδικου είναι. Παιδάκι μου τι έχεις κάνει; Χάζεψες τελείως;»

Είναι παράδοξο, αλλά γενικότερα αυτή την ερώτηση την ακούω ιδιαίτερα από τους γονείς μου. Μάλλον εγώ είμαι παράδοξη... Το έχω πάρει όμως απόφαση.

Εξηγούμαι. Από 15 χρονών έμενα με τους γονείς μου αλλά και μόνη μου. Το σπίτι μας είχε δύο διαμερίσματα όπου στο ένα έτρωγα και χάζευα, στο άλλο διάβαζα, κοιμόμουνα και χάζευα επίσης (πολύ χάζεμα τελικά). Δεν ήταν κρίμα τέτοια εποχή το ένα σπίτι να είναι στολισμένο και το άλλο γυμνούλι; Εεε πήραμε ένα δεντράκι και για το δικό μου. Ένα δέντρο λοιπόν... Ψεύτικο εννοείται.

Στα 18 έφυγα και πήγα στη Χίο για σπουδές. Τα πρώτα Χριστούγεννα εκεί με έπιασε το παράπονο. Δηλαδή μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου που θα γυρίσω στο πατρικό, δεν θα έχω δεντράκι. Πήρα λοιπόν ένα, πάλι ψεύτικο.

Τώρα πια όμως που γύρισα μόνιμα και νόμιμα στο πατρικό, στο δικό μου διαμέρισμα, επισήμως, είχα δύο δεντράκια. Τι να έκανα; Να στόλιζα το ένα και το άλλο να έμενε παραπονεμένο στο πατάρι; Και ποιο από τα δύο να στολίσω;

Στόλισα λοιπόν και τα δύο και λύθηκε το πρόβλημα. Και που θα τα βάλουμε, οεο; Μαζί, δίπλα, δίπλα στο σαλόνι. Και λογικά έφαγε φρίκη η μάνα μου. Να μπει μια ωραία πρωία στο σαλόνι, που κατά τα άλλα είναι άδειο και να δει δύο στολισμένα δεντράκια στη γωνία. Με τις μπάλες τους, τα φωτάκια τους, κομπλέ...

Για να μη σχολιάσω και το υπόλοιπο στόλισμα. Γιρλάντες στη σκάλα. Αγιο- Βασίληδες δεξιά και αριστερά και άπειρα κεράκια. Και όλο το πανηγύρι στήθηκε νωρίς νωρίς, μη και δε προλάβω. Τι να κάνω; Με κατέλαβε το πνεύμα των Χριστουγέννων. 18 Νοεμβρίου το σπίτι είχε ντυθεί Χριστουγεννιάτικο... Έχω πρόβλημα, το ξέρω!!!

Άντε και του χρόνου θα τα κάνω τρία. Μη σου πω και φέτος αν προλάβω... Δάσος θα στήσω!!! Χιχιχι