Οι τύψεις δε με αφήνουν σε ησυχία. Εις μάτην προσπαθώ να καθησυχάσω τον εαυτό μου. Είναι για καλό...Δεν κινδυνεύει το ζωάκι να πάθει χίλια δυο μεγαλώνοντας. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει καρκίνο της μήτρας, που είναι τόσο διαδεδομένος στα σκυλιά. Δεν θα χρειαστεί να γεννήσει και να αποχωριστεί τα παιδάκια της.

Όπως σε κάθε πράξη υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά. Δεν ξέρω αν είναι για καλό ή όχι. Εμένα αλλού είναι το πρόβλημα μου.

Υπεύθυνη για αυτό το ζωάκι είμαι εγώ. Να είναι καλά, υγιές και ευτυχισμένο. Με ποιο δικαίωμα όμως θα αποφασίσω εγώ, για το αν εκείνη θα γίνει μανούλα ή όχι;

Δεν στάθηκα ικανή να προστατέψω το ζώο από αποφάσεις άλλων. Μου είπαν «πρέπει να τη στειρώσεις» και δεν μπόρεσα να αποτρέψω το μοιραίο.

Η τελευταία πράξη παίχτηκε το Σάββατο, το πρωί. Η Sunny κείτονταν αναίσθητη στο τραπέζι του χειρουργείου. Ο γιατρός της σκούπιζε τη κοιλιά και εγώ της κράταγα με μία γάζα το πόδι, από όπου μόλις της είχαν αφαιρέσει τον ορό. Η στείρωση είχε γίνει.

Όλη την υπόλοιπη μέρα σερνόταν στα πόδια μου και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να την ανακουφίσω από τους πόνους.

Από χθες είναι ήδη καλύτερα. Η ανάρρωση γίνεται με γρήγορους ρυθμούς. Οι πληγές θα κλείσουν, τα ράμματα  θα κοπούν. Το γεγονός όμως είναι μη αναστρέψιμο.

Οι τύψεις με βαραίνουν. Την πρόδωσα; Πως νοιώθει κάποιος που σε εμπιστεύεται απόλυτα και έχει αφήσει στα χέρια σου την ευτυχία του, όταν εσύ τον πληγώνεις ανεπανόρθωτα, σωματικά και ψυχικά;