Η σημερινή ημερομηνία έχει αποκτήσει στην οικογενειά μου έναν εντελώς παραδοσιακό τρόπο εορτασμού. Παραδοσιακό και εντελώς πρωτότυπο.

Εδώ και 20 (μέχρι τα πέντε δεν καταλάβαινα) συναπτά έτη ακούω την ίδια ιστορία. Πως ξύπνησε η μάνα μου χαράματα 7ης Αυγούστου, πως προλάβαμε τον γυναικολόγο, γιατί έσκασα μύτη νωρίτερα, πριν φύγει διακοπές (μπινελίκια που θα έχωσε...), πως με άλλαξαν νοσοκομείο μετά την γέννηση, πόσα κιλά ήμουν...και στο απόγειο της διήγησης πατάει και μια συγκίνηση η μάνα μου. Και δε λέω εντάξει παιδί της είμαι, να συγκινηθεί... αλλά κάθε χρόνο τα ίδια, με την ίδια θρησκευτική ευλάβεια;

Εδώ και 25 χρόνια, έχω σβήσει κεράκια όπου μα όπου μπορείς να φανταστείς...εκτός από το σπίτι μου. Στη Χαλκιδική, στη Σύρο, στη Χίο (αρκετές φορές), στην Τουρκία, μέσα σε πλοίο και σε αυτοκίνητο, στην Κατερίνη, στο Τολό στη Νάξο (επίσης αρκετές φορές), στην Ζάκυνθο... να μην είναι καμιά 15 μέρη τουλάχιστον. Και μακράν η καλύτερη τούρτα ήταν στη Χαλκιδική...σοκολάτα και το παντεσπάνι το είχαν ραντίσει με βύσσινο. Απλά τέλεια!!!

Εδώ και πέντε χρόνια, ανήμερα των γενεθλίων μου, μου συμβαίνουν...τα χειρότερα.

2002: Στην Ίμβρο, άρρωστη με πρησμένες πυώδεις αμυγδαλές, στο πανηγύρι του Σωτήρος, στη πλατεία του χωριού. Με το που πάει δώδεκα η ώρα, βγαίνει ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, τραγουδάκι γενεθλίων και η τούρτα. Όλο το χωριό να με κοιτάει...και πλακώνουν οι θειάδες και τα γιαγίδια και φιλιούνται, αγκαλιάζονται...και σκάει μύτη και μια γαλανομάτα θεία και "άχου το πως μεγάλωσε, και τι γλυκό"...με μάτιασε!!! Ήμουν που ήμουν ήρθα και απόγινα. Ένα με το πάτωμα... Από τότε όποτε τη βλέπω αλλάζω δρόμο, φτύνομαι, φέρνω σβούρες...άπαπα!

2003:Στη Χίο, σε γνωστό κλαμπ του νησιού με την παρέα μου, μερικά μπουκαλάκια και ξαφνικά με παίρνει το παράπονο για μία φίλη μου και αρχίζω να κλαίω με μαύρο δάκρυ. Και κλάμα η κιουρία, να έχω πλαντάξει. Να με έχουν πιάσει αγκαλιά οι δύο κολλητές μου, για να με ψιλοκρύψουνε και δώσ' του να κλαίω εγώ. Αρρώστησα...από το κλάμα!

2004:Στη Χίο, ετοιμάζομαι να βγω, σε μεζεδοπωλείο, για πιο ήσυχα πράγματα (μην έχουμε τα περσινά), κάτι λέγεται με τους γονείς μου...πατάμε ένα καβγά! Ο πρώτος και ο μοναδικός στα 22 (τότε) χρόνια. Φωνή εγώ, φωνή ο μπαμπάς μου, κλάμα η μάνα μου...κλάμα στο τέλος κι εγώ. Έλεος...

2005:Με τις φίλες μου τσακώθηκα πρόπερσι, με τους γονείς μου πέρσι, φέτος; Με το αμόρε φυσικά. Ρίχνουμε και ένα καβγά με το έτερον ήμιση. "Που πότέ δε με υπολόγισες. Άκαρδε, σκληρόπετσε, αναίσθητε. Μια καλή κουβέντα δε ξέρεις να λες..." , γιατί εγώ έσταζα μέλι... Χαμός!!!

2006: Δε θυμάμαι. Στη Χίο ήμουνα, στην παραλία αλλά τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι. Μόνο τρία τέταρτα της ώρας...Μετά το απόλυτο κενό. Είπα μετά τις προηγούμενες καταστροφικές χρονιές να το ρίξω έξω. Το έριξα, έπεσα και εγώ, στο πάτωμα, από τα ξύδια. Μιλάμε για πολλά κιλά χάλια. Πως γίνεσαι όταν έχεις πιει μερικές μπύρες, άπειρα σφηνάκια βότκας και τεκίλας, και λίγο καρπουζο-βότκα; Ξέρω όμως πως έγινα ρεζίλι...γενικώς και σε όλους.

2007: Θέλω να σπάσω τις παραδόσεις... Για πρώτη φορά θα είμαι σπίτι μου, για πρώτη φορά δεν μου έχει πει ακόμα η μαμά την κλασσική πια ιστορία, και αν την ξεκινήσει απλά δεν θα την ακούσω και για πρώτη φορά θέλω απλά να είναι όλα ήρεμα... Να πάρω αγκαλιά τη Sunny μου (ο σκύλος μου), η οποία επίσης έχει γενέθλια σήμερα, και να σβήσουμε τα κεριά μας. Εγώ τα εικοσιπέντε της τούρτας...και το μωρό μου, τα δύο της μπριζόλας. 

Πάντως φέτος, είναι ήδη πιο καλά από τα προηγούμενα. Δύο υπέροχοι άνθρωποι από τη μουσική κοινότητα μας, μου κάναν μια γλυκίτατη έκπληξη. Σούπερ ντούπερ σοκολατένιο γλυκό με άπειρη σαντιγύ και ένα κεράκι, εκεί που δεν το περίμενα με τίποτα. Mprizas και Deos να είστε καλά...