Πόσοι έχετε αναρρωτηθεί, πόσοι ακόμα αναρρωτιέστε (ανεξαρτήτου ηλικίας), τι θα γίνεται όταν μεγαλώσετε. Δεν είναι ερώτηση που αναφέρεται μόνο στον επαγγελματκό τομέα, αλλά και στην ζωή γενικότερα.

Δεν έχω συνηθίσει να μιλάω για την ζωή μου, δεν μου αρέσει να συμβουλεύω - κρίνω καλύτερο να ζούμε και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, όχι να μας υποδεικνύουν τι να κάνουμε.

Σε αυτό το μέρος θα αναφερθώ για τα επαγγελματικά μου. Σκοπός δεν είναι να κατευθύνω κάποιον, αλλά να του πώ πραγματικά πως - κατά προσωπική μου άποψη- η δουλειά μας διαλέγει δεν την διαλέγουμε. Φυσικά πρέπει να υπάρχει και η επιλογή της άρνησης. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, τότε μία ζωή θα αναρρωτιόμαστε.

Κάποτε ήθελα να σχεδιάζω αυτοκίνητα -  μου είπαν ότι δεν υπήρχε τέτοιο επάγγελμα (τουλάχιστον τότε), μετά όπως όλα τα παιδάκια ήθελα να γίνω γιατρός - έφυγε η ιδέα όπως μου ήρθε, μετά έγραφα... έλεγα θα γίνω ποιητής.. μακάρι να γινόμουν και στιχάκι. Όνειρο μου ήταν να γίνω μαθηματικός. Μετά έλεγα ότι μαθηματικός γεννιέσαι δεν γίνεσαι, περισσότερο σαν δικαιολογία. Ο πατέρας μου ήταν ηλεκτρολόγος εγκ/σεων και όπως ήταν φυσικό ακολούθησα τα βηματά του για κανα μήνα κάθε καλοκαίρι μέχρι τα 18 μου. Όνειρα υπήρχαν δεν έφυγαν ποτέ. Δεν ήξερα όμως ακόμα, παρόλο που μου άρεσε η δουλειά τι θα ήθελα να γινόμουν. Στα 19 μου πέρασα στα ΤΕΙ ηλεκτρολογίας. Το μέλλον προδιαγραφόταν. Ήταν επιλογή μου η σχολή, το σχέφτηκα καθαρά λόγω εμπειρίας. Εργοδηγός με εμπειρία. Άρχισα να κάνω ιδιαίτερα αν και πίστευα πως δεν είχα μεταδοτικότητα. Ευτυχώς διαψεύτηκα. Στα 22 μου όταν έπρεπε να κάνω την πρακτική μου εξάσκηση με διάλεξε ένας καθηγητής για τα εργαστηριά του. Έβριζα θυμάμαι τότε, την ατυχία μου...κλπ, όμως ακόμα χαίρομαι από τα βάθη της καρδιάς μου, που με επέλεξε. Από εργοδηγός - καθηγητής (στην πραγματικότητα βοηθός). Κύρος, σεβασμός, αυτοπεποίθηση. Άρχισε να μου αρέσει πραγματικά. Ένιωθα άβολα όταν έκανα μάθημα σε συνομιληκούς μου, όμως τους φερόμουν όπως θα ήθελα να μου φέρονται και εμένα, σαν ίσους. Άρχισα να κάνω ιδιαίτερα, στα μαθήματα των θετικών επιστημών. Παράλληλα εργαζόμουν και στον πατέρα μου, έφτιαχνα Η/Υ φίλων, χωρίς να έχω την απαιτούμενη γνώση, αλλά αμέριστο θράσος, έκανα ιδιαίτερα.

Τελειώνοντας την πρακτική στο ΤΕΙ πήγα φαντάρος. 18 μήνες περισυλλογής, 18 μήνες που πήγε η ζωή μου πίσω. Δεν είμαι ενάντια του στρατού, αλλά ενάντια στα ανούσια πράγματα. Ασχολήθηκα με τους Η/Υ (τύπου ποιος ξέρει από Windows, ωραία πλύντε όλα τα παράθυρα), όχι επειδή ήμουν κανά βίσμα, απλά επειδή δεν ήθελε να ασχοληθεί κανένας άλλος. Δεν είχα μάθει να κάθομαι και στον στρατό το καθισιό είναι δεδομένο. Δεν μου βγήκε σε κακό, γνώρισα την τελευταία τεχνολογία (Win3.11, εν έτει 1999!!)Τελειώνοντας είμαι πλέον στα 24 και όπως ήταν φυσικό έπρεπε να αποφασίσω επιτέλους για το επαγγελματικό μου μέλλον.

Πρώτη κίνηση πήγα στην δουλειά που είχα μάθει τόσα χρόνια. Στην δουλειά εργάζοταν και ο αδελφός μου. Η πίτα είχε κοπεί ήδη στα δύο και με εμένα θα κοβόταν στα τρία. Αρχίσαμε τσακωμούς. Μετά από λίγους μήνες, προτίμησα να φύγω από το να χαλάσω για πάντα την γαλήνη μου (και την γαλήνη των άλλων). Έδωσα 9 συνεντεύξεις, έφτιαξα βιογραφικό με βάση τις ελάχιστες γνώσεις στους Η/Υ και την εμπειρία την ηλεκτρολογική (χωρίς αποδείξεις - δεν κόλλαγα ένσημα τόσα χρόνια...κακώς). Είχα πεί θα πάω στην πρώτη εταιρεία που θα με πάρει.

Τρείς  μου απάντησαν. Η πρώτη όμως με ήθελε σαν προγραμματιστή ή άλλες σαν αυτό που σπούδασα - άργησαν όμως. Μπήκα στα βαθιά και το πρώτο πράγμα που προσπάθησα ήταν να επιπλεύσω. Ήταν πολύ δύσκολα και πραγματικά δεν μπορώ να αποτυπώσω το τι ένιωθα τότε με λέξεις. Χρήματα λιγότερα - δεν με ένοιαζε - να μάθω ήθελα, σε ξένο αφεντικό - βίωσα την ΑΔΙΚΙΑ και την ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ σε όλο της το μεγαλείο. Συνέχισα παράλληλα τα ιδιαίτερα. Έβγαζα θυμάμαι ελάχιστα. Σαν προγραμματιστής το προσπάθησα ενάμιση χρόνο. Δεν μου άρεσε. Δεν με έδιωχναν, δεν μου έδιναν όμως και αύξηση. Άδειασε μία θέση θυμάμαι για βάσεις δεδομένων. Με πήγαν με το ζόρι κάτι μεταξύ ή πάς ή σε διώχνουμε, αλλά δεν μου άφηναν πρωτοβουλίες. Δοκίμασα μόνος μου. Είχα και έχω επιμονή. Ήθελα να δώ πως είναι. Αν δεν τα κατάφερνα θα έφευγα. Θα εξασκούσα το επάγγελμα που έμαθα. Μάθε τέχνη και άστηνε και άμα πεινάσεις πιαστηνε που λένε και οι παλιοί.

Δεν μπορώ να πώ ότι τα κατάφερα με την πρώτη. Τα κατάφερα όμως. Η εξέλιξή μου ήταν ραγδαία. Δεν ξέρω αν ήταν επειδή μου άρεσε σαν αντικείμενο ή αν ήμουν πράγματι καλός. Δεν θα αναφερθώ σε γνώσεις, ούτε σε περιπτώσεις που βγήκα ασπροπρόσωπος. Θα πώ ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποια χαρίσματα και κάποιες δυνατότητες σε κάποιο αντικείμενο παραπάνω από τους άλλους. Φεύγοντας από εκείνη την εταιρεία μετά από 3,5 χρόνια πήγα σε μία άλλη καθαρά για βάσεις δεδομένων. Εκεί γνώρισα την Oracle. Έγινα Oraclas. Αγαπώ το επαγγελμά μου, αλλά δουλεύω για να ζώ και όχι το αντίστροφο. Έχω σταμάτησει τα ιδιαίτερα εδώ και δύο χρόνια, γιατί δεν μου έμενε προσωπικός χρόνος και πραγματικά στεναχωριέμαι περισσότερο απ' όσο το δείχνω, πόσο μου λείπουν οι απορίες των παιδιών.. Το επαγγελμά μου  -  αν και δεν είναι λειτούργημα (μεταξύ μας δεν ξέρω αν υπάρχουν πλέον εργασίες που προσφέρουν) είναι σίγουρα αυτό που θα ήθελα να κάνω. Δεν το διάλεξα γιατί δεν το γνώριζα, γιατί δεν είχε ανακαλυφθεί (τουλάχιστον για την Ελλάδα) τότε που έκανα όνειρα για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. 

Εύχομαι σε όλους να κάνουν αυτό που αγαπούν. Δεν είναι το πάν τα λεφτά. Όσα έχουμε χαλάμε. Αν δεν ξέρουν τι είναι αυτό, θα το βρούν στην πορεία. Αυτό είναι σίγουρο.

Υ.Γ. Ακόμα γράφω και ακόμα ασχολούμαι με τα μαθηματικά. Οι παλιές αγάπες δύσκολα ξεχνιούνται.