Οι απώλειες στην ζωή μας είναι συνηθισμένο φαινόμενο για όλους μας. Ανάλογα το δέσιμο που έχουμε με κάποιον άνθρωπο μας λείπει αντίστοιχα. Δεν θα αναφερθώ σε μία σχέση ερωτική, ούτε σε ένα αγαπητό πρόσωπο που έχασα για πάντα. Θα μιλήσω για δύο πολύ καλούς μου φίλους που μου στοίχισε πάρα πολύ όταν τους έχασα..

Η ιστορία γνωστή. Λίγο πολύ σε όλους μας έχει συμβεί. Γνώρισα μία κοπέλα που οι φίλοι μου δεν εγκρίναν. Φίλοι που είχαμε πάει διακοπές μαζί, που είχαμε ξενυχτήσει άπειρες φορές, που τρέχαμε ο ένας τον άλλο σε γιατρούς, που μεθύσαμε μαζί, που λέγαμε ότι θα 'κρεμάσουμε'  ο ένας τον άλλο. Πολλές αναμνήσεις γεμάτες γέλια, δάκρυα, όμορφες εμπειρίες και αναμνήσεις, κι ύστερα σιωπή.

Χωρίσαμε πριν εφτά χρόνια περίπου. Μία παρεξήγηση πραγματικά αστεία και ένας γάμος μίας κοινής μας φίλης. Και μίσος. Όλο το βράδυ δεν με κοίταξαν καθόλου. Σαν να μην υπήρξα στη ζωή τους. Εγώ που όταν ο ένας είχε χωρίσει είχα μείνει δίπλα του λέγοντας πράγματα που θα απαλύνουν τον πόνο του και δεν κοιμήθηκα καθόλου πηγαίνοντας ξενυχτισμένος την άλλη μέρα στην δουλειά.

...Πέρασαν τα χρόνια και σε πολύ δυνατές στιγμές μου δεν ήταν δίπλα μου. Είχα δύο πολύ καλούς φίλους και κάποιες καλές φίλες. Κοινοί μας γνωστοί με έπιαναν να τα βρούμε πάλι. Πίστευα ότι το γυαλί είχε ραγίσει και δεν ήθελα να κάνω εγώ το πρώτο βήμα. Δεν ήταν θέμα εγωισμού, είχα πληγωθεί. Συναντιόμασταν σε γενέθλια παλιών φίλων και λέγαμε -πάλι καλά- ένα τυπικό γεια. Βρήκα καινούριους φίλους δίνοντας ακόμα πιο λίγα, αλλά παίρνοντας πιο πολλά. Μήπως αυτό ήταν το λάθος μου τελικά αναρρωτιόμουν συχνά. Κάποια στιγμή χώρισα με την κοπέλα. Όσοι την  κακολογούσαν κάποτε, είχαν φύγει πλέον από την ζωή μου, εκτός από μία φίλη. Ούτε και αυτή την συμπαθούσε, όμως δεν έπαψε στιγμή να είναι δίπλα μου. Μου έλεγαν τότε θυμάμαι, ότι όταν το μπαλόνι ξεφουσκώσει θα γυρισείς σε μας. Πράγματι το μπαλόνι έσκασε, αλλά στο μπάμ παρασύρθηκαν και άλλοι μαζί της.  Αλλά εγώ δεν γύρισα. Στο κάτω κάτω αυτοί έφυγαν από την ζωή μου. Αυτοί έπρεπε να γυρίσουν.

Δεν έκανα το πρώτο βήμα. Απλά συναντηθήκαμε σε μία συγκεντρωση παλαιών συμμαθητών το καλοκαίρι. Ήταν εκεί. Και για πρώτη φορά μετά από εφτά και χρόνια με πλησίασαν. Μιλήσαμε και ήταν σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα. Όλο το βράδυ συζητάγαμε, αλλά τα κενά ήταν μεγάλα για να καλυφθούν.

Κάνουμε παρέα πάλι. Όχι όπως παλαιά, μία βόλτα απλά, μία στο τόσο, ένας καφές ή ένα ταβερνάκι. Γελάμε, περνάμε όμορφα, αλλά χωρίς την ζεστασιά του παρελθόντος. Τότε κοιταγόμασταν και γελάγαμε χωρίς να χρειαστεί να πούμε τίποτα άλλο. Έχουμε την ίδια ηλικία, αλλά εγώ νιώθω πιο γερασμένος. Έχω περάσει δύο τρία αγκάθια, που το καθένα μου άφησε διαφορετική πληγή. Δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί τους. Χαίρομαι που είναι στην ζωή μου πάλι, απλά πλέον δεν είναι μέρος της ζωής μου, είναι απλά κάποια κομμάτια από ένα παλιό παζλ που τα βρήκα και τα ξανακόλλησα..