Κυριακή βράδυ, μιας και περισσεύαν λίγα κιλά από την ήδη βεβαρημένη σιλουέτα μας, είπαμε να πάμε σε ένα σουβλακερί συνοικιακό. Φίλοι, κρασάκι και ένα υπέροχο αεράκι να μας δροσίζει. Η ζέστη θέλει την μπύρα της για να ξεδιψάσεις, η δροσιά και η παρέα το κρασάκι. Πρόσεξα γύρω μας πολλά τραπεζάκια με παρέες, αλλά και μερικά με μοναχικούς ανθρώπους. Αστεία, ανάλαφρες συζητήσεις και χαμογελαστές φιγούρες πλαισιώναν την παρεά μας. Ήπιαμε, φάγαμε και ένας γείτονας που καθόταν σε διπλανό τραπέζι μας έφερε να φάμε κερασάκια. Από τα πετροκέρασα, τα σκουρόχρωμα, που ήταν πεντανόστιμα, καλή του η ώρα. Όταν φύγαμε κάναμε μία βόλτα στην πλατεία, μήπως και χωνέψουμε το κλέφτικο, τα σουβλάκια, το σαγανάκι και τις σαλάτες, το πλούσιο τραπέζι κάθε Έλληνα που δεν αρκείται με ότι χρειάζεται για να χορτάσει, αλλά πρέπει πρώτα να χορτάσει το μάτι του. Δεν είχαμε απομακρυνθεί ιδιαίτερα όταν φωνές ακούστηκαν από τον χώρο που βρισκόμασταν. Σαν Έλληνες 'δημοσιογράφοι' πλησιάσαμε και είδαμε έναν ανθρωπάκο να λογομαχεί έντονα με τον μαγαζάτορα. Ένας 60άρης καλοστεκούμενος, μοναχικός και γαλήνιος έλεγε στον μαγαζάτορα, ότι είχε δίκιο σε ήπιο τόνο. Πλησιάσαμε κι άλλο, όταν ένα περιπολικό πέρασε και μάζεψε τον άνθρωπο. Η περιέργεια μας έκανε να γίνουμε ένα με τους ψίθυρους της πλατείας. Ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος που πεινούσε. Θύμα της κρίσης, άνεργος χωρίς σύνταξη και χωρίς ένα ταίρι. Όταν είσαι με κάποιον χορταίνεις και με μία αγκαλιά. Όταν είσαι μόνος σου, δεν χορταίνεις με όλα του ουρανού τ' αστέρια. Έβλεπε τους άλλους να τρώνε και να πίνουν και δεν αντιστάθηκε. Πήρε μία μερίδα φαγητό, μία μπύρα και έφαγε με την ψυχή του. Μετά από ώρα τον πλησιάσε ο ιδιοκτήτης και του έδωσε τον λογαριασμό. Δεν ήταν μεγάλος σίγουρα, πόσο μπορεί να φάει ένας πεινασμένος!

-Δεν έχω να πληρώσω.
-Θέλω τα λεφτά μου. Αν δεν έχεις μην τρως.
-Ναι, αλλά πεινούσα.
-Δεν με νοιάζει. Και εγώ εργάζομαι, αλλά για να φάω πληρώνω.
......
-Ναι, αλλά πεινούσα.

Δεν είχε κάποιο πρόβλημα ψυχολογικό. Απλά πεινούσε. Ήδη είχε περάσει μία τρομερή δοκιμασία ξεφτυλισμού, με όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του. Δεν ήμουν κοντά, αλλά πιστεύω πως αν δεν είχαμε φύγει, θα μοιραζόμασταν άνετα τα εξοδά του. Είναι κρίμα να βλέπουμε τον διπλανό μας και να μην του δίνουμε το χέρι. Ο κόσμος διαλύθηκε. Η παρέα στεναχωρήθηκε. Συλλογιζόταν πόσο κρίμα ήταν για αυτόν, πόσο άσχημα ένιωσε. Κάποιοι άλλοι γέλαγαν. Κάποιοι μιλούσαν για κατάντια.

Αν πεινάς, νοιάζεσαι,
να φας, έστω κι αν θα το κλέψεις
Η τροφή της ψυχής δωρεάν είναι,
μα δεν το βλέπεις..

Εγώ σκεφτόμουν τους στίχους του Τουρνά, διαχρονικούς και επίκαιρους και αναρωτιόμουν ως πότε θα κρυβόμαστε πίσω από τις ενοχές μας, κλεισμένοι στο καβούκι μας χωρίς να προσφέρουμε κάτι, οτιδήποτε σε αυτόν που πραγματικά το έχει ανάγκη.

Κι εσείς, κυρίες και κύριοι, εσείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάτε πολύ για την ώρα
Κι εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα

Εμείς, οι κάτοχοι της ενοχής