Σήμερα θα σας μιλήσω για την φτώχεια μέσα από δύο ιστορίες, μία του σήμερα και μία του χτες.

Μία φορά καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και πέρναγε από κάτω ένα παιδάκι με τον πατέρα του.
-Θέλω το κίτρινο τετράδιο. Αυτό μας είπε η δασκάλα να πάρουμε, έλεγε στον πατέρα του.
-Τα λεφτά μας έφταναν μόνο για τα μπλε, του απάνταγε ο πατέρας του.
-Μα μόνο εγώ δεν το έχω σε όλη την τάξη. Είμαι ο μόνος που διαφέρει.
-Γιατί λες ότι διαφέρεις. Δεν πηγαίνεις σχολείο. Ξέρεις πόσα παιδάκια δεν έχουν αυτήν την δυνατότητα.
-Ναι, αλλά η δασκάλα μας ζήτησε ένα τετράδιο για κάθε μάθημα με διαφορετικό χρώμα. Όλοι τα έχουν εκτός από εμένα.
-Προτιμώ να διαφέρεις στα τετράδια με τους συμμαθητές σου, αλλά να σου προσφέρω τα πάντα στην ανάπτυξη και διαπαιδαγωγησή σου.
....
Και αναρωτήθηκα πόσοι γονείς προσφέρουν τα πάντα, αλλά ούτε έναν διάλογο με τα παιδιά τους.

Η δεύτερη ιστορία προέρχεται από το παρελθόν. Μία δασκάλα στο δημοτικό μας στο μάθημα των καλλιτεχνικών - κοινώς ζωγραφικής - μας είχε βάλει ένα ελεύθερο θέμα:
-Δηλαδή Δασκάλα;
-Ότι θέλετε ζωγραφίστε. Και εγώ θα περάσω να δω τι κάνετε.
Δύο παιδάκια μάλωναν, ο ένας μουτζούρωσε την σελίδα του άλλου και κατέληξαν με σχισμένες σελίδες. Η δασκάλα σκεπτική τους κοιτούσε. Μας μάζεψε όλους και μας είπε μία ιστορία. Είχε μία μαθήτρια, ένα γλυκό κοριτσάκι η οποία είχε ένα άλμπουμ ζωγραφικής για όλο το δημοτικό. Είχε χωρίσει την μία λευκή σελίδα σε 16 τετραγωνάκια και ζωγράφιζε ένα κάθε φορά. Και εσείς είχε πει που έχετε ολόκληρη σελίδα την γεμίζετε με μουντζούρες;;
-Είμαστε πλούσιοι, απάντησε ειρωνικά ο ένας από τους δύο συμμαθητές μου.
....
Και αναρωτήθηκα ποιος είναι πραγματικά φτωχός.

Η υλική φτώχεια θεραπεύεται εύκολα, η φτώχεια της ψυχής όμως, ποτέ..