14 Ιουλίου 2009, 14:59
Η πέτρα και η άμμος..
Διδάγματα φιλία
alkyoni (14.07.2009)
Την εχω ξαναδιαβασει αυτη την ιστορια παλιοτερα και χαιρομαι που μου την ξαναθυμισες oracla.
Ετσι πρεπει νομιζω, οταν μας πληγωνει καποιος,(που σημαινει κατι για μας εννοειτε και δεν το περιμενεις), με τα λογια ή τις πραξεις του, πρεπει να το γραφουμε στην αμμο και να το παιρνει ο ανεμος.
Απο την αλλη νομιζω ομως οτι πρεπει να του το λεμε τι μας πειραξε για να μην το επαναλλαβει και μας ξαναπληγωσει,(κι αν το καταλαβει δηλαδη...)
Κι αυτο με την πετρα σωστο και συμφωνω!
Ασπρη πετρα ξέξασπρη και απο τον ηλιο ξεξασπρότερη! ;ο)
Καλη συνεχεια κι ευχαριστουμε για ολα τα ομορφα που μοιραζεσαι μαζι μας!kithara-woman (14.07.2009)
Τι όμορφη ιστορία...
Συμφωνώ...Γιατί το κακό μπορεί να είναι απλά μια ατυχής στιγμή,κάτι που άθελα μας βγήκε...Το καλό είναι σίγουρα επιλογή.Όταν αγαπας κάποιον και το δείχνεις.Όταν νοιάζεσαι για ένα φίλο.
Δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα το τραγούδι που λένε οι συνήθεις ύποπτοι:
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα,
όλα πάνω στην άμμο χτίζονται,
μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
σαν να 'τανε η άμμος πέτρα.
Ακριβώς επειδή πρέπει να ξεχνάμε το κακό και να το θεωρούμε προσωρινό.Και μακάρι να είναι και προσωρινό...Oraclas (14.07.2009)
Όντως η ιστορία είναι αρκετά παλαιά, όμως έχει χαρακτεί στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό και δεν μπορεί κανένας άνεμος να τη σβήσει (εκτός αν πάρουν τα μυαλά μου αέρα).
Το πιο σημαντικό είναι όταν κάποιον τον αισθανόμαστε φίλο μας να του λέμε, όπως σωστά τονίζεις κάτι που μας πείραξε. Αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε. Κράτα τους φίλους σου με όλα τα προτερήματα και τα ελαττωματά τους.
Καλησπέρα! (γέλασα πολύ με την πέτρα)Oraclas (14.07.2009)
Πρέπει να γράφαμε μαζί Αυγούλα..
Έτσι είναι, όταν ο άλλος ΑΞΙΖΕΙ, φυσικά και πρέπει να έχουμε υπόψη μας μόνο την άμμο.
Εμένα μου ήρθε στο μυαλό όταν έγραφα αυτήν την ιστορία, όλες τις αγάπες που χάραζαν τον έρωτα τους πάνω στην άμμο και το κύμα το έσβηνε κάθε φορά και ένας στίχος της Νικαλακοπούλου: χαραγμένη η καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν..kithara-woman (14.07.2009)
Αυτό το τραγούδι είναι πολύ αγαπημένο μου...
Οι ωραιότεροι στίχοι...
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη...
Και το πάτωμα ασπρόμαυρο κι όλοι εμείς πιόνια στη σκακιέρα της ζωής...Μεγάλη αλήθεια...Latte (14.07.2009)
Μου είπε κάποιος πριν ένα χρόνο περίπου ότι στη ζωή θυμόμαστε περισσότερο αυτά που μας πόνεσαν παρά τις μεγάλες χαρές. Διαφώνησα από προσωπική πείρα. Θυμήθηκα ένα γεγονός που με έκανε να κλαίω για καιρό πριν 7 χρόνια και τώρα η θύμηση εκείνη σχεδόν μου προκαλεί γέλιο.
Γενικά πιστεύω ότι είναι υγιές να βιώνουμε τον πόνο κι έπειτα να τον αφήνουμε να παίρνει το δρόμο του, όπως ένα πουλί που τραυματίστηκε κι έμεινε για λίγο κοντά μας, αλλά μόλις έγιανε πέταξε μακριά στον ουρανό... Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που τυχόν μας προκάλεσαν πόνο. Η συγχώρεση είναι τα φτερά του πουλιού που έχουν γιάνει (αλλά εμείς συχνά δεν αφήνουμε το πουλί να πετάξει...).
Όσο για τις χαρές, αν ξεχνάμε τις στιγμές ευτυχίας, τι μένει, αλήθεια;
Εξίσου σημαντικό, όμως, αν όχι σημαντικότερο, είναι να θυμόμαστε εκείνους που μας έκαναν καλό, να μην είμαστε αγνώμονες...
hithtoly (15.07.2009)
γενικά καλά είναι να βιώνουμε τις καταστάσεις έντονα. όποιες και να είναι αυτές. να περνάτε όμορφα και να το γράφετε σε πέτρες για να μη το ξεχνάτε πρώτα οι ίδιοι.sven (15.07.2009)
Φίλε Τάσο,
η ικανότητα συγχώρεσης κάποιου, που έχει αποδείξει έμπρακτα πως νοιάζεται, αποτελεί ένδειξη ωριμότητας και ύπαρξης ψυχικών αποθεμάτων.
Άνθρωπος που δεν έχει την ικανότητα αυτή, δεν έχει ούτε την ικανότητα ν΄αγαπήσει αληθινά. Έχει ως μέτρο της αγάπης το τι του δίνεται, όπως το μικρό μωρό τα πόσα παιχνίδια του παίρνουν και πόσα χατήρια του κάνουν...Ούτε αποθέματα αγάπης διαθέτει ώστε να μπορέσουν να απορροφήσουν ή ν΄αντισταθμίσουν τη ματαίωση...
DITHEN (15.07.2009)
Το θαρρος δεν βρισκεται μονο στην τολμη και την δυναμη! Το μεγαλυτερο θαρρος ειναι να ξεπερνας την οργη και την πικρα σου και να εχεις τη δυναμη να συγχωρεις αυτον που σε πληφωσε και σε προσβαλε! Εξ’ ου και η γραφη σην αμμο!:))
Το να θυμασαι και να τιμας που χρωστας ευγνομωσυνη για ενα καλο που δεχθηκες, αποτελει ανθρωπινη αρετη που δυσκολα συνανταται στις μερες μας! Κανενας που εγραψε τα καλα που του εκαναν σε πετρα για να τα θυμαται δεν εχασε ποτε!
Μας χαρισες σημερα ακομα ενα διαμαντι ανθρωπιας!:))ZARATHUSTRA (15.07.2009)
Πολυ ομορφο και συναισθηματικο κειμενο
φιλε oraclas .
Θα θυμισω τη φραση
" Οι ανόητοι ξεχνούν και δεν συγχωρούν ποτε . Οι νοήμονες συγχωρούν αλλα δεν ξεχνούν" .
Η δυναμη της συγχωρεσης ειναι μεγαλο πραγμα .
Αυτο θα επρεπε να διέπει την συμπεριφορα μας γενικοτερα.
Ειδικότερα για τους καλούς μας φίλους ,
κάνουμε σκόντο και τα γράφουμε και στο νερό , αν το λέει η καρδιά μας.
Καλη σου μερα !Oraclas (15.07.2009)
# Αυγούλα, Πριν το τέλος, καταπληκτικό άσμα..
# Γαλατάκι, έχεις δίκιο αν και δεν διαφωνώ τελείως με τον φίλο σου. Για παράδειγμα τα καλύτερα ποιήματα έχουν γραφτεί σε σκοτεινές και καταθλιπτικές
-περίλυπες καταστάσεις, αλλά εξίσου καλά έχουν αποδοθεί και στην υπέρτατη ευτυχία. Είναι πως το φέρνουμε στο μυαλό μας. Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση. Πολλοί άνθρωποι δένονται με ένα τραγούδι ή με έναν τόπο σκεπτόμενοι κάποιον. Αν αυτός τους πληγώσει, στεναχωριούνται όταν το ξανακούν ή όταν επισκέπτονται αυτόν τον τόπο. Αυτό που λέω σε όλους είναι να αλλάζουν τις αναμνήσεις τους. Αυτό γίνεται όταν στη θέση μίας άσχημης ανάμνησης, τοποθετήσουμε μία νέα. Αν για παράδειγμα ακούμε ένα τραγούδι, από έναν έρωτα που έχει ξεθωριάσει αφήνοντας παντού πληγές, αρκεί να σκεφτούμε θετικά, όπως ότι "τώρα ακούω το τραγούδι και είμαι μόνος ή πίνω με τους φίλους μου κρασάκι. Την επόμενη φορά το κρασάκι θα νικήσει τα ξεχασμένα δάκρυα.
Το ευχαριστώ είναι σπάνιο εξίσου με την συγγνώμη.
# Χρίστο, ελπίζω να μην σκέφτεσαι όπως ο Jim, «ζήσε έντονα και πέθανε νέος». Το πόσο έντονα ζούμε είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα, αλλά και βιώματος. Σίγουρα οι έντονες καταστάσεις είναι πιο ζωντανές.
# Σβεν μου, φυσικά το να μπορείς να συγχωρείς δείχνει το μεγαλείο της ψυχής σου. Απλά το να συγχωρείς δεν σημαίνει ότι διαγράφεις. Όπως λέει και ο Ζαρατούστρα συγχωρώ, αλλά δεν ξεχνώ. Αυτό ουσιαστικά μοιάζει σαν να μην συγχωρούμε, αλλά στην ουσία είναι ότι δεν θέλουμε να ξαναπληγωθούμε.. με τον ίδιο τρόπο.
# Δήθεν, συμφωνώ απόλυτα πως κανένας δεν έχασε όταν τίμησε αυτούς που τον ευχαρίστησαν.
Μου θύμισες, μόλις τώρα, μία άλλη ιστορία όπου ένας όταν πέθανε πήγε στον παράδεισο και ο άγγελος τον ξενάγησε στους χώρους. Του έδειξε το δωμάτιο των ταμάτων και οι άγγελοι δεν προλάβαιναν να καταγράφουν αιτήματα, του έδειξε το δωμάτιο των προσευχών, των ευχών και εξίσου οι άγγελοι έτρεχαν σαν τρελοί. Όταν τον πήγε σε ένα δωμάτιο που ήταν μόνο δύο άγγελοι και κάθονταν. (Αν έπαιζαν τάβλι θα ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, για αυτό είπα ότι απλά κάθονταν).
-Εδώ τι είναι ρώτησε ο άνθρωπος.
-Εδώ είναι το γραφείο της ευγνωμοσύνης. Όταν ο κόσμος λέει ευχαριστώ στον θεό, όταν τον βγάζει από μία δύσκολη θέση.
# Ωραία η παρομοίωση με το νερό όπως και της latte με το πληγωμένο πουλί. Ας το πάμε λίγο παραπέρα. Ας χαράξουμε τις στεναχώριες μας στα παγάκια και καθώς θα λιώνουν θα ευχόμαστε να ‘μαστε καλά και θα πίνουμε στην υγειά των φίλων μας.
Φυσικά τα παγάκια θα κολυμπούν κάπου ανάλογα την διάθεσή μας.inappropriate (15.07.2009)
Έτσι είναι...και βασικά πιστεύω ότι όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον είτε αυτός είναι φίλος, είτε οτιδήποτε άλλο, μπαίνεις αυτόματα σ' αυτήν την διαδικασία να συγχωρείς τα άσχημα και να κρατάς μόνο τα καλά..
Πολύ γλυκό κείμενο για άλλη μια φορά(θα καταντήσω γραφική το ξέρω)
Καλό βράδυ:)DITHEN (16.07.2009)
Ετσι ειναι, το δωματιο της ευγνωμοσυνης ειναι παντα αδειο, φιλε Oraclas!! Τοσο εδω, οσο και στον παραδεισο!:))
kozanitis (16.07.2009)
Βούρκωσα...Μετά από καιρό...
Δυστυχώς στην πέτρα γράφουμε ότι μας πονάει...Oraclas (16.07.2009)
# inappropriate, έτσι πρέπει να λειτουργούμε, αν και είναι πολύ δύσκολο μερικές φορές.
# Δήθεν μου, είμαστε αγνώμονες και αυτό δεν έχει να κάνει με καμία θρησκεία. Η αχαριστία είναι το όπλο της αγνωμοσύνης.
# Καλώστον τον Κοζανίτη. Αν και δεν είναι καλό έχεις δίκιο πολλές φορές στις πέτρες χαράσουμε τις πληγές μας. Εύχομαι λοιπόν οι πέτρες να είναι ελαφρόπετρες, οπότε σκαλίζοντάς αυτές να διαγράφονται και οι πόνοι μας. sympetheros (17.07.2009)
Πιο φωτεινή πλευρά της ζωης απ αυτή δεν έχω!Για να νιώσουμε πραγματικά πρέπει να εξοστρακίσουμε οποιαδήποτε κηλίδα εγωισμού μας τραβάει προς..την άμμο και όχι στην πέτρα!ετσι...like a rolling stone ...pterarhos (17.07.2009)
Γεια χαρα Τασο.
Δεν την γνωριζα την ιστορια, αλλα την κρατω.
Να εισαι καλα!Oraclas (18.07.2009)
Συμπέθερε, είπες τη σωστή λέξη. Εγωισμός. Έτσι είναι ακριβώς.
Καλώς τον Χάρη, μαυρισμένο από τις παραλίες.. αλλά και ήρεμο και ανάλαφρο. Αυτή ήταν η ουσία της ιστορίας. Να κρατήσουμε κάποια σημεία και να τα κάνουμε κομμάτια μας.
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Η πέτρα και η άμμος..
Διδάγματα φιλία
Η ιστορία δυο φίλων που περπατούσαν στην έρημο.
Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε:
όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε :
«όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
Μάθε να γράφεις τα τραύματα σου στην άμμο..
και να χαράζεις τις χαρές σου στην πέτρα...
alkyoni (14.07.2009)
Την εχω ξαναδιαβασει αυτη την ιστορια παλιοτερα και χαιρομαι που μου την ξαναθυμισες oracla.
Ετσι πρεπει νομιζω, οταν μας πληγωνει καποιος,(που σημαινει κατι για μας εννοειτε και δεν το περιμενεις), με τα λογια ή τις πραξεις του, πρεπει να το γραφουμε στην αμμο και να το παιρνει ο ανεμος.
Απο την αλλη νομιζω ομως οτι πρεπει να του το λεμε τι μας πειραξε για να μην το επαναλλαβει και μας ξαναπληγωσει,(κι αν το καταλαβει δηλαδη...)
Κι αυτο με την πετρα σωστο και συμφωνω!
Ασπρη πετρα ξέξασπρη και απο τον ηλιο ξεξασπρότερη! ;ο)
Καλη συνεχεια κι ευχαριστουμε για ολα τα ομορφα που μοιραζεσαι μαζι μας!kithara-woman (14.07.2009)
Τι όμορφη ιστορία...
Συμφωνώ...Γιατί το κακό μπορεί να είναι απλά μια ατυχής στιγμή,κάτι που άθελα μας βγήκε...Το καλό είναι σίγουρα επιλογή.Όταν αγαπας κάποιον και το δείχνεις.Όταν νοιάζεσαι για ένα φίλο.
Δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα το τραγούδι που λένε οι συνήθεις ύποπτοι:
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα,
όλα πάνω στην άμμο χτίζονται,
μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
σαν να 'τανε η άμμος πέτρα.
Ακριβώς επειδή πρέπει να ξεχνάμε το κακό και να το θεωρούμε προσωρινό.Και μακάρι να είναι και προσωρινό...Oraclas (14.07.2009)
Όντως η ιστορία είναι αρκετά παλαιά, όμως έχει χαρακτεί στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό και δεν μπορεί κανένας άνεμος να τη σβήσει (εκτός αν πάρουν τα μυαλά μου αέρα).
Το πιο σημαντικό είναι όταν κάποιον τον αισθανόμαστε φίλο μας να του λέμε, όπως σωστά τονίζεις κάτι που μας πείραξε. Αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε. Κράτα τους φίλους σου με όλα τα προτερήματα και τα ελαττωματά τους.
Καλησπέρα! (γέλασα πολύ με την πέτρα)Oraclas (14.07.2009)
Πρέπει να γράφαμε μαζί Αυγούλα..
Έτσι είναι, όταν ο άλλος ΑΞΙΖΕΙ, φυσικά και πρέπει να έχουμε υπόψη μας μόνο την άμμο.
Εμένα μου ήρθε στο μυαλό όταν έγραφα αυτήν την ιστορία, όλες τις αγάπες που χάραζαν τον έρωτα τους πάνω στην άμμο και το κύμα το έσβηνε κάθε φορά και ένας στίχος της Νικαλακοπούλου: χαραγμένη η καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν..kithara-woman (14.07.2009)
Αυτό το τραγούδι είναι πολύ αγαπημένο μου...
Οι ωραιότεροι στίχοι...
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη...
Και το πάτωμα ασπρόμαυρο κι όλοι εμείς πιόνια στη σκακιέρα της ζωής...Μεγάλη αλήθεια...Latte (14.07.2009)
Μου είπε κάποιος πριν ένα χρόνο περίπου ότι στη ζωή θυμόμαστε περισσότερο αυτά που μας πόνεσαν παρά τις μεγάλες χαρές. Διαφώνησα από προσωπική πείρα. Θυμήθηκα ένα γεγονός που με έκανε να κλαίω για καιρό πριν 7 χρόνια και τώρα η θύμηση εκείνη σχεδόν μου προκαλεί γέλιο.
Γενικά πιστεύω ότι είναι υγιές να βιώνουμε τον πόνο κι έπειτα να τον αφήνουμε να παίρνει το δρόμο του, όπως ένα πουλί που τραυματίστηκε κι έμεινε για λίγο κοντά μας, αλλά μόλις έγιανε πέταξε μακριά στον ουρανό... Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που τυχόν μας προκάλεσαν πόνο. Η συγχώρεση είναι τα φτερά του πουλιού που έχουν γιάνει (αλλά εμείς συχνά δεν αφήνουμε το πουλί να πετάξει...).
Όσο για τις χαρές, αν ξεχνάμε τις στιγμές ευτυχίας, τι μένει, αλήθεια;
Εξίσου σημαντικό, όμως, αν όχι σημαντικότερο, είναι να θυμόμαστε εκείνους που μας έκαναν καλό, να μην είμαστε αγνώμονες...
hithtoly (15.07.2009)
γενικά καλά είναι να βιώνουμε τις καταστάσεις έντονα. όποιες και να είναι αυτές. να περνάτε όμορφα και να το γράφετε σε πέτρες για να μη το ξεχνάτε πρώτα οι ίδιοι.sven (15.07.2009)
Φίλε Τάσο,
η ικανότητα συγχώρεσης κάποιου, που έχει αποδείξει έμπρακτα πως νοιάζεται, αποτελεί ένδειξη ωριμότητας και ύπαρξης ψυχικών αποθεμάτων.
Άνθρωπος που δεν έχει την ικανότητα αυτή, δεν έχει ούτε την ικανότητα ν΄αγαπήσει αληθινά. Έχει ως μέτρο της αγάπης το τι του δίνεται, όπως το μικρό μωρό τα πόσα παιχνίδια του παίρνουν και πόσα χατήρια του κάνουν...Ούτε αποθέματα αγάπης διαθέτει ώστε να μπορέσουν να απορροφήσουν ή ν΄αντισταθμίσουν τη ματαίωση...
DITHEN (15.07.2009)
Το θαρρος δεν βρισκεται μονο στην τολμη και την δυναμη! Το μεγαλυτερο θαρρος ειναι να ξεπερνας την οργη και την πικρα σου και να εχεις τη δυναμη να συγχωρεις αυτον που σε πληφωσε και σε προσβαλε! Εξ’ ου και η γραφη σην αμμο!:))
Το να θυμασαι και να τιμας που χρωστας ευγνομωσυνη για ενα καλο που δεχθηκες, αποτελει ανθρωπινη αρετη που δυσκολα συνανταται στις μερες μας! Κανενας που εγραψε τα καλα που του εκαναν σε πετρα για να τα θυμαται δεν εχασε ποτε!
Μας χαρισες σημερα ακομα ενα διαμαντι ανθρωπιας!:))ZARATHUSTRA (15.07.2009)
Πολυ ομορφο και συναισθηματικο κειμενο
φιλε oraclas .
Θα θυμισω τη φραση
" Οι ανόητοι ξεχνούν και δεν συγχωρούν ποτε . Οι νοήμονες συγχωρούν αλλα δεν ξεχνούν" .
Η δυναμη της συγχωρεσης ειναι μεγαλο πραγμα .
Αυτο θα επρεπε να διέπει την συμπεριφορα μας γενικοτερα.
Ειδικότερα για τους καλούς μας φίλους ,
κάνουμε σκόντο και τα γράφουμε και στο νερό , αν το λέει η καρδιά μας.
Καλη σου μερα !Oraclas (15.07.2009)
# Αυγούλα, Πριν το τέλος, καταπληκτικό άσμα..
# Γαλατάκι, έχεις δίκιο αν και δεν διαφωνώ τελείως με τον φίλο σου. Για παράδειγμα τα καλύτερα ποιήματα έχουν γραφτεί σε σκοτεινές και καταθλιπτικές
-περίλυπες καταστάσεις, αλλά εξίσου καλά έχουν αποδοθεί και στην υπέρτατη ευτυχία. Είναι πως το φέρνουμε στο μυαλό μας. Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση. Πολλοί άνθρωποι δένονται με ένα τραγούδι ή με έναν τόπο σκεπτόμενοι κάποιον. Αν αυτός τους πληγώσει, στεναχωριούνται όταν το ξανακούν ή όταν επισκέπτονται αυτόν τον τόπο. Αυτό που λέω σε όλους είναι να αλλάζουν τις αναμνήσεις τους. Αυτό γίνεται όταν στη θέση μίας άσχημης ανάμνησης, τοποθετήσουμε μία νέα. Αν για παράδειγμα ακούμε ένα τραγούδι, από έναν έρωτα που έχει ξεθωριάσει αφήνοντας παντού πληγές, αρκεί να σκεφτούμε θετικά, όπως ότι "τώρα ακούω το τραγούδι και είμαι μόνος ή πίνω με τους φίλους μου κρασάκι. Την επόμενη φορά το κρασάκι θα νικήσει τα ξεχασμένα δάκρυα.
Το ευχαριστώ είναι σπάνιο εξίσου με την συγγνώμη.
# Χρίστο, ελπίζω να μην σκέφτεσαι όπως ο Jim, «ζήσε έντονα και πέθανε νέος». Το πόσο έντονα ζούμε είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα, αλλά και βιώματος. Σίγουρα οι έντονες καταστάσεις είναι πιο ζωντανές.
# Σβεν μου, φυσικά το να μπορείς να συγχωρείς δείχνει το μεγαλείο της ψυχής σου. Απλά το να συγχωρείς δεν σημαίνει ότι διαγράφεις. Όπως λέει και ο Ζαρατούστρα συγχωρώ, αλλά δεν ξεχνώ. Αυτό ουσιαστικά μοιάζει σαν να μην συγχωρούμε, αλλά στην ουσία είναι ότι δεν θέλουμε να ξαναπληγωθούμε.. με τον ίδιο τρόπο.
# Δήθεν, συμφωνώ απόλυτα πως κανένας δεν έχασε όταν τίμησε αυτούς που τον ευχαρίστησαν.
Μου θύμισες, μόλις τώρα, μία άλλη ιστορία όπου ένας όταν πέθανε πήγε στον παράδεισο και ο άγγελος τον ξενάγησε στους χώρους. Του έδειξε το δωμάτιο των ταμάτων και οι άγγελοι δεν προλάβαιναν να καταγράφουν αιτήματα, του έδειξε το δωμάτιο των προσευχών, των ευχών και εξίσου οι άγγελοι έτρεχαν σαν τρελοί. Όταν τον πήγε σε ένα δωμάτιο που ήταν μόνο δύο άγγελοι και κάθονταν. (Αν έπαιζαν τάβλι θα ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, για αυτό είπα ότι απλά κάθονταν).
-Εδώ τι είναι ρώτησε ο άνθρωπος.
-Εδώ είναι το γραφείο της ευγνωμοσύνης. Όταν ο κόσμος λέει ευχαριστώ στον θεό, όταν τον βγάζει από μία δύσκολη θέση.
# Ωραία η παρομοίωση με το νερό όπως και της latte με το πληγωμένο πουλί. Ας το πάμε λίγο παραπέρα. Ας χαράξουμε τις στεναχώριες μας στα παγάκια και καθώς θα λιώνουν θα ευχόμαστε να ‘μαστε καλά και θα πίνουμε στην υγειά των φίλων μας.
Φυσικά τα παγάκια θα κολυμπούν κάπου ανάλογα την διάθεσή μας.inappropriate (15.07.2009)
Έτσι είναι...και βασικά πιστεύω ότι όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον είτε αυτός είναι φίλος, είτε οτιδήποτε άλλο, μπαίνεις αυτόματα σ' αυτήν την διαδικασία να συγχωρείς τα άσχημα και να κρατάς μόνο τα καλά..
Πολύ γλυκό κείμενο για άλλη μια φορά(θα καταντήσω γραφική το ξέρω)
Καλό βράδυ:)DITHEN (16.07.2009)
Ετσι ειναι, το δωματιο της ευγνωμοσυνης ειναι παντα αδειο, φιλε Oraclas!! Τοσο εδω, οσο και στον παραδεισο!:))
kozanitis (16.07.2009)
Βούρκωσα...Μετά από καιρό...
Δυστυχώς στην πέτρα γράφουμε ότι μας πονάει...Oraclas (16.07.2009)
# inappropriate, έτσι πρέπει να λειτουργούμε, αν και είναι πολύ δύσκολο μερικές φορές.
# Δήθεν μου, είμαστε αγνώμονες και αυτό δεν έχει να κάνει με καμία θρησκεία. Η αχαριστία είναι το όπλο της αγνωμοσύνης.
# Καλώστον τον Κοζανίτη. Αν και δεν είναι καλό έχεις δίκιο πολλές φορές στις πέτρες χαράσουμε τις πληγές μας. Εύχομαι λοιπόν οι πέτρες να είναι ελαφρόπετρες, οπότε σκαλίζοντάς αυτές να διαγράφονται και οι πόνοι μας. sympetheros (17.07.2009)
Πιο φωτεινή πλευρά της ζωης απ αυτή δεν έχω!Για να νιώσουμε πραγματικά πρέπει να εξοστρακίσουμε οποιαδήποτε κηλίδα εγωισμού μας τραβάει προς..την άμμο και όχι στην πέτρα!ετσι...like a rolling stone ...pterarhos (17.07.2009)
Γεια χαρα Τασο.
Δεν την γνωριζα την ιστορια, αλλα την κρατω.
Να εισαι καλα!Oraclas (18.07.2009)
Συμπέθερε, είπες τη σωστή λέξη. Εγωισμός. Έτσι είναι ακριβώς.
Καλώς τον Χάρη, μαυρισμένο από τις παραλίες.. αλλά και ήρεμο και ανάλαφρο. Αυτή ήταν η ουσία της ιστορίας. Να κρατήσουμε κάποια σημεία και να τα κάνουμε κομμάτια μας.
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
oraclas
Τ.Χ.Κ.
DBA
από ΒΥΡΩΝΑΣ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/oraclas
Στίχοι, μουσική, αποφθέγματα και όσα πράγματα αγαπώ και θέλω να μοιράζομαι..
Tags
Επίσημοι αναγνώστες (18)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Links
oraclas
Τ.Χ.Κ.
DBA
από ΒΥΡΩΝΑΣ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/oraclas
Στίχοι, μουσική, αποφθέγματα και όσα πράγματα αγαπώ και θέλω να μοιράζομαι..
Tags
Neruda Άγγελος αγάπη Διδάγματα Αγάπη Ελπίδα ελπίδα παιδιά Φιλία φτώχεια Αλαζονεία Αλληλεγγύη Αστεία Βιβλία Γνώμες Διακοπές Θυμός Προσωπικά φιλία Εμπειρία Ενδιαφέρον ετυμολογία Ενδιαφέροντα Επικαιρότητα έρευνα Έρευνα Μουσική έρωτας τραγούδι ποίηση ευτυχία ιστορία Ιστορίες_Καθημερινής_Τρέλας νοσταλγία Παιδιά Παράξενα Περίεργα πίστη Ποίηση πόλεμος προσωπικά Στρατός Χιούμορ ρητά στιχάκια Συμβουλές Ταινία ταινίες Τζόγος Τρίτη Ηλικία φιλοσοφία Φόβος χιούμορ Πληροφορική χρήμα Ψυχολογία
Επίσημοι αναγνώστες (18)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
- Deos
- axilleas23
- Guitarcp
- mary_omikron
- yokor
- alkyoni
- sillia
- Alks
- Latte
- Pagan
- nevitelle
- 8e8e8
- ZARATHUSTRA
- dikoni
- zeta490
- nquees
- xriska
- erotas2012
Πρόσφατα...
- Νουθετώντας την κλεψιά
- Πόσο κοστίζει ένα μικρό θαύμα..
- Πραγματική ομορφιά, είναι η ικανότητα να αγαπάς..
- O μετανιωμένος ταυρομάχος
- Το Αλφα Πι που με στοιχειώνει..
- Μία επιτυχημένη συνέντευξη..
- Οι δύο αλήθειες..
- Τα φτερά των γειτόνων..
Δημοφιλέστερα...
- Εσείς μιλάτε και γράφετε σωστά ελληνικά;
- Η Αλληγορία των Βατράχων
- Όταν η αγάπη νικάει τον θάνατο..
- Διάσημος ηθοποιός πεθαίνει από τη γρίπη των χοίρων (Χιούμορ)
- Οι "παντοφλάκηδες"
- Δουλεύοντας στο Δημόσιο..
- Τα μπισκότα και ο χρόνος που δεν γυρίζει πίσω..
- Το καλό πάντα μας επιστρέφει..
Αρχείο...
Links