Με αυτόν τον τίτλο ήθελα να συμπεριλάβω όλα τα όνειρα που αφήσαμε και όλους τους στόχους κατά την διάρκεια της ζωής μας. Περιπτώσεις πάρα πολλές γύρω μας, πλάι μας, μέσα μας. Η ζωή είναι μικρή. Ας την απολαύσουμε όπως μπορούμε. Όπως θέλουμε. Όπως επιλέγουμε. 

Μία φίλη δεν τελείωσε ποτέ το σχολείο. Στα τριανταπέντε της αποφάσισε να το κάνει. Δεν είχε την οικογενειά της να τη στηρίξει, αλλά και ο στενός της κύκλος την χλεύασε και την ειρωνεύτηκε όταν το αποφάσισε. Πήγε σε νυχτερινό, δούλευε σε δύο δουλειές, μία πρωινή, πήγαινε σχολείο και μετά ξανά δουλειά. Είχε νοίκι, αλλά και έξοδα. Και πείσμα.
Τα κατάφερε.

Η μάνα ενός μαθητή μου είχε μαράζι που άφησε το πανεπιστήμιο. Μία μέρα μου το είπε, όταν ο γιός της δεν διάβαζε και τον ειρωνεύτηκε πως δεν θα περάσει πουθενά και τι θα γίνει στη ζωή του. Εσύ τι κατάφερες, της απάντησε. Το τελείωσες ποτέ; Στεναχωρήθηκε. Τελειωσέ το τώρα της είπα. Μα τώρα, στα σαράντα μου, μετά από τόσα χρόνια. Και το τελείωσε, έγινε παράδειγμα θέλησης στο γιό της και αναπτερώθηκε το ηθικό της.

Ο Ν. όταν έμπλεξε με τα ναρκωτικά ήταν μόνος του. Εγώ δεν το γνώριζα, παρά μόνο όταν μου το είπε ο ίδιος τρία χρόνια μετά. Ήταν πολύ μικρός τότε. Ο πατέρας του είχε πεθάνει, η μάνα του δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ, αυτός είχε χρόνο, αυτοκαταστροφής. Κακές παρέες, μία φωνή που δεν άκουσε όταν έπρεπε. Είχε φτάσει να θέλει να ξεκόψει και δεν μπορούσε, γιατί δεν υπήρχε κάποιος να τον βοηθήσει. Μία εκπομπή στην τηλεόραση και η προσωπική του προσπάθεια να ζήσει, ήταν η αρχή. Τώρα δέκα περίπου χρόνια μετά ξέρει ότι ήταν ένα κακό όνειρο. Δεν τα παράτησε ποτέ.

Ο Μ. δούλευε από τα δώδεκά του. Ποτέ δεν σκέφτηκε ότι έχασε την παιδική του ηλικία, το έκανε απλά για να βοηθήσει την οικογενειά του. Όλοι δούλευαν τότε. Τελείωσε το δημοτικό, γιατί τότε τόση ήταν η υποχρεωτική εκπαίδευση. Ήθελε να βγάλει μία σχολή. Πήγαινε νυχτερινό- τέσσερα χρόνια ήταν η σχολή. Ήταν από την Ραφήνα. Πήγαινε κάθε μέρα δουλειά και έπαιρνε το λεωφορείο για να προλάβει την σχολή στην Αθήνα.
120 παιδιά ξεκίνησαν, οι μισοί τελείωσαν και οι πέντε μόλις πέρασαν στις τελικές εξετάσεις με την πρώτη. Ήταν μέσα σε αυτούς και ας του έλεγε ο καθηγητής του, εγώ εσένα δεν θα σε περάσω. Δεν ήταν όμως στο χέρι του. Αν ήξερε πόσο κόπο είχε κάνει θα τον πέρναγε χωρίς εξετάσεις. Τότε όμως δεν θα ήταν δίκαιο. Αλλά είχε πείσμα και δεν τα παράτησε ποτέ.

Όταν άκουσα το τραγούδι του Peter Gabriel πρώτη φορά είπα ωραίο τραγούδι. Όταν πρόσεξα τους στίχους, ήταν γιατί τότε το είχα ανάγκη. Κάθε φορά που χρειάζομαι υποστήριξη το ακούω και ως δια μαγείας βρίσκω την δύναμη να ανταπεξέλθω πάντα. Γιατί η δύναμη είναι μέσα μας και καλό είναι να μην δούμε ποτέ πόση υπόμονή μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Θα εκπλαγούμε πραγματικά.

In this proud land we grew up strong
We were wanted all along
I was taught to fight, taught to win
I never thought I could fail

Don't give up
cos you have friends
Don't give up
You're not beaten yet
Don't give up
I know you can make it good