Αν και είχα πει δεν θα πάω διακοπές -ελλείψη χρημάτων- τελικά υπέκυψα στον πειρασμό. Τα φέραμε από εδώ, τα φέραμε από εκεί, κάτι βγήκε. Διακοπές για μένα είναι νησί. Δεν είναι απαραίτητα σωστό αυτό ούτε φυσικά έχω γυρίσει όλα τα νησιά της Ελλάδας, απλά θεωρώ τους στεριανούς προορισμούς κατάλληλους για τις άλλες εποχές όχι όμως το καλοκαίρι. Φέτος είπαμε να πάμε οδικώς, για να γλιτώσουμε τα έξοδα του καραβιού. Είχα σκεφτεί τον Βόλο, αλλά ένας φίλος μου έδωσε την ιδέα για την Ελαφόνησο. Και νησί και οδικώς. Μία στιγμή αρκούσε. Και ένα πολύ καλά ενημερωμένο site (http://www.elafonissos.gr), που μέχρι και ακριβείς οδηγίες είχε για το πως θα φτάσεις με το αυτοκίνητο.

Δωμάτιο δίχωρο, πολύ φθηνό (μεταξύ μας, καθαρά τύχη), κάθε μέρα στις πανέμορφες παραλίες του Σίμου και το βράδυ ψαράκι και χταποδάκι παρέα με τουλάχιστον μία παγωμένη μπυρίτσα. Τα νησιά της Παναγίας δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά, όσο η ομώνυμη ταβέρνα, που είχε σαν θέα τα μικρά νησάκια.
Απίστευτη αμμουδιά. Από όλες τις ομορφιές της Ελαφονήσου δεν θα ξεχάσω την άμμο. Λεπτή, αλλά πλούσια. Πάταγες και το πόδι σου βυθιζόταν όπως στο φρέσκο χιόνι. Μέσα στην θάλασσα η ίδια παρθένα αμμουδιά, η ίδια απαλότητα της άμμου που αγκάλιαζε το πόδι σου σε κάθε βήμα και τα ψαράκια να σε κοιτούν σχεδόν στα μάτια. Ένα γλυκό κυματάκι τα μετέφερε έξω και με δύο μόλις κινήσεις ρίχνοταν πάλι μέσα.

Ο κόσμος ήταν καλός. Φιλόξενος. Απλός. Οι τουρίστες καλής ποιότητας. Δεν λέρωναν. Σεβόντουσταν το περιβάλλον. Δύο τρεις αναποδιές μας έτυχαν μόνο, όπως ο δυνατός αέρας, το απότομο μαύρισμα (κοκκίνισμα δηλαδή) και κάποιοι που νόμιζαν ότι οι παραλίες τους άνηκαν.

Και του χρόνου, μα πάνω από όλα υγεία, τόσο δική μας όσο και της φύσης.

Πρόταση μου να πάτε όποτε μπορέσετε σε αυτό το νησί. Κατάλληλο για ζευγάρια, αλλά και για οικογένειες.