Μία ιστορία διαφορετική θα σας αναφέρω σήμερα. Την άκουσα πολύ πρόσφατα και πρωταγωνιστής της,  ήταν ένας συγγενής μου.

Βρισκόμαστε γύρω στην δεκαετία του 70. Τα παιδιά εκείνης της εποχής είχαν μία σκληράδα, που δεν τους χαρακτήριζε καθόλου ως παιδιά. Δούλευαν μετά το σχολείο, όπου η υποχρεωτική τότε  εκπαίδευση ήταν μόνο το δημοτικό. Πήγαιναν μετά σε μία σχολή, ενώ παράλληλα εργάζονταν. Τα λεφτά τα έδιναν στον πατέρα τους και μόνο όσοι δούλευαν το Σαββατοκύριακο, είχαν το δικαίωμα να έχουν δικά τους λεφτά. 

Ο Γ. στα 18 έφυγε από το σπίτι. Πήγε στην Αθήνα και έμενε σε μία τρώγλη και δούλευε σε δύο τρεις δουλειές. Έτσι είχε μάθει. Ήταν σκληρός και απότομος στις γυναίκες. Αυτό όμως τους άρεσε. Εκείνη την εποχή ήταν κάπως πιο δύσκολο να βγεις με μία κοπέλα. Ο Γ. αρραβωνιάστηκε τουλάχιστον εφτά φορές. Και τις εφτά όμως τα δώρα του επεστράφησαν. Ήταν στα 25 όταν ο μικρότερος αδελφός του παντρεύτηκε. Όσοι έχουν ζήσει την δεκαετία του 70 θα ξέρουν καλά πως μία γυναίκα στα 22 ήταν γεροντοκόρη, αλλά και ένας λίγο μεγαλύτερος άντρας, αμετανόητος εργένης. Στην εποχή μας, έχουμε προσθέσει περίπου μία δεκαετία ανά φύλο. 

Κάποια στιγμή ένας φίλος του Γ. ο Μιχάλης, του είπε για μία γυναίκα που λέει τον καφέ. Πήγαν στα Πετράλωνα, πέρασαν τις γραμμές του τραίνου και έφτασαν σε υπόγειο σπίτι. Κατέβηκαν πολλά σκαλιά και έφτασαν σε μία μισάνοιχτη πόρτα. Μέσα μία Πολίτισσα, σκέτο απολίθωμα που απλά στεκόταν στα πόδια της.
-Ίσαμε 100 χρονών είναι αυτή, είπε ο Γ.
-Σώπα, του απάντησε ο φίλος του.
Τους έφτιαξε καφέ και αφού τον ήπιαν τον αναποδογύρισαν στο φλυτζάνι.

Με το που κοίταξε η γριά την κούπα, έβγαλε μία φωνή τσιριχτή και μετά γέλασε.
-Πολλά παλούκια πήδηξες αγόρι μου, αλλά το τελευταίο θα σου μπει για τα καλά.
-Είσαι τρελή. Πάμε να φύγουμε Μιχάλη, μην την πλακώσω, είπε ο Γ. και πετάχτηκε σαν ελαττήριο. Δεν είχε μάθει να τον προσβάλλουν.
Σηκώθηκαν να φύγουν, αλλά αυτή στάθηκε στην πόρτα.
-Το όνομα της αρχίζει από Μ.Μπορεί να με λες τρελή, αλλά κάποτε θα με συλλογιστείς.

Ούτε ένας μήνας δεν πέρασε και γνώρισε την Μαρία. Μία κοπελίτσα σχεδόν στα 17. Την ερωτεύτηκε αμέσως, αλλά όχι σαν τις άλλες φορές. Αυτή την φορά ήταν πραγματικό. Δεν περίμενε αντίσταση και πραγματικά δεν δυσκολεύτηκε να την κερδίσει. Όμως η μάνα της πραγματικός κέρβερος την πήρε και την έκρυψε. Κινητά δεν είχαν εκείνη την εποχή και η εύρεση της ήταν πολύ δύσκολη. Της είχαν πει οτι ήταν 45 χρόνων και δεν ήθελε η κόρη της να είναι με κάποιον τόσο μεγάλο. Χωρισμένη γυναίκα, την είχε μεγαλώσει μόνη της.

Η λύση ήρθε από τα αδέλφια του. Κάποια στιγμή την παρακολούθησαν και βρήκαν που πήγαινε. Δεν ήθελε όμως ο Γ. να την πάρει χωρίς την έγκριση της μητέρας της. Είχε αρχές και ήθελε την ευχή της. Μία μέρα την πλησίασε και αυτή άρχισε να τον βρίζει.
-Θέλω την κόρη σου.
-Για να την παρατήσεις μετά.
-Για να την παντρευτώ.
-Καλύτερα να πεθάνω.
Νευρικός όπως ήταν την άρπαξε και την βούτηξε στον Κηφισσό, πριν τον μπαζώσουν. Είχε τότε λίγο νερό και παραλίγο να την πνίξει. Όταν ηρέμησε του είπε ότι είναι μεγάλος για την κόρη της.
-Είμαι 25 χρονών. Γιατί είμαι μεγάλος;
Τελικά κατάλαβε το λάθος της και έδωσε την συγκατάθεσή της. Παντρεύτηκαν μετά από δύο χρόνια και αυτός ο κέρβερος, έγινε ο πιο γλυκός άνθρωπος που είχε γνωρίσει ποτέ.

Πολλές ιστορίες έχω ακούσει από εκείνη την εποχή. Σε όλους αρέσει να μιλάνε για τη ζωή τους. Σίγουρα κάποιες ιστορίες έχουν διανθιστεί με υπερβολές, όμως η ουσία παραμένει. Ένα τραγουδάκι από εκείνη την εποχή που έβαζαν σε κάθε πάρτυ ήταν το
in the year 2525. Κάθε φορά που το ακούω, νοσταλγώ μία εποχή που δεν έζησα, αλλά ζωντάνεψε στα μάτια μου, από τις πολλές αναφορές.