23 Σεπτεμβρίου 2009, 10:28
O θάνατος στους ανθρώπους..
Διδάγματα
Να τους δώσει το δώρο του θανάτου κι έτσι να μπορούν κάποια στιγμή να είναι κοντά του...
Στην αρχή έδωσε τον θάνατο στα μεγαλοπρεπή βουνά... όταν όμως πέθανε το πρώτο, τα υπόλοιπα άρχισαν να θρηνούν τόσο δυνατά που σειόταν όλη η γη και τίποτα πάνω της δεν μπορούσε να στεριώσει...
Πήρε το δώρο του θανάτου απ τα βουνά και το έδωσε στα ποτάμια.... όταν όμως πέθανε το πρώτο ποτάμι, ο θρήνος των υπολοίπων ήταν τόσο δυνατός που η βουή που έκαναν δεν μπορούσε με τίποτα να είναι ανεκτή σε κανένα πλάσμα...
Το έδωσε λοιπόν στην συνέχεια στις λίμνες και στις θαλασσες... όμως όταν πέθανε η πρώτη λίμνη, οι υπόλοιπες στέρεψαν και οι θάλασσες ξεχύλισαν...
Τον έδωσε στα σύννεφα, αλλά μετά τα υπόλοιπα κλαιγαν συνεχώς και η βροχή κόντεψε να πλυμηρίσει τα πάντα...
Το δοκίμασε σε όλα τα δημιουργήματα του και στο τέλος έφτασε στον άνθρωπο...
Όταν πέθανε ο πρώτος άνθρωπος, ο Θεός είδε ότι ο άνθρωπος κλαίει βουβά αλλά αντέχει... συνεχίζει και ζει και ... είδε ότι κάποια στιγμή ο άνθρωπος ξαναχαμογελάει...
Ικανοποιημένος από αυτήν την αναπάντεχη εξέλιξη... είδε ότι ο άνθρωπος αξίζει αυτό το μεγάλο δώρο του θανάτου και του το έδωσε για πάντα... για να μπορεί κάποια στιγμή να είναι δίπλα στον δημιουργό του. 14 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
DITHEN (23.09.2009)
Αν και ο θανατος εξακολουθει να ειναι το πιο μυστηριωδες πραγμα στον κοσμο, η ζωη μας αποτελειται απο αλλεπαλληλους θανατους!!
Η δυναμη του ανθρωπου (οπως πολυ σωστα καταθετεις) ειναι να ξεπερνα την σκεψη του θανατου και να ζει την ελχιστη του ζωη του με σεβασμο στο καθε τελος που ερχεται!
sven (23.09.2009)
Φίλε Τάσο,
για όποιον μπορεί/θέλει να βλέπει το μεγάλο θέμα του θανάτου με τον τρόπο που περιγράφεις, έχει καταφέρει να βρει έναν αποτελεσματικό τρόπο τιθασέματος του φόβου του γι΄αυτόν...
Καλό μεσημέριLiza32 (23.09.2009)
Ο θάνατος είναι διαφορετικός για τον καθένα απο μας. Προσωπική μου άποψη είναι το εξής. Ο άνθρωπος που έχει ζήσει ευτυχισμένος τη ζωή του, δεν φοβάται να πεθάνει. Αντίθετα, ο άνθρωπος που είχε στη ζωη του πολλές πίκρες και βάσανα, αλλά και πολλές ανικανοποίητες επιθυμίες, τότε δεν βλέπει τον θάνατο σαν κάτι που θα τον , γιατί δεν θέλει να ξεκουραστεί αλλά να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε. Οπότε, είναι τρομερά δύσκολο για κάποιον να τον δεχτεί, μια που δεν έχει ακόμα ζήσει και δεν έχει πραγματοποιήσει όλες του τις επιθυμίες... Συμπέρασμα, ο θάνατος για τους ανθρώπους που δεν έζησαν, είναι η χειρότερη τιμωρία! MPara (23.09.2009)
Να με συμπαθάς αλλά οι λέξεις "δώρο" και "θάνατος" δεν συνάδουν.Τουλάχιστον όχι στο δικό μου μυαλό.
Θάνατος=καπούτ=τέρμα=μέχρι εδώ πληρώσατε.
Το κείμενο μου θυμίζει λίγο το γνωστό "να σε κάψω Γιάννη,να σ' αλείψω λάδι."
Επίσης προσωπικά προτιμώ να είμαι δίπλα στους δικούς μου ανθρώπους παρά στον "δημιουργό" μου.
(Πριν απαντήσεις,αν το κάνεις,σκέψου ότι δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε)
:))))
dreamer1 (23.09.2009)
πολυ ωραιο ποστ!!
+μφωνω απολυτα με τη liza32!παρολα αυτα οσοι χανουν εναν κοντινο τους προσωπο δεν ειναι αναγκη να σκεφτονται απαιδιοδοξα..η ζωη συνεχιζεται και αυτος που εφυγε δεν θα ηθελε οι κοντινοι του ανθρωποι να στεναχωριουνται! προσωπικα βρισκω το θανατο κατι για το οποιο δεν πρεπει να φοβασαι αλλα να φροντισεις οταν ερθει να εχεις ζησει αυτα που θελεις!Oraclas (23.09.2009)
# Φίλε Δήθεν,
μπορεί η ζωή μας να είναι γεμάτο θανάτους, όμως σε κάθε τέλος υπάρχει και μία αρχή, μία αφετηρία, μία ανάσταση.
Ο φόβος της απώλειας, δεν πρέπει να μας στερεί το δικαίωμα για ζωή.
# Φίλε Σβεν, μπορεί να τιθασεύεις τον φόβο σου για τον θάνατο, όμως η ουσία είναι να μην φοβάσαι να ζεις.
# Λίζα, ο θάνατος δεν είναι απαραίτητα τιμωρία. Πολλές φορές είναι και λύτρωση. Δεν μιλάω φυσικά για την αυτοκτονιά. Αυτό είναι άλλο κεφάλαιο και προσωπικά, νομίζω είναι περισσότερο δειλία παρά θάρρος.
# Καλή μου Μάρα, πότε συμφωνήσαμε εμείς για να το κάνουμε τώρα; Δεν υπάρχει καμία κακία, αυτή είναι η ουσία του διαλόγου. :}
To κείμενο ήταν η απάντηση μίας κυριούλας στην εγγονή της, που δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί έφυγε η μανούλα της. Το βρήκα άκρως ενδιαφέρον και για αυτό το έγραψα στο Blog, χωρίς να σημαίνει ότι δεν συμφωνώ, απλά η θέση μου δεν είναι ακριβώς αυτή.
Για μένα σημασία έχει να μην φοβάσαι τον θάνατο. Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες φορές θα ανασάνεις, αλλά από πόσες φορές θα χάσεις την ανάσα σου.
Μπορεί να μην συμφωνείς με την εκδοχή, πιστεύω όμως ότι θα την χρησιμοποιήσεις, αν χρειαστεί, για να εξηγήσεις σε μία αθώα ψυχούλα, τι είναι ο θάνατος.sympetheros (23.09.2009)
Η δική μου άποψη πάνω στο θέμα του θανάτου είναι πως απο βιολογικής άποψης με το που κλείνουμε τα μάτια μας ..βγαίνουμε αυτομάτως απ την πρίζα!
Η συνέχεια μας όμως δεν ξέρω αν είναι κάπου αλλου αλλά εδω καθτρεφτίζεται σε ότι έχουμε αφήσει πίσω του ο καθένας φεύγοντας στους ανθρώπους με τους οποίους έχουμε συνδεθεί.Το αποτύπωμα μας στον κόσμο έτσι όπως έχει καταγραφεί στον κινηματογράφο στήν ταινία ''ευτυχισμένη ζωή''.Αυτό δεν έχει τέλος σίγουρα.movflower (23.09.2009)
Ωραία παραβολή αλλά μου φαίνεται τόσο λάθος.
Διότι δίνοντας το δώρο του θανάτου στον άνθρωπο, καταλαβαίνω μεν την αναγέννηση μέσα από τον θάνατο αλλά και τα όσα κάνει ο άνθρωπος:σκοτώνει βουνά για δρόμους, ξηραίνει ποτάμια,νεκρώνει θάλασσες...και η Γη αμύνεται και συνεχίζει.
Επίσης τα ζώα δεν πεθαίνουν; Δεν υπάρχει θρήνος του αποχωρισμού στα ζώα; Αλλά κι αυτά συνεχίζουν.
Αν ο θάνατος είναι δώρο, είναι γιατί συμβαίνει σε όλους και σε όλα.
Τα πάντα ρει.
Βέβαια πιστεύω ότι είναι ανάποδα τα πράγματα:η ζωή είναι το δώρο για τον θάνατο. Κι αν φανταστούμε ότι το δώρο προορίζεται για παιδιά, τότε ας το πούμε παιχνίδι κι όποιος δεν παίξει, βγαίνει εκτός παιχνιδιού. Για πάντα.
Oraclas (23.09.2009)
# Dreamer, έχεις δίκιο στην άποψη σου, αλλά πίστεψε με, για αυτόν που ξέρει να ζήσει, μία ζωή δεν είναι αρκετή. Εγώ κάποτε έλεγα, αν μεγαλώσω και η ζωή μου εξαρτάται από άλλους ή κάνω τη ζωή των άλλων δύσκολη, να με στείλουν μία ώρα πιο γρήγορα. Όταν όμως θα έρθει εκείνη η ώρα, αυτά που τώρα βλέπουμε καθαρά, έχουν θολώσει και αυτή η θολούρα είναι γλυκιά και δεν θέλουμε να την χάσουμε.
# Συμπεθερε, είναι βασικό ερώτημα ανά τους αιώνες, αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Οι αντιρρησίες λένε, αν υπάρχει πριν. Για μένα ο θάνατος είναι σαν ένας μεγάλος ύπνος, που βλέπεις όνειρα τόσο όμορφα, που δεν θες να ξυπνήσεις ή εφιάλτες που δεν μπορείς να δραπετεύσεις, ανάλογα με το τι είχες κάνει στη ζωή σου. Πολλές φορές κοροϊδευτικά, έλεγα σε φίλους, που με πίεζαν να κοιμάμαι περισσότερο, ότι θα κοιμηθώ όταν πεθάνω.
Καλησπέρα σας!Oraclas (23.09.2009)
Λεβάντα (μωβ λουλούδι),
πήγες το νόημα της ιστορίας ένα βήμα παραπέρα. Μην ξεχνάς ότι είναι μία ιστορία κατάλληλη για παιδιά, οπότε γίνονται πολλές θυσίες, ώστε να βγει κάτι θετικό, από μία άρνηση.
Η τελευταία σου παράγραφος είναι απλά ΥΠΕΡΟΧΗ. Αν δεν παίξεις, βγαίνεις εκτός παιχνιδιού.
Και όποιος φλερτάρει με τον Θάνατο, στο τέλος τον γεύεται. hithtoly (23.09.2009)
Και ο θάνατος ένα ταξίδι είναι. Προχωρείς προς το τελικό προορισμό και ακόμα μαθαίνεις.StavmanR (23.09.2009)
Το κείμενο μου θύμισε το θρυλικό "Who wants to live forever?" των επίσης θρυλικών Queen.
Μόνο αν θεωρήσουμε τη γέννηση και το θάνατο ως αυτούσια μέρη της ζωής, μπορούμε να συμφιλιωθούμε με εκείνα. Γιατί αν θεωρήσουμε ότι η ζωή είναι μόνο το ενδιάμεσο τμήμα, τότε καταλήγουμε να αφορίζουμε ταυτόχρονα τα δύο άλλα. Οπότε και με τον ίδιο τρόπο που στρουθοκαμηλίζουμε στην περίπτωση του δευτέρου, αγνοούμε και την ουσία του πρώτου. Το "πότε θα μας πάρει ο Χάρος- Θεριστής της ζωής", είναι το ίδιο απρογραμμάτιστο από εμάς με το "πότε μας έφερε ο πελαργός-αγγελιοφόρος της ζωής".
Καλησπέρα Τάσο :)nevitelle (24.09.2009)
Όποιος τα έχει βρει με τον εαυτό του κι έχει ζήσει αρμονική και ισορροπημένη ζωή (όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται)δεν θέλει να φύγει παρ' όλο που είναι αναπόφευκτο. Έχω ακούσει από ηλικιωμένους ανθρώπους να λένε πόσο γλυκιά είναι η ζωή και πως η καρδιά δεν γερνάει ποτέ, μόνο το σώμα αδρανεί και συρρικνώνεται. Αντίθετα εκείνοι που δεν έχουν περάσει καλά στην ζωή τους και ειδικά όσοι έχουν συνειδητοποιήσει αργά τις λάθος επιλογές που έκαναν, συχνά αναζητούν τον θάνατο σαν λύτρωση. Πόσο συχνά ακούμε "να πεθάνω να ησυχάσω";
Η ουσία όμως όπως λέει και ο Σταύρος είναι μια: είτε τον φοβόμαστε είτε όχι, για την γέννηση και τον θάνατο δεν αποφασίζουμε εμείς..Oraclas (24.09.2009)
# Χρίστο, ο θάνατος είναι ένας προορισμός, όχι ένα ταξίδι. Μακάρι να ήταν ταξίδι, αλλά δεν υπάρχει κάποιος να μας μεταφέρει εντυπώσεις..
# Σταύρο,
το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Οι άνθρωποι επιδιώκουν να φτιάξουν την μοίρα τους, αλλά νομίζω έχεις δίκιο, δεν είναι στο χέρι τους.
# Χιονούλα, αυτό ακριβώς αναφέρω παραπάνω. Πως κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Αυτή η κουβέντα για το γήρας είναι ολόσωστη. Προτιμώ να μεγαλώνω, παρά να γερνάω.
Καλημέρα σε όλους!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
O θάνατος στους ανθρώπους..
Διδάγματα
Να τους δώσει το δώρο του θανάτου κι έτσι να μπορούν κάποια στιγμή να είναι κοντά του...
Στην αρχή έδωσε τον θάνατο στα μεγαλοπρεπή βουνά... όταν όμως πέθανε το πρώτο, τα υπόλοιπα άρχισαν να θρηνούν τόσο δυνατά που σειόταν όλη η γη και τίποτα πάνω της δεν μπορούσε να στεριώσει...
Πήρε το δώρο του θανάτου απ τα βουνά και το έδωσε στα ποτάμια.... όταν όμως πέθανε το πρώτο ποτάμι, ο θρήνος των υπολοίπων ήταν τόσο δυνατός που η βουή που έκαναν δεν μπορούσε με τίποτα να είναι ανεκτή σε κανένα πλάσμα...
Το έδωσε λοιπόν στην συνέχεια στις λίμνες και στις θαλασσες... όμως όταν πέθανε η πρώτη λίμνη, οι υπόλοιπες στέρεψαν και οι θάλασσες ξεχύλισαν...
Τον έδωσε στα σύννεφα, αλλά μετά τα υπόλοιπα κλαιγαν συνεχώς και η βροχή κόντεψε να πλυμηρίσει τα πάντα...
Το δοκίμασε σε όλα τα δημιουργήματα του και στο τέλος έφτασε στον άνθρωπο...
Όταν πέθανε ο πρώτος άνθρωπος, ο Θεός είδε ότι ο άνθρωπος κλαίει βουβά αλλά αντέχει... συνεχίζει και ζει και ... είδε ότι κάποια στιγμή ο άνθρωπος ξαναχαμογελάει...
Ικανοποιημένος από αυτήν την αναπάντεχη εξέλιξη... είδε ότι ο άνθρωπος αξίζει αυτό το μεγάλο δώρο του θανάτου και του το έδωσε για πάντα... για να μπορεί κάποια στιγμή να είναι δίπλα στον δημιουργό του. 14 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
DITHEN (23.09.2009)
Αν και ο θανατος εξακολουθει να ειναι το πιο μυστηριωδες πραγμα στον κοσμο, η ζωη μας αποτελειται απο αλλεπαλληλους θανατους!!
Η δυναμη του ανθρωπου (οπως πολυ σωστα καταθετεις) ειναι να ξεπερνα την σκεψη του θανατου και να ζει την ελχιστη του ζωη του με σεβασμο στο καθε τελος που ερχεται!
sven (23.09.2009)
Φίλε Τάσο,
για όποιον μπορεί/θέλει να βλέπει το μεγάλο θέμα του θανάτου με τον τρόπο που περιγράφεις, έχει καταφέρει να βρει έναν αποτελεσματικό τρόπο τιθασέματος του φόβου του γι΄αυτόν...
Καλό μεσημέριLiza32 (23.09.2009)
Ο θάνατος είναι διαφορετικός για τον καθένα απο μας. Προσωπική μου άποψη είναι το εξής. Ο άνθρωπος που έχει ζήσει ευτυχισμένος τη ζωή του, δεν φοβάται να πεθάνει. Αντίθετα, ο άνθρωπος που είχε στη ζωη του πολλές πίκρες και βάσανα, αλλά και πολλές ανικανοποίητες επιθυμίες, τότε δεν βλέπει τον θάνατο σαν κάτι που θα τον , γιατί δεν θέλει να ξεκουραστεί αλλά να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε. Οπότε, είναι τρομερά δύσκολο για κάποιον να τον δεχτεί, μια που δεν έχει ακόμα ζήσει και δεν έχει πραγματοποιήσει όλες του τις επιθυμίες... Συμπέρασμα, ο θάνατος για τους ανθρώπους που δεν έζησαν, είναι η χειρότερη τιμωρία! MPara (23.09.2009)
Να με συμπαθάς αλλά οι λέξεις "δώρο" και "θάνατος" δεν συνάδουν.Τουλάχιστον όχι στο δικό μου μυαλό.
Θάνατος=καπούτ=τέρμα=μέχρι εδώ πληρώσατε.
Το κείμενο μου θυμίζει λίγο το γνωστό "να σε κάψω Γιάννη,να σ' αλείψω λάδι."
Επίσης προσωπικά προτιμώ να είμαι δίπλα στους δικούς μου ανθρώπους παρά στον "δημιουργό" μου.
(Πριν απαντήσεις,αν το κάνεις,σκέψου ότι δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε)
:))))
dreamer1 (23.09.2009)
πολυ ωραιο ποστ!!
+μφωνω απολυτα με τη liza32!παρολα αυτα οσοι χανουν εναν κοντινο τους προσωπο δεν ειναι αναγκη να σκεφτονται απαιδιοδοξα..η ζωη συνεχιζεται και αυτος που εφυγε δεν θα ηθελε οι κοντινοι του ανθρωποι να στεναχωριουνται! προσωπικα βρισκω το θανατο κατι για το οποιο δεν πρεπει να φοβασαι αλλα να φροντισεις οταν ερθει να εχεις ζησει αυτα που θελεις!Oraclas (23.09.2009)
# Φίλε Δήθεν,
μπορεί η ζωή μας να είναι γεμάτο θανάτους, όμως σε κάθε τέλος υπάρχει και μία αρχή, μία αφετηρία, μία ανάσταση.
Ο φόβος της απώλειας, δεν πρέπει να μας στερεί το δικαίωμα για ζωή.
# Φίλε Σβεν, μπορεί να τιθασεύεις τον φόβο σου για τον θάνατο, όμως η ουσία είναι να μην φοβάσαι να ζεις.
# Λίζα, ο θάνατος δεν είναι απαραίτητα τιμωρία. Πολλές φορές είναι και λύτρωση. Δεν μιλάω φυσικά για την αυτοκτονιά. Αυτό είναι άλλο κεφάλαιο και προσωπικά, νομίζω είναι περισσότερο δειλία παρά θάρρος.
# Καλή μου Μάρα, πότε συμφωνήσαμε εμείς για να το κάνουμε τώρα; Δεν υπάρχει καμία κακία, αυτή είναι η ουσία του διαλόγου. :}
To κείμενο ήταν η απάντηση μίας κυριούλας στην εγγονή της, που δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί έφυγε η μανούλα της. Το βρήκα άκρως ενδιαφέρον και για αυτό το έγραψα στο Blog, χωρίς να σημαίνει ότι δεν συμφωνώ, απλά η θέση μου δεν είναι ακριβώς αυτή.
Για μένα σημασία έχει να μην φοβάσαι τον θάνατο. Η ζωή δεν μετριέται από το πόσες φορές θα ανασάνεις, αλλά από πόσες φορές θα χάσεις την ανάσα σου.
Μπορεί να μην συμφωνείς με την εκδοχή, πιστεύω όμως ότι θα την χρησιμοποιήσεις, αν χρειαστεί, για να εξηγήσεις σε μία αθώα ψυχούλα, τι είναι ο θάνατος.sympetheros (23.09.2009)
Η δική μου άποψη πάνω στο θέμα του θανάτου είναι πως απο βιολογικής άποψης με το που κλείνουμε τα μάτια μας ..βγαίνουμε αυτομάτως απ την πρίζα!
Η συνέχεια μας όμως δεν ξέρω αν είναι κάπου αλλου αλλά εδω καθτρεφτίζεται σε ότι έχουμε αφήσει πίσω του ο καθένας φεύγοντας στους ανθρώπους με τους οποίους έχουμε συνδεθεί.Το αποτύπωμα μας στον κόσμο έτσι όπως έχει καταγραφεί στον κινηματογράφο στήν ταινία ''ευτυχισμένη ζωή''.Αυτό δεν έχει τέλος σίγουρα.movflower (23.09.2009)
Ωραία παραβολή αλλά μου φαίνεται τόσο λάθος.
Διότι δίνοντας το δώρο του θανάτου στον άνθρωπο, καταλαβαίνω μεν την αναγέννηση μέσα από τον θάνατο αλλά και τα όσα κάνει ο άνθρωπος:σκοτώνει βουνά για δρόμους, ξηραίνει ποτάμια,νεκρώνει θάλασσες...και η Γη αμύνεται και συνεχίζει.
Επίσης τα ζώα δεν πεθαίνουν; Δεν υπάρχει θρήνος του αποχωρισμού στα ζώα; Αλλά κι αυτά συνεχίζουν.
Αν ο θάνατος είναι δώρο, είναι γιατί συμβαίνει σε όλους και σε όλα.
Τα πάντα ρει.
Βέβαια πιστεύω ότι είναι ανάποδα τα πράγματα:η ζωή είναι το δώρο για τον θάνατο. Κι αν φανταστούμε ότι το δώρο προορίζεται για παιδιά, τότε ας το πούμε παιχνίδι κι όποιος δεν παίξει, βγαίνει εκτός παιχνιδιού. Για πάντα.
Oraclas (23.09.2009)
# Dreamer, έχεις δίκιο στην άποψη σου, αλλά πίστεψε με, για αυτόν που ξέρει να ζήσει, μία ζωή δεν είναι αρκετή. Εγώ κάποτε έλεγα, αν μεγαλώσω και η ζωή μου εξαρτάται από άλλους ή κάνω τη ζωή των άλλων δύσκολη, να με στείλουν μία ώρα πιο γρήγορα. Όταν όμως θα έρθει εκείνη η ώρα, αυτά που τώρα βλέπουμε καθαρά, έχουν θολώσει και αυτή η θολούρα είναι γλυκιά και δεν θέλουμε να την χάσουμε.
# Συμπεθερε, είναι βασικό ερώτημα ανά τους αιώνες, αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Οι αντιρρησίες λένε, αν υπάρχει πριν. Για μένα ο θάνατος είναι σαν ένας μεγάλος ύπνος, που βλέπεις όνειρα τόσο όμορφα, που δεν θες να ξυπνήσεις ή εφιάλτες που δεν μπορείς να δραπετεύσεις, ανάλογα με το τι είχες κάνει στη ζωή σου. Πολλές φορές κοροϊδευτικά, έλεγα σε φίλους, που με πίεζαν να κοιμάμαι περισσότερο, ότι θα κοιμηθώ όταν πεθάνω.
Καλησπέρα σας!Oraclas (23.09.2009)
Λεβάντα (μωβ λουλούδι),
πήγες το νόημα της ιστορίας ένα βήμα παραπέρα. Μην ξεχνάς ότι είναι μία ιστορία κατάλληλη για παιδιά, οπότε γίνονται πολλές θυσίες, ώστε να βγει κάτι θετικό, από μία άρνηση.
Η τελευταία σου παράγραφος είναι απλά ΥΠΕΡΟΧΗ. Αν δεν παίξεις, βγαίνεις εκτός παιχνιδιού.
Και όποιος φλερτάρει με τον Θάνατο, στο τέλος τον γεύεται. hithtoly (23.09.2009)
Και ο θάνατος ένα ταξίδι είναι. Προχωρείς προς το τελικό προορισμό και ακόμα μαθαίνεις.StavmanR (23.09.2009)
Το κείμενο μου θύμισε το θρυλικό "Who wants to live forever?" των επίσης θρυλικών Queen.
Μόνο αν θεωρήσουμε τη γέννηση και το θάνατο ως αυτούσια μέρη της ζωής, μπορούμε να συμφιλιωθούμε με εκείνα. Γιατί αν θεωρήσουμε ότι η ζωή είναι μόνο το ενδιάμεσο τμήμα, τότε καταλήγουμε να αφορίζουμε ταυτόχρονα τα δύο άλλα. Οπότε και με τον ίδιο τρόπο που στρουθοκαμηλίζουμε στην περίπτωση του δευτέρου, αγνοούμε και την ουσία του πρώτου. Το "πότε θα μας πάρει ο Χάρος- Θεριστής της ζωής", είναι το ίδιο απρογραμμάτιστο από εμάς με το "πότε μας έφερε ο πελαργός-αγγελιοφόρος της ζωής".
Καλησπέρα Τάσο :)nevitelle (24.09.2009)
Όποιος τα έχει βρει με τον εαυτό του κι έχει ζήσει αρμονική και ισορροπημένη ζωή (όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται)δεν θέλει να φύγει παρ' όλο που είναι αναπόφευκτο. Έχω ακούσει από ηλικιωμένους ανθρώπους να λένε πόσο γλυκιά είναι η ζωή και πως η καρδιά δεν γερνάει ποτέ, μόνο το σώμα αδρανεί και συρρικνώνεται. Αντίθετα εκείνοι που δεν έχουν περάσει καλά στην ζωή τους και ειδικά όσοι έχουν συνειδητοποιήσει αργά τις λάθος επιλογές που έκαναν, συχνά αναζητούν τον θάνατο σαν λύτρωση. Πόσο συχνά ακούμε "να πεθάνω να ησυχάσω";
Η ουσία όμως όπως λέει και ο Σταύρος είναι μια: είτε τον φοβόμαστε είτε όχι, για την γέννηση και τον θάνατο δεν αποφασίζουμε εμείς..Oraclas (24.09.2009)
# Χρίστο, ο θάνατος είναι ένας προορισμός, όχι ένα ταξίδι. Μακάρι να ήταν ταξίδι, αλλά δεν υπάρχει κάποιος να μας μεταφέρει εντυπώσεις..
# Σταύρο,
το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Οι άνθρωποι επιδιώκουν να φτιάξουν την μοίρα τους, αλλά νομίζω έχεις δίκιο, δεν είναι στο χέρι τους.
# Χιονούλα, αυτό ακριβώς αναφέρω παραπάνω. Πως κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Αυτή η κουβέντα για το γήρας είναι ολόσωστη. Προτιμώ να μεγαλώνω, παρά να γερνάω.
Καλημέρα σε όλους!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
oraclas
Τ.Χ.Κ.
DBA
από ΒΥΡΩΝΑΣ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/oraclas
Στίχοι, μουσική, αποφθέγματα και όσα πράγματα αγαπώ και θέλω να μοιράζομαι..
Tags
Επίσημοι αναγνώστες (18)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Links
oraclas
Τ.Χ.Κ.
DBA
από ΒΥΡΩΝΑΣ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/oraclas
Στίχοι, μουσική, αποφθέγματα και όσα πράγματα αγαπώ και θέλω να μοιράζομαι..
Tags
Neruda Άγγελος αγάπη Διδάγματα Αγάπη Ελπίδα ελπίδα παιδιά Φιλία φτώχεια Αλαζονεία Αλληλεγγύη Αστεία Βιβλία Γνώμες Διακοπές Θυμός Προσωπικά φιλία Εμπειρία Ενδιαφέρον ετυμολογία Ενδιαφέροντα Επικαιρότητα έρευνα Έρευνα Μουσική έρωτας τραγούδι ποίηση ευτυχία ιστορία Ιστορίες_Καθημερινής_Τρέλας νοσταλγία Παιδιά Παράξενα Περίεργα πίστη Ποίηση πόλεμος προσωπικά Στρατός Χιούμορ ρητά στιχάκια Συμβουλές Ταινία ταινίες Τζόγος Τρίτη Ηλικία φιλοσοφία Φόβος χιούμορ Πληροφορική χρήμα Ψυχολογία
Επίσημοι αναγνώστες (18)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
- Deos
- axilleas23
- Guitarcp
- mary_omikron
- yokor
- alkyoni
- sillia
- Alks
- Latte
- Pagan
- nevitelle
- 8e8e8
- ZARATHUSTRA
- dikoni
- zeta490
- nquees
- xriska
- erotas2012
Πρόσφατα...
- Νουθετώντας την κλεψιά
- Πόσο κοστίζει ένα μικρό θαύμα..
- Πραγματική ομορφιά, είναι η ικανότητα να αγαπάς..
- O μετανιωμένος ταυρομάχος
- Το Αλφα Πι που με στοιχειώνει..
- Μία επιτυχημένη συνέντευξη..
- Οι δύο αλήθειες..
- Τα φτερά των γειτόνων..
Δημοφιλέστερα...
- Εσείς μιλάτε και γράφετε σωστά ελληνικά;
- Η Αλληγορία των Βατράχων
- Όταν η αγάπη νικάει τον θάνατο..
- Διάσημος ηθοποιός πεθαίνει από τη γρίπη των χοίρων (Χιούμορ)
- Οι "παντοφλάκηδες"
- Δουλεύοντας στο Δημόσιο..
- Τα μπισκότα και ο χρόνος που δεν γυρίζει πίσω..
- Το καλό πάντα μας επιστρέφει..
Αρχείο...
Links