Όλοι κρύβουμε έναν εβραίο μέσα μας και αυτό δεν το λέω υποτιμητικά. Όπως οι Σκωτσέζοι φημίζονται για τη τσιγκουνιά τους, έτσι και οι εβραίοι για τα παζάρια τους. Το γονίδιο του παζαρέματος το κέρδισα από τη γιαγιά μου. Συγχωρεμένη να είναι ήταν απίστευτη στις αγορές της.

Έτος 1986. Αρραβωνιάζεται ο θείος μου και έχει βγει μαζί με τα παιδιά για αγορά δαχτυλιδιού. Έχουν μαζί τους 9000 δραχμές. Μεγάλο ποσό εκείνη την εποχή. Μπαίνουν σε πολλά μαγαζιά, αλλά σε ένα τους αρέσει πολύ ένα δαχτυλίδι.
-Πόσο κοστίζει;
-13000, λέει ο πωλητής.
-Ας πάρουμε ένα πιο φθηνό, λέει η κοπέλα του θείου μου.
-Πόσο θα μας το αφήσετε, ρωτάει η γιαγιά μου.
-Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, άντε να σας το αφήσω 12500. Γιατί δεν παίρνετε κάτι άλλο;
-Ναι αλλά εμείς εχουμε 9000.
-Ε, τότε πάρτε κάτι άλλο.
-Ναι, αλλά αυτό μας αρέσει.
Ο ίδιος διάλογος κράτησε για μισή ώρα. Στο τέλος η γιαγιά μου έβγαλε έξω τα παιδιά και τον ψόφησε τον άνθρωπο. Στο τέλος το πήρε.

Ψάχνοντας λοιπόν για αυτοκίνητο, έχω στο νου τη γιαγιά μου. Πως θα αντιδρούσε στη θέση μου. Ο πρώτος αντιπρόσωπος μου έδωσε μία τιμή αρκετά πάνω από αυτά που είχα σκοπό να δώσω. Μου άρεσε και αυτό το κατάλαβε. Πήγα και σε δεύτερο και σε τρίτο. Η τιμή έπεσε γύρω στα 300 €. Στα αυτοκίνητα οι τιμές είναι συγκεκριμένες. Δεν μπορείς να κάνεις καλύτερη τιμή, ούτε να πέσεις πολύ χαμηλά. Σαν δεινός στο παζάρεμα με την καλύτερη προσφορά ανά χείρας πήγα ξανά στον πρώτο. Μου στρογγύλεψε την τιμή κατεβαίνοντας ουσιαστικά 500 €. Πήγα ξανά στο δεύτερο με την καλύτερη τιμή. Το κατέβασε κι άλλο και οι κινήσεις μου συνεχίστηκαν μέχρι να καταλάβω πως δεν είχαν άλλα όπλα να μου παρουσιάσουν. Η τελική τιμή που πήρα ήταν μειωμένη κατά 1200 € από την αρχική. Και αναρωτιέμαι πόσα βγάζουν τελικά..

Υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες για καλύτερες αγορές. Ανεξαρτήτως της τιμής που πληρώσατε, εάν ο πωλητής χαμογελά την ώρα που φεύγετε, μαντέψτε ποιος κέρδισε… Το βασικό είναι να μην το παίρνουμε στην πρώτη τιμή που μας προτείνουν. Οι βασιλιάδες στο παζάρεμα είναι οι Τούρκοι και οι Ινδοί. Πριν χρόνια βρέθηκα στην Αλικαρνασσό, όταν είχα πάει στην Κω για διακοπές. Πέτυχα το παζάρι και αυτό που έχω να πω είναι πως το παζάρι το ζουν σε αυτά τα μέρη. Βλέπω ένα ρολόι Gucci που μόνο μπανάνες δεν έτρωγε. Είχε τιμή 30 €. Με βλέπει ο πωλητής.
-How much?
Δεν μιλάω.
-Twenty.
Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.
-Οκ, tell me.. How much?
Δοκιμάζω τα νεύρα του.
-Two.
-Are you Greek?
-Yes.
-Filaraki, adelfaki, no two, ten.
-Goodbye..
-Ok, ok.. five!
-Two.
-Three!!!
Τελικά -κακώς- δεν το πήρα, γιατί βιαζόμουν να φύγω. Την άλλη μέρα, παρόμοιο ρολόι στην Κω είχε τιμή εκκίνησης 33 €.
-Πόσο κάνει αυτό; ρωτάω τον πωλητή.
-Όσο βλέπεις.
-Στην Τουρκία μου το έδιναν 3 €.
-Ας το έπαιρνες από εκεί τότε.