Ένα αστείο περιστατικό συνέβη πριν κάποιες μέρες στην εταιρεία μου. Βρισκόμουν στο υπόγειο, εκεί που βρίσκεται το τεχνικό τμήμα ή οι αφανείς ήρωες όπως συνηθίζω να λέω, για τα παιδιά που τραβάνε τα πάντα και δεν ακούνε ούτε ευχαριστώ. Καθώς μεσημέριαζε, έπεσαν οι πρώτες ιδέες για μεσημεριανό. Άλλες φορές τρώμε κάτι απλό και άλλες κάτι πιο σύνθετο, αλλά ο αγαπημένος μας προορισμός είναι συνήθως τα σουβλάκια του Ε. Δεν είναι τόσο ότι είναι πιο νόστιμα από άλλους, αλλά γιατί τα φέρνει μία όμορφη κοπελίτσα ή τουλάχιστον μας τα έφερνε.

Εκείνη την ημέρα έβρεχε και ο Δ. είχε ένα κρύωμα. Ένας κοινός μας συνάδελφος είναι ιδιαίτερα υποχόνδριος σε σημείο που έτσι και κάνουμε το λάθος και φτερνιστούμε μπροστά του, μπορεί να μην μας ξαναμιλήσει για κανά μήνα. Για αυτόν λοιπόν τον περίεργο, φόραγε μία μάσκα, σαν αυτές της πανδημίας του ιού των χοίρων, αλλά ο ίδιος υποστήριζε πως με τη μάσκα αναπνέει καλύτερα. Ανέλαβε την παραγγελία, πήρε τηλέφωνο, την έδωσε και περίμενε. Όταν με το καλό ήρθε, έτρεξε να πάει να ανοίξει, γιατί όπως έλεγε το χαμογελό της, θα του έφτιαχνε την υπόλοιπη μέρα. Αλλά..
ΑΛΛΑ.. φόραγε τη μάσκα.. και η κοπελίτσα πετάχτηκε έντρομη πίσω!
-Μην ανησυχείς είμαι κρυωμένος είπε, και έκανε να την βγάλει.
-Μη.. δεν πειράζει του είπε, και απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο.
Ήταν η τελευταία φορά που μας έφερε σουβλάκια. Τώρα στην θέση της έρχεται ένας χονδρουλός κοντοκώλης που δεν μασάει από μάσκες. Το όμορφο χαμόγελο δεν μας φτιάχνει τη μέρα και ο υποχόνδριος γκρινιάζει του Δ. ότι την έδιωξε για πάντα.

Υ.Γ. Διάβασα πρόσφατα ότι η πανδημία έληξε. Το μόνο που μας έμεινε ήταν τα έξοδα και ο πανικός: ta nea