Πριν λίγες μέρες τελέσαμε την καθιερωμένη κοπή τη πίτα, όπως την έλεγε χαριτολογώντας ένας συνάδελφος. Μαζευτήκαμε για αλλαγή σε ένα κουτουκάκι με ζωντανή μουσική. Η ώρα συγκέντρωσης ήταν στις 9 το βράδυ, αλλά οι περισσότεροι έφτασαν μία ώρα μετά. Την πρώτη ατάκα την είπε ο διευθυντής:

-Που είναι οι κοπέλες σας βρε παιδιά;;

Πάλι καλά η ιδιαιτέρα του έσωσε την κατάσταση.

-Μα εσείς μας είπατε, αυστηρά μόνοι μας..

-Δεν το κατάλαβα.. Κάποιο λάθος θα έκανα..

..φυσικά όλα τα στελέχη συνοδευόντουσταν και ο χώρος δεν ήταν και για τους / τις συντρόφους μας. Ήταν στενά, αλλά τουλάχιστον παραδοσιακά. Τα τραπέζια μοιράστηκαν στην τύχη, αλλά λίγο το κρασί, λίγο η χαλαρή διάθεση γίναμε όλοι μία παρέα, πιο πολύ από όσο μιλάμε καθημερινά. Το ένα μεζεδάκι διαδέχοταν το άλλο και ενώ λίγο πριν οι περισσότεροι συνηγορούσαν σε ένα φτωχό γεύμα ή σε λίγο κρασάκι λόγω των μονίμων περιττών κιλών, έδωσαν τόπο στην οργή και τα πηρούνια πήραν φωτιά. Η 'ζωντανή' μουσική ήταν ένας τυπάκος που γρατζούναγε μία ξεκούρδιστη κιθάρα και όταν μίλησε το ουζάκι άρχισε να κάνει και κέφι. Τότε ίσως μίλαγε και το κρασί σε εμάς, γιατί δέσαμε και εμείς αρμονικά μαζί του.

Μετά τα φαγητά, τη θέση πήρε η κοπή. Κόπηκαν κομμάτια τελείως ανομοιογενώς μέχρι που σε έναν έπεσε το μισό του μισού. Και όμως, αν έχεις τύχη διάβαινε.. ήταν ο τυχερός. Κατόπιν τα κομμάτια έγιναν πάλι φυσιολογικά, αλλά μετά κανένας δεν είχε όρεξη για πίτα. Αρχίσαμε να λέμε διάφορες ιστορίες και όποτε θυμόμασταν τραγουδούσαμε.

Θυμήθηκα την παράδοση της προηγούμενης εταιρείας που εργαζόμουν. Όποιος τύχαινε το φλουρί έφευγε. Είτε με το ζόρι, είτε οικειοθελώς. Την τελευταία χρονιά, έπεσε στην εταιρεία. Μετά από έναν μήνα έκλεισε, χρεωκοπία και 70 άτομα στο δρόμο.

Μέσα σε όλα ήρθε η δεύτερη ατάκα του διευθυντή:

-Ευχαριστώ όλους σας ... δύσκολοι καιροί ... μπλα μπλα μπλα ... ευχαριστώ που κάποιοι κάνουν υπερπροσπάθεια και παρόλα τα προβληματά τους, προσφέρουν μέσα σε ένα οχτάωρο.. ενώ μερικοί άλλοι κάθονται μέχρι τις 10 το βράδυ, γιατί δεν έχουν τι να κάνουν.

Δεν ξέρω τι ήθελε να πει, αλλά αυτό που βγήκε ήταν άκρως προσβλητικό. Βρες μου έναν που δεν έχει να κάνει τίποτα καλύτερο εκτός εταιρείας;; Αρχίσαμε όλοι να κοιταγόμαστε μεταξύ μας και αν δεν μας έφερναν λαχταριστούς λουκουμάδες, ίσως και να είχαμε φύγει.. αλλά είχε με μέλι και με σοκολάτα!

Την τελευταία ατάκα της ημέρας την έδωσε ένας άλλος θαμώνας, που καθόταν στο τραπέζι του αφεντικού. Είχε δίκιο, αλλά μας κακοφάνηκε:

-Καλή Χρονιά, να χαίρεστε που έχετε δουλειά.

Για υπερωρίες που δεν πληρωθήκαμε ποτέ, για μήνες απλήρωτους ή ετεροχρονισμένα καταβεβλημένους, δεν μίλησε κανείς. Πάντα υπάρχει το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο. Όπως ένας φίλος που παίρνει και ευχαριστήριο γράμμα εκτός από τις υπερωρίες του, αλλά και η φίλη που θα της κάνουν μείωση μισθού, για να γλιτώσουν τις απολύσεις.