08 Μαΐου 2010, 12:15
Μεγαλώνω, αλλά δεν γερνάω..
Τρίτη Ηλικία
Η άλλη εικόνα είναι στενάχωρη. Συνέβη πριν λίγο καιρό, όταν ένας άντρας σκότωσε την μοναδική του αγάπη μετά από 70 χρόνια συμβίωσης. Δεν άντεχε να την βλέπει να μαραζώνει. Ήταν μαζί από μικρή ηλικία, αλλά όταν έχασε το μυαλό της δεν άντεξε. Την σκότωσε ανώδυνα, όταν έφυγε η κόρη του, γράφοντας ένα αποχαιρετηστήριο γράμμα και ύστερα κάρφωσε ένα μαχαίρι πάνω του, αφού ειδοποίησε την αστυνομία. Το έκανα επειδή την αγαπούσα, είπε πολύ απλά.
Είναι τραγικό να χάνεις το μυαλό σου. Η καλύτερη καταπολέμηση του Αλτσχάιμερ και της ανοίας είναι να το εξασκείς συνέχεια, όπως λύνοντας σταυρόλεξα. Θυμάμαι την γιαγιά μου την συγχωρεμένη, που έχασε το μυαλό της, έτσι ξαφνικά. Στην αρχή είχε έντονες αναμνήσεις από το παρελθόν και είχε μείνει, εκεί στην εποχή που ο παππούς μου άφησε την τελευταία του πνοή. Μία μέρα μου ανέφερε "πως έγινε έτσι ο κόσμος", τότε ήταν που είχαν αρχίσει να συλλαμβάνουν την 17 Νοέμβρη πριν τους ολυμπιακούς του 2004, "και είμαστε ακόμα στο 1988". Μία άλλη φορά δεν θυμόταν την μητέρα μου:
-Είσαι μεγάλη για να είσαι κόρη μου, είχε πει και η μητέρα μου ένιωσε πολύ άσχημα.
Μερικές παλιές φωτογραφίες, έσωσαν την κατάσταση, όταν της έδειχνα σταδιακά το παρελθόν και μετά πάλι την θυμήθηκε. Το γιό της τον έλεγε αδελφό της, εμένα γιό της. Τα τελευταία χρόνια επιδεινώθηκε από το ζάχαρο και σταδιακά το μυαλό έπαψε να λειτουργεί. Χαιρόταν που την βλέπαμε, της είχαμε φέρει αποκλειστική όταν μας ειδοποίησαν οι γείτονες ότι τέσσερις το πρωί πήγε στην αγορά να ψωνίσει και γρήγορα την μεταφέραμε σε ίδρυμα, όταν πλέον δεν υπήρχε δυστυχώς εναλλακτικός δρόμος.
-Ωραίο το νέο ξενοδοχείο, μου είχε πει μία φορά.
Οι αόριστες ερωτήσεις της, έκρυβαν την θολούρα που είχε στο μυαλό, αλλά με διπλωματικό τρόπο δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι δεν θυμόταν.
-Η δουλειά καλά πάει; -Τα παιδιά καλά είναι;; Μπράβο, μπράβο, έλεγε δείχνοντας ενδιαφέρον, αλλά μην πέφτοντας στην παγίδα να γίνει πιο συγκεκριμένη.
Εκεί στο χώρο του ιδρύματος, το όποιο έμοιαζε όντως με ξενοδοχειο είχε ανθρώπους παρόμοιας κατάστασης που συζητάγαν μία χαρά μεταξύ τους.
-Και του είπα φύγε μην σε πλακώσω, έλεγε ο ένας.
Πεταγόταν ένας άλλος, συνεχίζοντας:
-Έκανα λάθος τον δρόμο και μετά χάθηκα
Και μία γυναίκα ξεκαθάριζε τη συζήτηση:
-Έφτιαξα εχτές κάτι φακές..
Όλοι μαζί. Αλλά περιμένοντας ο ένας τον άλλον να τελειώσει.
Το ίδρυμα είχε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με το χάσιμο του μυαλού. Τρία επίπεδα, τρεις διαφορετικούς ορόφους. Υπήρχαν άνθρωποι που απλά δεν μπορούσαν να συντηρηθούν. Είχα πιάσει συζήτηση με έναν από αυτούς, τον βασιλιά της μοναξιάς. Έτσι είχε αποκαλέσει τον εαυτό του και κάθισα απλά να τον ακούσω, αυτό είχε ανάγκη περισσότερο.
-Είμαι μόλις 77 χρονών. Οι περισσότεροι φίλοι μου ταξίδεψαν.. σταμάτησα να οδηγώ.. η σύνταξή μου δεν φτάνει.. την έδωσα εδώ για να μου παρέχουν ένα δωμάτιο και ένα πιάτο φαί.
Άκουγα συγκαταβατικά.
-Και σήμερα που θα βρισκόμασταν με τα παιδιά, δεν μπορούσαν να έρθουν. Τόσο καιρό περίμενα αυτήν την συνάντηση και αυτοί δεν θα έρθουν. Εγώ τώρα τι θα περιμένω. Δεν έχω τίποτα να κάνω.
Το να μην κάνεις τίποτα είναι η ευτυχία των παιδιών και η δυστυχία των γέρων.
Σε μία συζήτηση που είχα πρόσφατα με κάποιους φίλους θυμόμασταν τα 'κατορθώματα' των ηλικιωμένων. Ο παππούς ενός, επί τρία χρόνια ακουγόταν να ψιθυρίζει "Ξουτ" καθώς πήγαινε στην τουαλέτα. Ο λόγος ήταν γιατί στο πάτωμα, είχε το παιδί του πεταμένα κάποια λούτρινα ζωάκια. Μία άλλη φίλη, που είχε και τους δύο γονείς της κατάκοιτους, μου έλεγε πως τσακωνόντουσταν συχνά. Ο πατέρας της έλεγε "τι μου φέρατε την γριά μέσα στα πόδια μου" και η μάνα της γκρίνιαζε πως όταν γερνάει ο άνθρωπος, πρώτα χάνει το μυαλό του και έπειτα το σώμα του.
Κανείς δεν είναι γέρος, μέχρι ν' αρχίσει να μετανιώνει αντί να ονειρεύεται.
-Αν δεν έχω το μυαλό μου, θέλω να μου ρίξετε μία και να χαθώ για πάντα, μου έχει πει η
μητέρα μου.
-Τότε θα είμαστε ένα μάτσο γέροι, της είχε απαντήσει κυνικά ο αδελφός μου, καθώς έχουμε μικρή διαφορά ηλικίας. Ο παππούς ένος γνωστού κοντεύει τα 98. Κοτσανάτος, με το μυαλό του και τις βόλτες του, γκρινιάζει γιατί δεν έχει πια φίλους στην ηλικία του.
-Κάνω παρέα με κάποια πιτσιρίκια, λέει με παράπονο, ενώ τα πιτσιρίκια πλησιάζουν τα ογδόντα. Οι φίλοι μου, με έχουν αφήσει από καιρό.
Υ.Γ. Μπορεί να ταξίδεψα στο παρελθόν, στην τρίτη ηλικία, όμως τις τελευταίες μέρες δεν μου φεύγει από το μυαλό, ο άδικος χαμός τεσσάρων ψυχών, για μία πορεία για ένα καλύτερο αύριο. Τέσσερις ψυχές δεν υπάρχουν από χθες, όχι γιατί δεν είχαν όνειρα, αλλά γιατί κάποιος τους τα στέρησε. Αιωνία τους η μνήμη.
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Emilia_ (08.05.2010)
"Ο έρωτας, δεν ρυτίδιασε ποτέ για αυτούς, έγινε αγάπη, θαλπωρή, φροντίδα, ένα ολάνθιστο ρόδο που ευωδιάζει ακόμα στο χάδι του βλέμματος "
osa diavasa mou fernoun sygginisi k panta thavmazw to megaleio aytis tis megalis voltas pou legetai zwi....poso mallon aytoi pou exoun niosei, dei, akousei tosa polla....maristo (08.05.2010)
yperoxo arthro.
sigoura to na exoume tin ygeia mas einai euxhs ergon alla ama kapoios einai monos ti na tin kanei....me thlivei arketa h skepsi tis 3hs hlikias oxi exaitias tou telous tis zwhs, alla exaitias tis monaxias, tis tyxon aporipsis apo ta paidia, tou altsxaimer kai tis dyskolis oikonomikhs kai koinwnikhs epiviwshs sth shmerinh epoxh.
osoi exoume pappoudes kai giagiades en zwh as mhn tous xehname. mono h parousia mas konta tous dinei nohma sti zwh tous.Latte (08.05.2010)
Πολύ ευαίσθητο ποστ, Ορακλάκο... rollinngstone (08.05.2010)
Όμορφο post. Η ιστορία της γιαγιάς σου μου θύμισε της δικιάς μου της πρόγιαγιάς, η οποία "έφυγε" πριν πολλά χρόνια. Και αυτή δεν γνώριζε τον παππού μου και τη γιαγιά μου, είχε διάφορες παραισθήσεις πολλές φορές και γενικά στα τελευταία της, ήτανε πολύ δύσκολο να συννενοηθείς μαζί της. Hastaroth (08.05.2010)
Συγκινητικώτατο κείμενο,μού θύμισε την μητέρα μου,που κατέρρευσε μετά τόν θάνατο τού πατέρα μου και "έχασε το μυαλό της".Αναγνώριζε,βέβαια,εμένα και τόν αδελφό μου,αντιδρούσε όταν έβλεπε την γυναίκα που την φρόντιζε (και που μαγείρευε επίσης) να μού βάζη πολύ φαγητό,μέ έπαιρνε τηλέφωνο όταν ένιωθε ότι είχα αργήσει πολύ στη δουλειά αλλά πέρα από τέτοιες απλές αντιδράσεις,δέν καταλάβαινε πολλά πράγματα.Πολλές φορές μάλιστα αναζητούσε τον πατέρα μου και έλεγε "πάλι άργησε να έρθη".
Και η ειρωνεία είναι πως και της η γιαγιά μου (η μητέρα της δηλαδή) στά τελευταία της είχε περάσει έτσι και όσο τό θυμόταν μετά,επί χρόνια,η μητέρα μου,έλεγε "αυτό που θέλω είναι να μήν χάσω τά λογικά μου σάν την μάνα μου".
Αντίθετα,ο πατέρας μου είχε πλήρη πνευματική διαύγεια μέχρι την τελευταία μέρα του.Μιά βδομάδα νωρίτερα είχε φτιάξει μάλιστα την φορολογική του δήλωση........
ΥΓ.Ο παππούς τού γνωστού σου,ο ενενηνταοκτάχρονος,είναι "κοτσΟνάτος" και όχι "κοτσΑνάτος" :) Αν ήταν τό δεύτερο,θά αμολούσε συνέχεια κοτσάνες και οι περιστοιχίζοντες αυτόν θά τούς είχαν "φύγει τά μάτια"...
Αντιθέτως,απ'ό,τι βλέπω,έχει και χιούμορ.Υποθέτω,άν επιχειρήσης να τού γνωρίσης καμμιά 80χρονη,θά σού απαντήση:"αδύνατον,θέλεις να μέ κατηγορήσουν γιά παιδεραστή;" :)))Oraclas (09.05.2010)
Πίστεψε με Εμιλία μου,
αν τους έβλεπες θα έλεγες αυτοί οι άνθρωποι ΖΟΥΣΑΝ
και αυτό ήταν το καλύτερο μήνυμα που θα μπορούσαν να μας μεταδώσουν.
Maristo,
έχασα νωρίς νωρίς όλους τους παππούδες, εκτός από τη γιαγιά μου που κλείνει μία πενταετία η απουσία της. Η μοναξιά είναι η πιο επώδυνη αρρώστια για όλους αυτούς τους ηλικιωμένους, ακόμα και για αυτούς που την έχουν συνηθίσει. Φυσικά και πρέπει να φροντίζουμε τους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, αλλά μεγαλύτερη φροντίδα από την παρέα δεν υπάρχει. Θυμάμαι έναν γεράκο που κάθε πρωί του έλεγα καλημέρα, όταν έφευγα εγώ από τη δουλειά και αυτός έκανε τον πρωινό περίπατό του. Τον πέτυχα πριν λίγο καιρό και μου ανάφερε ότι του έλειψε μία ζεστή καλημέρα. Έχουν περάσει έξι χρόνια που έχω μετακομίσει από εκείνη την περιοχή και όμως κανείς χριστιανός δεν του έλεγε πια καλημέρα ή έστω μία κουβέντα.
Ήταν πολλά αυτά που ήθελα να χωρέσω γαλατάκι σε ένα κείμενο, αλλά δεν ήθελα να γίνει κουραστικό. :))
RollingStone, όλοι έχουμε τελικά ιστορίες που μας θυμίζουν με νοσταλγία τους πρόγονους μας. Η ουσία είναι ότι είναι λυπηρό να σε αφήνει το μυαλό σου, όμως το ευτυχές είναι ότι δεν το νιώθουν οι ίδιοι. Κάτι που ξέχασα να αναφέρω είναι ότι στο ίδρυμα, ένας γέρος αγάπησε μία κυρία και πολλές φορές αφήνονταν στον έρωτά τους μπροστά σε άλλους. Ήταν τόσο γλυκό, όταν το πάθος δεν ξεχνιέται ποτέ.
Αλμπέρτο πόσο δίκιο έχεις. Με έχεις συγκινήσει και εσύ με τον τρόπο σου και ξέρω πόσο σου λείπει η μητέρα σου - ειδικά σήμερα που είναι μία ξεχωριστή μέρα για όλες τις μανούλες. Αν και οι άνθρωποι που νοιάζονται, νοιάζονται όλο τον χρόνο όχι μία μέρα μόνο. Είναι ωραίο να ακούς ιστορίες από ηλικιωμένους. Ένας φίλος μου, είχε την φαεινή ιδέα να κάνει την γυναίκα του ακροατή στην γιαγιά του. Έγραψε λοιπόν ένα βιβλίο. Ήθελε ο ακροατής να είναι γυναίκα για να μην ντραπεί η γιαγιά του λεπτομέρειες από τη ζωή της. Το βιβλίο τελικά δεν ολοκληρώθηκε.
Ο κοτσονάτος -σωστή παρατήρηση- μου θύμισε τη γιαγιά ενός φίλου που πέρασε τα εκατό, που έκλεινε τα μάτια χωρίς να κοιμάται. Όταν την ρώταγαν αν έχει κάτι, έλεγε ότι δεν ήθελε να πεθάνει με ανοιχτά τα μάτια και τους τρομάξει!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Μεγαλώνω, αλλά δεν γερνάω..
Τρίτη Ηλικία
Η άλλη εικόνα είναι στενάχωρη. Συνέβη πριν λίγο καιρό, όταν ένας άντρας σκότωσε την μοναδική του αγάπη μετά από 70 χρόνια συμβίωσης. Δεν άντεχε να την βλέπει να μαραζώνει. Ήταν μαζί από μικρή ηλικία, αλλά όταν έχασε το μυαλό της δεν άντεξε. Την σκότωσε ανώδυνα, όταν έφυγε η κόρη του, γράφοντας ένα αποχαιρετηστήριο γράμμα και ύστερα κάρφωσε ένα μαχαίρι πάνω του, αφού ειδοποίησε την αστυνομία. Το έκανα επειδή την αγαπούσα, είπε πολύ απλά.
Είναι τραγικό να χάνεις το μυαλό σου. Η καλύτερη καταπολέμηση του Αλτσχάιμερ και της ανοίας είναι να το εξασκείς συνέχεια, όπως λύνοντας σταυρόλεξα. Θυμάμαι την γιαγιά μου την συγχωρεμένη, που έχασε το μυαλό της, έτσι ξαφνικά. Στην αρχή είχε έντονες αναμνήσεις από το παρελθόν και είχε μείνει, εκεί στην εποχή που ο παππούς μου άφησε την τελευταία του πνοή. Μία μέρα μου ανέφερε "πως έγινε έτσι ο κόσμος", τότε ήταν που είχαν αρχίσει να συλλαμβάνουν την 17 Νοέμβρη πριν τους ολυμπιακούς του 2004, "και είμαστε ακόμα στο 1988". Μία άλλη φορά δεν θυμόταν την μητέρα μου:
-Είσαι μεγάλη για να είσαι κόρη μου, είχε πει και η μητέρα μου ένιωσε πολύ άσχημα.
Μερικές παλιές φωτογραφίες, έσωσαν την κατάσταση, όταν της έδειχνα σταδιακά το παρελθόν και μετά πάλι την θυμήθηκε. Το γιό της τον έλεγε αδελφό της, εμένα γιό της. Τα τελευταία χρόνια επιδεινώθηκε από το ζάχαρο και σταδιακά το μυαλό έπαψε να λειτουργεί. Χαιρόταν που την βλέπαμε, της είχαμε φέρει αποκλειστική όταν μας ειδοποίησαν οι γείτονες ότι τέσσερις το πρωί πήγε στην αγορά να ψωνίσει και γρήγορα την μεταφέραμε σε ίδρυμα, όταν πλέον δεν υπήρχε δυστυχώς εναλλακτικός δρόμος.
-Ωραίο το νέο ξενοδοχείο, μου είχε πει μία φορά.
Οι αόριστες ερωτήσεις της, έκρυβαν την θολούρα που είχε στο μυαλό, αλλά με διπλωματικό τρόπο δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι δεν θυμόταν.
-Η δουλειά καλά πάει; -Τα παιδιά καλά είναι;; Μπράβο, μπράβο, έλεγε δείχνοντας ενδιαφέρον, αλλά μην πέφτοντας στην παγίδα να γίνει πιο συγκεκριμένη.
Εκεί στο χώρο του ιδρύματος, το όποιο έμοιαζε όντως με ξενοδοχειο είχε ανθρώπους παρόμοιας κατάστασης που συζητάγαν μία χαρά μεταξύ τους.
-Και του είπα φύγε μην σε πλακώσω, έλεγε ο ένας.
Πεταγόταν ένας άλλος, συνεχίζοντας:
-Έκανα λάθος τον δρόμο και μετά χάθηκα
Και μία γυναίκα ξεκαθάριζε τη συζήτηση:
-Έφτιαξα εχτές κάτι φακές..
Όλοι μαζί. Αλλά περιμένοντας ο ένας τον άλλον να τελειώσει.
Το ίδρυμα είχε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με το χάσιμο του μυαλού. Τρία επίπεδα, τρεις διαφορετικούς ορόφους. Υπήρχαν άνθρωποι που απλά δεν μπορούσαν να συντηρηθούν. Είχα πιάσει συζήτηση με έναν από αυτούς, τον βασιλιά της μοναξιάς. Έτσι είχε αποκαλέσει τον εαυτό του και κάθισα απλά να τον ακούσω, αυτό είχε ανάγκη περισσότερο. -Είμαι μόλις 77 χρονών. Οι περισσότεροι φίλοι μου ταξίδεψαν.. σταμάτησα να οδηγώ.. η σύνταξή μου δεν φτάνει.. την έδωσα εδώ για να μου παρέχουν ένα δωμάτιο και ένα πιάτο φαί.
Άκουγα συγκαταβατικά.
-Και σήμερα που θα βρισκόμασταν με τα παιδιά, δεν μπορούσαν να έρθουν. Τόσο καιρό περίμενα αυτήν την συνάντηση και αυτοί δεν θα έρθουν. Εγώ τώρα τι θα περιμένω. Δεν έχω τίποτα να κάνω.
Το να μην κάνεις τίποτα είναι η ευτυχία των παιδιών και η δυστυχία των γέρων.
Σε μία συζήτηση που είχα πρόσφατα με κάποιους φίλους θυμόμασταν τα 'κατορθώματα' των ηλικιωμένων. Ο παππούς ενός, επί τρία χρόνια ακουγόταν να ψιθυρίζει "Ξουτ" καθώς πήγαινε στην τουαλέτα. Ο λόγος ήταν γιατί στο πάτωμα, είχε το παιδί του πεταμένα κάποια λούτρινα ζωάκια. Μία άλλη φίλη, που είχε και τους δύο γονείς της κατάκοιτους, μου έλεγε πως τσακωνόντουσταν συχνά. Ο πατέρας της έλεγε "τι μου φέρατε την γριά μέσα στα πόδια μου" και η μάνα της γκρίνιαζε πως όταν γερνάει ο άνθρωπος, πρώτα χάνει το μυαλό του και έπειτα το σώμα του.
Κανείς δεν είναι γέρος, μέχρι ν' αρχίσει να μετανιώνει αντί να ονειρεύεται.
-Αν δεν έχω το μυαλό μου, θέλω να μου ρίξετε μία και να χαθώ για πάντα, μου έχει πει η
μητέρα μου. -Τότε θα είμαστε ένα μάτσο γέροι, της είχε απαντήσει κυνικά ο αδελφός μου, καθώς έχουμε μικρή διαφορά ηλικίας. Ο παππούς ένος γνωστού κοντεύει τα 98. Κοτσανάτος, με το μυαλό του και τις βόλτες του, γκρινιάζει γιατί δεν έχει πια φίλους στην ηλικία του.
-Κάνω παρέα με κάποια πιτσιρίκια, λέει με παράπονο, ενώ τα πιτσιρίκια πλησιάζουν τα ογδόντα. Οι φίλοι μου, με έχουν αφήσει από καιρό.
| video | |
Υ.Γ. Μπορεί να ταξίδεψα στο παρελθόν, στην τρίτη ηλικία, όμως τις τελευταίες μέρες δεν μου φεύγει από το μυαλό, ο άδικος χαμός τεσσάρων ψυχών, για μία πορεία για ένα καλύτερο αύριο. Τέσσερις ψυχές δεν υπάρχουν από χθες, όχι γιατί δεν είχαν όνειρα, αλλά γιατί κάποιος τους τα στέρησε. Αιωνία τους η μνήμη.
| video | |
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Emilia_ (08.05.2010)
"Ο έρωτας, δεν ρυτίδιασε ποτέ για αυτούς, έγινε αγάπη, θαλπωρή, φροντίδα, ένα ολάνθιστο ρόδο που ευωδιάζει ακόμα στο χάδι του βλέμματος "
osa diavasa mou fernoun sygginisi k panta thavmazw to megaleio aytis tis megalis voltas pou legetai zwi....poso mallon aytoi pou exoun niosei, dei, akousei tosa polla....maristo (08.05.2010)
yperoxo arthro.
sigoura to na exoume tin ygeia mas einai euxhs ergon alla ama kapoios einai monos ti na tin kanei....me thlivei arketa h skepsi tis 3hs hlikias oxi exaitias tou telous tis zwhs, alla exaitias tis monaxias, tis tyxon aporipsis apo ta paidia, tou altsxaimer kai tis dyskolis oikonomikhs kai koinwnikhs epiviwshs sth shmerinh epoxh.
osoi exoume pappoudes kai giagiades en zwh as mhn tous xehname. mono h parousia mas konta tous dinei nohma sti zwh tous.Latte (08.05.2010)
Πολύ ευαίσθητο ποστ, Ορακλάκο... rollinngstone (08.05.2010)
Όμορφο post. Η ιστορία της γιαγιάς σου μου θύμισε της δικιάς μου της πρόγιαγιάς, η οποία "έφυγε" πριν πολλά χρόνια. Και αυτή δεν γνώριζε τον παππού μου και τη γιαγιά μου, είχε διάφορες παραισθήσεις πολλές φορές και γενικά στα τελευταία της, ήτανε πολύ δύσκολο να συννενοηθείς μαζί της. Hastaroth (08.05.2010)
Συγκινητικώτατο κείμενο,μού θύμισε την μητέρα μου,που κατέρρευσε μετά τόν θάνατο τού πατέρα μου και "έχασε το μυαλό της".Αναγνώριζε,βέβαια,εμένα και τόν αδελφό μου,αντιδρούσε όταν έβλεπε την γυναίκα που την φρόντιζε (και που μαγείρευε επίσης) να μού βάζη πολύ φαγητό,μέ έπαιρνε τηλέφωνο όταν ένιωθε ότι είχα αργήσει πολύ στη δουλειά αλλά πέρα από τέτοιες απλές αντιδράσεις,δέν καταλάβαινε πολλά πράγματα.Πολλές φορές μάλιστα αναζητούσε τον πατέρα μου και έλεγε "πάλι άργησε να έρθη".
Και η ειρωνεία είναι πως και της η γιαγιά μου (η μητέρα της δηλαδή) στά τελευταία της είχε περάσει έτσι και όσο τό θυμόταν μετά,επί χρόνια,η μητέρα μου,έλεγε "αυτό που θέλω είναι να μήν χάσω τά λογικά μου σάν την μάνα μου".
Αντίθετα,ο πατέρας μου είχε πλήρη πνευματική διαύγεια μέχρι την τελευταία μέρα του.Μιά βδομάδα νωρίτερα είχε φτιάξει μάλιστα την φορολογική του δήλωση........
ΥΓ.Ο παππούς τού γνωστού σου,ο ενενηνταοκτάχρονος,είναι "κοτσΟνάτος" και όχι "κοτσΑνάτος" :) Αν ήταν τό δεύτερο,θά αμολούσε συνέχεια κοτσάνες και οι περιστοιχίζοντες αυτόν θά τούς είχαν "φύγει τά μάτια"...
Αντιθέτως,απ'ό,τι βλέπω,έχει και χιούμορ.Υποθέτω,άν επιχειρήσης να τού γνωρίσης καμμιά 80χρονη,θά σού απαντήση:"αδύνατον,θέλεις να μέ κατηγορήσουν γιά παιδεραστή;" :)))Oraclas (09.05.2010)
Πίστεψε με Εμιλία μου,
αν τους έβλεπες θα έλεγες αυτοί οι άνθρωποι ΖΟΥΣΑΝ
και αυτό ήταν το καλύτερο μήνυμα που θα μπορούσαν να μας μεταδώσουν.
Maristo,
έχασα νωρίς νωρίς όλους τους παππούδες, εκτός από τη γιαγιά μου που κλείνει μία πενταετία η απουσία της. Η μοναξιά είναι η πιο επώδυνη αρρώστια για όλους αυτούς τους ηλικιωμένους, ακόμα και για αυτούς που την έχουν συνηθίσει. Φυσικά και πρέπει να φροντίζουμε τους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, αλλά μεγαλύτερη φροντίδα από την παρέα δεν υπάρχει. Θυμάμαι έναν γεράκο που κάθε πρωί του έλεγα καλημέρα, όταν έφευγα εγώ από τη δουλειά και αυτός έκανε τον πρωινό περίπατό του. Τον πέτυχα πριν λίγο καιρό και μου ανάφερε ότι του έλειψε μία ζεστή καλημέρα. Έχουν περάσει έξι χρόνια που έχω μετακομίσει από εκείνη την περιοχή και όμως κανείς χριστιανός δεν του έλεγε πια καλημέρα ή έστω μία κουβέντα.
Ήταν πολλά αυτά που ήθελα να χωρέσω γαλατάκι σε ένα κείμενο, αλλά δεν ήθελα να γίνει κουραστικό. :))
RollingStone, όλοι έχουμε τελικά ιστορίες που μας θυμίζουν με νοσταλγία τους πρόγονους μας. Η ουσία είναι ότι είναι λυπηρό να σε αφήνει το μυαλό σου, όμως το ευτυχές είναι ότι δεν το νιώθουν οι ίδιοι. Κάτι που ξέχασα να αναφέρω είναι ότι στο ίδρυμα, ένας γέρος αγάπησε μία κυρία και πολλές φορές αφήνονταν στον έρωτά τους μπροστά σε άλλους. Ήταν τόσο γλυκό, όταν το πάθος δεν ξεχνιέται ποτέ.
Αλμπέρτο πόσο δίκιο έχεις. Με έχεις συγκινήσει και εσύ με τον τρόπο σου και ξέρω πόσο σου λείπει η μητέρα σου - ειδικά σήμερα που είναι μία ξεχωριστή μέρα για όλες τις μανούλες. Αν και οι άνθρωποι που νοιάζονται, νοιάζονται όλο τον χρόνο όχι μία μέρα μόνο. Είναι ωραίο να ακούς ιστορίες από ηλικιωμένους. Ένας φίλος μου, είχε την φαεινή ιδέα να κάνει την γυναίκα του ακροατή στην γιαγιά του. Έγραψε λοιπόν ένα βιβλίο. Ήθελε ο ακροατής να είναι γυναίκα για να μην ντραπεί η γιαγιά του λεπτομέρειες από τη ζωή της. Το βιβλίο τελικά δεν ολοκληρώθηκε.
Ο κοτσονάτος -σωστή παρατήρηση- μου θύμισε τη γιαγιά ενός φίλου που πέρασε τα εκατό, που έκλεινε τα μάτια χωρίς να κοιμάται. Όταν την ρώταγαν αν έχει κάτι, έλεγε ότι δεν ήθελε να πεθάνει με ανοιχτά τα μάτια και τους τρομάξει!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
oraclas
Τ.Χ.Κ.
DBA
από ΒΥΡΩΝΑΣ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/oraclas
Στίχοι, μουσική, αποφθέγματα και όσα πράγματα αγαπώ και θέλω να μοιράζομαι..
Tags
Επίσημοι αναγνώστες (18)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Links
oraclas
Τ.Χ.Κ.
DBA
από ΒΥΡΩΝΑΣ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/oraclas
Στίχοι, μουσική, αποφθέγματα και όσα πράγματα αγαπώ και θέλω να μοιράζομαι..
Tags
Neruda Άγγελος αγάπη Διδάγματα Αγάπη Ελπίδα ελπίδα παιδιά Φιλία φτώχεια Αλαζονεία Αλληλεγγύη Αστεία Βιβλία Γνώμες Διακοπές Θυμός Προσωπικά φιλία Εμπειρία Ενδιαφέρον ετυμολογία Ενδιαφέροντα Επικαιρότητα έρευνα Έρευνα Μουσική έρωτας τραγούδι ποίηση ευτυχία ιστορία Ιστορίες_Καθημερινής_Τρέλας νοσταλγία Παιδιά Παράξενα Περίεργα πίστη Ποίηση πόλεμος προσωπικά Στρατός Χιούμορ ρητά στιχάκια Συμβουλές Ταινία ταινίες Τζόγος Τρίτη Ηλικία φιλοσοφία Φόβος χιούμορ Πληροφορική χρήμα Ψυχολογία
Επίσημοι αναγνώστες (18)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
- Deos
- axilleas23
- Guitarcp
- mary_omikron
- yokor
- alkyoni
- sillia
- Alks
- Latte
- Pagan
- nevitelle
- 8e8e8
- ZARATHUSTRA
- dikoni
- zeta490
- nquees
- xriska
- erotas2012
Πρόσφατα...
- Νουθετώντας την κλεψιά
- Πόσο κοστίζει ένα μικρό θαύμα..
- Πραγματική ομορφιά, είναι η ικανότητα να αγαπάς..
- O μετανιωμένος ταυρομάχος
- Το Αλφα Πι που με στοιχειώνει..
- Μία επιτυχημένη συνέντευξη..
- Οι δύο αλήθειες..
- Τα φτερά των γειτόνων..
Δημοφιλέστερα...
- Εσείς μιλάτε και γράφετε σωστά ελληνικά;
- Η Αλληγορία των Βατράχων
- Όταν η αγάπη νικάει τον θάνατο..
- Δουλεύοντας στο Δημόσιο..
- Διάσημος ηθοποιός πεθαίνει από τη γρίπη των χοίρων (Χιούμορ)
- Οι "παντοφλάκηδες"
- Τα μπισκότα και ο χρόνος που δεν γυρίζει πίσω..
- Το καλό πάντα μας επιστρέφει..
Αρχείο...
Links