Μία ταινία που είδα αυτήν την εβδομάδα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Έξυπνη, σαρκαστική και ειλικρινής η πληθωρική Latifah, που είχε τον πρωταγωνιστηκό ρόλο, βίωνε ένα προσωπικό δράμα στην ταινία, καθώς της διεγνώσθη μία σπάνια αρρώστεια και της έμεναν μόλις τρεις εβδομάδες ζωής. 

Μετά από ένα μικρό σοκ, έκανε το αυτονόητο, παράτησε τα πάντα και έφυγε με όλες τις οικονομίες της, για διακοπές, εντελώς μόνη της. Η ιστορία είχε happy-end, καθώς δύσκολα μία Αμερικάνικη ταινία ξεφεύγει, αλλά και να μην είχε μου θύμισε ουσιαστίκα την ρήση, να ζούμε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία (ή η πρώτη). 

Φαντάστηκα τη ζωή μου αν μάθαινα κάτι αντίστοιχο και πως ακριβώς θα το αντιμετώπιζα. Ο λόγος που το αναφέρω είναι για το πως θα το βίωνατε ο καθένας ξεχωριστά. Αλήθεια το έχετε σκεφτεί ποτέ, να γνωρίζετε από πριν πότε θα πεθάνετε; Πως θα ζυγίζατε τότε τη ζωή σας;; Νομίζω ότι όλοι θα ήμασταν καλύτεροι αν γνωρίζαμε πότε θα φέυγαμε από τη ζωή, αν και λίγοι θα ήθελαν πραγματικά να το μάθουν. 

Αυτό που δίνει νόημα στη ζωή, δίνει νόημα και στο θάνατο.

Το χειρότερο που βιώνει ένας άνθρωπος είναι όταν είναι καταδικασμένος σε κάτι ανίατο, όταν δεν του δίνεται η ευκαιρία να παλέψει, να διεκδικήσει. Είναι αυτό που λέμε, η αναμονή του θανάτου είναι χειρότερη από τον ίδιο τον θάνατο. Όμως τότε, σε όσους τουλάχιστον ανθρώπους γνώρισα που η ζωή τους φέρθηκε με αυτόν τον τρόπο, όλοι μα όλοι αποδείχτηκαν λιοντάρια, καθώς πάλεψαν και την τελευταία ανάσα τους με τρόπο που ποτέ δεν διεκδικούσαν όταν ζούσαν. Αυτό το πείσμα, με έκανε να τους θαυμάσω.

Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις.