Όταν λέμε κέντρο, εννοούμε την Αθήνα που πάντα κρύβει εκπλήξεις, αλλά και ταλαιπωρία. Κάποτε συνήθιζα να κατεβαίνω με τα πόδια και απολάμβανα όλη την διαδρομή καθώς είχε όμορφα τοπία, ανάσες στο Ζάππειο, στο Σύνταγμα και από εκεί στην Σταδίου, για να καταλήξω σε γνωστά βιβλιοπωλεία και μαγαζιά με comics, άλλοτε απλά κοιτάζοντας και ενίοτε αγοράζοντας ότι μου γυάλιζε στο μάτι.

Μεγαλώνοντας δυστυχώς το κέντρο έγινε συνώνυμο της εργασίας.Τον πρώτο καιρό έπαιρνα το αυτοκίνητο, αλλά με διάφορες στάσεις εργασίας και δυσβάσταχτη ανεύρεση θέσης ακόμα και σε parking, πλέον προτιμώ τα λεωφορεία - μετρό. Τώρα πηγαίνω με την καρδιά μαύρη, όπως το νέφος που έχει αράξει πάνω από την Ομόνοια, την Ομόνοια που έχει χάσει το βασικό στοιχείο της, ένα συντριβάνι που κάθε φορά που η Ελλάδα κατάφερνε κάτι σπουδαίο αθλητικά, γέμιζε από παιδιά, αλλά πλέον είναι η απόδειξη της παγκοσμιοποίησης καθώς πολλοί μετανάστες περιμένουν κάθε μέρα, για ένα μεροκάματο. 

Όταν επιστρέφω από την εργασία μου προσπαθώ να απολαύσω την διαδρομή. Η Αθήνα την νύχτα είναι κάπως επικίνδυνη, ακόμα και σε σημεία όπου υπάρχει μονίμως αστυνόμευση. 
Το απόγευμα είναι ιδανική ώρα για περίπατο, ακόμα και με μία τσάντα στον ώμο που ζυγίζει 10 κιλά, γεμάτη με προγράμματα και σημειώσεις, αλλά το μυαλό λειτουργεί χωρίς προγραμματισμό και σκοτούρες.

Δύο μέρες τώρα βρισκόμουν στο κέντρο. Η Δευτέρα πήγε στραβά από κάθε περίπτωση. Άργησα να φτάσω, άργησα να φύγω και πάλι καλά πρόλαβα το τελευταίο λεωφορείο της επιστροφής. Στο λεωφορείο ήταν όλοι σιωπηλοί και όμως κάποτε παρακαλάγαμε για κάποια λογομαχία, καθώς νοστίμιζε την βόλτα. Τότε γέροι συνήθως ξεκινούσαν τσακωμό για τους πιο απίθανους λόγους και κατέληγαν πάντα στα πολιτικά. Τώρα αν και σχεδόν γεμάτο δεν μίλαγε κανείς παρά μόνο ένα δύο άτομα που μίλαγαν στο κινητό λες και βρίσκονταν σπίτι τους, ενώ οι περισσότεροι είχαν ακουστικά στα αυτιά τους. Θυμήθηκα τον Μ. που μου είπε ότι η κρίση είναι σαν τον πόλεμο.
-Όταν πυροβολείς τον εχθρό, δεν κοιτάς ποιος σου φαίνεται καλός ή κακός, ποιος οικογενειάρχης και ποιος ρεμάλι, πυροβολείς και όποιον πάρει ο χάρος. Έτσι είναι και η κρίση..

Σήμερα περίμενα ότι θα αργήσω πάλι, καθώς πέρασα από το ΙΚΑ της περιοχής μου. Τελείωσα αφύσικα γρήγορα και βγαίνοντας πέτυχα έναν παλιό συμμαθητή, όπου θα πέρναγε από το κέντρο για δουλειά με το αυτοκίνητό του. Έφτασα γρήγορα, πήρα καφέ και πέτυχα τα ίδια θολά πρόσωπα που παρακαλούν για μερικά €.. Κέρασα τσιγάρα και κοντοστάθηκα σε ένα παγκάκι για να απολαύσω και εγώ ένα.Ένας γέρος δίπλα μου με το χαμόγελο στο στόμα με κοίταξε και τον καλημέρισα. Κάποιοι πέρασαν μπροστά του με ένα λεωφορείο και τον χαιρέτησαν. Τον σκούντησα και του έδειξα ότι τον χαιρετούσαν. Σήκωσε το χέρι, αλλά με αποστόμωσε, όταν με ρώτησε ποιοι ήταν.
-Δεν τους γνώριζα, εσάς χαιρετούσαν.
-Μπα, ούτε και εγώ τους γνωρίζω.

Όταν τελείωσα νωρίς το απόγευμα, δηλαδή γύρω στις εφτά, έφτασα στην στάση και το λεωφορείο ήρθε αμέσως. Ήταν αρκετά γεμάτο και περίμενα όρθιος ολοένα και πιο στριμωγμένος. Κάποια στιγμή ανέβηκαν τρία άτομα και ζήτησαν από τον οδηγό, να κλείσουν οι πόρτες. Ήταν τρεις άντρες που έλεγχαν για τα εισιτήρια. Τα θύματά τους, μία πιτσιρίκα που παρακαλούσε τους πάντες για ένα εισιτήριο και βρήκε λύτρωση σε εμένα, αλλά προφανώς τα συστήματα δεν χτύπαγαν, καθώς είχαν απενεργοποιηθεί με την είσοδό τους. Μετά σε έντονο ύφος μιλούσε στον πιο νέο από τους τρεις, πως είναι στον ΟΑΕΔ και είναι ντροπή να κάνουν κάποιον ρεζίλι, επειδή δεν έχει να πληρώσει για ένα εισιτήριο. Ένας κύριος αλλοδαπός έσπρωχνε έντονα έναν από τους ελεγκτές και τους έδειχνε τις σακούλες με τα παπούτσια του, για να δηλώσει πολύ απλά ότι ήταν άνθρωπος της εργατιάς. Μία ηλικιωμένη κυρία έλεγε πως ξέχασε να το χτυπήσει και έδειχνε το εισιτήριο στο χέρι της. Όλοι τελικά κατέβηκαν μαζί τους..

Για τέλος αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο.. Διακοπές.. Θάλασσα..