Έχουν περάσει σχεδόν εφτά χρόνια. Χαίρομαι που δεν έζησα τον χαμό του, στεναχωριέμαι όμως, που δεν βρισκόμουν δίπλα στον φίλο μου.

Η ιστορία λίγο πολύ συνηθισμένη πλέον. Όμως ο θάνατος δεν συνηθίζεται ποτέ. Ο αδελφός ενός καλού μου φίλου χάθηκε πριν εφτά χρόνια, στα 22 του μόλις χρόνια. 22 μέρες έμεινε στην εντατική, 22 μέρες ξαγρύπναγαν οι δικοί του απέξω. Η αδικία του χαμού του - αν υπάρχει δίκαιος θάνατος - ήταν στη λάθος διάγνωση ενός γιατρού.

Τον μελετήσαμε πολλές φορές μετά τον χαμό του. Η μάνα του δεν μπορεί ακόμα να δεχτεί την απουσία του και πολλές φορές μου λέει ότι έχει δύο παιδιά.

Ο φίλος μου έκανε καιρό να το ξεπεράσει. Του έλεγε η μάνα του παλιά, όταν τσακωνόταν με τον αδελφό του:

- Εγώ ήμουν μοναχοπαίδι. Εσείς έχετε τουλάχιστον ο ένας τον άλλον.

Όταν χάθηκε ο μικρός, ο φίλος μου σε μία απελπισμένη κατάσταση, είπε στην μητέρα του:

- Και εγώ τώρα δεν έχω κανέναν.

Έκανε πολλά ταξίδια για να ηρεμήσει. Σε ένα από αυτά, κατάφερε να δείχνει πιο γαλήνιος. Είχε συζητήσει με κάποιον παππούλη, από αυτούς που πραγματικά σου ανακουφίζουν την ψυχή. Τον είχε ρωτήσει, τι θα κέρδιζε ο θεός, από την απουσία του αδελφού του. Γιατί τον είχε πάρει σε αυτήν την ηλικία. Η απάντηση ήταν πολύ πιο γεμάτη από την σύντομη ερμηνεία που αποδίδω:

Αν έφευγε αργότερα, θα προκαλούσε περισσότερο πόνο. Ο Θεός σε παίρνει στην καλύτερη στιγμή σου. Μου είπε κι άλλα, αλλά δεν με έπεισε, απεναντίας, μου δημιούργησε περισσότερα ερωτηματικά.

Μία μέρα μου είπε τον πραγματικό του λόγο ηρεμίας του. Είδε τον αδελφό του στον ύπνο του και τον παρακάλεσε να σταματήσει να τον συλλογίζεται, ώστε να ηρεμήσει. Μετά ηρέμησε και ο φίλος μου.

Πέρασες όπως περνούνε
όσα δε θα ξαναρθούνε  
σε κρατώ στο νου μου ακόμα 
σαν τριαντάφυλλο στο στόμα