Όλα ξεκίνησαν από ένα βουητό..

Ένας απόηχος, ένα πλατσούρισμα, ένα κύμα που έσκαγε μέσα μου και ύστερα μία ανεμοθύελλα που με παρέσυρε στο διάβα της..

Μετά μπλέχτηκα σε έναν λαβύρινθο και είδα τον μινώταυρο με τα μάτια μου. Είχε τα χαρακτηριστικά μου και ήταν σαν να κοίταγα έναν καθρέφτη.. και όμως μάταια προσπαθούσα να ξεφύγω από το πεπρωμένο μου..


Το μυαλό σε πλήρη διαύγεια, δεν μπορούσε να συλλάβει, ούτε τι συνέβη, ούτε το αποτέλεσμα της ταλαιπωρίας που ήμουν εγώ το επίκεντρο, και αγαπημένα πρόσωπα τριγύρω μου..

Πέρασαν μέρες, όχι για να το ξεπεράσω, αλλά για να το αποδεχτώ.

Το τέλος του χρόνου με άφησε με ψιθύρους και η αρχή του νέου με σιωπή..

Η ελευθερία και η υγεία μοιάζουν με το οξυγόνο. Αισθάνεσαι την αξία τους όταν λείπουν.

Και μακριά από την ζάλη.. αν όμως δεν μπορείς να την αποφύγεις, ας είναι η αγάπη που την προκαλεί..