Ήταν μια εποχή πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Μια εποχή που νομίζαμε πως όλα θα τα κάναμε καλύτερα. Τότε που ο Τσε φιγουράριζε στους τοίχους των δωματίων μας, στις μπλούζες μας και στους στίχους των τραγουδιών μας.

Και δεν ξέρω πώς ήρθε ξαφνικά στο μυαλό μου αυτή η εποχή και τα τραγούδια που γράφαμε τότε. Τραγούδια που γίνανε αιτία να γνωριστούμε και να ξεκινήσουμε μία σειρά επαφών με τον Διονύση Σαββόπουλο ο οποίος ερχόταν πολύ συχνά να μας δει και να μας ακούσει στο κλαμπ που παίζαμε. Εκεί, που γινόμασταν όλοι μία παρέα με τα αστεία μας, με τα γέλια μας, και τα πηγαδάκια που στήναμε με φίλους όπως η Κωχ, ο Γκαϊφύλλιας, ο Γερμανός, ο Ζιώγαλας, ο Ψαριανός, ο Γλέζος, η Δημητριάδη, ο Τσιλογιάννης, ο Ντάλας, ο Λεττονός, ο  Ιατρόπουλος, ο Τασούλης, η Ξενουδάκη, η Ισιδώρα... Εκεί γινόμασταν όλοι ένα και ο ενθουσιασμός που είχαμε, έκανε τα πράγματα να δείχνουν καλύτερα. Έτσι τουλάχιστον νομίζαμε. Τίποτα όμως δεν πάει χαμένο. Έτσι δεν είναι; Όλα μένουν εδώ για να τα βρίσκουν οι επόμενοι. Μόνο οι άνθρωποι φεύγουν, όπως έφυγαν ξαφνικά η Μαρία, ο Βασίλης, ο Χρήστος, ο Άρης…

Ήταν μια εποχή που τα όνειρα έκαναν παρέλαση στο μυαλό μας. Όχι δηλαδή ότι σήμερα δεν κάνουμε όνειρα. Κάνουμε και σήμερα όνειρα, μόνο που τότε, τίποτα δεν έδειχνε και δεν προδίκαζε ότι θα ζήσουμε αυτή τη λαίλαπα στην οποία βρισκόμαστε.

Και ενώ -που λες- η Μαρίζα ήθελε να μας πάει στον Μάτσα και μας είχε ήδη κλείσει ραντεβού μαζί του, ο Διονύσης είχε κανονίσει με ένα στούντιο στην Ακαδημίας, να μπούμε για ηχογράφηση.

          “Θέλω να πάτε να ηχογραφήσετε τα τραγούδια σας εκεί και μη σας νοιάζει για τα χρήματα. Έχω συνεννοηθεί και θα το κανονίσω εγώ. Το μόνο που θέλω είναι να μου φέρετε τη μπομπίνα”.

Έτσι και έγινε. Μιλήσαμε και συνεννοηθήκαμε με το στούντιο, βρήκαμε τις ελεύθερες του ώρες, ηχογραφήσαμε, και στη συνέχεια τηλεφωνήσαμε στον Διονύση και κλείσαμε ραντεβού στο σπίτι του για να του δώσουμε τη μπομπίνα που περιείχε τα πνευματικά μας προϊόντα.

Μου τηλεφώνησε το φιλαράκι μου ο Ανέστος που είμαστε και bandmates.

          “Γιώργο θα ‘ρθεις να πάμε στον Διονύση; Σήμερα έχουμε το ραντεβού”.

Το σπίτι του Ανέστου δεν είναι μακριά από το δικό μου. Είναι μία στάση με το τραίνο. Στον Περισσό εγώ, στα Πευκάκια ο Ανέστος. Ήμουν εκεί σε δέκα λεπτά. Ο Ανέστος όμως ήταν χυμένος πάνω στα σκαλοπάτια της αυλής του σπιτιού του.
    
          “Δεν είμαι καλά“.
          “Τι έπαθες; Στο τηλέφωνο μια χαρά σε άκουσα. Τι άλλαξε μέχρι να έρθω;“.
          “Μου τηλεφώνησε η Κατερίνα και μου ζήτησε να χωρίσουμε“.
          “Μα καλά πώς; Γιατί; Έτσι ξαφνικά;“.
          “Δεν ξέρω τι να σου πω…“.
          “Και με τον Διονύση τι θα κάνουμε που περιμένει να του πάμε τα κομμάτια;“.
         “Πάρτον τηλέφωνο και ακύρωσέ το. Δεν μπορώ καθόλου. Πες του δεν είμαι καλά. Είμαι λιώμα“.
         “Τι θα πει είσαι λιώμα; Εδώ έχουμε δουλειά και ο άνθρωπος μας περιμένει“.
         “Δεν μπορώ σου λέω. Δεν είμαι καλά. Δεν το βλέπεις; Πήγαινε μόνος σου“.

Ποιος είναι όμως καλά; Όλοι κατά περιόδους έχουμε τις μαύρες μας. Άλλος γιατί τον χώρισε η Κατερίνα, άλλος γιατί δεν του ‘κατσε καλά το καινούργιο του παντελόνι, άλλος γιατί τον στενεύουν τα παπούτσια του, άλλος γιατί δεν έχει λεφτά να βγει με τη δικιά του και διάφορα τέτοια. Αλλά τα προβλήματα αυτά –για να σοβαρευτούμε- είναι αστεία μπροστά στα σημερινά, γιατί τα σημερινά έχουν ανεβεί level.

Το να μην έχεις να πληρώσεις το ενοίκιο είναι ένα πρόβλημα που σε τριάντα μέρες θα …διπλώσει. Το να μην έχεις να πληρώσεις και τους λογαριασμούς σου είναι κι αυτό ένα πρόβλημα που κι αυτό θα …διπλώσει. Το να μην έχεις δουλειά είναι το μέγιστο πρόβλημα που θα πολλαπλασιάσει τα χρέη σου και έχεις και τον Ανέστο να θέλει να πεθάνει για την Κατερίνα.

          “Γιώργο θα ‘ρθεις; Μας περιμένει ο Διονύσης“.

Και πας και είναι λιώμα στα σκαλοπάτια.

          “Τι έγινε ρε;“.
          “Με χώρισε η Κατερίνα“.
          “Και το ραντεβού με τον Διονύση;“.
          “Ακύρωσέ το“.
        
Δηλαδή αυτό το γεγονός τα σκεπάζει όλα; Τελικά ναι. Αυτό το γεγονός τα σκεπάζει όλα.

          “Δεν φτάνει που δεν έχω μία και χρωστάω και ενοίκια και ΔΕΗ και ΟΤΕ και κοινόχρηστα,  έχω και την Κατερίνα να με χωρίζει. Θα ήμουν καλύτερα αν δεν με χώριζε“.
          “Πήγαινε να κλειστείς στο δωμάτιό σου“.
          “Ωραίος φίλος είσαι κι εσύ“.
          “Πήγαινε αγόρι μου που σου λέω. Πήγαινε να γράψεις κανένα τραγούδι να ξεδώσεις. Άντε. Αυτό δεν κάνουμε άλλωστε μια ζωή; Μας χωρίζουν οι γκόμενες κι εμείς γράφουμε τραγούδια“.
          “Θα πεθάνω“.
          “Το ξέρω“.
          “Με δουλεύεις ρε Γιώργο στην κατάσταση που βρίσκομαι;“.
          “Δεν σε δουλεύω καθόλου. Διότι Ανέστο μου, αν εμείς οι άνθρωποι έχουμε μια βεβαιότητα σ’ αυτή ζωή, αυτή είναι ότι όλοι μας κάποια μέρα θα πεθάνουμε“.
          “Ναι αλλά εγώ σου μιλάω για τώρα“.
          “Ε τι να σου πω… δεν ξέρω… αν πιστεύεις ότι η δική σου  κάποια μέρα είναι τώρα, να πας στο καλό. Σου εύχομαι καλό ταξίδι και πάω να τηλεφωνήσω στον Διονύση“.
          “Και τι θα του πεις;“.
          “Ε δεν ξέρω θα δω. Ανάλογα με το πώς θα εξελιχθεί η κουβέντα. Μπορεί να πάρω τη Μαρίνα και να πάμε“.                    

Όλοι περνάμε από δύσκολες φάσεις και θέλω να πιστεύω ότι σε όλους έχει τύχει ένας χωρισμός, αλλά δεν κάναμε κι έτσι. Κι εγώ θυμάμαι ότι ήμουν πολύ χάλια όταν η Μαρίνα έφυγε από τη ζωή μου, αλλά δεν ήθελα να πεθάνω. Εγώ ήθελα να πάω να κλειστώ σε ένα μοναστήρι στο Άγ. Όρος κι αυτό βέβαια όχι μόνιμα, αλλά για λίγο, έτσι μέχρι να περάσει η μπόρα. Ήθελα να ηρεμήσω και να χαλαρώσω από την κατάσταση. Θα μου πεις ότι δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Είμαστε διαφορετικοί και ο καθένας έχει τη μοναδικότητά του. Ο Ανέστος ήταν πολύ ευάλωτος θα έλεγα, αλλά δεν πήγε βέβαια να πεθάνει και ευτυχώς που δεν πήγε. Ζει και βασιλεύει, και τα λέμε πολύ συχνά πίνοντας τα τσιπουράκια μας στο Ηράκλειο που συναντιόμαστε.

          “Μήπως κάναμε λάθος επιλογές ρε Γιώργο; Μήπως  αν είχαμε κάνει εκείνο, αν είχαμε κάνει το άλλο, αν είχαμε φύγει έξω τότε που το σχεδιάζαμε, και δεν είχαμε καμιά Κατερίνα και καμιά Μαρίνα να μας το παίζουν καμπόσες μήπως θα ήταν τα πράγματα καλύτερα;“.
          “Θυμάσαι τι είχες πει στον Διονύση τότε που σε είδε κατσούφη και σε ρώτησε τι έχεις;“.
          “Ναι. Ήμασταν στο σπίτι του. Καθόμασταν στο μπαλκόνι και του είπα “Είμαι μόνος Διονύση και θέλω να πεθάνω“. Έτσι ξερά με το κεφάλι κατεβασμένο. Άστο… ρεζίλι έγινα“.
          “Μην το λες. Του άρεσε“.
          “Ναι. Του άρεσε και γέλασε. Είπε μάλιστα ότι είναι ευκαιρία να γράψω καινούργια τραγούδια“.
          “Ε μα είδες; Γι αυτό κι εγώ σου έλεγα να πας να κλειστείς στο δωμάτιό σου“.
          “Στην ουσία του πράγματος, και εσύ και ο Διονύσης μου δείχνατε τη Μοναχικότητα. Αλλά εγώ τότε δεν μπορούσα να το δω αυτό το πράγμα“.
          “Για πες μου όμως… τι έχεις μάθει από τότε μέχρι σήμερα;“.
          “Τι έχω μάθει… Θέλουν δύναμη αυτές οι καταστάσεις και εγώ δεν την είχα. Πολλές φορές η δύναμη κρύβει τη στεναχώρια και ο άλλος δεν παίρνει χαμπάρι από αυτό που σου συμβαίνει. Άλλες φορές πάλι, η στεναχώρια κρύβει αυτή τη δύναμη και ο άλλος νομίζει ότι βρίσκεσαι στο έλεος του καθένα. Θυμάμαι την περίπτωση και γελάω, γιατί βλέπεις, πιάστηκα στον ύπνο. Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που για κάποιο λόγο έμειναν μόνοι -έτσι όπως ένιωθα κι εγώ τότε- και που εξ αιτίας της μοναξιάς που νιώθουν, κάνουν ένα σωρό ανόητα πράγματα. Εγώ ήθελα να πεθάνω. Φαντάζεσαι να το είχα κάνει;”.
          “Το θεωρώ ανοησία”.
          “Κι εγώ, αλλά τότε ένιωθα ότι δεν έχω τίποτα να κάνω, ότι δεν έχω πουθενά να πάω και ότι δεν έχω κανέναν για να επικοινωνήσω. Ένιωθα να με τυλίγει μία φριχτή Μοναξιά. Η απουσία της Κατερίνας με βύθισε στη Μοναξιά και η Μοναξιά είναι πληγή. Ενώ εσύ ήθελες να πας στον Άθω“.
          “Ναι. Για λίγο. Μέχρι να ηρεμήσω“.
          “Σε σύγκριση με εμένα, εσύ αντέδρασες σωστά“.
          “Χμ… Αυτή την ανάγκη ένιωσα“.
          “Κοίταξε… η Μοναχικότητα είναι επιλογή, και είναι άλλο πράγμα. Είναι θετική, είναι υγεία και είναι η χαρά του να είσαι με τον εαυτό σου“.
          “Ε μα γι αυτό σου έλεγα να πας στο δωμάτιό σου“.
          “Εσύ σωστά μου έλεγες, αλλά εγώ πού να το νιώσω αυτό…  Η Μοναχικότητα πάει με την Αγάπη.  Είναι δύο πόλοι της ίδιας ενέργειας. Μοναχικότητα σημαίνει πως κινείσαι προς τα μέσα και Αγάπη σημαίνει πως κινείσαι προς τα έξω. Μοναχικότητα είναι η εισπνοή και Αγάπη είναι η εκπνοή. Είναι μια συνολική διαδικασία της αναπνοής και μ’ αυτόν τον τρόπο ζει η ψυχή μας. Γεμίζει με την Μοναχικότητα, ξεχειλίζει με την Αγάπη αλλά δεν  πρέπει να δημιουργούμε ποτέ διαμάχες ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο. Πρέπει να τα συνδυάζουμε αυτά τα δύο και βέβαια, πρέπει ο άνθρωπος κάποια στιγμή να κουνήσει επιτέλους το κεφάλι του και να ξυπνήσει“.
          “Κοίταξε σοφία ο Ανέστος. Ευτυχώς αδελφέ μου που δεν πήγες να πεθάνεις“.
          “Γι αυτό σου λέω ρε Γιώργο… μήπως κάναμε λάθος επιλογές; Μήπως αν…“.
          “Άντε πάλι… άστο το και ξέχασέ το Ανέστο μου το αν, γιατί  αν είχες κάνει κάτι άλλο δεν θα ήσουν ο Ανέστος που ξέρω και μπορεί να μην ήμασταν ούτε φίλοι. Είμαστε οι επιλογές μας και ότι κάνουμε είναι γιατί είμαστε εμείς και είμαστε φτιαγμένοι έτσι όπως είμαστε φτιαγμένοι και δεν είμαστε φτιαγμένοι αλλιώς. Δέξου το λοιπόν, πορεύσου μαζί του κι αν κάτι δεν πήγε καλά προσπάθησε να το διορθώσεις. Συνέχισε να κάνεις τις επιλογές σου χωρίς φόβο και δες την κατάσταση με ψυχραιμία. Στο κάτω-κάτω σκέψου το και διαφορετικά. Πότε μας θέλουν οι Κατερίνες και οι Μαρίνες;  Μόνο όταν τα πράγματα πηγαίνουν μια χαρά; Άστο λοιπόν. Κλείσε τα μάτια, νιώσε το χρόνο που περνάει και σκέψου ότι όποιο ποτάμι και να διαλέξουμε, στο τέλος όλα οδηγούν στη θάλασσα. Έλα να πιούμε άλλο ένα  τώρα: Άντε γεια μας…“.