Intro:
Γνώρισα την Päivi στα τέλη του 2013. Ήταν στην παρουσίαση του "No.9" στο Bat City. Με πλησίασε και μου ζήτησε να της γράψω μία αφιέρωση στο αντίτυπο που μόλις είχε αγοράσει. Νωρίτερα, την είχα δει να στέκεται απέναντι από το σημείο που έδινα συνέντευξη στην κ. Αρβανίτη, αλλά ούτε καν πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι περίμενε εμένα. Ο κόσμος άλλωστε στην παρουσίαση αυτή, ήταν πάρα πολύς, που άνετα μπορούσες να σκεφτείς ότι ο καθένας στέκεται εκεί που στέκεται, επειδή δεν μπορεί να σταθεί πουθενά αλλού. Δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα που λένε. Με πλησίασε λοιπόν μετά το τέλος της συνέντευξης ζητώντας μου μία αφιέρωση την οποία φυσικά και της έγραψα. Την επομένη, δέχθηκα το αίτημα φιλίας που μου έκανε στο facebook και προέκυψε έτσι μία επικοινωνία αρχικά μέσω μηνυμάτων στο facebook και στη συνέχεια μέσω mails, sms και τηλεφωνημάτων με δική της πάντα πρωτοβουλία γιατί η δική μου σχέση με το τηλέφωνο είναι …προβληματική.

Η Φινλανδέζα λοιπόν -με τα άπταιστα ελληνικά της- που ζει χρόνια στην Αθήνα τρέφοντας μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και για οτιδήποτε Ελληνικό, με προσκάλεσε αρκετές φορές στο σπίτι της και κάποια στιγμή είπα πως είναι αγένεια από μέρους μου να αγνοώ τις προσκλήσεις της, αρνούμενος να την επισκεφθώ βρίσκοντας κάθε φορά ένα σωρό δικαιολογίες, οπότε το πήρα απόφαση, πήρα ένα μπουκάλι κρασί και πήγα. Η επίσκεψή μου επαναλήφθηκε αρκετές φορές από τότε, αλλά η τελευταία που έγινε πρόσφατα, ήταν για μένα σοκαριστική, τουλάχιστον …στην αρχή. Μετά συνήθισα.

Η επικοινωνία μας γίνονταν τελευταία μόνο μέσω κινητού τηλεφώνου, αλλά αυτό -αν υπολογίσουμε ότι εγώ για να σηκώσω το σταθερό και να σε πάρω πρέπει να έχει γίνει πυρηνική καταστροφή, και όλως περιέργως να λειτουργεί το τηλέφωνό μου- δεν με ανησύχησε. Ίσα-ίσα με βόλεψε θα ‘λεγα αφού πάντα εκείνη δηλώνει -έστω με ένα sms- την παρουσία της. Πρόσφατα λοιπόν πήγα ένα βραδάκι στο σπίτι της και πλησιάζοντας, το είδα περιέργως σκοτεινό. Με είδε από το μπαλκόνι και κατέβηκε να μου ανοίξει.

     «Καλησπέρα Päivi. Τι συμβαίνει; Πώς έτσι στα σκοτάδια;».
     «Δεν έχω ρεύμα. Δεν το πλήρωσα και μου το κόψανε».

Κυρίως Θέμα:
Έχω σκεφτεί πολλές φορές πώς είναι να ζεις χωρίς ρεύμα, και το σκέφτηκα ξανά τις προάλλες που το συζητούσα με τη Ρωσίδα φίλη μου, επειδή συμπτωματικά, είχαμε μία διακοπή ρεύματος από τις 7 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι. Πώς είναι να ζει κανείς χωρίς ρεύμα; Ίσως να συνηθίζει. Συνηθίζεται όμως αυτό; Και αν συνηθίζεται τι μπορείς να κάνεις χωρίς ρεύμα; Σε γενικές γραμμές, χοντρικά δηλαδή να το πω έτσι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, οπότε οργανώνεις τη ζωή σου διαφορετικά, αλλά κάποια πράγματα, εννοείται ότι τα ξεχνάς και μπορεί γύρω σου να βουίζουν σαν το μελίσσι, αλλά για σένα είναι σα να μην υπάρχουν. Η συζήτηση που είχα με την Tonya, κατέληξε στην επιστροφή του ανθρώπου στα …σπήλαια.

     "Δίχως ρεύμα, ζω στην άκρη του περιθωρίου πλέον,
     ζω σε χειμερία νάρκη, σαν τ' αρκούδι των σπηλαίων".

Ας δούμε όμως τι μπορείς να κάνεις σήμερα χωρίς ρεύμα.     

Φως; Μόνο με λάμπες πετρελαίου, ασετιλίνες, κεριά και σπαρματσέτα.
    
     "Τα κεριά, τα σπαρματσέτα, έλα τώρα άναψέ τα".

Καφές; Μόνο στιγμιαίος με κρύο νερό, ή ζεστό με γκαζάκι, αλλά με το γκάζι δεν τα πάω καλά. Η χειρότερή μου είναι να μου ζητήσεις να αλλάξω τη φιάλη στο γκαζάκι σου.  

Μαγείρεμα; Μόνο με γκάζι. Αν όμως φοβάσαι τις φιάλες γκαζιού όπως εγώ, τότε δεν μαγειρεύεις και το ρίχνεις στις κονσέρβες.
    
     "Αφότου την κοπάνησες, εξωτικό μου φρούτο,
     το είναι μου ταλαιπωρεί, λιμπιντικό σκορβούτο".

Θέρμανση; Με ξυλόσομπες ή με σόμπες γκαζιού, αλλά για το γκάζι είπαμε.

Τηλεόραση; Την ξεχνάς.

Διαδίκτυο; Το ξεχνάς.

Σταθερό τηλέφωνο; Το ξεχνάς.

Κινητό; Το φορτίζεις όποτε χρειάζεται, στον γείτονα, αλλά πόσες φορές θα πας στον γείτονα; Μία, δύο, τρεις… ε νισάφι! Τη μια φορά του λες ότι έχεις ένα πρόβλημα με το ρολόι της ΔΕΗ, την άλλη ότι κάτι έπαθε ο πίνακας, την επόμενη ότι περιμένεις τον ηλεκτρολόγο, ε φτάνει πια. Πόσες δικαιολογίες να βρεις; Οπότε κάποια στιγμή μένεις και χωρίς κινητό που θα πει τέρμα η επικοινωνία σου με τον έξω κόσμο.    

Μπάνιο; Αν είναι καλοκαίρι, κάτι κάνεις. Βγάζεις μερικούς κουβάδες (αν έχεις) στο μπαλκόνι από το πρωί, ζεσταίνονται μέχρι το απόγευμα και κάνεις ένα ντους. Άντε να κάνεις κι άλλο ένα με το νερό που έχει ζεσταθεί μέσα στις σωληνώσεις. Δύο το πολύ δηλαδή, γιατί τα συχνά χλιαρά ντους που ήξερες λόγω καύσωνα, τα ξεχνάς. Και μη μου πεις τώρα "κάνε ντους με κρύο νερό", γιατί δεν λέει. Να δροσιστούμε θέλουμε και αν το νερό είναι κρύο, δεν συνεισφέρει σ’ αυτό. Αν τώρα είναι χειμώνας "βράσε όρυζα", αλλά εδώ που τα λέμε, χωρίς ρεύμα ούτε όρυζα δεν μπορείς να βράσεις.   

Πλυντήριο; Το ξεχνάς.

     «Και πού θα πλένω καλέ;».
     «Στο χέρι αγάπη μου. Στο χέρι».

Αν μπορούσα λοιπόν να ταξινομήσω τις ανάγκες μου σε ρεύμα θα ήταν:

1. Ψυγείο
2. Τηλέφωνο & Διαδίκτυο
3. Φωτισμός

Αυτά τουλάχιστον θεωρώ ότι είναι τα πλέον απαραίτητα.

1. Ψυγείο: 
Απαραίτητο και χρησιμότατο. Έχεις παγωμένο νερό το καλοκαίρι και διατηρείς τα τρόφιμά σου. Χωρίς αυτό, έχεις πρόβλημα. Κάποια τρόφιμα π.χ. γάλα, τυρί, βούτυρο, αυγά, τα τρως όλα για να μη μείνουν και χαλάσουν, ή τα βγάζεις εντελώς από το διαιτολόγιό σου και δεν τα αγοράζεις ποτέ πια, ή με το που τα αγοράζεις τα καταναλώνεις. Και εντάξει με το γάλα, (παίρνεις μερίδες για τον καφέ σου), και με τα αυγά (παίρνεις 2 ή 4) οπότε το βολεύεις το πράγμα. Αλλά το τυρί και το βούτυρο μάλλον τα ξεχνάς. Το φαγητό που περίσσεψε; Το πετάς.

2. Τηλέφωνο & Διαδίκτυο:
Αν η δουλειά σου απαιτεί διαδίκτυο τι κάνεις; Πώς θα γράψεις το νέο σου κείμενο στον υπολογιστή; Πώς θα επικοινωνήσεις με τους πελάτες σου ή με τους συνεργάτες σου αν υποθέσουμε ότι στη δουλειά που κάνεις έχεις τέτοιους; Πώς θα στείλεις τα άρθρα σου αν υποθέσουμε ότι είναι η δουλειά  σου αυτή; Αλλά για να τα στείλεις, πρέπει πρώτα να τα γράψεις αλλά πώς θα τα γράψεις και πού θα τα γράψεις; Και πώς θα κάνεις τις επαφές σου με την εφορία για τις δηλώσεις, τον ΟΑΕΔ για τυχόν επιδόματα ή ανανεώσεις και ένα σωρό άλλα που αφορούν στις δημόσιες υπηρεσίες, αφού όλα γίνονται πλέον μέσω του διαδικτύου; Ξαναβράσε την όρυζα.

     «Πού να τη βράσω καλέ;».

3. Φωτισμός:
Είναι κι αυτό ένα πρόβλημα που το καλοκαίρι είναι  μικρότερο επειδή οι σκοτεινές ώρες είναι λιγότερες. Το χειμώνα όμως;  Πόσες μπαταρίες θα χρειάζεσαι για τον φακό σου;  Πόσα κεριά θα καταναλώνεις;

Δεν μπαίνω φυσικά σε λεπτομέρειες. Χρειάζεσαι μία -εκ βάθρων- αναδιοργάνωση του τρόπου της ζωής σου για να ανταπεξέλθεις σε κάτι τέτοιο. Χρειάζεται να προμηθευτείς πετρογκάζ και φιάλες γκαζιού (αν δεν τις φοβάσαι λέμε), κουβάδες για νερό ή έναν ασκό για ντους, λάμπες λαδιού ή πετρελαίου, ξυλόσομπα, φακούς, κεριά… Δεν φτάνει δηλαδή που μας κόψανε το ρεύμα, μας βάζουν και σε έξοδα.

Δεν λέω πως είναι ωραία χωρίς ρεύμα, γιατί έχουμε μάθει και έχουμε βολευτεί να ζούμε μ’ αυτό, και από κάποιο σημείο και πέρα, η στέρησή του ίσως να είναι κουραστική και σαφώς να σε ταλαιπωρεί, αλλά με λίγη υπομονή, αντέχεται. Στο κάτω-κάτω, πώς έζησε τόσους αιώνες η ανθρωπότητα χωρίς ρεύμα;

Κι εγώ, όλες αυτές τις ώρες που το ρεύμα ήταν κομμένο, έπλυνα τα μπαλκόνια, πότισα και ταχτοποίησα τα φυτά, και συνέχισα την ανάγνωση του "Ο Μαιτρ & Η Μαργαρίτα" (Μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ). Εν πάση περιπτώσει βρήκα να κάνω κάποια πράγματα για να γεμίσω αυτές τις ώρες.

Outro:
Και με την Päivi, καθίσαμε στο καθιστικό της με κεριά αναμμένα τριγύρω, ήπιαμε μερικές μπύρες (κρύες από το περίπτερο), χωρίς όμως μουσική όπως τις άλλες φορές. Αλλά το θέμα δεν είναι αν έχεις ή δεν έχεις μουσική. Προσαρμόζεσαι θα μου πεις και θα συμφωνήσω, αλλά είναι άλλο το να μείνεις χωρίς ρεύμα μερικές ώρες και άλλο το να ζεις μόνιμα χωρίς αυτό, γιατί όταν αναγκαστείς να ζήσεις χωρίς ρεύμα, ε υφίστασαι και μία ψυχολογική ήττα βρε αδελφέ. Έτσι δεν είναι;