Θα είμαστε εκεί!

2. Οι Γυναίκες του Rock!

MELANIE (Melanie Anne Safka-Schekeryk, 1947, New York-2024, Tennessee, USA)

Ο κόσμος της μουσικής έχασε ένα αληθινό είδωλο στις 23 Ιανουαρίου 2024, όταν η τραγουδίστρια Melanie, η «Uncrown Queen of Woodstock» και μια από τις πιο σημαίνουσες τραγουδίστριες της δεκαετίας του 1970, πέθανε σε ηλικία 76 ετών.

Ενώ χθες το πρωί 24 Ιανουαρίου, το Maxazine δημοσίευσε τα νέα για το νέο της album, το βράδυ ήρθε η πληροφορία ότι η Melanie πέθανε προχθές 23 Ιανουαρίου.

Η Melanie, ήταν ένας φάρος ειρήνης και αγάπης σε μια περίοδο κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής. Η μουσική της, εμποτισμένη με το μοναδικό της μείγμα folk και soul, απήχησε στο κοινό σε όλο τον κόσμο και έγινε σύμβολο ελπίδας και ενότητας. Υπέγραψε με την Columbia Records το 1967, αλλά άφησε την εταιρεία το 1968 για να υπογράψει με την Buddah Records. Η πρώτη της στιγμή ήρθε το 1969 όταν εμφανίστηκε στο Woodstock, μια εκδήλωση που θα παγίωνε για πάντα τη θέση της στη μουσική ιστορία. Η δυνατή φωνή της και οι εγκάρδιοι στίχοι της μαγνήτισαν το κοινό και το τραγούδι της «Candles in the Rain» έγινε ένας στιγμιαίος ύμνος.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Melanie συνέχισε να παράγει διαχρονικές επιτυχίες, συμπεριλαμβανομένων των "Beautiful People", "What Have They Done to My Song, Ma;" «The Nickel Song» κ.α. Ήταν επίσης μια παραγωγική τραγουδοποιός, γράφοντας τραγούδια για καλλιτέχνες όπως οι New Seekers, ο Ray Charles και η Cissy Houston. Η Melanie ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες καλλιτέχνιδες της δεκαετίας του ’70 και τα τραγούδια της έχουν ηχογραφηθεί από πολλούς άλλους καλλιτέχνες, όπως οι Billie Joe Spears, Nina Simone, Dead or Alive, Miley Cyrus, Alison Moyet, Morrissey, Queen Latifah και Kanye West.

Η κληρονομιά της Melanie εκτείνεται πέρα από τα μουσικά της επιτεύγματα. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης και χρησιμοποίησε το site της για να προωθήσει την κατανόηση και την ανεκτικότητα. Ήταν επίσης ένθερμος υποστηρικτής της UNICEF, αφιερώνοντας τον χρόνο και την ενέργειά της για να βοηθήσει τα παιδιά που είχαν ανάγκη.

Ο θάνατος της Melanie αφήνει ένα κενό στον κόσμο της μουσικής. Ήταν αληθινή και πρωτότυπη. Μια τραγουδοποιός με το χάρισμα να δημιουργεί τραγούδια που άγγιξαν καρδιές και ενέπνευσαν γενιές. Η μουσική της θα συνεχίσει να ζει, υπενθυμίζοντάς μας τη δύναμη της αγάπης, της ειρήνης και της ενότητας.

Καλό ταξίδι, Melanie. Θα μας λείψεις...

Χρόνια Πολλά!

Εκείνη την ημέρα είχε ξημερώσει πρόωρα και καθώς ήμουν ακόμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αναρωτιόμουν αν εκείνη είχε αλλάξει καθόλου, κι αν είχε ακόμα βαμμένα τα μαλλιά της. Όλοι όσοι μας ήθελαν μαζί, είχαν απογοητευθεί σίγουρα, αλλά βλέπεις, αυτά τα πράγματα ποιος άλλος τα ορίζει εκτός από τα εμπλεκόμενα μέρη; Ήθελε να φύγει, ήθελε να τραβήξει το δρόμο της χωρίς εμένα και το έκανε. Δεν μπορούσα να της το απαγορέψω, ούτε μπορούσα να την κρατήσω κοντά μου με το ζόρι. Έτσι δεν είναι; Πέραν αυτού, όταν κάποιος θέλει να φύγει από κάπου, φεύγει! Όλα τα υπόλοιπα τα σχετικά με το "θέλω να φύγω αλλά δεν… το ένα και δεν… το άλλο",  είναι απλά ανόητες δικαιολογίες που σημαίνουν ένα και μόνο πράγμα: "Δεν θέλεις να φύγεις", ή άντε να το μαλακώσω λίγο και να μην είμαι τόσο απόλυτος: "Δεν είσαι έτοιμος ακόμα για να φύγεις".  Ήθελε να φύγει και έφυγε. Τελεία και παύλα. Να πάει λοιπόν στο καλό και να περνάει όμορφα εκεί που διάλεξε να πάει. Όσο για μένα, θα βρω κι εγώ το δρόμο μου κι ας είμαι προς το παρόν μπερδεμένος μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Το μαύρο πάντα μου άρεσε κι ας σημαίνει για πολλούς ανθρώπους πένθος. Σημαίνει όμως και άτομο που είναι κλεισμένο στον εαυτό του και λειτουργεί σαν προειδοποίηση για τους άλλους με το σήμα: "Μην πλησιάζετε".  Αυτό ήθελα λοιπόν και τυλίχτηκα στα μαύρα; Από τη μια μεριά ήθελα να απαλλαγώ από το μαύρο, αλλά από την άλλη, μου άρεσε –όπως είπα- σαν χρώμα και εξακολουθεί να μου αρέσει. Ανεξάρτητα από το τι θα κάνω με το συγκεκριμένο αυτό χρώμα, πενθώ ή δεν πενθώ για κάτι, αυτό είναι δικός μου λογαριασμός. Έτσι δεν είναι; Δεν αφορά κανέναν, παρά μόνον αυτούς που διαλέγω εγώ να τους πληροφορήσω και να μπερδευτούν κι αυτοί μαζί με μένα μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου. 

Όταν την πρωτοείδα, φορούσε μαύρα, και μου είπε ότι ήταν σε διάσταση. Έμενε σε ένα υπόγειο, αλλά με διαβεβαίωσε ότι σύντομα θα πάρει διαζύγιο και άνοιξε ένα βάζο με μαρμελάδα. Τη βοήθησα να το αδειάσει και αφού καταλήξαμε με το αυτοκίνητο όσο μπορούσαμε πιο μακριά, χωρίσαμε μέσα στη θλιβερή νύχτα και συμφωνήσαμε ότι αυτό είναι το καλύτερο και για τους δυο μας, μέχρι τουλάχιστον να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Την ώρα όμως που έφευγα, την άκουσα να λέει ότι θα συναντηθούμε ξανά μπερδεμένοι μέσα σε κάτι που ξέρουμε πολύ καλά και οι δυο μας. Μπερδεμένοι μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Είχαμε συναντηθεί μέσα στην οικονομική κρίση και στην ανεργία και ευτυχώς που βρήκα μια δουλειά, διαφορετικά δεν θα μπορούσα να την κεράσω ούτε καφέ. Η δουλειά βέβαια δεν ήταν της αρεσκείας μου αλλά αυτό δεν με πείραζε. Αυτό που με πείραζε περισσότερο, ήταν ότι τη δουλειά αυτή δεν "την είχα". Ήμουν δηλαδή άσχετος από ξυλουργεία και ξαφνικά είχα βρεθεί να κόβω ξύλα. Άσε δηλαδή που μια μέρα μου έφυγε το τσεκούρι από τα χέρια και έπεσε ακριβώς εκεί που είχα το πόδι μου. Ευτυχώς δηλαδή που το είχα τραβήξει. Χίλιες φορές να μαγείρευα ξόρκια στο μαγειρείο  της μάγισσας. Θα με ρωτήσεις τώρα πού ξέρω εγώ να μαγειρεύω ξόρκια; Δεν ξέρω, αλλά στο ξυλουργείο ρε παιδί μου κοψομεσιάζομαι. Ή θα μπορούσα –ας πούμε- να γίνω ψαράς και να ψαρεύω από τη βάρκα. Το θέμα είναι ότι μπορεί να βρέθηκα με πολλές γυναίκες μέχρι τώρα στη ζωή μου, αλλά τώρα ήμουν μόνος και μάλιστα μπερδεμένος μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Η δουλειά ήταν κουραστική και σχεδόν καθημερινά στην επιστροφή μου για το σπίτι σταματούσα στο δρόμο για μια μπύρα. Εκεί λοιπόν έγινε η πρώτη μας συνάντηση. Εκεί την είδα μέσα στα μαύρα και την ξεχώρισα. Ήταν σαφέστατα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων, γιατί πραγματικά ήταν μία γυναίκα που δεν υπήρχε περίπτωση να μην την προσέξεις. Καθώς όμως σιγά-σιγά το πλήθος αραίωνε και ετοιμάστηκα να κάνω κι εγώ το ίδιο, την είδα να στέκεται πίσω από την καρέκλα μου.
     "Είναι εύκολο να ξέρω το όνομά σου;"
Μου κόπηκε η λαλιά και πού να βρω λέξεις να απαντήσω; Ομολογώ ότι τα έχασα καθώς αντιλήφθηκα ότι τα μάτια της σπούδαζαν τις γραμμές του προσώπου μου και ένιωσα άβολα όταν έσκυψε να δέσει τα κορδόνια των  παπουτσιών μου.
     "Μα δεν το πήρες χαμπάρι ότι σου λύθηκαν τα κορδόνια; Θέλεις να τα πατήσεις και να πέσεις γλυκέ μου;"
Με πήγε στο υπόγειο σπίτι της, που ήταν κάτω από μία σκάλα, έφερε δύο μπύρες από το ψυγείο  και άνοιξε ένα βιβλίο με ποιήματα ενός ποιητή του δέκατου τρίτου αιώνα. Τα λόγια του με χτυπούσαν κατάστηθα, και το αγκάλιασμά της με έστειλε να μπερδευτώ μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

Μείναμε αρκετή ώρα εκεί στο υπόγειο μέχρι που νύχτωσε και άρχισε να ακούγεται η μουσική από τα κοντινά νυχτερινά μαγαζιά. Δεν πίστευα σ’ αυτό που μου συνέβαινε. Ήμουν μόνος και ξαφνικά βρέθηκα συντροφιά με μία γυναίκα που την ήθελαν χίλιοι άντρες αλλά την είχα εγώ. Ο αέρας μύριζε επανάσταση σα να βρισκόμασταν στον αμερικανικό νότο την εποχή των σκλάβων και ο καθένας πούλαγε ότι είχε και δεν είχε για να την αποκτήσει, αλλά την είχα εγώ και αυτό ήταν το μόνο πράγμα που ήξερα. Την είχα εγώ. Ήξερα όμως πολύ καλά ότι όπως εγώ, έτσι κι εκείνη ήταν μπερδεμένη μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου.

 Όλο αυτό, με εντυπωσίασε και εκείνη το κατάλαβε.
     "Δεν χρειάζεται –μου είπε- να το πολυσκέφτεσαι. Ζήσε τη στιγμή. Γνωρίζω τους περισσότερους απ’ αυτούς που βρίσκονται τριγύρω. Μερικοί είναι καθηγητές, άλλοι είναι γιατροί, άλλοι δικηγόροι, υπάλληλοι, ξυλουργοί, εργάτες αλλά όλοι τους είναι απλά σύζυγοι. Ακριβώς αυτό. Είναι απλά σύζυγοι και τίποτα περισσότερο. Δεν ξέρουν τι να κάνουν με τη ζωή τους. Εσύ όμως είσαι ακόμα "on the road" έτσι δεν είναι; Δεν έχεις παραιτηθεί από τη ζωή σου και αυτό φαίνεται. Σε κοίταξα από διαφορετική οπτική γωνία, αλλά αυτό που με τράβηξε περισσότερο σε σένα, είναι ότι όπως εγώ, έτσι κι εσύ είσαι μπερδεμένος μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου, αλλά ξέρω ότι θα ξαναβρεθούμε".
     "Και βέβαια θα ξαναβρεθούμε", της απάντησα. "Θα ξαναβρεθούμε όταν τα πράγματα θα έχουν ξεκαθαρίσει, γιατί τώρα είναι όλα μπερδεμένα μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου".

© 2020, Γιώργος Μπιλικάς 

1. Ανδρομέδα

2. Έλα να με Δεις

3. Λολίτα Τσέπης

4. Μικρό Bar

5. Το Στίγμα

6. Υπόμνηση

7. Ο Συλλέκτης

8. Simultane

7 Ποιητικές Συλλογές & 1 Μπαλάντα Σκωπτικού Περιεχομένου.

Εκδόσεις: Lulu Press (New York, USA)

© Γιώργος Μπιλικάς, 2023

Lulu Press: https://tinyurl.com/23m3m6sh

Το Σάββατο, 22 Απριλίου, έκλεισα είκοσι χρόνια μέλος του MusicHeaven! Είκοσι χρόνια! Πώς πέρασαν, ούτε που το κατάλαβα. Αναμνήσεις! Οι αναμνήσεις μπορεί για κάποιον να σημαίνουν θετικά πράγματα που θέλει να τα θυμάται όσο ζει και για κάποιον άλλο μπορεί να σημαίνουν αρνητικά, που θέλει να τα ξεχάσει, να τα διαγράψει από τη μνήμη του, γιατί ενδεχομένως να του προκαλούν πόνο, να τον πληγώνουν και να τον τραυματίζουν ψυχικά. Οι αναμνήσεις είναι συνυφασμένες με το παρελθόν μας και το παρελθόν μας, καθορίζει το παρόν μας και το μέλλον μας. Αυτό όμως, που μόλις έγραψα, είναι μία γενικότητα, γιατί εγώ από το MusicHeaven, δεν έχω καθόλου αρνητικές αναμνήσεις. Ό,τι και αν συνέβη (lives, άρθρα, συναντήσεις, γιορτές, πάρτυ, διαφωνίες, συνεργασίες, έρωτες, χωρισμοί), τα θυμάμαι όλα ανώδυνα και ευχάριστα, χωρίς τον πόνο που (ίσως) προκαλούσαν όταν συνέβαιναν.

Όπως οι περισσότεροι, έτσι κι εγώ κάτι έψαχνα. Δεν θυμάμαι τώρα τι ήταν αυτό, αλλά είναι πολύ πιθανό να έψαχνα μια παρτιτούρα. Πώς έγινε όμως και κόλλησα: Έκανα εγγραφή με το nickname "Orfeus" και σε κάποιο topic, είδα ένα σχόλιο για το μέλος "Orpheus" και νόμισα ότι αναφερόταν σε μένα. Μπήκα λοιπόν με την πρόθεση να διορθώσω το ...ανορθόγραφο μέλος και να του πω ότι το nickname δεν το γράφω με "ph", αλλά με "f", συνεπέστατος με το εξαγράμματο του ονόματος  "Ορφέας", αλλά με έκπληξή μου, είδα πως ο "Orpheus" ήταν ένα άλλο μέλος. Δεν ήθελα όμως με τίποτα να αλλάξω το nickname που είχα διαλέξει και το κράτησα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σε λίγο καιρό εκείνος ήταν ο "ph" και εγώ ήμουν ο "f". Έτσι μας έλεγαν για να μας ξεχωρίζουν. Τελικά αργότερα, ο "Orpheus" έγινε "Rapsodos", ενώ εγώ παρέμεινα "Orfeus". Αυτό όμως, φαίνεται να του κόστισε του Γιώργου (ναι, συνονόματος είναι), γιατί όποτε συναντιώμασταν, μου έλεγε "θα μου το πληρώσεις αυτό" (humor). Εγώ πάντως, δεν του ζήτησα να αλλάξει κάτι. Μόνος του το έκανε. Με φιλοξένησε αρκετές φορές στο σπίτι του στον Εύοσμο, στη Θεσσαλονίκη, όποτε βρέθηκα εκεί, σε συναντήσεις που κάναμε με το MusicHeaven, στο live στη Μονή Λαζαριστών, όταν ανέβηκα στη Συμπρωτεύουσα για τη συνέντευξη με τον Νίκο Παπάζογλου και μου συμπαραστάθηκε σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου. Είναι κάποια χρόνια τώρα που ο  "Rapsodos" ζει στη Γερμανία, στο Ντύσελντορφ, με την οικογένειά του. Να είσαι καλά Γιώργο μου...   

Η πρώτη συνάντηση που πήγα ήταν στο "Δίπλα στο Ποτάμι", στις 20 Μαρτίου 2004, όπου απολαύσαμε τον Παντελή Θαλασσινό, το Τρίφωνο και τον κ. Χρόνη Αηδονίδη. Εκεί, έκανα τις πρώτες μου γνωριμίες με μέλη του MusicHeaven (Jorge, Gate, Orpheus, αλλά επίσης και με τον κ. Χρόνη Αηδονίδη, τον οποίο χάρηκα πολύ που τον ξαναείδα στο δεύτερό μας live και που στο τρίτο, τον είχα "πρώτο τραπέζι πίστα", να με παρακολουθεί επισταμένως (δείτε τη φωτογραφία). Ύστερα, με αποκάλεσε "δάσκαλο" και μου κόπηκαν τα πόδια. Αυτό είναι το μεγαλείο του ανθρώπου. Συνέλαβε την ιδέα να αντιστρέψουμε για ένα τραγούδι το ρεπερτόριό μας. Να τραγουδήσω εγώ ένα παραδοσιακό και εκείνος με τη Νεκταρία (Gate), ένα rock. Εκείνος με τη Νεκταρία, θα έλεγαν τη δικιά μου "Τζεραλντίν" κι εγώ είχα διαλέξει να πω το "Στο 'πα και στο ξαναλέω". Δεν θα είχα καμία δυσκολία, γιατί δεν θα το έλεγα για πρώτη φορά. Η εμπειρία από τη συνεργασία μου με τη Μαρίζα Κωχ, αλλά και η καταγωγή μου (Σμύρνη), θα με βοηθούσαν απεριόριστα.  Δεν το πραγματοποιήσαμε ποτέ, αλλά ήταν μία ιδέα εξαιρετική. Τα σέβη μου και από εδώ κ. Χρόνη.

Σιγά-σιγά, είχα αρχίσει να δημοσιεύω άρθρα στο περιοδικό του MusicHeaven και έτσι, όταν στις 7 Ιουλίου 2004, πήγα στη δεύτερη συνάντηση, τα παιδιά με υποδέχτηκαν σαν να με γνώριζαν. Αυτή η συνάντηση, ήταν πολύ σημαντική. Δεν θέλω να μειώσω την πρώτη, αλλά στη δεύτερη συνέλαβα την ιδέα να κάνουμε lives και να παίζουν μόνο τα μέλη του MusicHeaven.  Αυτή η συνάντηση έγινε στου Ψυρρή, στο ΤΑΚΗΣ 13. Εκεί έπαιζε ένα μέλος, ο Μιχάλης Αλιάγας (Miguel) και τον ρώτησα αν μπορούμε να παίξουμε κι από 1-2 τραγούδια, όσοι ήθελαν από μας που ήμασταν εκεί. Δεν το αρνήθηκε ο Μιχάλης. Εκεί λοιπόν, έπαιξα για πρώτη φορά live την –τότε προσφάτως δισκογραφημένη- "Τζεραλντίν" μου, ενώ το δεύτερο τραγούδι, το "All Along the Watchtower", το τραγούδησα μαζί με τη φίλη μου την Κάτυα.

Η ιδέα όμως των lives μόνο από τα μέλη, μου σφηνώθηκε στο μυαλό και την έβαλα αμέσως σε εφαρμογή. Ξεκίνησα λοιπόν την οργάνωση του πρώτου live, που επρόκειτο να γίνει σε ένα piano bar, που στεγαζόταν στην Αγ. Μελετίου σε ένα πολύ όμορφο δίπατο νεοκλασσικό κτίριο και στο οποίο είχα παίξει πολλές φορές πιο πριν. Για εκεί προόριζα το live και το κανόνιζα, μόνο που ο ...ξενοδόχος είχε άλλα στο μυαλό του. Πέσαμε πάνω στην αναγκαιότητα της ανακαίνισης του μαγαζιού και το live μετετέθη σε χρόνο, αλλά αναγκαστικά και σε χώρο, γιατί ναι μεν η ανακαίνιση παρ’ όλη την καθυστέρηση, ολοκληρώθηκε, αλλά η τράπεζα (που της ανήκε το κτίριο) αποφάσισε να κάνει ιδιόχρηση του κτιρίου και έτσι το όμορφο δίπατο "Ονειροδρόμιο" μετετράπη σε υποκατάστημα της Εθνικής ή της Πειραιώς, δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς. Αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα να περάσουμε μία ολόκληρη σαιζόν, μαζί με τον ιδιοκτήτη και πολύ καλό μου φίλο, Σωτήρη Τσαμποδήμο, ψάχνοντας για καινούργιο χώρο, κάτι που τελικά καταφέραμε και που στον καινούργιο αυτόν χώρο, πολλά από τα μέλη του MusicHeaven υπήρξαν τακτικοί θαμώνες. Μιλάω φυσικά για το γνωστό μας "Blue Note" της Χαριλάου Τρικούπη, το οποίο εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει. Όσο δε για το όνομα, υποψήφια ονόματα υπήρξαν το "Dylan Club" (φανατικοί του Dylan ο Σωτήρης κι εγώ),  το "Champo Champs" (λογοπαίγνιο από το επώνυμο του Σωτήρη), για να καταλήξουμε τελικά στο "Blue Note". Ας επιστρέψω όμως στα του 1ου Live (στο "Blue Note" θα επανέλθω), που αντί να γίνει στις αρχές του Σεπτέμβρη στην Αγ. Μελετίου, έγινε στις 10 Οκτωβρίου στο "Πατατράκ", στο Μπουρνάζι.

Εκεί, είχα καλέσει για να παίξει μαζί μας και τον καλό μου φίλο Θοδωρή Τρύφωνα από τη μπάντα των Αγάπανθος. Ανάμεσα στο κοινό, ήταν και ο προαναφερθείς, Σωτήρης Τσαμποδήμος.  Αυτό ήταν το μοναδικό live που ο Σωτήρης ήταν παρών. Σε όλα τα επόμενα δεν μπορούσε να έρθει, γιατί ήταν δέσμιος του μαγαζιού του. Θέλοντας όμως και μη, ήταν παρών σε όλα τα lives του "Blue Note". Σ΄αυτό το πρώτο live λοιπόν, παρουσίασα και μία έκπληξη σε όσα μέλη ήταν εκεί, κοινό και καλλιτέχνες. Άνοιξα και έκλεισα το live με ένα τραγούδι που έγραψα επί τούτου. Η πλάκα είναι, ότι όλο το διάστημα της οργάνωσης και της προετοιμασίας, δεν κατάφερα να γράψω ούτε μία λέξη και το πρωί της Κυριακής που θα γινόταν το live έπιασα την κιθάρα και μου βγήκε σαν ... νεράκι! Μια μουσική καλησπέρα στο ξεκίνημα και μια μουσική καληνύχτα στο φινάλε. Σας το παραθέτω:

MusicHeaven, Καλησπέρα (Έναρξη στις 22:30)

Υπάρχει κάτι που τη μέρα μου γεμίζει,
Είναι ένα site που στο αίμα μου κυλά.
Ο άνεμος το όνομά του ψιθυρίζει
Και μεσ’ τους δρόμους τού μυαλού μου τριγυρνά.

Γι’ αυτό αν θές κάπου να ψάξεις να με βρεις.
Στο MusicHeaven θα με βρίσκεις κάθε μέρα.
Εκεί εγώ, ερωτευμένος, συνεπής,
Στα φιλαράκια μου θα λέω καλημέρα.

Υπάρχει κάτι την ημέρα μου που φτιάχνει
Κάτι που μου ’χει γίνει απαραίτητο.
Κάτι που σπάει της ρουτίνας την αράχνη
Κι’ απ’ τη ζωή μου είναι πια απαιτητό.

Γι’ αυτό αν θές κάπου να ψάξεις να με βρεις.
Στο MusicHeaven θα με βρίσκεις κάθε μέρα.
Εκεί εγώ, ερωτευμένος, συνεπής,
Στα φιλαράκια μου θα λέω καλημέρα.

Καλώς ορίσατε λοιπόν στο "Πατατράκ"
Κι’ ας είναι αύριο εργάσιμη Δευτέρα.
Σ’ ένα λεπτό, το live ξεκινά,
Με τη δική μου στο MusicHeaven, καλησπέρα.

Σ’ ένα λεπτό, το live ξεκινά,
Με τη δική μου στο MusicHeaven, καλησπέρα.

MusicHeaven, Καληνύχτα (Φινάλε: στις 03:00)

Ελπίζω όλοι να περάσατε καλά.
Ξέραμε άλλωστε πως θα μας πάρει η νύχτα
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο "Πατατράκ"
Κι’ ας πούμε τώρα MusicHeaven, καληνύχτα…

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο "Πατατράκ"
Κι’ ας πούμε τώρα, MusicHeaven, καληνύχτα…

Ήταν ωραίο το πρώτο live. Όχι πως τα επόμενα δεν ήταν, αλλά το πρώτο είχε κάτι που δεν είχε κανένα από τα επόμενα. Είχε έναν αυθορμητισμό, μία αγνότητα, έναν ρομαντισμό... είχε κάτι το ανεπιτήδευτο. Είχε πράγματα, που δεν τα ξαναβρήκαμε ποτέ. Το 2ο Live, έγινε στο "Μεθυσμενάκι", τον Μάρτιο του 2005, αλλά το τραγουδάκι αυτό (που εννοείται πως θα του έκανα τις απαραίτητες και αναγκαίες στιχουργικές αλλαγές για να το προσαρμόσω στον χώρο), δεν επαναλήφθηκε. Αν θυμάμαι καλά, νομίζω ότι το μέλος Giorgos έπαιξε ένα instrumental κομμάτι στο άνοιγμα και άλλο ένα στο κλείσιμο. Το παράκανε όμως ο Giorgos θα πω. Έπαιξε πολλή ώρα μόνος του και μου έκοψε δύο τραγούδια. Θα έλεγα πέντε και τελικά είπα τρία. Δεν πειράζει φυσικά και αυτό το "δεν πειράζει", το λέω τώρα, γιατί τότε είχα νευριάσει. Να πω εδώ, ότι σε σύγκριση με το live στο "Πατατράκ", το live στο "Μεθυσμενάκι", ήταν πολύ καλύτερο κι ας παραπονέθηκαν ορισμένοι ότι ο ήχος ήταν κακός. Στο "Πατατράκ", η είσοδος για το κοινό ήταν ελεύθερη και εγώ που εκ των πραγμάτων είχα αναλάβει την οργάνωση και την εκτέλεση του "project", τού  είχα δώσει την εικόνα μιας παρέας που μαζεύτηκε για να παίξει. Στο "Μεθυσμενάκι" τα πράγματα πήγαν (ή προσπάθησαν να πάνε) προς το οργανωμένο. Το κοινό πλήρωσε είσοδο 6 ευρώ και αν θυμάμαι καλά, με το 6ευρω, θα έπιναν ένα ποτήρι κρασί ή μία μπύρα. Δεν θυμάμαι όμως, ποια ήταν τα 8 άτομα που είχα ανακοινώσει ότι θα είναι μαζί μου (έπρεπε να δηλώνει ο καθένας πόσα άτομα θα έφερνε). Θυμάμαι τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αθανίτη, δύο ηθοποιούς και μία σκηνογράφο. Για τους υπόλοιπους τέσσερις, έχω κενό μνήμης. Για να επανέλθω λοιπόν στο "Μεθυσμενάκι", θυμάμαι επίσης, ότι στο forum, έγινε μετά πολύ μεγάλη συζήτηση σε στυλ: "Πληρώσαμε, και έπρεπε να έχουμε καλό ήχο". Έτσι είναι όμως αυτά τα πράγματα. Όσο καλός και να είσαι (στο ότιδήποτε εννοώ), πάντα θα βρεθεί κάποιος να πει ένα αρνητικό και να γκρινιάξει. Όλα όμως, είναι δρόμος. Γι αυτό κι εμείς κρατήσαμε υπόψη μας όλα τα σχόλια και περισσότερο αυτά τα αρνητικά, για να γινόμαστε από live σε live καλύτεροι και πιστεύω ότι το καταφέραμε. Δεν εννοώ φυσικά ότι φτάσαμε στην τελειότητα, αλλά σίγουρα όλα τα επόμενα lives που ακολούθησαν, ήταν κάθε φορά το καθένα με τη σειρά του, πολύ καλύτερο από το αμέσως προηγούμενο.     

Το 3ο και το 4ο live (Ιανουάριος 2006 & Φεβρουάριος 2007, αντίστοιχα), έγιναν στο Μικρολίμανο, στα "5/4" και ήταν σαφώς πολύ καλύτερα από τα δύο προαναφερθέντα. Μεγαλύτερος χώρος και επαγγελματίας ηχολήπτης με τον ανάλογο εξοπλισμό. Μπορώ να πω ότι τα "5/4" ήταν το "δικό μας" μαγαζί. Νοιώθαμε άνετα εκεί, όχι μόνο ως καλλιτέχνες, αλλά και ως θαμώνες, γιατί εκτός από τα lives που κάναμε με το MusicHeaven ή και με τις μπάντες μας, κάναμε και διάφορες συναντήσεις σ’ αυτό το μαγαζί και είχαμε εξοικειωθεί. Σ’ αυτά τα δύο lives λοιπόν, έλαβα μέρος με τη μπάντα που φτιάξαμε με τέσσερα άλλα μέλη του MusicHeaven (Faltso, GL, Fantasma & Pramateftis), το δε όνομά μας, "ΦωΛύ ΜπιΦούνΤα", το εμπνεύστηκα από συλλαβές των επωνύμων μας, μιμούμενος τους "ΠεΛόΜα ΜποΚιού".

Επίσης, στο 3ο αλλά και σε όλα τα μετέπειτα lives, ως τραγούδι της έναρξης καθιερώσαμε ένα τετράστιχο που έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς που του είχα ήδη πάρει συνέντευξη τον Δεκέμβριο του 2005 και του είχα ζητήσει να γράψει και να τραγουδήσει κάτι για τα μέλη του MusicHeaven, πράγμα που έκανε επί τόπου.

"Η λύση βρίσκεται κοντά
Στην ίδια τη ζωή σου
Στον τόπο τον δικτυακό
Του Μουσικού σου Παραδείσου
Στον τόπο τον δικτυακό
Του Μουσικού σου Παραδείσου"

Αυτό το τραγουδάκι, το παρουσιάζαμε μαζί με τον Jorge που με συνόδευε στην κιθάρα, στην έναρξη του κάθε live, εμπλουτισμένο με κάνα-δυο τετράστιχα ακόμα, που τα έγραφα και τα τροποποιούσα αναλόγως, για να ταιριάζουν και με το όνομα του εκάστοτε μαγαζιού, αλλά και με το ποιο live ήταν αυτό. 3ο, 4ο, 5ο κλπ.

Το 5ο και το 6ο έγιναν στην "Αυλαία" το 2009 και το 2011 αντίστοιχα. Όσο για τα επόμενα, το 7ο έγινε στο "Mike’s Irish Bar" το 2013 και για το 8ο που έγινε το 2016, επιστρέψαμε πάλι στην "Αυλαία", που ονομαζόταν πλέον "Μεθοδία".

Βέβαια, τα lives είχαν και μία εξελικτική πορεία. Δηλαδή το 5ο ας πούμε, δεν είχε καμία σχέση με το 1ο, ή το 7ο με το 3ο. Ο εμπλουτισμός των μουσικών με καλλιτέχνες φίρμες, αλλά και "φίρμες", έφερε στην ατμόσφαιρα μία ψυχρότητα. Σιγά-σιγά, εξαφανίστηκε εκείνη η αγνότητα που είχε το παρεΐστικο live στο "Πατατράκ", ή ο ενθουσιασμός που νοιώθαμε όλοι στα "5/4". Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των διοργανωτών, υπήρξαν άνθρωποι που έρχονταν να παίξουν μόνο για να προβληθούν. Ποτέ δεν έγραψαν κάτι στο forum και ποτέ δεν απάντησαν στο κείμενο ενός άλλου μέλους. Γενικώς, όταν τελείωνε το live, γίνονταν άφαντοι, για να εμφανιστούν πάλι μετά από ένα-δύο χρόνια στο επόμενο. Έχω και μία προσωπική ιστορία να διηγηθώ.

Το live στο "Mike’s Irish Bar", έγινε στα τέλη του 2013 (22 Δεκεμβρίου). Μερικούς μήνες αργότερα, βγήκα δυο φορές με έναν παιδικό μου φίλο. Τη μία για καφέ και την άλλη για τσιμπολόγημα σε ένα ταβερνάκι. Ο φίλος μου λοιπόν αυτός, είχε μαζί του    και μία παλιά του φίλη, η οποία όμως εντελώς συμπτωματικά, συμμετείχε στο live που είχαμε κάνει στο "Mike’s" και η οποία δεν με θυμήθηκε και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Το πρόβλημά μου, δημιουργήθηκε όταν αντιλήφθηκα ότι  η κυρία αυτή, ΔΕΝ γνώριζε ότι το live το ανοίξαμε ο Jorge και εγώ με το τραγουδάκι της έναρξης όπως συνηθίζαμε κάθε φορά. Το πρόβλημα βέβαια, δεν είναι που δεν ήξερε ότι με αυτό το τραγουδάκι ανοίγουμε όλα τα lives. Το πρόβλημα είναι ότι ΔΕΝ πήρε χαμπάρι. Δεν έδωσε δηλαδή σημασία πώς ξεκίνησε το live. Ποιοι ανέβηκαν στο πάλκο, τι τραγούδησαν και τι ειπώθηκε πιο πριν από την Chrysanna που είχε αναλάβει την παρουσίαση. Πράγμα απαράδεκτο. Και δεν έλειπε εκείνη τη στιγμή που συνέβαιναν όλα αυτά. Ήταν εκεί γιατί την έβλεπα που πήγαινε πέρα-δώθε (δεν είχαμε γνωριστεί όμως ακόμα), αλλά την ένοιαζε μόνο πότε θα έρθει η σειρά της να παίξει. Γι αυτό λέω ότι δεν τους ενδιέφερε τίποτα, παρά μόνον η προβολή τους και μετά γινόντουσαν ...καπνός! Η σκέψη μου πάντως, γύριζε πάντοτε (και ακόμα γυρίζει) στο "Πατατράκ" και στα "5/4". Μου είπε και ο Jorge σε μια συζήτηση που είχαμε πριν δημοσιεύσω αυτό το κείμενο: "Αχ ρε Γιώργο. Θυμάμαι ακόμα τις μπύρες που πίναμε στο Μπουρνάζι". Μα κι εγώ τις θυμάμαι Γιώργο μου!

Αλλά, δεν ήταν μόνο τα lives. Κάναμε κι άλλα όμορφα πράγματα. Στα τέλη του 2003 και συγκεκριμένα τον Νοέμβριο, δημιουργήθηκε ο ραδιοφωνικός σταθμός του MusicHeaven, στον οποίο συμμετείχα με δύο εκπομπές μουσικής & λόγου, γιατί πάντοτε μου άρεσε και έχω την άποψη ότι ο παραγωγός πρέπει να λέει κάποια πράγματα για το τραγούδι που πρόκειται να παίξει. Να δίνει δηλαδή κάποιες πληροφορίες για το τραγούδι και για τον καλλιτέχνη. Χρονοβόρο αυτό, αλλά έχει ενδιαφέρον. Κράτησα τις εκπομπές αρκετό καιρό, αλλά κάποια στιγμή ο ελεύθερος χρόνος μου, περιορίστηκε και αναγκάστηκα να τις διακόψω. Μία εκπομπή δύο ωρών για μένα, σήμαινε οπωσδήποτε τέσσερις με έξη ώρες από τον χρόνο μου, γιατί έπρεπε να ψάξω για τις πληροφορίες που θα πω, να τις συγκεντρώσω, να χρονομετρήσω τον λόγο και τη μουσική, να προβάρω, να προσθέσω, να αφαιρέσω, να κόψω και να ράψω που λένε και να φέρω το όλο πράγμα, να ταιριάξει στα 120 λεπτά. Όντως χρονοβόρο, αλλά έτσι έμαθα να κάνω στον 94,1 Επικοινωνία FM  του Δήμου Νέου Ηρακλείου που ξεκίνησα τις πρώτες μου εκπομπές και θυμάμαι και το εξής: Στην εκπομπή που είχα εκεί, φιλοξενούσα καλλιτέχνες όπου κάναμε κάτι σαν συνέντευξη. Συζήτηση δηλαδή και μουσική, ζωντανά στο στούντιο και όχι κονσέρβα. Στην πρώτη λοιπόν εκπομπή σκέφτηκα να καλέσω τον Παύλο Σιδηρόπουλο (RIP) και του τηλεφώνησα για να το κανονίσουμε. Δεν το κάναμε όμως αυτό, επειδή ο Παύλος μου είπε ότι δεν μπορούσε να έρθει στο Ηράκλειο της Αττικής, γιατί θα πήγαινε για μια συναυλία στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ωραίες εποχές αυτές. Βάλαμε τα γέλια στο τηλέφωνο με τον Παύλο για τη σύμπτωση των δύο ...Ηρακλείων! Τελικά, έκανα την εκπομπή με καλεσμένο τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη (χωρίς την Λερναία Ύδρα) και στα εγκαίνια του Ραδιοφωνικού Σταθμού που έγιναν κάνα-δυο βδομάδες αργότερα,  κάλεσα πάλι τον Ηρακλή, αλλά και τον Γιοκαρίνη.

Τον Αύγουστο του 2005, βρέθηκα στην Κω, καλεσμένος του μέλους Vouliakis, για δύο συναυλίες αφιερωμένες στη δεκαετία του 60.
Λεπτομέρειες θα βρείτε εδώ: https://tinyurl.com/6nbxmd5c
αλλά και εδώ: https://tinyurl.com/mvx8hpw5

Τον Σεπτέμβριο του 2006, προστέθηκαν στο MusicHeaven τα Blogs και είχα την τιμή να κάνω την έναρξη, γράφοντας στο δικό μου ένα κείμενο (κάτι σαν τεστ). Εκείνο το Blog (το πρώτο), το ονόμαζα "Jai, Guru, Deva, Om!" και δημοσίευα εκεί ιστορίες σε συνέχειες, που αργότερα συμπεριλήφθηκαν στα βιβλία μου που κυκλοφόρησαν από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, οπότε αναγκάστηκα να διαγράψω το Blog αυτό. Αργότερα όμως, το αντικατέστησα με αυτό που έχω τώρα: "Το Πνεύμα και το Οινόπνευμα". Το όνομα αυτό, το πήρα από μία άλλη εκπομπή που είχα στο Ράδιο Αιγαίο.

Όμως, ταυτόχρονα με όλα αυτά, συχνά κάναμε συναντήσεις για καφέ ή σε ταβερνάκια, διοργανώναμε συναντήσεις για ανταλλαγές δώρων τα Χριστούγεννα, συναντήσεις για την κοπή της πίτας, πάρτυ για τα γενέθλια του MusicHeaven και επίσης τα περίφημα Beach Parties που κρατούσαν μέχρι το πρωί. Συναντήσεις κάναμε όχι μόνο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στο ...Λονδίνο (!)

Στο Λονδίνο: https://tinyurl.com/9bfha9mr

Το 2004 και το 2006, διοργανώθηκε ο πρώτος και ο δεύτερος αντίστοιχα διαγωνισμός Ποίησης & Στιχουργικής, ενώ στα έτη 2008, 2010, 2013 & 2015 διοργανώθηκαν οι τέσσερις Διαγωνισμοί Τραγουδιού, οι οποίοι δυστυχώς, κατέληγαν πάντοτε σε φορουμοκαυγάδες. Λυπηρόν!

Στις 24 Ιανουαρίου του 2007, ο Jorge, ο Beatlus, η Gate και ο γράφων, βρεθήκαμε στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, στην Αγ. Παρασκευή, προσκεκλημένοι για συνέντευξη από την κ. Ζέλια Σταύρου στην εκπομπή της, στο Β' Πρόγραμμα. Συνέντευξη που μεταδόθηκε από το Ραδιόφωνο του MusicHeaven. Εκεί (off the record φυσικά), η Ζέλια μου είπε "Εσύ είσαι όλα τα λεφτά. Θα κάνουμε μια άλλη εκπομπή για σένα" και πράγματι, μου τηλεφώνησε και κάναμε μία συνέντευξη στην εκπομπή της "Ο Καλεσμένος του Δεύτερου" (20 Οκτωβρίου 2007).    

Να προσθέσω εδώ, ότι τον Μάϊο του 2008, το MusicHeaven έλαβε μέρος στην Έκθεση της Cosmomusica, με δικό του περίπτερο, στο οποίο ήμασταν παρόντες καθημερινά με τις κιθάρες μας, τις μπύρες μας, τις ρακές μας, τον ραδιοφωνικό σταθμό μας και τις εκπομπές μας και με τα ηχεία της έκθεσης να μεταδίδουν τα επιλεχθέντα τραγούδια του 1ου Διαγωνισμού μας του Τραγουδιού. Όμορφα!

Εγώ, είχα ήδη αρχίσει από το 2003 να γράφω τα άρθρα μου και με είχαν φάει τα ξενύχτια γράφοντας για τις μπάντες του κλασικού rock στη μόνιμη στήλη που μου παραχώρησε ο Jorge και που την ονόμασα "Καμία Συμπάθεια για τον Διάβολο", δανειζόμενος τον τίτλο της ταινίας που είχαμε κάνει προ ετών με τον Δημήτρη Αθανίτη, δίνοντας στον "Διάβολο" την έννοια της διαβολής. Ο "Διάβολος" στην ταινία ήταν ο καθ’ όλα συμπαθέστατος και φίλος, Γιώργος Κοτανίδης (RIP).

Τον Δεκέμβριο του 2005, ξεκίνησα και τις συνεντεύξεις με πρώτο τον Φοίβο Δεληβοριά. Ούτε που το φανταζόμουν και ούτε καν που το σχεδίαζα. Το βιβλιοπωλείο "Ευριπίδης", με είχε καλέσει σε μια εκδήλωση στο Χαλάνδρι, για τους John Lennon & Bob Dylan και εκεί συνάντησα τον Φοίβο που ήταν επίσης καλεσμένος. Έτσι γνωριστήκαμε και εντελώς αυθόρμητα του πρότεινα να κάνουμε μία συνέντευξη για το MusicHeaven. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και σε λίγες μέρες, χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του. Στη συνέχεια πήρα για το MusicHeaven κι άλλες συνεντεύξεις, από τους Βασίλη Βασιλάτο, Στάθη Δρογώση, Βασίλη Καζούλλη, Απόστολο Ρίζο, Κώστα Λεμονίδη, Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, με κορυφαία όλων, τη συζήτηση/συνέντευξη με το φιλαράκι μου που έφυγε νωρίς: τον Νίκο Παπάζογλου. Με το MusicHeaven, λάβαμε επίσης μέρος στη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο κιθαρίστας των Scorpions, Rudolf Schenker στο Caravel. 

Οι συνεντεύξεις όμως που πήρα για το MusicHeaven, με έβαλαν σε μια πορεία ...συνεντεύξεων και άλλων καλλιτεχνών, για ένα άλλο site, το rock'n'ball.gr που έγραφα τότε (και θα γράψω παρακάτω πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία, γιατί ουσιαστικά, από το MusicHeaven προήλθε ).

Για το rock'n'ball.gr είχα την τιμή να πάρω συνεντεύξεις από την Marianne Faithful, τους Walkabouts (Chris & Carla) και τον Robert Plant. Είχα ζητήσει επίσης να πάρω συνέντευξη και από τον Ian Anderson που είχε έρθει για συναυλία στον Λυκαβηττό με τους Jethro Tull, αλλά την αρνήθηκε ευγενικά επειδή δεν είχε χρόνο. Με αποζημίωσε όμως, με ένα δωρεάν εισιτήριο "Τιμής Ένεκεν", που το παρέλαβα από το ταμείο το βράδυ της συναυλίας. Thanks Ian!

Το Εισιτήριο: https://tinyurl.com/yzecb853

Το πώς προήλθε τώρα η συνεργασία με το "rock'n'ball.gr", είναι ολόκληρη ιστορία. Το 2006, ο σύμβουλος έκδοσης ενός γνωστού μηνιαίου μουσικού περιοδικού, θέλοντας να αναλάβει την έκδοση και την διεύθυνση ενός καινούργιου μουσικού περιοδικού, ζήτησε από το MusicHeaven να του συστήσει άτομα, προκειμένου να σχηματίσει την συντακτική του ομάδα. Και πράγματι, ο Jorge του έστειλε τον "αφρό" των αρθρογράφων, ένας από τους οποίους ήμουν και εγώ (thanks Jorge). Κάναμε αρκετές συναντήσεις τότε με τον κύριο αυτόν συζητώντας για το νέο περιοδικό, αλλά και για να γνωριστούμε. Μας πήγε και έξω για διασκέδαση με σαμπάνιες και λουλούδια στους καλλιτέχνες και όλα τα σχετικά που συμβαίνουν σ’ αυτού του είδους τα μαγαζιά (στα οποία δεν συνηθίζω να πηγαίνω), γνωριστήκαμε και με τα μη μέλη του MusicHeaven που θα συμμετείχαν στην συντακτική ομάδα, δώσαμε το υλικό μας για το πρώτο τεύχος (Οι Γυναίκες της Rock, ήταν το δικό μου υλικό), μιλήσαμε, κανονίσαμε  τις αμοιβές μας, περιμέναμε την έκδοση και  ήμασταν ...μία ωραία ατμόσφαιρα! Εμένα μου είχε δώσει το "σαλόνι" του περιοδικού, ήτοι 4 σελίδες στο κέντρο, με αμοιβή 75 ευρώ τη σελίδα για το ξεκίνημα και μετά θα ...βλέπαμε!

Σιωπή! Ησυχία! Καμία κυκλοφορία περιοδικού δεν συνέβαινε και καμία επικοινωνία δεν υπήρχε με τους υπεύθυνους του περιοδικού. Κανένας τους δεν απαντούσε ούτε στα mails, ούτε στα τηλεφωνήματα. Δεν μπορεί –έλεγα στον εαυτό μου, αλλά και στους άλλους που το συζητούσαμε. Θα κυκλοφορήσει... πού θα πάει; Ας περιμένουμε. Όμως οι μήνες περνούσαν, δεν συνέβαινε τίποτα και τελικά απογοητευμένος και βέβαιος ότι ναυάγησε η κυκλοφορία του έντυπου περιοδικού, έστειλα στον Jorge  το άρθρο "Οι Γυναίκες της Rock", για να το δημοσιεύσει στο περιοδικό του MusicHeaven και να μην πάει χαμένο, αφού ήταν έτοιμο. Πράγματι, το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 21 Ιανουαρίου 2007, αλλά προς έκπληξή μου,  το καινούργιο περιοδικό κυκλοφόρησε στις 8 Φεβρουαρίου και εδώ, με περίμενε μία δεύτερη απανωτή έκπληξη. Το περιοδικό περιείχε μεν το concept "Οι Γυναίκες της Rock" που τους είχα δώσει, αλλά με διαφορετικό κείμενο. Να σημειώσω εδώ, ότι η ύλη του νέου περιοδικού, ήταν ολόκληρη με τα θέματα που είχαμε δώσει εμείς από το MusicHeaven, αλλά με διαφορετικά κείμενα. Δεν μπορούσαμε όμως να κάνουμε τίποτα. Ο κύριος αυτός, είχε "δανειστεί" τις ιδέες μας και τα θέματά μας, αλλά είχε αλλάξει τα κείμενα και εννοείται πως και τα ονόματα των αρθρογράφων, δεν ήταν τα δικά μας, αλλά ήταν διαφορετικά. Προφανώς δικοί του άνθρωποι.

Το γεγονός της κυκλοφορίας του νέου περιοδικού, πέρασε και στο forum του MusicHeaven και σχολιάστηκε από τα μέλη. Τώρα όμως, με αυτά που έγραψα μόλις πιο πάνω, εξηγείται η λογική (τότε) απορία των μελών: "Πώς γίνεται να γράφει ο Ορφέας (εγώ δηλαδή), ένα άρθρο για τις Γυναίκες της Rock και δέκα μέρες μετά, να κυκλοφορεί ένα περιοδικό που περιέχει το ίδιο άρθρο, αλλά με άλλο κείμενο; Πώς γίνεται;"  Εγώ, σκέφτηκα: "ευτυχώς που πρόλαβε και δημοσιεύτηκε πιο πριν το άρθρο μου στο MusicHeaven, αλλιώς όλα τα μέλη θα έλεγαν: "Ορφέα πήρες την ιδέα από το περιοδικό, δεν αναφέρεις τις πηγές σου, και διάφορα τέτοια". Έγινε τότε και ένα μπέρδεμα με τον Bob Marley, που του είχα κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στο "rock'n'ball.gr", επειδή ο Marley έπαιζε συχνά ποδόσφαιρο και το οποίο κείμενό μου, το δημοσίευσαν αυτούσιο στο νέο περιοδικό. Στο forum λοιπόν του MusicHeaven που γίνεται η συζήτηση, δίνω το link για την επαλήθευση των όσων λέω, το οποίο όμως link, δυστυχώς τώρα δεν λειτουργεί (είπαμε ότι το site έχει κλείσει).

Τρεις σελίδες είναι όλες κι όλες στο topic του forum του MusicHeaven και αξίζει να ρίξετε μια ματιά.

Εδώ: https://tinyurl.com/mrx6b3h8

Θα δείτε στην πρώτη σελίδα το μέλος Beatlus να σχολιάζει για τις "Γυναίκες της Rock" του νέου περιοδικού: "Γυναίκες της ροκ. Κάτι μου θυμίζει... Αναμένω το υπόλοιπο του αφιερώματος που -λογικά- έχει προβλεφθεί. Για να δούμε" και είναι λογικό να του θυμίζει κάτι, αφού ο Σωτήρης γνώριζε από πρώτο χέρι την ύλη που είχε δοθεί στο νέο περιοδικό, όντας και αυτός μέλος της Συντακτικής του Ομάδας, αλλά δεν ήθελε να το πει. Επανερχόμενος για λίγο στον Bob Marley, που σχολιάστηκε ως ανεπίκαιρο θέμα για το νέο περιοδικό, θέλω να πω, ότι συμπεριέλαβα το άρθρο αυτό στην ύλη που έδωσα, κατόπιν επιθυμίας τού διευθυντή τού περιοδικού και το έκανα copy από το άρθρο μου στο "rock'n'ball.gr".   

Όπως προανέφερα, γνωριστήκαμε και με τα άλλα μέλη που θα αποτελούσαμε την συντακτική ομάδα του νέου περιοδικού, που δεν ήταν όμως όλοι μέλη του MusicHeaven. Ένας από αυτούς, πολύ γνωστός δημοσιογράφος/αθλητικογράφος, μου πρότεινε να γράφω στο site που μόλις είχε φτιάξει και που ήθελε να "παντρέψει"  το rock με το ποδόσφαιρο. Γι αυτό και το ονόμασε "Rock 'n' Ball". Κάναμε όμορφα πράγματα με τον Θάνο εκεί. Κάποια στιγμή όμως, το site έκλεισε όπως έγραψα, γιατί δεν μπορούσε να το μετατρέψει σε έντυπο όπως αρχικά ήθελε. Διατηρήσαμε φυσικά με τον Θάνο την φιλική μας σχέση. Έγραψε μάλιστα και ένα πολύ όμορφο κείμενο στο οπισθόφυλλο του δεύτερου βιβλίου μου ("Νο. 9", Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, 2013). Αυτά για την ιστορία του νέου περιοδικού που κυκλοφόρησε το 2006 (για ένα ή δύο τεύχη) με "δανεικές" ιδέες από τους αρθρογράφους του MusicHeaven. Λύνω έτσι και τα ερωτηματικά που είχα αφήσει στο forum για τη "σύμπτωση" του δικού μου άρθρου "Οι Γυναίκες της Rock", με το ομότιτλο άρθρο του περιοδικού. Τότε, δεν μίλησα, γιατί είχαμε κάνει συμφωνία με τα άλλα παιδιά να μην πούμε τίποτα. Με άλλα λόγια, αυτό σημαίνει πως  αν έλεγα τότε κάτι, θα ανάγκαζα τους υπόλοιπους της παρ’ όλίγον Συντακτικής Ομάδας, να ομολογήσουν την αλήθεια, ή να με βγάλουν τρελλό. Τώρα έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα. Στο link που έδωσα παραπάνω, μπορείτε να δείτε/μάθετε το όνομα του περιοδικού, αλλά και πάλι  -πλην του Beatlus- δεν γράφω ποιοι είναι οι υπόλοιποι.    

Με το MusicHeaven, κάναμε επίσης δύο κινηματογραφικές ταινίες. Η πρώτη, με τίτλο "Ζάχαρη Άχνη" γυρίστηκε το 2009. Η συμμετοχή μου: Ένας βασικός ρόλος (Σικελός) και τρία πρωτότυπα μουσικά μοτίβα. Άλλα μέλη που συμμετείχαν: Mprizas (που έγραψε και το σενάριο), Deos, Beatlus, Jorge, Audioslave, Unick, Saltagiannis, Emaki, Tziamourani, GL (σίγουρα ξεχνάω κάποιους).

Η δεύτερη ταινία με τίτλο "Σκοτώστε τη Νόρα", γυρίστηκε το 2021, εν μέσω πανδημίας και βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ. Ο Mprizas έγραψε πάλι το σενάριο. Η συμμετοχή μου: Εμφανίζομαι στην αρχή σε έναν ρόλο στον οποίο βασίζεται ολόκληρο το υπόλοιπο της ταινίας και έχω και ένα πρωτότυπο μουσικό κομμάτι. Συμμετέχει επίσης ο Deos και η Ioanna Linya Eldar.    

Άλλη μία συνεργασία που είχα και που ξεκίνησε και αυτή μέσα από το MusicHeaven, ήταν αυτή με τη Boite του μέλους Kifa στου Ζωγράφου. Εκεί, έπαιζα κάθε Κυριακή, έχοντας κάθε φορά καλεσμένο ένα διαφορετικό μέλος/μπάντα από το MusicHeaven. Παίζαμε από μία ώρα ο καθένας και στο τέλος κλείναμε τη βραδιά μαζί. Μερικά μέλη από αυτά που φιλοξένησα στη Boite, ήταν οι: Dessypris (με τη μπάντα του), Saltagiannis (με τη μπάντα του), Termite (με τη μπάντα του), Ageras (με τη μπάντα του) και Stavrakakis (με τη μπάντα του). Από ό,τι θυμάμαι, βγάλαμε μία σεζόν εκεί πέρα.

Στη διάρκεια των είκοσι αυτών χρόνων, έφυγαν και τέσσερα μέλη από κοντά μας. Η AlienP, ο Pavel, ο Hastaroth και πρόσφατα η EvageliaSakellariou. Δυστυχώς όμως, έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Όλα είναι μέσα στη ζωή. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.    

Άφησα τελευταίο το Blue Note, που δεν θα μπορούσα να μην το αναφέρω, αλλά και τι να πρωτογράψω γι αυτό. Όταν συζητούσα με τον Σωτήρη για να ξεκινήσουμε τα lives, ούτε που φανταζόμουν ότι θα είχε τέτοια εξέλιξη. Μπορώ να πω ότι μέσα από το Βlue Νote, πέρασε ολόκληρο το ΜusicΗeaven. Υπήρξαν πολλές βραδιές, που ο Σωτήρης και οι κατά καιρούς σερβιτόρες του, δεν μπορούσαν να πάνε από τη μια άκρη του μαγαζιού, στην άλλη. Χωρίς να είναι υπερβολή, εδώ χωράει άνετα η ρήση "δεν έπεφτε κάτω, ούτε καρφίτσα".  Πολλές φορές ο κόσμος κάθονταν έξω από το μαγαζί, γιατί μέσα δεν χωρούσε. Ο Σωτήρης έστελνε ένα ταξί και με έπαιρνε από το σπίτι και πήγαινα εκεί κατά τις 9. Λίγο η προετοιμασία, λίγο το κούρδισμα, λίγο το ζέσταμα, ξεκινούσα κατά τις 10 και γύρω στις 2 σταματούσα. Δεν σταματούσε όμως το live. Απλώς, σταματούσα εγώ, γιατί μετά τους ανέβαζα όλους επάνω με τη σειρά: Jorge, Astron, Deos, Unick, Stasis, Saltagiannis, Beatlus και γύρω στις 4 τα ξημερώματα ερχόταν και ο Ageras που έλεγε κι αυτός τα δικά του. Άλλα μέλη που πέρασαν από το πάλκο του Βlue Νote ήταν και οι: Pavel (RIP), Dessypris, Kifa, Faltso, Pramateftis και ας με συγχωρέσει κάποιος ή κάποιοι εάν τους ξεχνάω. Σταματούσαμε κατά τις 6 το πρωί και συχνά μας έβρισκε ο ήλιος σε κάποιο Everest, να πίνουμε καφέ.

Μου τα θύμισε ο Παύλος (Astron) και θα πρέπει να τα συμπληρώσω.
1) Στο forum (topic: Bob Dylan https://tinyurl.com/3bnvy9yc) θα βρείτε τις αναλύσεις που κάναμε στα τραγούδια του Δάσκαλου, μαζί με: Astron, Revekka & Vouliakis)  
2) Το αφιέρωμα που κάναμε στον Δάσκαλο μαζί με τον Παύλο στο Blue Note)

To Blue Note επίσης, υπήρξε κατά περιόδους και στέκι επωνύμων φίλων και μη, όπως:

*** ο Jazz κιθαρίστας Πρίαμος Μωράκης (γιος του Τάκη Μωράκη και της Νάντιας Κωνσταντοπούλου)

*** ο συγγραφέας Περικλής Κοροβέσης,

*** ο πολιτικός Νικήτας Κακλαμάνης,

*** οι σκηνοθέτες Μιχάλης Παπανικολάου, Δημήτρης Αθανίτης και Αντώνης Κόκκινος,

*** οι ηθοποιοί Θύμιος Καρακατσάνης, Γρηγόρης Βαλτινός, Δημήτρης Λιάγκας, Νίκος Τσούκας, Γιάννης Βόγλης, Άρτεμις Ορφανίδου, Κατερίνα Μηλιώτη, Κώστας Καζανάς και Ειρήνη Καζάκου (Η Ειρήνη τραγούδησε μαζί μας στα 5/4 στις 22 Απριλίου του 2007. Στην τελευταία σελίδα του topic https://tinyurl.com/y6zy8uez την αναφέρω ως Ρηνιώ). Τελευταία, έρχεται πολύ συχνά ο Φίλιππος Σοφιανός,  

*** και οι τραγουδιστές Μιχάλης Βιολάρης και ...Robert Plant (Ο Robbie, ήταν τακτικός πελάτης του ξενοδοχείου Zafolia και το Blue Note στην απέναντι πλευρά της Αλεξάνδρας, ήταν το κοντινότερο rock bar για να πιει καθαρό ποτό και να ακούσει καλή rock μουσική).   

Και τώρα που σας τα είπα όλα, σβήνω τον προβολέα των αναμνήσεων και κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όσους ήταν μαζί μου σ’ αυτό το ταξίδι. Είναι βέβαιο ότι αν αρχίσω να γράφω ονόματα, θα ξεχάσω αρκετά μέλη. Δεν μπορώ όμως να μην ευχαριστήσω ιδιαιτέρως:

*** τον Jorge (για πολλά πράγματα, αλλά και για το ότι χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε το  MusicHeaven και δεν θα είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά),

*** τους Faltso, Fantasma, GL & Pramateftis (για τη μπάντα που φτιάξαμε),

*** τους Ageras, Angela77, Beatlus, Capone69, Christos54, Deos, FaidonAlkinoos, Kifa, Kit-Kat, Philippossm, Rapsodos, Mprizas, Saltagiannis, Sillia & Vouliakis (για τις συνεργασίες μας),

*** τον εξαιρετικό και αγαπημένο μου φίλο, Thank (που τον γνώρισα εδώ στο MusicHeaven),

*** τον κ. Χρόνη Αηδονίδη, την Gate, την Mary_Omikron, τον Stefanos604 και τον Sven, που τους εκτιμώ απεριόριστα,

*** τις αγαπημένες,  Alena, Dinastixos, Ioulialibera, Luthien & Tziamourani (για πολλά πράγματα την κάθε μία)

*** και φυσικά την πολυαγαπημένη μου, Antonia-Kassina (τι να γράψω για το αστέρι μου και την μοναδική μου Tonya...)

Είκοσι χρόνια, μια ολόκληρη ζωή! Είκοσι χρόνια! Πώς πέρασαν, ούτε που το κατάλαβα. Να είστε όλοι καλά και σας εύχομαι τα καλύτερα! Το ταξίδι συνεχίζεται...

Τον Φεβρουάριο του 2013, ο Εκδοτικός Οίκος με τον οποίον τότε συνεργαζόμουν, εξέδωσε μία Ποιητική Ανθολογία με τίτλο: Όνειρα των Μύθων.

Μου έκανε την τιμή να συμπεριλάβει σ’ αυτή την ανθολογία τέσσερα ποιήματά μου, τα οποία αναδημοσιεύω παρακάτω:

1: Αντέχεις;

Όλοι γύρω φτερνίζονται όταν κοιτάζουν
το λουλούδι που κρατάω για σένα.
Είναι αλλεργικοί στην τρυφερότητα.
Μα για μένα ο κόσμος είναι το πρόσωπό σου 
και η πατρίδα μου είναι τα μάτια σου.
Αντέχεις;
    
Όλα γύρω είναι άσχημα, 
αλλά αυτό που τα ομορφαίνει,
είναι που σε σκέφτομαι.
Αντέχεις;

2: Βυθίζομαι Μαζί Σου!

Κρατάω στην τσέπη μου
την ομορφιά της νύχτας
μαζί με ένα εισιτήριο που γράφει:
Βυθίζομαι μαζί Σου.
    
Κουράζομαι με τον καθένα
που προσπαθεί να με δέσει.
Συνειδητοποιώ ότι το ποτήρι μου ξεχειλίζει.
Βυθίζομαι μαζί Σου.

Πέφτω και αγγίζω το χέρι σου.
Κανείς όμως δεν ξέρει
ότι έχω σπασμένη την πλάτη.
Βυθίζομαι μαζί Σου.
    
Κλείσε τα Μάτια Σου μέχρι να πάνε
καλύτερα τα πράγματα.
Άσε εμένα να φροντίζω γι’ αυτό.
Βυθίζομαι μαζί Σου.

3: Ο Καταθλιπτικός Δράκος

Το Φεγγάρι θα ανέβει,
Το Φεγγάρι θα πέσει.
Το Φεγγάρι θα ανέβει, θα πέσει
κι εγώ θα σέρνομαι
στις αίθουσες του μυαλού σου
σαν καταθλιπτικός δράκος κόντρα στον ιππότη.

4: Giralda

Το βέλος, προϋποθέτει έναν Τοξότη,
η Ποίηση έναν Ποιητή,
και η Ακτή έναν Παφλασμό.
    
Όμως,
τι νόημα έχει η Ακτή μου
χωρίς τον Παφλασμό
των Κυμάτων σου;

Copyright © 2013 GB

Ο "Οδυσσέας" είναι εδώ:
https://tinyurl.com/4bvzu4ka

Τα υπόλοιπα βιβλία εδώ:
https://bit.ly/3tsZtZZ

Πρώτη Έκδοση
2012: "Heaven Adventures" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2013: "No. 9" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2014: "Al-Andalus" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2015: "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (Διηγήματα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2016: "Κ" (Μυθιστόρημα, ΣΔ, Εξαντλημένο)
2019: "Αλύπα" (Διηγήματα, Lulu Press)
2020: "Songs & Poems" (Συλλογή Τραγουδιών & Ποιημάτων, Lulu Press)
2021: "Blue Note (and Other Stories)" (Διηγήματα, Lulu Press)
2021: "Οδυσσέας" (Μυθιστόρημα, Άλλωστε)
2022: "Rock Around the …Bands! (Οι Μπάντες της Δεκαετίας 60 & 70)", (Lulu Press)

Οδυσσέας: https://bit.ly/33AWqqv

Δεύτερη Έκδοση
2020: "Heaven Adventures" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "No. 9" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "Al-Andalus" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)
2020: "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (Διηγήματα, Lulu Press)
2020: "Κ" (Μυθιστόρημα, Lulu Press)

PoD Books: https://bit.ly/3tsZtZZ

Η κριτική για τον "Οδυσσέα" από την Κατερίνα Σιδέρη στο newsfilter.gr (https://bit.ly/3IE1rgS)

Το βιβλίο “Οδυσσέας”, πραγματεύεται με χιουμοριστικό ύφος και γραφή προσαρμοσμένη στα δεδομένα της εποχής, το πολυαγαπημένο από μικρούς και μεγάλους, έπος του Ομήρου, την Οδύσσεια.

Ο συγγραφέας γράφει τη δική του εκδοχή για το πασίγνωστο ταξίδι του Οδυσσέα, βασισμένο στον κορμό των γεγονότων, εμπλέκοντας τα καθημερινά λογοπαίγνια του προφορικού μας λόγου και τη κωδικοποιημένη γλώσσα της σημερινής νεολαίας.

Η ετοιμοπόλεμη Αθηνά, ο πολυμήχανος Οδυσσέας, η φλογερή Καλυψώ, η θυελλώδης Κίρκη, το καταστροφικό δίδυμο Σκύλλα και Χάρυβδη, ο καθόλα συνετός Τηλέμαχος, ο επιπόλαιος Κύκλωπας Πολύφημος και η πρότυπο συζυγικής πίστης Πηνελόπη, ξεδιπλώνουν τους χαρακτήρες τους, στις σελίδες του βιβλίου και μας ταξιδεύουν με τις περιπέτειες τους σε ένα κόσμο μακρινό και ονειρεμένο.

Λέξεις και φράσεις, όπως το Instagram, το σύμφωνο συμβίωσης, το that’s life, το ρουσφέτι, η μεταφυσική περιέργεια, το γκεσέμι, ο Ιησούς, η δεξίωση, το Facebook, η τεχνολογία, η βάση δεδομένων, οι μάγκες, οι τρίχες κατσαρές, το Mall, το διαζύγιο, το γυμναστήριο αλλά και η καφετέρια, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, κατοικοεδρεύουν στο κείμενό μας και του δίνουν μια ανάλαφρη νότα, πλην όμως δεν του αφαιρούν τίποτα τόσο στην νοηματική του απόδοση όσο και στην διαδοχή των γεγονότων.

Το έργο που γαλούχησε γενιές και γενιές και εξακολουθεί να εμπνέει όλο και περισσότερους να ασχοληθούν μαζί του, μέσα από τη ματιά του Γιώργου Μπιλικά, αφήνει τη φαντασία μας να τολμήσει ένα διασκεδαστικό ξεστράτισμα και να περιηγηθεί στα άδυτα του βασιλείου των Θεών, των μύθων και των απίστευτων κατορθωμάτων του Οδυσσέα, δείχνοντας πάντα αμέριστο σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο.

Με δεξιοτεχνία, ο συγγραφέας μας, επιλέγει το διάλογο, έχοντας συλλάβει την ιδέα μιας πιο επικοινωνιακής και άμεσης απόδοσης του έργου και μας παραθέτει με άριστο και κατανοητό τρόπο, την ιστορία του έπους.

Από κάθε βιβλίο που διαβάζω, απομονώνω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Γιώργου Μπιλικά, ξεχώρισα το παρακάτω:

Δεν υπάρχει ποιο μεγάλο κακό για τον άνθρωπο από την περιπλάνηση…

Θα δώσω τη δική μου ερμηνεία και ελπίζω ο κάθε αναγνώστης να κάνει το ίδιο. Η Ιθάκη του καθενός μπορεί, να είναι η πατρίδα, το λιμάνι, η οικογένεια, η αλήθεια, η ευτυχία και η χαρά μιας επιτυχίας. Ότι κι αν είναι αυτό που ψάχνουμε, το μυστικό είναι να μην πάψουμε να το αναζητούμε, να μην χάνουμε το στόχο μας και ενίοτε τον προορισμό μας.

Μπορεί το ταξίδι να μοιάζει μακρινό, δύσκολο σαν του Οδυσσέα, αλλά σίγουρα θέλει τόλμη, υπομονή και δύναμη για να συνεχίσεις να δοκιμάζεις οδούς, ως ότου βρεις αυτή που σου ταιριάζει, σε ολοκληρώνει και σε φέρνει πιο κοντά στο στόχο σου…

Γιατί αλήθεια, ποιος δεν αναζητά τη δική του Ιθάκη;

Ευχαριστώ πολύ τον συγγραφέα Γιώργο Μπιλικά, για την ευγενική παραχώρηση του ενυπόγραφου βιβλίου του.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΛΛΩΣΤΕ. (https://bit.ly/3HcncVn)

Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου (Arts on Line)

Ασχολείται με τη μουσική, τη λογοτεχνία και την αρθρογραφία χωρίς να ξεχωρίζει καμία από τις αγάπες του αυτές. Μιλάμε για τον συγγραφέα Γιώργο Μπιλικά, τον οποίο σήμερα, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Άλλωστε» και φέρει τον τίτλο «ΟΔΥΣΣΕΑΣ», φιλοξενούμε στις Τέχνες με σκοπό να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Ας δούμε τι έχει να μας πει...

Κύριε Μπιλικά, από το βιογραφικό σας διαβάζω πως έχετε σπουδάσει Θεωρία Μουσικής και Κιθάρα. Επίσης,  διαβάζω πως υπήρξατε ιδρυτικό μέλος των «Θαρσείν Χρει», και έχετε ασχοληθεί με την παραγωγή και τη μουσική επιμέλεια ραδιοφωνικών εκπομπών, με την ηχοληψία και την πρωτότυπη μουσική επένδυση ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Τέλος, αρθρογραφείτε στη μόνιμη στήλη που διατηρείτε στο www.musicheaven.gr. Για ποιο λόγο αποφασίσατε, παράλληλα με όλα αυτά που κάνετε, να στρέψετε το ενδιαφέρον σας και προς τη συγγραφή; Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε προς αυτή την κατεύθυνση;

Πάντοτε έγραφα. Απλώς, πέρασα από τον στίχο στην αρθρογραφία και εν συνεχεία στην συγγραφή. Άνοιξε μπροστά μου ένας δρόμος και είπα να τον περπατήσω. Το ένα έφερε το άλλο. 

Εντοπίζετε κοινά στοιχεία ανάμεσα στη μουσική και τη λογοτεχνία; Εσείς προσωπικά ως δημιουργός, έχετε κάποια μεγαλύτερη αδυναμία στη μία ή την άλλη τέχνη κι αν ναι γιατί; Θα δούμε επιρροές της μιας ή της άλλης τέχνης στα πονήματά σας;

Τις αγαπώ και τις δύο εξ ίσου και το αν προτιμώ κάποια περισσότερο έναντι της άλλης, εξαρτάται από το concept στο οποίο βρίσκομαι. Δεν μπορώ να τα κάνω και τα δύο μαζί. Δεν μπορώ να παίζω ας πούμε σε κάποιο μαγαζί και να γράφω ταυτόχρονα και ένα μυθιστόρημα. Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί χρειάζεται να μπαινοβγαίνω από το ένα concept στο άλλο και αυτό είναι βασανιστικό γιατί με βγάζει βίαια από έναν κόσμο καλώντας με σε έναν άλλο. Όσο για τις επιρροές που με ρωτάτε, ο ρυθμός δεν διέπει μόνο τη μουσική, διέπει και τον λόγο είτε είναι έμμετρος είτε πεζός. Άρα, διέπει σαφώς και τη λογοτεχνία. Παρ’ όλο λοιπόν που τα τελευταία χρόνια βαδίζω κάτω από τον έναστρο ουρανό της λογοτεχνίας, θα παρατηρήσετε ότι σε όλα τα μέχρι τώρα μυθιστορήματά μου,  συνηθίζω να περνάω μελοποιημένους στίχους  συνήθως δικούς μου, που κάποιος (αν όχι ο ήρωας) τους τραγουδάει. Είναι κάτι που μου αρέσει και ξέρετε… το ωραίο είναι ότι κάθε φορά, υπάρχει ένα τραγούδι που ταιριάζει με την πλοκή. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο "Κ" και στον "Οδυσσέα". Ίσως μ’ αυτό τον τρόπο η μουσική επιβεβαιώνει έμμεσα την παρουσία της και δηλώνει: "Έϊ, είμαι κι εγώ εδώ".

Έχετε γράψει ποιήματα, διηγήματα, αλλά και μυθιστορήματα. Προς τα πού κλίνετε περισσότερο;

Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ τα μυθιστορήματα. Τα διηγήματα είναι λίγα και τα ποιήματα ελάχιστα.

Δέχεστε επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς ή ποιητές στα έργα σας;

Θεωρώ πως δέχομαι ναι. Ποιος είναι άλλωστε αυτός που δεν δέχεται επιρροές; Δεν γίνεται διαφορετικά. Από κάπου ήρθαμε. Δεν φυτρώσαμε ξαφνικά. Όταν ανοίξαμε την πόρτα για να βγούμε στο δρόμο, με ό,τι κι αν είχαμε αποφασίσει να ασχοληθούμε, τις επιρροές τις είχαμε ήδη στο τσεπάκι.

Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;

Οτιδήποτε. Η έμπνευση βρίσκεται παντού. Ακόμα και κάτω από τις σόλες των παπουτσιών μας. Το θέμα είναι τι μας κάνει "κλικ" και τι μας ιντριγκάρει.

Θεωρείτε ότι υπάρχει συνταγή για τη συγγραφή ενός καλού βιβλίου; 

Όταν θα φτάσω στο επίπεδο να σας απαντήσω, σημαίνει πως (εάν υπάρχει) θα την έχω ανακαλύψει. Προς το παρόν, αυτά που γράφω είναι  ασκήσεις δημιουργικής γραφής, γιατί ασκήσεις γράφω. Ασκούμαι προσπαθώντας  να γράψω αυτό που δεν έχω γράψει ακόμα.

Το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα στηρίζει τις προσπάθειες των συγγραφέων και ποιητών;

Οι Έλληνες δε διαβάζουν. Το θέμα κατά τη γνώμη μου, είναι η στήριξη της πολιτείας σ’ αυτό το τεράστιο πολιτιστικό αγαθό που λέγεται βιβλίο. Στην Ελλάδα, μπορούμε να είμαστε περήφανοι για αξιόλογους συγγραφείς και ποιητές, οι οποίοι, όμως, πέρα από τη δημιουργία των βιβλίων τους, έχουν επωμισθεί κι ένα επιπλέον έργο. Πρέπει παράλληλα να εκπαιδεύουν διαρκώς τους αναγνώστες στο καλό βιβλίο, έχοντας σοβαρά εμπόδια: Την έλλειψη φιλαναγνωστικής νοοτροπίας και πολιτικής διαχρονικά στη χώρα μας, αλλά και την κυρίαρχη χρήση του κινητού τηλεφώνου σήμερα, ιδίως στη νέα γενιά, πρακτική αποτρεπτική για το διάβασμα λόγω περιορισμού του ελεύθερου χρόνου μας. Επίσης, η εξέλιξη της τεχνολογίας έφερε υπερπροσφορά εκτύπωσης τίτλων τα οποία δεν περνούν δυστυχώς από αυστηρή επιλογή κάνοντας τη διαδρομή ενός καλού βιβλίου, να βρει το δρόμο του προς τον αναγνώστη κοπιαστική και δύσκολη. Αυτό, είναι μια πρόκληση για το παρόν και για το μέλλον του βιβλίου και όλων μας, κι ένα στοίχημα το οποίο ελπίζω κάποτε να κερδίσουμε.

Το ύφος, αλλά και η θεματολογία των πονημάτων σας, παρατηρώ πως κλίνει περισσότερο προς τη λογοτεχνία του φανταστικού. Είναι εν τέλει το είδος αυτό που σας ενδιαφέρει περισσότερο ή να περιμένει ο αναγνώστης από εσάς και κάτι διαφορετικό ενδεχομένως στο μέλλον;

Ναι, μέχρι τώρα κινήθηκα στον χώρο του φανταστικού και είναι αλήθεια ότι το είδος αυτό με ενδιαφέρει, γιατί και ο "Οδυσσέας", αν και έχει βάση στη Φαντασία, επίσης, πρόκειται για ένα ταξίδι που για μένα η πρωτοτυπία του αποτέλεσε μια γοητευτική ακροβασία μεταξύ του μύθου και της νεοτερικότητας. Πιστεύω πως το βιβλίο αυτό θα αγαπηθεί πολύ από τους αναγνώστες, γιατί ως είδος (πεζογραφίας), ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Αυτό όμως που γράφω τώρα, είναι εντελώς διαφορετικό. Πρόκειται περί μυθοπλασίας, που έχει σχέση με την πραγματικότητα και δεν βασίζεται στη Φαντασία. Ωστόσο, δεν θέλω ακόμα να αποκαλύψω πολλά πράγματα, παρά μόνο το εξής: Κάθε φορά που γράφω κόβομαι στα τρία. Είμαι ο αναγνώστης, είμαι ο συγγραφέας, αλλά είμαι και ο ήρωας της ιστορίας. Αυτοί οι "τρεις" λοιπόν, κατόπιν συνεργασίας, αποφάσισαν να κλείσουν τον κύκλο του Ορφέα και να ανοίξουν έναν κύκλο καινούργιο, για τον οποίο είναι γεγονός ότι αγωνιούμε και οι "τρεις" μας.    

Το τελευταίο σας βιβλίο, λοιπόν, που κυκλοφόρησε το 2021 από τις εκδόσεις «Άλλωστε», φέρει τον τίτλο «ΟΔΥΣΣΕΑΣ». Πρόκειται για ένα πολυσέλιδο διήγημα, νουβέλα θα το χαρακτήριζα εγώ, που μας μεταφέρει αρκετούς αιώνες πίσω, σε ένα γνώριμο ωστόσο περιβάλλον, το οποίο μας είναι ιδιαίτερα οικείο, εξαιτίας των πολλών αναφορών που έχουν γίνει σε αυτό από τον επικό ποιητή Όμηρο. Ο αναγνώστης κινείται στη σφαίρα του φανταστικού με οδηγό στο ταξίδι του εσάς και ξαναζωντανεύει τις εικόνες που έζησαν οι πρωταγωνιστές της πρώτης Οδύσσειας με έναν όμως εντελώς διαφορετικό, περισσότερο μοντέρνο και ανάλαφρο για εμάς τρόπο.  Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό. 

Το "παραμύθι των παραμυθιών" παρουσιάζει πάντοτε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αποτελεί εξ άλλου αποστομωτική απάντηση σε όσους λένε ότι ο Έλληνας δεν έχει καμία σχέση με πύργους, με δράκους και γενικά με τον κόσμο του φανταστικού.  Ο δε Οδυσσέας είναι ένας αγαπημένος ήρωας και φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα. Υποθέτω λοιπόν, ότι εάν η περιπέτειά του ήταν σημερινή, θα ήταν έτσι όπως τον παρουσιάζω. Ροκάς με τις μπύρες στην τσέπη και είναι πολύ πιθανό να έφευγε με φουσκωτό από την Καλυψώ για να πάει στους Φαίακες.   Ευτυχώς που μετά από την πραγματική "Οδύσσεια" του βιβλίου για να εκδοθεί, βρέθηκε το λιμάνι στην Ιθάκη των Εκδόσεων "Άλλωστε".  Ευχαριστώ την εκδότριά μου Χριστίνα Σαββανή που το εκτίμησε όπως του άξιζε και που το είδε σαν έργο δικό της.

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ξαναγράψετε στην ουσία την «Οδύσσεια» με το δικό σας ξεχωριστό τρόπο; Πού στοχεύσατε ως δημιουργός;

Όταν γράφεις για έναν αρχετυπικό ήρωα, κατά κάποιο τρόπο βαδίζεις στα χνάρια του και βρίσκεις μέσα σου τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν. Μετά ανταποκρίνεσαι στην πρόκληση να τα παρουσιάσεις με τρόπο που να μπορεί ο αναγνώστης να ακολουθήσει την αντίστοιχη πορεία ανακάλυψης με σένα.

Πριν διαβάσω το βιβλίο σας, γνωρίζοντας απλά τον τίτλο του και αυτά που αναφέρονται περιληπτικά στο οπισθόφυλλό του, είχα την εντύπωση ότι θα έρθω σε επαφή με ένα νέο πολύστιχο ποίημα, γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο, το οποίο θα μου περιέγραφε, στη δημοτική πλέον γλώσσα, την ιστορία της Οδύσσειας από μία νέα ίσως, πιο μοντέρνα οπτική ματιά. Παρόλα αυτά, έπεσα έξω στις προβλέψεις μου, καθώς το βιβλίο σας είναι γραμμένο σε πεζό λόγο. Δεδομένου ότι έχετε ασχοληθεί με την ποίηση και έχετε δώσει δείγματα ποιητικού λόγου στο παρελθόν, το ερώτημά μου είναι, γιατί δεν τολμήσατε να γράψετε την ιστορία σας, σε έμμετρο στίχο; Το θεωρήσατε ιεροσυλία ή μήπως φοβηθήκατε ένα ενδεχομένως κακό αποτέλεσμα και κατά συνέπεια μια ενδεχόμενη κακή κριτική;

Δεν είναι θέμα τόλμης ούτε φόβου για κακή κριτική. Αν φοβόμουν την κριτική θα καθόμουν στο σπίτι μου και δεν θα έκανα τίποτα. Η παιδεία μου είναι ελληνική όπως είναι ελληνικές και οι αναφορές μου.  Προέχει λοιπόν ο σεβασμός σε αυτά που με συνιστούν.  Εάν αποφάσιζα να το κάνω ποίημα, θα το έκανα ποίημα. Τελεία και παύλα. Επέλεξα τον πεζό λόγο γιατί πολύ απλά, έτσι μου προέκυψε. Αυτό είναι όλο. Σας θυμίζω όμως, ότι υπάρχει μία έμμετρη Οδύσσεια μέσα στον "Οδυσσέα". Την τραγουδάει ο Δημόδοκος στο παλάτι του Αλκίνοου.

Στο σημείωμά σας στην αρχή του βιβλίου αναφέρετε: «Το βιβλίο αυτό, επιχειρεί μία εκ νέου προσέγγιση στο «παραμύθι των παραμυθιών», με τον απαραίτητο απαιτούμενο σεβασμό στις πηγές του. Η άποψή μου είναι ότι ο ελληνικός μύθος έχει μία πανανθρώπινη αξία και γι’ αυτό πρέπει όλοι οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης να γίνουν κοινωνοί του.» Θεωρείτε ότι ο συγκεκριμένος μύθος δεν είναι επαρκώς διαδεδομένος παγκοσμίως; Μιλάμε για έναν μύθο που αποτελεί σχολικό μάθημα από αρκετά μικρή ηλικία. Γιατί λοιπόν, επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτόν και όχι με κάποιον άλλον, λιγότερο γνωστό και οικείο; Τι περισσότερο θα αποκομίσει ο αναγνώστης του βιβλίου σας διαβάζοντας τη δική σας προσέγγιση στον μύθο αυτό;

Όταν γράφω για τον "ελληνικό μύθο" αναφέρομαι γενικά στην ελληνική μυθολογία. Η δική μου προσέγγιση στον συγκεκριμένο μύθο, όπως γράφει στον πρόλογό του ο αγαπητός μου φίλος Δημήτρης Σπυρίδωνος, είναι "καθ’ ομοίωσιν με τα ειωθότα της εποχής μας". Το τι θα αποκομίσει όμως, ο αναγνώστης, είναι καλύτερα να αφήσουμε τον ίδιο τον αναγνώστη να μας το πει.

Αισθανθήκατε κατά το διάστημα της συγγραφής του βιβλίου σας τον κίνδυνο να παραποιήσετε τον μύθο άθελά σας και κατά συνέπεια να κατηγορηθείτε σκληρά γι’ αυτό σας το εγχείρημα; Είναι ο συγγραφέας, θεωρείτε, σε θέση στις μέρες μας να αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο και να επωμιστεί τις ευθύνες που του αναλογούν, δεδομένου ότι σήμερα με τη χρήση του διαδικτύου τα πάντα ελέγχονται και οι αναλήθειες κατακρίνονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό;

Δεν αισθάνθηκα κανέναν κίνδυνο για παραποίηση του μύθου, γιατί δεν είχα καμία πρόθεση να κάνω κάτι τέτοιο. Σας είπα και πριν περί παιδείας και αναφορών και θα αναφερθώ πάλι στον πρόλογο του αγαπητού μου Δημήτρη: "Ο συγγραφέας γράφει τον Οδυσσέα του σε πληθωρικό εναγκαλισμό με το πνεύμα του Ομήρου". Το επισημαίνει επίσης και ο αγαπητός μου Φαίδωνας στο επίμετρό του: "Ο Γιώργος Μπιλικάς, δεν αλλοιώνει τα κείμενα. Τα κατεβάζει αυτούσια από τις Βιβλιοθήκες του Ελικώνα, και τα μεταγράφει απλά, ως σύγχρονος Ραψωδός, παρουσιάζοντάς τα, αυτούσια, σημερινά, στους ανθρώπους του 2021. Ο Γιώργος Μπιλικάς, σέβεται τα κείμενα".  

Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για να κοσμήσει το εξώφυλλό του βιβλίου σας; Γιατί δηλαδή, «Οδυσσέας» και όχι «Οδύσσεια»; 

Στην προκειμένη περίπτωση, ο Οδυσσέας είναι που με ενδιαφέρει, γιατί ο Οδυσσέας είναι ο …frontman!

Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα μηνύματα που θέλετε οπωσδήποτε να περάσετε στον αναγνώστη μέσα από την ιστορία σας αυτή;

Όχι, δεν στόχευα κάτι τέτοιο, αλλά ούτε στόχευα γενικώς κάπου. Παρ’ όλα αυτά, είναι η προηγούμενη πορεία του συγγραφέα που σε μια δεδομένη στιγμή γεννά ένα έργο. Όταν διαβάζω σαν αναγνώστης το βιβλίο μου εντοπίζω στοιχεία της ελληνικής ψυχοσύνθεσης από την αρχαιότητα ως σήμερα. Κι ενώ το χιούμορ παίζει μεγάλο ρόλο στη συγκεκριμένη μυθοπλασία, τολμώ να πω ότι το ελληνικό δαιμόνιο είναι ο αέρας στα πανιά του καραβιού που μας ταξιδεύει στη διάρκεια της ιστορίας, μαζί με τις θεμελιακές αρετές μας, ως σήμερα.

Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;

Νομίζω πως άνετα μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό. Γιατί όχι;

Σχεδιάζετε κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας το προσεχές μέλλον;

Βεβαίως ναι, αρκεί να μας το επιτρέψουν οι συνθήκες.

Πού μπορεί κάποιος να βρει το βιβλίο σας;

Μπορεί να το παραγγείλει από το site των εκδόσεων "Αλλωστε": https://bit.ly/3HcncVn αλλά μπορεί να το ζητήσει και από τον βιβλιοπώλη του.

Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από τον «Οδυσσέα» σας.

Ναι. Θα σας παραθέσω τη συνάντηση του Οδυσσέα με τον Αίολο, έτσι όπως την αφηγείται ο Οδυσσέας στον Βασιλιά Αλκίνοο.

     "Ο Αίολος είμαι. Ο Θεός των ανέμων και αυτό είναι το νησί μου, η Αιολία, που είναι νησί πλεούμενο, ασύντριπτο και απάτητο. Το περιτριγυρίζει ένα τείχος χάλκινο και έχει γύρω-γύρω βράχια που γλιστράνε. Εδώ ζω με τη γυναίκα μου την Αμφιθέα και τα δώδεκα παιδιά μου. Έξι αγόρια που είναι οι δυνατοί άνεμοι και έξι κορίτσια που είναι οι αύρες".

     "Τιμή μου που σε γνωρίζω Αίολε, αλλά γιατί δεν με αφήνεις να πάρω νερό; Έχουμε ψοφήσει από τη δίψα".

     "Γιατί έχω εντολές για σένα Οδυσσέα".  

     "Μπα; Ξέρεις και ποιος είμαι;"

     "Όλοι ξέρουν τον Οδυσσέα, τον Βασιλιά της Ιθάκης. Λίγοι όμως ξέρουν ότι είσαι ο μόνος που δεν μπορεί να γυρίσει στην πατρίδα του. Έτσι δεν είναι;"

     "Α ναι. Ο Ποσειδώνας ας πούμε, εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να με σταματήσει".
     "Μωρέ δεν με παρατάτε με τον Ποσειδώνα λέω ’γω; Όλη την ώρα ο Ποσειδώνας το ένα, ο Ποσειδώνας το άλλο… με έχετε πρήξει με τον Ποσειδώνα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου χαλάτε όλη την ώρα τη διάθεση. Λες και το κάνετε επίτηδες. Παράτα με στην ησυχία μου κι εσύ..."

     "Να με συμπαθάς Αίολε. Δεν ήθελα να σε συγχύσω".

     "Δεν ήθελες αλλά το κατάφερες. Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι είναι ο Ποσειδώνας; Ξέρεις τι είναι;"

     "Εγωιστής".
     "Α γεια σου! Γι αυτό μ’ αρέσεις ρε συ Οδυσσέα. Επειδή λες τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη".
     "Μα τον ξέρω τον Ποσειδώνα. Τον ξέρω και δεν θα μπορούσα ποτέ να σου πω τα σύκα-σκάφη και τη σκάφη-σύκα".

     "Χμμμ… το ξέρει ο Ποσειδώνας ότι τον λες εγωιστή;"

     "Δεν με ενδιαφέρει τι ξέρει ο Ποσειδώνας και τι δεν ξέρει. Αλλά μπορώ να το πω και στον ίδιο άμα λάχει. Δεν κωλώνω. Αλλά, δεν είναι που λες απλά μόνο ένας  εγωιστής".

     "Τι άλλο είναι;"

     "Δεν ξέρεις;"

     "Όχι. Για πες..."

     "Είναι και ο Πρόεδρος του ΔΙΣΥΛΕ".

     "ΔΙΣΥΛΕ;"
     "Ναι. ΔΙεθνής ΣΥΛλογος Εγωιστών".

     "Χαχαχα… καλό. Να και κάτι που δεν ήξερα. Ξεχνάει όμως ότι η θάλασσα είναι ένα τίποτα χωρίς τους άνεμους. Και ποιος είναι σε παρακαλώ ο Θεός των Ανέμων;"

     "Η αφεντιά σου".

     "Πολύ σωστά. Η αφεντιά μου είναι. Άρα;"

     "Τι άρα;"

     "Άρα,  χωρίς εμένα, ο Ποσειδώνας δεν πιάνει μία. Είναι ένα σκέτο μηδενικό".

     "Ναι, αλλά μη φωνάζεις και μας ακούσει".

     "Να κι αν μας ακούσει, να κι αν δεν μας ακούσει. Τι νομίζεις δηλαδή; Ότι θα τον φοβηθώ; Δώσε μου αυτό που κρατάς και θα δεις τι θα του κάνω".

    »Και ο Αίολος πήρε το φλασκί που κρατούσα και αντί για νερό, έκλεισε μέσα όλους τους άνεμους».

     «Τους άνεμους;»

     «Ναι!»
     «Γιατί;»

     "Δεν σ’ άφηνα –μου είπε- να το γεμίσεις με νερό, επειδή μου ζήτησε η Αθηνά να κλείσω μέσα τους άνεμους. Γι αυτό σου είπα ότι έχω εντολές για σένα. Κατάλαβες τώρα;
     "Η αγαπημένη μου Αθηνά. Πανταχού παρούσα".

     "Χμμμ… η αγαπημένη σου ε;"

     "Ναι".
     "Πανταχού παρούσα ε;"

     "Ναι".
     "Οδυσσέα..."
     "Τι;"
     "Μου είπε για σένα τα καλύτερα λόγια".

     "Καταλαβαίνω…"
     "Με το συμπάθιο δηλαδή και μη σου περάσει απ’ το μυαλό ότι είμαι κουτσομπόλης γιατί δεν είμαι, αλλά να… θέλω έτσι από περιέργεια… να σε ρωτήσω..."

     "Ναι, ρώτησέ με. Τι συμβαίνει;"

     "Τρέχει τίποτα με το κορίτσι;"

     "Ποιο κορίτσι;"

     "Την Αθηνά ντε".

     "Ααα… ε όχι βέβαια. Τι να τρέχει; Υπάρχει απλά μία μεγάλη συμπάθεια".

     "Μπα; Συμπάθεια το λένε τώρα;"

     "Σου ορκίζομαι Αίολε, σου ορκίζομαι".

     "Ορκίζεσαι;"
     "Ναι. Ορκίζομαι στη ζωή σου".

     "Χμμμ… Ας είναι. Επειδή φαίνεσαι τίμιο και ξηγημένο παλικάρι, έκλεισα όλους τους άνεμους μέσα σ’ αυτό το σακί και άφησα απ’ έξω μόνο τον Ζέφυρο, για να σε σπρώξει, ώστε να φτάσεις με τους συντρόφους σου στην Ιθάκη. Σε εννέα μέρες θα είσαι εκεί. Προς Θεού όμως".

     "Προς ποιανού Θεού;"

     "Όχι… θέλω να πω δηλαδή, προς Θεού, να μην ανοίξει κανείς και για κανέναν λόγο το σακί αυτό, μέχρι να φτάσετε στην Ιθάκη".

     "Ααα, μείνε ήσυχος Θεέ των Ανέμων. Θα το επιβλέπω εγώ. Μπορώ όμως να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι;"

     "Βεβαίως και μπορείς. Αλίμονο. Μεταξύ μας τώρα;"

     "Γιατί με βοηθάς; Έχεις κάποιο όφελος;"

     "Γιατί είσαι ο πρώτος θνητός που χρησιμοποιεί το μυαλό του".

     "Χμμμ… μόνο γι αυτό;"

     "Και επειδή δεν αρνείσαι ποτέ να μαθαίνεις".

     "Αααα… Αίολε, εξακολουθώ να μαθαίνω για να ζω αληθινά και να κοιτάζω στα μάτια αυτό που με πονάει και με διαλύει. Εξακολουθώ να μαθαίνω να αντέχω την αλήθεια μου, να κοιτάζω χωρίς να κρύβομαι, να ακούω χωρίς να κρίνω και να προσεγγίζω οτιδήποτε νοιώθω, χωρίς να απαιτώ να αλλάξει".

     "Μα σε ξέρω. Σου το είπα και γι αυτό σε βοηθάω. Απορώ με τον Ποσειδώνα όμως. Γιατί σε παιδεύει τόσο πολύ βρε παιδάκι μου; Μου κάνει εντύπωση αυτό το πράγμα".
     "Επειδή τύφλωσα τον γιο του τον ασχημομούρη".

     "Α ναι; Τον Κύκλωπα Πολύφημο;"

     "Ναι, αλλά τι να έκανα; Να τον άφηνα δηλαδή να φάει όλα μου τα συντρόφια; Στο τέλος θα έτρωγε κι εμένα. Με αντιλαμβάνεσαι;"

     "Absolutely δικέ μου. Absolutely!"

Σας ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας ευχόμαστε κάθε επιτυχία προσωπική, επαγγελματική και συγγραφική.

Ήταν πράγματι πολύ όμορφη η συζήτηση. Σας ευχαριστώ και εγώ που με φιλοξενήσατε στο περιοδικό σας και μου δώσατε την ευκαιρία να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες σας. Σας εύχομαι τα καλύτερα. 

Βιογραφικό:

Ο Γιώργος Μπιλικάς, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Θεωρία Μουσικής & Κιθάρα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος των "Θαρσείν Χρει", και έχει ασχοληθεί με την παραγωγή και τη μουσική επιμέλεια ραδιοφωνικών εκπομπών, με την ηχοληψία και την πρωτότυπη μουσική επένδυση ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Αρθρογραφεί από το 2003 στη μόνιμη στήλη που διατηρεί στο www.musicheaven.gr.

Από το 2012 μέχρι και το 2016, συνεργάστηκε με τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές με τις οποίες κυκλοφόρησε τα μυθιστορήματα "Heaven Adventures" (2012), "No. 9" (2013), "Al-Andalus" (2014), "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (2015) & "K" (2016), τα οποία κυκλοφορούν σε Β' Έκδοση από την Lulu Press (lulu.com).

Στο τελευταίο του βιβλίο, "Οδυσσέας", που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2021 από τις Εκδόσεις Άλλωστε, τον πρόλογο έγραψε ο Λογιότατος, Δημήτρης Σπυρίδωνος και το επίμετρο ο Ποιητής, Φαίδων Αλκίνοος.

Arts On-Line: https://bit.ly/3s59wVD

Ευχαριστώ τον Δημήτρη Σπυρίδωνος για τον πρόλογο, τον Φαίδωνα Αλκίνοο για το επίμετρο και  την εκδότριά μου Χριστίνα Σαββανή, που δέχθηκε τον "Οδυσσέα" μου, στην Ιθάκη των Εκδόσεων Άλλωστε. Μου έκαναν το καλύτερο δώρο για το 2021 που φεύγει.

Πώς διαβάζοντας μπορείς να ταξιδέψεις; Πώς ταξιδεύεις με καράβι δίχως πλοηγικά μέσα;

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Οδυσσέας», με πλοηγό τον Γιώργο Μπιλικά, νιώθεις πως επιβιβάζεσαι σ’ ένα πλοίο φαντασίας, αργά-αργά, και φτάνεις κάποτε σ’ έναν προορισμό που δε νόμιζες πως υπάρχει, αφού δεν ήξερες την ύπαρξή του.

Το πλοίο λέγεται «Φαντασία 2». Κατασκευαστής του είναι ο ίδιος ναυπηγός που κατασκεύασε και άλλο τοιούτο, το «Φαντασία 1», το δε όνομά του διεσώθη ως Όμηρος.

Τα πλοία του, τα μεγαλύτερα, τα κοσμοποντοπόρα κι αθάνατα, ήσαν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια.

Ο Γιώργος Μπιλικάς αρνείται να ομολογήσει το κατόρθωμά του, και αντίς να ονομάσει το βιβλίο του «Οδύσσεια», το αναφέρει απλά και σεμνά ως «Οδυσσέας».

Καλά κάνει; Αποφεύγει συγκρούσεις με τις Μούσες; Αποφεύγει λογοδοτήσεις και μνημονεύσεις στις Κόρες της Μνημοσύνης;

Το βιβλίο που αυτή τη στιγμή κρατάτε στα χέρια σας είναι ίσως η πιο εκκωφαντική απόδειξη πως ποτέ δεν τελειώνει η δημιουργική διάθεση αν, προσεκτικά και χωρίς ιεροσυλίες, ακουμπήσεις πάνω στα ιερά κείμενα που απετέλεσαν αναγνώσματα όλων των σοφών και φιλοσόφων, όλων των ανθρώπων των Τεχνών και των Γραμμάτων της αρχαιότητας, όλων των επιστημόνων που κυριάρχησαν στο παγκόσμιο πνεύμα από τότε μέχρι σήμερα.

Φαίδων Αλκίνοος, ποιητής

Οδυσσέας: https://bit.ly/33AWqqv

Το νέο άλμπουμ των θρυλικών Green Pajamas, με τίτλο Sunlight Might Weigh Even More είναι γεμάτο από psych-pop μελωδίες, εξωτικά όργανα, αρμονίες και ηλεκτρικές κιθάρες και όλα δείχνουν ότι θα γίνει ορόσημο στην εντυπωσιακή δισκογραφία της μπάντας από το Seattle.

Παρ’ όλο που οι Green Pajamas έπαιξαν για τελευταία φορά το 2018, ο Jeff Kelly σκέφτηκε ότι τώρα στο τέλος του 2021, ήρθε η ώρα για την κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ. Μετά από το Phantom Lake: Northern Gothic 3, του 2018, το Sunlight Might Weigh Even More, που είναι η νέα τους κυκλοφορία, είναι μια πραγματική επιστροφή στις ψυχεδελικές ρίζες της μπάντας.

Το πρότυπο του βασικού τραγουδοποιού και leader των GP, Jeff Kelly,  είναι αυτή τη φορά, το Strung Behind the Sun του 1997, το πιο δημοφιλές ίσως album του συγκροτήματος, παρ’ όλο που εγώ προτιμώ το Ghosts of Love, με το σχετικό του background που έγινε αιτία να γίνουμε φίλοι με τον Jeff, που δήλωσε: "Ήθελα να επιστρέψω εντελώς στον ιδιότροπο ήχο του Strung και γι αυτό, ο ήχος του Sunlight, είναι πολύ διαφορετικός από το Phantom Lake".

Όπως συνέβη με το Strung, έτσι και με το Sunlight, ο Jeff έγραψε και ηχογράφησε μόνος του το μεγαλύτερο μέρος αυτού του νέου άλμπουμ. Υπάρχουν όμως και τρία νέα τραγούδια των επίσης φίλων μου, Eric Lichter (2) και Joe Ross (1).

Label: Green Monkey Records
Διαθέσιμο από: 1/10/2021
Είδος: Indie Pop, Neo-Psych, Folk-Rock
Format: Audio CD

Στο βίντεο βλέπουμε τον Jeff να ηχογραφεί στο σπίτι του στο Seattle και την Laura Weller να του κάνει φωνητικά. Ο Jeff, χαμογελάει προς το τέλος του τραγουδιού, καθώς το σκυλί του, η Cleo, προσθέτει στο τραγούδι και τα δικά της …φωνητικά!

Ο Charlie στον ουρανό με τις μπαγκέτες, τα μεταξωτά φουλάρια και τα μανικετόκουμπα πολυτελείας. Πιθανότατα τον υποδέχεται ο Brian Jones (« it’s been a long time, mate»). Αυτοί οι δύο πέρα από τα οργανοπαικτικά των Rolling Stones είχαν και άλλον ένα κώδικα επικοινωνίας: τους άρεσαν τα κομψά ρούχα και τα σένια αξεσουάρ. Μπορεί όμως και να μην είναι έτσι, μπορεί οι πρώτοι που τον ξεναγούν στα λιβάδια του κυρίου να είναι ο τζαζίστας Charlie Parker παρέα με τον Telonious Monk, τον Elvin Jones, τον Jelly Roll Morton και τον Chico Hamilton.

Μικράκι και άφραγκος στα δεκατρία του, πολλά χρόνια πριν οι Stones αλώσουν την ήπειρο και τινάξουν την μπάνκα στον αέρα, ο πιο σύντομος τρόπος για τον άφραγκο Charlie με τα μεγάλα όνειρα να ταξιδεύει στην Αμερική ήταν να ονειρεύεται πως ακομπανιάρει τις ορχήστρες τους με κόλπα δανεικά από τους τυμπανιστές τους. 

Αυτό ήταν ο Charlie μέχρι και να σβήσει: ένας τζαζ πάνθηρας που ο βρυχηθμός του δεν σκεπάστηκε ποτέ στο τσίρκο από τα άλλα δυο πολεμοχαρή Rock ‘n’ Roll λιοντάρια, τον Mick και τον Keith. Αιωνία του.

Μεταπολεμικά διαλυμένο και βομβαρδισμένο Λονδίνο, περιοχή Γουέμπλεϊ, 23 Pilgrims Way, στη γειτονιά με τα λυόμενα, αφού η Luftwaffe δεν άφησε σπίτι όρθιο σε εκείνο τον τομέα. Ο Charlie ακούει τους δίσκους της τζαζ, μόνο τζαζ, και αναρωτιέται τι να διαλέξει: ντράμερ, καλές τέχνες ή μήπως παίκτης του κρίκετ ή του φούτμπολ; Ακολουθεί το πρώτο, ούτως ή άλλως τα τύμπανα πέρα από γερά χέρια και δυνατή καρδιά θέλουν και γερό κουμάντο και στα δύο πόδια. Σπουδάζει όμως και καλές τέχνες. Τα πρώτα μεροκάματά του τα κερδίζει σαν γραφίστας, μερικά χρόνια αργότερα, εκτός από το να μπαγκετάρει με τους Stones, φτιάχνει και το εξώφυλλο του Between the Buttons. Ακόμα πιο πολλά χρόνια μετά, στις μεγάλες περιοδείες, όταν οι Stones θερίζουν σε στάδια και αρένες, ο Charlie διευθύνει εκτός από τον ρυθμό και τη σκηνική παρουσία των Stones. Έχει λόγο ακόμα και στην γκαρνταρόμπα, όπου φυσικά εξαιρείται ο Keith - φοράω ό,τι θέλω- Richards! Μετά τον θάνατο του Μπράιαν, ο Keith είναι ο πιο αγαπημένος φίλος του Charlie, τόσο διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις αλλά και τόσο μαζί βουτηγμένοι στην τζαζ και τα ρυθμ εντ μπλουζ, ακόμα και τα χρόνια που ο Mick τους έψηνε να το γυρίσουν στην ντίσκο. Δεν υπήρξε ρυθμός που ο Charlie δεν μπορούσε να τον οικειοποιηθεί αλλά και να τον ρολάρει με τον δικό του αξεπέραστο τρόπο. Ο Watts μαζί με τον λιγομίλητο αλλά στιβαρό μπασίστα Bill Wyman ήταν οι καρβουνιάρηδες που δεν άφησαν ούτε για ένα δευτερόλεπτο ατάιστη την ατμομηχανή των Stones, ώστε οι άλλοι δύο, ο Mick με τον Keith, να μπορούν να την τρέχουν μανιασμένα. 

Παίξιμο ελεγκάντ αλλά και νευρικό, άριστα μετρονομημένο αλλά και αρκούντως πονηρό. Ειδικά στα λάιβ ο Charlie πάντα φρόντιζε ώστε η ροκίλα και τα μπούγκι να αντισταθμίζονται με ριξιές φινετσάτης μπλούζι και τζαζ εσάνς. Εσαεί φόρος τιμής στις πρώτες μέρες που οι Stones έπαιζαν τα «μαύρα» με τον δικό τους τρόπο. Αλλά και αυτός ούτε που φανταζόταν πως θα έφτανε ως εδώ: συνάδελφοι μουσικοί και κριτικοί να τον αποκαλούν «ο Elvis της ροκ εν ρολ τυμπανοσύνης».

Ο χόνδρινος σκελετός της μπάντας: αν οι Stones παραμένουν το μεγαλύτερο ψάρι που κολυμπά στον ωκεανό του ροκ εν ρολ και με δεδομένο πως τα ψάρια δεν έχουν μυελό στα οστά τους, ο Watts με το παίξιμό του παρήγε τα ερυθρά τους ρυθμικά αιμοσφαίρια, ήταν η σπλήνα και το επιγονίδιο -ζωτικής αξίας για την ύπαρξή τους- όργανο. Κάτι ακόμα κοινό με τον Keith: Τόσο ο Watts όσο και ο Richards, μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο που οι σωστές λέξεις για να το περιγράψουν είναι τα λήμματα «μουσική», «πρέζα με το γαλόνι» και «μουνοθύελα», κατάφεραν να βγουν ζωντανοί και μονογαμικοί. Ο Keith, δυο αιώνες τώρα με την κυρά του την Pattie Hansen, κι ο Charlie, νυμφευθείς από το 1964 (!) με την Shirley Shepherd, κατάφεραν να περισωθούν, γιατί, πέρα από τύχη κι ένα δαιμονισμένο ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης, είχαν δίπλα τους γυναίκες που δεν είχαν καμιά σχέση με τα θηλυκά που προσπαθούσαν να ξεζουμίσουν τον Jagger: μονογαμικοί σε σημείο παρεξηγήσεως, καμιά σχέση με τον αρχετυπικό μύθο των πολυγαμικών ροκ εν ρόλερ. Ίσως στην μονογαμία του Charlie και την πιο τακτοποιημένη ζωή που έκανε σε σύγκριση με τους άλλους Stones να οφείλεται κι αυτό το κουλαριστό «πέρα βρέχει» παίξιμό του ή το ατάραχο βλέμμα του, ενώ κάτω από τη σκηνή επικρατούσε πανζουρλισμός. Ο Charlie Watts μπήκε και πορεύτηκε στη μουσική με την αξιοπρέπεια ενός ιπποτικού δανδή που δεν ξέχασε ποτέ ούτε τη μουσική που τον καρδάμωσε αλλά ούτε και τους γαμήλιους όρκους του.

Και φυσικά οι Stones δεν θα βγουν ποτέ ξανά περιοδεία, μιας και αυτό είναι το συμπαντικό ερώτημα που στροφάρει ανά τον πλανήτη μετά την είδηση του θανάτου του. Δεν νομίζω πως οι Stones θα ξαναπαίξουν ενώπιον κόσμου. Όσο ψωνάρα κι αν είναι ο Jagger, το πένθος του χαμού του Charlie σε πρακτικό, αισθητικό και ηθικό επίπεδο δεν μπορεί να αναπληρωθεί. Κανένας δεν μπορεί να πάρει τη θέση του, εκτός κι αν ο Πανάγαθος του δώσει μερικά ρεπό για μια τελευταία γύρα. 

Κλείνω με το βασικό (ίσως) ερώτημα που σηματοδοτεί το φευγιό του Charlie: Μήπως αυτό είναι και το σβήσιμο των Rolling Stones; Το τέλος τους; Νομίζω πως ναι. Δεν χωρά καμιά αμφιβολία, ακόμα και αν κάποιοι λένε πως με τον Jagger ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να παραγγείλει από τους ψηφιακούς μηχανικούς να του τον φτιάξουν ολόγραμμα, ώστε οι Stones να ξαναβγούν στη σκηνή έστω κι έτσι, με τον Watts να κάθεται πάντα πίσω από τη ντραμς σαν πίξελ. Όμως με άλλον παίκτη στη θέση του Charlie το θεωρώ αδιανόητο. Και ίσως για αυτόν τον λόγο ο διαπλανητικός θρήνος για τον θάνατο του Watts ακούγεται πιο γοερός και πιο γιγαντωμένος.

Μιλάμε για το τέλος των Rolling Stones εάν δεν το καταλάβατε, μωρά μου, συμβάν τόσο ιστορικής σημασίας όσο και το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου. Μετά από αυτό ο κόσμος παύει να είναι ίδιος και δεν νομίζω πως διαφωνεί κανείς.

Ίσως η εικόνα-ανάρτηση του Keith Richards λίγες ώρες μετά τον χαμό, αφήνει να υπονοηθούν αλλά και να δικαιωθούν όλες οι παραπάνω σκέψεις μου. Closed θα πει πως μάλλον το «μαγαζί» έκλεισε.

Πηγή: https://www.athensvoice.gr

Ian  Anderson (10 Αυγούστου 1947, Scotland)‎

Τον είδα για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1988 στη Ριζούπολη, στο γήπεδο του Απόλλωνα (κυριολεκτικά δίπλα στο σπίτι μου), που ήρθε με τους Jethro Tull, και θυμάμαι ότι μετά τη συναυλία δεν μπορούσα να μιλήσω. Είχε κλείσει ο λαιμός μου από τις φωνές.

Το 2007 ήρθε στην Αθήνα στον Λυκαβηττό, και είχα τη φαεινή ιδέα να του ζητήσω συνέντευξη, την οποία δεν μου έδωσε λόγω ελλείψεως χρόνου. Με αποζημίωσε όμως διαφορετικά.
Στο ταμείο του θεάτρου, με περίμενε ένα εισιτήριο "ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ" με την υπογραφή του.

Happy Birthday, Ian!  

 

     Έλα να με δεις τώρα που λείπουν όλοι. Τώρα που η μάνα σου έχει πάει για ψώνια και ο πατέρας σου λείπει στη δουλειά του. 

     Έλα να με δεις τώρα που όλοι οι αρλεκίνοι και οι παλιάτσοι που είχες παραγγείλει πέθαναν σε έναν πόλεμο που δεν έγινε ποτέ.

     Έλα να με δεις τώρα που όσοι σε γυροφέρνουν απλώνουν μπροστά στα πόδια σου ένα σωρό στολίδια για να σε πείσουν να πας μαζί τους.

     Έλα να με δεις τώρα που όλοι σου οι φίλοι σε ντύνουν με χρωματιστά ρούχα και λένε ότι το μόνο που χρειάζεσαι είναι κάποιος που να μη θέλει να του μιλάς.

     Έλα να με δεις τώρα που η βροχή έχει δυναμώσει. Τώρα που το ποτάμι έχει φουσκώσει και όλα τα ποταμόπλοια είναι δεμένα στους κάβους.

     Έλα να με δεις τώρα που απαγορεύτηκαν οι πτήσεις και οι πλόες. Έλα να με δεις για να πάψουν οι θύελλες.

     Έλα να με δεις τώρα που πέρασε ο καιρός. Τώρα που δεν σε χρειάζομαι  και έλα να με πείσεις για το αντίθετο. 

Copyright © 2020,
Γιώργος Μπιλικάς 
D2D & Lulu Press 

Το φεγγάρι θα ανέβει,
το φεγγάρι θα πέσει.
Το φεγγάρι θα ανέβει, θα πέσει,
κι εγώ θα σέρνομαι
στις αίθουσες του μυαλού σου,
σαν καταθλιπτικός δράκος
κόντρα στον ιππότη.

Copyright © 2013,
Γιώργος Μπιλικάς
Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές

Το Βέλος προϋποθέτει έναν Τοξότη,
η Ποίηση έναν Ποιητή,
και η Ακτή έναν Παφλασμό.
Τι νόημα έχει όμως η Ακτή μου
χωρίς τον Παφλασμό των Κυμάτων Σου;

Copyright © 2013
Γιώργος Μπιλικάς
Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές

Εάν δεν έχετε δουλειά ή μισείτε αυτή που κάνετε…

Εάν έχετε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια και ψάχνετε να το "σκάσετε" από την καθημερινότητα…

Εάν έχετε κουραστεί από τα social media και θέλετε να βρεθείτε στη φύση, τότε υπάρχει μια δουλειά για εσάς.

Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τη χλιδάτη δουλειά βοηθού εκατομμυριούχου, ωστόσο, έχει και αυτή τις χάρες της, ειδικά εάν αγαπάτε τη φύση και τα ζώα, συγκεκριμένα τα πρόβατα!

Τι θα λέγατε, λοιπόν, εάν γινόσασταν φύλακας προβάτων σε ένα απομακρυσμένο νησί;

Το North Ronaldsay, ένα απομακρυσμένο νησί ακριβώς στην άκρη του Orkney στη Σκωτία, ψάχνει να βρει κάποιον που θα φροντίζει το ιδιαίτερο είδος προβάτων της περιοχής, που τρώνε φύκια! 

Αυτό που πρέπει να έχει στο νου του όποιος πάρει τη δουλειά είναι να μην πηδούν τα πρόβατα πάνω από τον φράχτη, να μην τρώνε λάθος φυτά και να μην μπαίνουν στα βράχια.

Η θέση δεν είναι απλή καθώς ο υποψήφιος χρειάζεται να έχει γνώσεις περί βοοειδών. Ο φύλακας των προβάτων καλείται, επίσης, να είναι αρμόδιος για την εκτέλεση ενός προκαθορισμένου προγράμματος ανακατασκευής και επιδιόρθωσης του φράγματος των προβάτων και θα είναι υπεύθυνος για τη διαχείριση και την πραγματοποίηση επισκευών στην προσωρινή περίφραξη που ανεγέρθηκε και έχει φθαρεί, αλλά και για το συντονισμό εργασιών με ομάδες εθελοντών.

Ο τοίχος είναι άκρως σημαντικός καθώς κρατάει τα ζώα μακριά από την αγροτική γη του νησιού, ώστε οι καλλιέργειες να ανθίζουν. Ο τοίχος, επίσης, προστατεύει τα πρόβατα από τη δηλητηρίαση, καθώς ορισμένα φυτά προκαλούν προβλήματα, αλλά και τα κρατά μακριά από άλλα ζώα, διατηρώντας "καθαρό" το είδος τους.

Ο ρόλος απαιτεί 35 ώρες εργασία την εβδομάδα και προσφέρει μισθό 21.840 λίρες, τον χρόνο (περίπου 24.000 ευρώ). Αναζητείται άτομο σε καλή φυσική κατάσταση, επικοινωνιακό και έμπειρο στη διαχείριση έργων. "Η προθυμία να εργαστεί εποικοδομητικά με την τοπική κοινότητα είναι απαραίτητη και ο αιτών πρέπει να είναι σε θέση να εργαστεί με δική του πρωτοβουλία", αναφέρει η σχετική αίτηση.

Εάν επιθυμείτε να διεκδικήσετε τη θέση, τότε στείλτε το βιογραφικό σας εδώ:

North Ronaldsay Trust
Lighthouse Cafe
North Ronaldsay, Orkney
KW17 2BE, Scotland,
U.K.

Tο φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ ψάχνει έναν τολμηρό σινεφίλ για το φετινό του project με θέμα το social distancing, με σκοπό την αποστολή του σε ένα βραχώδες νησί, όπου για μία εβδομάδα θα βλέπει απομονωμένος τις ταινίες του φετινού προγράμματος.

Τη χρονιά που ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων βρήκε καταφύγιο στη μικρή οθόνη για να καταπολεμήσει την αναπόφευκτη μοναξιά που επέφερε η πανδημία, τα κινηματογραφικά φεστιβάλ προσπάθησαν αρχικά να επιβιώσουν στριμώχνοντας τις συνήθως μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις τους σε ωραία επιμελημένα προγράμματα ταινιών που μπορούσε να παρακολουθήσει κάποιος από το σπίτι, παράλληλα με διαδικτυακές εκδηλώσεις και ομιλίες μέσω zoom.

Το δεύτερο στοίχημα των curators, αφού εξασφαλίστηκε η προσαρμογή, είναι να επινοήσουν ιδέες που εξομοιώνουν την κατάσταση που ζούμε μέσω καλλιτεχνικών-κοινωνικών πειραμάτων με θέμα (τι άλλο;) το social distancing. Και στο φεστιβάλ του Γκέτεμποργκ σκέφτηκαν καλά το θέμα, ώστε να παρουσιάσουν φέτος μια πρόκληση για σκληροπυρηνικούς σινεφίλ που πιθανότατα θα τους έλκυε ακόμη και αν δε ζούσαμε σε εποχές πανδημίας.

Το project «The Isolated Cinema» έρχεται να αντικαταστήσει φέτος τα πάρτι και τις sold-out προβολές και να παρουσιάσει μια μικρή κινηματογραφική αίθουσα για ένα μόνο άτομο, στο βραχώδες νησάκι Pater Noster, ανατολικά της Βόρειας Θάλασσας, εκεί όπου βρίσκεται μόνο ένας φάρος και ένα μικρό boutique ξενοδοχείο που προσφέρει εμπειρίες απομόνωσης.

Το φεστιβάλ ψάχνει ένα άτομο για να το μεταφέρει με πλοίο και να το αφήσει για μία εβδομάδα εκεί (30 Ιανουαρίου - 6 Φεβρουαρίου), με τρόφιμα και ταινίες. Όποιος επιλεχθεί, θα έχει τη δυνατότητα να δει τις 60 ταινίες του φετινού φεστιβάλ, αλλά δεν θα έχει μαζί του κινητό τηλέφωνο ή ελεύθερη πρόσβαση στο Internet, παρά μόνο τη δυνατότητα να στέλνει κάθε μέρα ένα μικρό βίντεο στο φεστιβάλ καταγράφοντας την εμπειρία του.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Jonas Holmberg ανέφερε: «Το φετινό focus του φεστιβάλ είναι η κοινωνική απόσταση και εξετάζει τη νέα τάξη πραγμάτων που προέκυψε από την πανδημία. Η δημιουργία κινηματογραφικών εμπειριών για ένα μόνο άτομο είναι ένας τρόπος για να προσφέρουμε προβολές με ασφάλεια, αλλά και μια προσπάθεια να κατανοήσουμε πώς η πανδημία άλλαξε τη σχέση των ανθρώπων με το σινεμά.

Στο Pater Noster θα εξομοιώσουμε την εμπειρία της απομόνωσης που είχαν τόσοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Όποιο άτομο επιλεχθεί θα έχει εκεί ό,τι χρειάζεται, ωραίο φαγητό, ωραία ποτά και ένα ωραίο κρεβάτι, αλλά δεν θα μπορεί να φέρει κάτι μαζί του από τον έξω κόσμο. Tηλέφωνο, υπολογιστής, ακόμη και βιβλία απαγορεύονται. Θα μπορεί να βλέπει μόνο κύματα και ταινίες».

     Βάφουν τους τοίχους με απαλά χρώματα και σερβίρουν στα ποτήρια μας κρασί, από ένα μπουκάλι που γράφει ότι σε θέλω σαν τρελός και εσύ με ρωτάς τι αστείο είναι αυτό. Δεν είναι αστείο γλυκιά μου. Είναι το κρασί που φτιάχνεται στα κτήματα του έρωτά μου για σένα. Τα ινστιτούτα καλλονής είναι γεμάτα ψάρια, που καλλωπίζονται πριν κλειστούν στο ενυδρείο.  Το τσίρκο ήρθε στην πόλη και κάνει βόλτες μέσα στη μοναξιά του ψάχνοντας να βρει ποιο θα είναι το καινούργιο νούμερο που θα παρουσιαστεί απόψε για να μαζέψει κόσμο.  Ο τύπος που σε γουστάρει, σου δίνει με το ένα χέρι δώρα κιτς και το άλλο το έχει μέσα στο παντελόνι του. Μου ζήτησε το κρασί σου, αλλά του είπα ότι αυτό το έχω αποκλειστικά για σένα. Υπάρχει μία διαδήλωση στους δρόμους από εργάτες που ζητάνε το δίκιο τους, αλλά τα ΜΑΤ προς το παρόν τους αγνοούν επειδή παρακολουθούν εσένα και εμένα μέσα στο Blue Note.

     Η Σταχτοπούτα δείχνει όμορφη και βάζει τα χέρια στην κωλότσεπη σε στυλ Uma Thurman, αλλά εσύ γλυκιά μου είσαι ομορφότερη. Όταν βιώνουμε τις πιο γλυκές μας στιγμές, έρχεται μια φωνή και μου λέει:
     “Να προσέχετε γιατί όλοι εσάς κοιτάζουν”. 
     “Μη φοβάσαι για μας –απαντάω- Άσε μας να πάρουμε όλο αυτό το γλυκό που βγαίνει από μέσα μας. Άσε μας να το βιώσουμε και μη φοβάσαι”. 
     “Εγώ πάντως, σας προειδοποίησα. Στο φινάλε, αυτό που θα μείνει, δεν θα είναι ούτε η Σταχτοπούτα, ούτε η Χιονάτη, αλλά ούτε και η Uma Thurman. Αυτό που θα μείνει, θα είναι η αγαπημένη σου και εσύ μέσα στο Blue Note”.

     Το φεγγάρι θα κρυφτεί, τα αστέρια θα σβήσουν και το μέλλον θα γραφτεί πάνω στην τράπουλα που ρίχνει η χαρτορίχτρα. Ο Κάιν, ο Άβελ, ο Ζορρό,  ο Αρσέν Λουπέν, ο Κουασιμόδος ο Σέρλοκ Χολμς, ο Άμλετ, ο Ηρακλής Πουαρώ και οι τέσσερις Σωματοφύλακες, κάνουν έρωτα, ενώ όλοι οι άλλοι τους παρακολουθούν και περιμένουν να βρέξει. Κάποιοι απ’ αυτούς μπορεί να έχουν παράπονα, κάποιοι μπορεί να νιώθουν ικανοποιημένοι και κάποιοι άλλοι, μπορεί να θέλουν να με ξεκοιλιάσουν επειδή είμαι ο Τροβαδούρος που σε κοιτάζει στα μάτια και σου κρατάει το χέρι μέσα στο Blue Note.

     Η Οφηλία είναι στην άκρη της βεράντας και πολλές φορές φοβάμαι για την πάρτη της. Μου θυμίζει γεροντοκόρη που έχει την ικανότητα να βλέπει τον θάνατό της με μία διάθεση ρομαντική. Αναπνέει με μηχανήματα και είναι επαγγελματίας τρομοκράτης. Η αύρα της είναι αρνητική και ξεψυχάει χωρίς να το ξέρει. Ονειρεύεται το ουράνιο τόξο αλλά δεν ξέρει ότι για να το δει, πρέπει πρώτα να έρθει η βροχή. Το μόνο που ξέρει να κάνει -και το κάνει πολύ καλά- είναι να ξοδεύει τον καιρό  της κριτικάροντας τους πάντες, την ώρα που μας κρυφοκοιτάζει μέσα στο Blue Note.

     Ο μπάρμαν μασκαρεύτηκε σε παραγωγό και κρύβει τις αναμνήσεις του στο μπαούλο που έχει στο πατάρι. Τις προάλλες μου μίλησε άσχημα και μου ζήτησε τσιγάρο αλλά του είπα ότι το ‘κοψα και έφυγε μουρμουρίζοντας. Δεν θα έλεγες ότι βλέπεις  κάτι όμορφο επάνω του, αν και δεν μάθαμε ποτέ τι ήταν στην προηγούμενη ζωή του. Δεν αποκλείεται να ήταν σερβιτόρος, αλλά δεν θέλω με τίποτα να φαντάζομαι ότι ήταν αυτός που είχε σερβίρει στα ποτήρια μας κρασί όταν μας είδε μέσα στο Blue Note.

     Ο γιατρός κρατάει στον προθάλαμο την πελατεία του, αλλά οι ασθενείς του προσπαθούν να τον τινάξουν στον αέρα από ζήλια. Η γραμματέας του, είναι υπεύθυνη για όλα τα έγγραφα που κρατάει και που ζητάνε έλεος για την ψυχή του, αλλά ξαφνικά όλοι οι πελάτες του, νομίζουν ότι γίνανε μουσικοί. Μαζεύονται στον προθάλαμο και παίζουν κάθε βράδυ. Μερικοί απ’ αυτούς έπαιζαν τις προάλλες που εσύ κι’ εγώ ήμασταν μέσα στο Blue Note.

     Οι γείτονες καρφώσανε τις κουρτίνες για να μη μπορεί να τις ανοίξει κανείς και ετοιμάζονται για τη γιορτή. Ο χοντρός έχει μεταμφιεστεί σε ταυρομάχο και τον ταΐζουν με το κουταλάκι του γλυκού για να τον κάνουν να νοιώσει πιο σίγουρος. Μετά θα βγει να σκοτώσει τον ταύρο, αλλά ο φουκαράς, δεν ξέρει ότι το πραγματικό θύμα είναι αυτός ο ίδιος. Ο Disk Jokey  ψάχνεται και ντύνεται για να πάει να κάνει καμάκι στη γιορτή, αλλά έτσι που είναι τύφλα στο μεθύσι, ποια θα τον ανεχτεί;  Τα μεσάνυχτα, όλοι οι μυστικοί πράκτορες κάνουν έφοδο και μαζεύουν όσους ξέρουν περισσότερα απ’ αυτούς και τους φέρνουν στο βενζινάδικο. Ύστερα δένουν πάνω τους το μηχάνημα της καρδιακής προσβολής και μετά φέρνουν την παραφίνη. Τους παίρνουν το καλούπι, για να μπορούν να τσεκάρουν αν κάποιος το έχει σκάσει, αλλά εμάς όλα αυτά δεν μας ενδιαφέρουν γιατί είμαστε μέσα στο Blue Note.

     Τιμή στον Ποσειδώνα, στον Σκορπιό, στην Αφροδίτη, στον Ερμή, στον Πλούτωνα, στον Κρόνο και στον Δία.  Ο Τιτανικός θα σαλπάρει την αυγή και όλοι θέλουν να μάθουν ποιανού το μέρος θα πάρουμε.
Ο δραπέτης ντύνεται μηχανικός και μαλώνει στη γέφυρα του καραβιού με τον καπετάνιο, για το ποιο παγόβουνο θα διαλέξουν για το ναυάγιο. Τη στιγμή όμως που εσύ είσαι έτοιμη να μου ξεπλύνεις τις αμαρτίες στα πόδια της νύχτας, εγώ βουτάω μέσα σου με τιμή. Οι ψαράδες του λιμανιού  άλλαξαν επάγγελμα και τώρα πουλάνε λουλούδια κοντά στα φινιστρίνια, εκεί που ο καθένας μπορεί να δει τις όμορφες γοργόνες. Όμως οι όμορφες γοργόνες δεν ενδιαφέρουν κανέναν, γιατί όλοι θέλουν να κοιτάζουν εμάς όσο γέρνεις επάνω μου μέσα στο Blue Note.

                                                                                                                                    (Στην Α.Κ.)

Jeff Kelly: When the World Was Younger
(Green Monkey Records, 2020)
By George Bilikas

One question that could be asked by future generations to us older ones, is "What did you do during the 2020 pandemic?". How many of us could answer that they did something creative, instead of the funny and well-worn "we gained weight"? How many of us could answer that they found a way to deal with the deteriorated landscape created by the covid-19 pandemic?

Jeff Kelly adapted his plans and channeled his energy into the creation and release of the album, "When the World Was Younger", showing his love for Spanish and Portuguese culture.

Jeff is a prolific songwriter who has been writing and recording music since 1984, initially with his band, the Green Pajamas, but also in his solo career during the recent years, on a total of 40+ albums that have been released so far.

I "met" him in 1990 with Green Pajamas' fourth album, "Ghosts of Love", and when I heard "Angle of Passion", I felt like I was struck by a lightning. Even today, I still cannot listen to it only one time.



No piece from "Ghosts of Love" lags behind. "Surfacing", "Death of Molly Bernard", "Jails", "Ghosts of Love", "Song for the Maid", "Emily Grace", these are some of the pieces that "grabbed" me with the first listening. They are small diamonds, which together form a big diamond called "Ghosts of Love". An album for 5/5 stars.

I then searched and found some of the older Green Pajamas’ albums, as well as some of Jeff’s solos like "Coffee in Nepal", diamonds all for me. He described them as "Old Suff" in a message he once sent me about "CiN" materials.

"You're right my dear friend Jeff. Everything is moving forward, everything is evolving, and so do the music and the songwriting of each of us, and since everything is evolving, I will agree with you that this is indeed old stuff, but in this case, you have to take into account an emotional connection I have with your songs. Okay, I know you understand that."

I was upset when Jeff recently announced the dissolution of the Green Pajamas. I understand, of course, that in our lives, some cycles end, and some others start, and understanding this, eased my grief, which turned to joy when I saw Jeff was still recording songs and releasing records, either with his wife Suzanne, or with Green Pajamas’ guitarist Laura Weller, or even alone as a solo artist, like this latest album, "When the World Was Younger".

In this album, Jeff shows us his love for Spanish and Portuguese culture, which has already become apparent from his previous album, "Beneath The Stars, Above the River" (2019), and which has pleasantly surprised me, since I have the same love for the Iberian Peninsula and its culture.

The title "Of Missingness" of the following album we could translate with the Portuguese word "Saudade". It is what could have happened, but we realize it has never happened.



For "Only Endless Tomorrows", it was said that such a song could have been written by Cohen as well. Yes, maybe it could, in the sense that this piece is permeated with the melancholy that characterizes the work of both of the poets/songwriters, because in my opinion, Jeff is doing poetry here.



The songs on the album are a love letter to Iberian countries and culture, including of course "Cristina Dancing", which Jeff wrote as a tribute to Flamenco dancer Cristina Hoyos. So, waltz or flamenco? The music invites you to a waltz but combining traditional folk structures with the touch of Spanish flamenco music.



Jeff said he hopes this album "is a little bit of something to help momentarily distract the senses, heal the heavy heart and uplift the spirit". Trying to find his own way through these difficult times that we all experience, he did just that, not only for himself but for me and for you, and for those who want to find a relaxing musical escape from the harsh our daily reality.



So, I listen to the new songs, I experience new musical proposals, I feel that a new cycle has opened, I travel to new musical atmospheres, and I hear a favorite familiar voice, which sends me nostalgically, back to the old favorite indelible canvas of Green Pajamas, but with a fresh new feeling.

When the World Was Younger

Thank you, Jeff. Well done…

Τώρα και Print on Demand από την Amazon!

Intro:
Γνώρισα την Päivi στα τέλη του 2013. Ήταν στην παρουσίαση του "No.9" στο Bat City. Με πλησίασε και μου ζήτησε να της γράψω μία αφιέρωση στο αντίτυπο που μόλις είχε αγοράσει. Νωρίτερα, την είχα δει να στέκεται απέναντι από το σημείο που έδινα συνέντευξη στην κ. Αρβανίτη, αλλά ούτε καν πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι περίμενε εμένα. Ο κόσμος άλλωστε στην παρουσίαση αυτή, ήταν πάρα πολύς, που άνετα μπορούσες να σκεφτείς ότι ο καθένας στέκεται εκεί που στέκεται, επειδή δεν μπορεί να σταθεί πουθενά αλλού. Δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα που λένε. Με πλησίασε λοιπόν μετά το τέλος της συνέντευξης ζητώντας μου μία αφιέρωση την οποία φυσικά και της έγραψα. Την επομένη, δέχθηκα το αίτημα φιλίας που μου έκανε στο facebook και προέκυψε έτσι μία επικοινωνία αρχικά μέσω μηνυμάτων στο facebook και στη συνέχεια μέσω mails, sms και τηλεφωνημάτων με δική της πάντα πρωτοβουλία γιατί η δική μου σχέση με το τηλέφωνο είναι …προβληματική.

Η Φινλανδέζα λοιπόν -με τα άπταιστα ελληνικά της- που ζει χρόνια στην Αθήνα τρέφοντας μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και για οτιδήποτε Ελληνικό, με προσκάλεσε αρκετές φορές στο σπίτι της και κάποια στιγμή είπα πως είναι αγένεια από μέρους μου να αγνοώ τις προσκλήσεις της, αρνούμενος να την επισκεφθώ βρίσκοντας κάθε φορά ένα σωρό δικαιολογίες, οπότε το πήρα απόφαση, πήρα ένα μπουκάλι κρασί και πήγα. Η επίσκεψή μου επαναλήφθηκε αρκετές φορές από τότε, αλλά η τελευταία που έγινε πρόσφατα, ήταν για μένα σοκαριστική, τουλάχιστον …στην αρχή. Μετά συνήθισα.

Η επικοινωνία μας γίνονταν τελευταία μόνο μέσω κινητού τηλεφώνου, αλλά αυτό -αν υπολογίσουμε ότι εγώ για να σηκώσω το σταθερό και να σε πάρω πρέπει να έχει γίνει πυρηνική καταστροφή, και όλως περιέργως να λειτουργεί το τηλέφωνό μου- δεν με ανησύχησε. Ίσα-ίσα με βόλεψε θα ‘λεγα αφού πάντα εκείνη δηλώνει -έστω με ένα sms- την παρουσία της. Πρόσφατα λοιπόν πήγα ένα βραδάκι στο σπίτι της και πλησιάζοντας, το είδα περιέργως σκοτεινό. Με είδε από το μπαλκόνι και κατέβηκε να μου ανοίξει.

     «Καλησπέρα Päivi. Τι συμβαίνει; Πώς έτσι στα σκοτάδια;».
     «Δεν έχω ρεύμα. Δεν το πλήρωσα και μου το κόψανε».

Κυρίως Θέμα:
Έχω σκεφτεί πολλές φορές πώς είναι να ζεις χωρίς ρεύμα, και το σκέφτηκα ξανά τις προάλλες που το συζητούσα με τη Ρωσίδα φίλη μου, επειδή συμπτωματικά, είχαμε μία διακοπή ρεύματος από τις 7 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι. Πώς είναι να ζει κανείς χωρίς ρεύμα; Ίσως να συνηθίζει. Συνηθίζεται όμως αυτό; Και αν συνηθίζεται τι μπορείς να κάνεις χωρίς ρεύμα; Σε γενικές γραμμές, χοντρικά δηλαδή να το πω έτσι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, οπότε οργανώνεις τη ζωή σου διαφορετικά, αλλά κάποια πράγματα, εννοείται ότι τα ξεχνάς και μπορεί γύρω σου να βουίζουν σαν το μελίσσι, αλλά για σένα είναι σα να μην υπάρχουν. Η συζήτηση που είχα με την Tonya, κατέληξε στην επιστροφή του ανθρώπου στα …σπήλαια.

     "Δίχως ρεύμα, ζω στην άκρη του περιθωρίου πλέον,
     ζω σε χειμερία νάρκη, σαν τ' αρκούδι των σπηλαίων".

Ας δούμε όμως τι μπορείς να κάνεις σήμερα χωρίς ρεύμα.     

Φως; Μόνο με λάμπες πετρελαίου, ασετιλίνες, κεριά και σπαρματσέτα.
    
     "Τα κεριά, τα σπαρματσέτα, έλα τώρα άναψέ τα".

Καφές; Μόνο στιγμιαίος με κρύο νερό, ή ζεστό με γκαζάκι, αλλά με το γκάζι δεν τα πάω καλά. Η χειρότερή μου είναι να μου ζητήσεις να αλλάξω τη φιάλη στο γκαζάκι σου.  

Μαγείρεμα; Μόνο με γκάζι. Αν όμως φοβάσαι τις φιάλες γκαζιού όπως εγώ, τότε δεν μαγειρεύεις και το ρίχνεις στις κονσέρβες.
    
     "Αφότου την κοπάνησες, εξωτικό μου φρούτο,
     το είναι μου ταλαιπωρεί, λιμπιντικό σκορβούτο".

Θέρμανση; Με ξυλόσομπες ή με σόμπες γκαζιού, αλλά για το γκάζι είπαμε.

Τηλεόραση; Την ξεχνάς.

Διαδίκτυο; Το ξεχνάς.

Σταθερό τηλέφωνο; Το ξεχνάς.

Κινητό; Το φορτίζεις όποτε χρειάζεται, στον γείτονα, αλλά πόσες φορές θα πας στον γείτονα; Μία, δύο, τρεις… ε νισάφι! Τη μια φορά του λες ότι έχεις ένα πρόβλημα με το ρολόι της ΔΕΗ, την άλλη ότι κάτι έπαθε ο πίνακας, την επόμενη ότι περιμένεις τον ηλεκτρολόγο, ε φτάνει πια. Πόσες δικαιολογίες να βρεις; Οπότε κάποια στιγμή μένεις και χωρίς κινητό που θα πει τέρμα η επικοινωνία σου με τον έξω κόσμο.    

Μπάνιο; Αν είναι καλοκαίρι, κάτι κάνεις. Βγάζεις μερικούς κουβάδες (αν έχεις) στο μπαλκόνι από το πρωί, ζεσταίνονται μέχρι το απόγευμα και κάνεις ένα ντους. Άντε να κάνεις κι άλλο ένα με το νερό που έχει ζεσταθεί μέσα στις σωληνώσεις. Δύο το πολύ δηλαδή, γιατί τα συχνά χλιαρά ντους που ήξερες λόγω καύσωνα, τα ξεχνάς. Και μη μου πεις τώρα "κάνε ντους με κρύο νερό", γιατί δεν λέει. Να δροσιστούμε θέλουμε και αν το νερό είναι κρύο, δεν συνεισφέρει σ’ αυτό. Αν τώρα είναι χειμώνας "βράσε όρυζα", αλλά εδώ που τα λέμε, χωρίς ρεύμα ούτε όρυζα δεν μπορείς να βράσεις.   

Πλυντήριο; Το ξεχνάς.

     «Και πού θα πλένω καλέ;».
     «Στο χέρι αγάπη μου. Στο χέρι».

Αν μπορούσα λοιπόν να ταξινομήσω τις ανάγκες μου σε ρεύμα θα ήταν:

1. Ψυγείο
2. Τηλέφωνο & Διαδίκτυο
3. Φωτισμός

Αυτά τουλάχιστον θεωρώ ότι είναι τα πλέον απαραίτητα.

1. Ψυγείο: 
Απαραίτητο και χρησιμότατο. Έχεις παγωμένο νερό το καλοκαίρι και διατηρείς τα τρόφιμά σου. Χωρίς αυτό, έχεις πρόβλημα. Κάποια τρόφιμα π.χ. γάλα, τυρί, βούτυρο, αυγά, τα τρως όλα για να μη μείνουν και χαλάσουν, ή τα βγάζεις εντελώς από το διαιτολόγιό σου και δεν τα αγοράζεις ποτέ πια, ή με το που τα αγοράζεις τα καταναλώνεις. Και εντάξει με το γάλα, (παίρνεις μερίδες για τον καφέ σου), και με τα αυγά (παίρνεις 2 ή 4) οπότε το βολεύεις το πράγμα. Αλλά το τυρί και το βούτυρο μάλλον τα ξεχνάς. Το φαγητό που περίσσεψε; Το πετάς.

2. Τηλέφωνο & Διαδίκτυο:
Αν η δουλειά σου απαιτεί διαδίκτυο τι κάνεις; Πώς θα γράψεις το νέο σου κείμενο στον υπολογιστή; Πώς θα επικοινωνήσεις με τους πελάτες σου ή με τους συνεργάτες σου αν υποθέσουμε ότι στη δουλειά που κάνεις έχεις τέτοιους; Πώς θα στείλεις τα άρθρα σου αν υποθέσουμε ότι είναι η δουλειά  σου αυτή; Αλλά για να τα στείλεις, πρέπει πρώτα να τα γράψεις αλλά πώς θα τα γράψεις και πού θα τα γράψεις; Και πώς θα κάνεις τις επαφές σου με την εφορία για τις δηλώσεις, τον ΟΑΕΔ για τυχόν επιδόματα ή ανανεώσεις και ένα σωρό άλλα που αφορούν στις δημόσιες υπηρεσίες, αφού όλα γίνονται πλέον μέσω του διαδικτύου; Ξαναβράσε την όρυζα.

     «Πού να τη βράσω καλέ;».

3. Φωτισμός:
Είναι κι αυτό ένα πρόβλημα που το καλοκαίρι είναι  μικρότερο επειδή οι σκοτεινές ώρες είναι λιγότερες. Το χειμώνα όμως;  Πόσες μπαταρίες θα χρειάζεσαι για τον φακό σου;  Πόσα κεριά θα καταναλώνεις;

Δεν μπαίνω φυσικά σε λεπτομέρειες. Χρειάζεσαι μία -εκ βάθρων- αναδιοργάνωση του τρόπου της ζωής σου για να ανταπεξέλθεις σε κάτι τέτοιο. Χρειάζεται να προμηθευτείς πετρογκάζ και φιάλες γκαζιού (αν δεν τις φοβάσαι λέμε), κουβάδες για νερό ή έναν ασκό για ντους, λάμπες λαδιού ή πετρελαίου, ξυλόσομπα, φακούς, κεριά… Δεν φτάνει δηλαδή που μας κόψανε το ρεύμα, μας βάζουν και σε έξοδα.

Δεν λέω πως είναι ωραία χωρίς ρεύμα, γιατί έχουμε μάθει και έχουμε βολευτεί να ζούμε μ’ αυτό, και από κάποιο σημείο και πέρα, η στέρησή του ίσως να είναι κουραστική και σαφώς να σε ταλαιπωρεί, αλλά με λίγη υπομονή, αντέχεται. Στο κάτω-κάτω, πώς έζησε τόσους αιώνες η ανθρωπότητα χωρίς ρεύμα;

Κι εγώ, όλες αυτές τις ώρες που το ρεύμα ήταν κομμένο, έπλυνα τα μπαλκόνια, πότισα και ταχτοποίησα τα φυτά, και συνέχισα την ανάγνωση του "Ο Μαιτρ & Η Μαργαρίτα" (Μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ). Εν πάση περιπτώσει βρήκα να κάνω κάποια πράγματα για να γεμίσω αυτές τις ώρες.

Outro:
Και με την Päivi, καθίσαμε στο καθιστικό της με κεριά αναμμένα τριγύρω, ήπιαμε μερικές μπύρες (κρύες από το περίπτερο), χωρίς όμως μουσική όπως τις άλλες φορές. Αλλά το θέμα δεν είναι αν έχεις ή δεν έχεις μουσική. Προσαρμόζεσαι θα μου πεις και θα συμφωνήσω, αλλά είναι άλλο το να μείνεις χωρίς ρεύμα μερικές ώρες και άλλο το να ζεις μόνιμα χωρίς αυτό, γιατί όταν αναγκαστείς να ζήσεις χωρίς ρεύμα, ε υφίστασαι και μία ψυχολογική ήττα βρε αδελφέ. Έτσι δεν είναι;   

Ένα όνειρο κοστίζει τόσο, όσο ο χρόνος του ύπνου εκείνου που το βλέπει.  Δηλαδή τίποτα, εκτός κι αν είναι νυχτοφύλακας, οπότε αν τον τσακώσουν να κοιμάται θα του κοστίσει την απόλυσή του.
     "Με απολύετε; Μα γιατί; Τι έκανα;".
     "Φύγε αγόρι μου. Καλύτερα να πας να ονειρεύεσαι στο σπίτι σου".

Για εκείνον που θέλει πολύ να ονειρευτεί αλλά έχει στερέψει η καρδιά του από αγάπη και φαντασία, ένα όνειρο αξίζει όσο το χρυσάφι όλου του κόσμου κι αν είχε αυτό το χρυσάφι, θα το έδινε για να ονειρευτεί.
     "Χωρίς Αγάπη όμως μέσα σου, τι να το κάνεις το όνειρο χρυσέ μου; Νομίζεις ότι με τα λεφτά σου τα αγοράζεις όλα; Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν αγοράζονται, γιατί πολύ απλά, δεν πωλούνται!".

Και όσο δεν μπορούν να το αποκτήσουν, τόσο το περιφρονούν. Ενώ για άλλα υλικά πράγματα ας πούμε, συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. Επιθυμούν τα αγαθά του διπλανού τους, θέλουν να τα αρπάξουν και επειδή δεν μπορούν να έχουν όνειρα δικά τους, τα εχθρεύονται γιατί δεν μπορούν με τη βία να τα αποκτήσουν και δεν μπορούν να δεχτούν ότι ο διπλανός τους έχει όνειρα.
     "Μα πώς γίνεται να έχει όνειρα αυτός και να μην έχω εγώ;".

Γιατί εδώ που τα λέμε, τι είναι στο φινάλε το όνειρο; Μπορεί να το πιάσει κάποιος και να το δέσει για να μη φύγει; Μπορεί να το φυλακίσει; Η ερμηνεία του ονείρου είναι πολύπλευρη και ο καθένας, το ερμηνεύει και του δίνει τις προεκτάσεις, τους συμβολισμούς και τις μεταφορές που θέλει. Στην υπερβολική ας πούμε ζέστη, το όνειρο μπορεί να είναι από Air Condition μέχρι βεντάλια, ενώ για τον ναυαγό που παλεύει με τα κύματα ψάχνοντας απεγνωσμένα να σωθεί, το όνειρο μπορεί κάλλιστα να είναι ένα ιστιοφόρο που θα φανεί κάπου κοντά του, ή στη χειρότερη περίπτωση, μία σανίδα.

Αρκεί να έχει φαντασία λοιπόν κανείς, και μπορεί να ερμηνεύει το κάθε όνειρο Με Χίλιους Τρόπους. Να τώρα εμένα η φαντασία μου οργιάζει κάθε φορά που ακούω, διαβάζω ή γράφω τη φράση που έγραψα μόλις τώρα, και το μυαλό μου κάνει βουτιά στο παρελθόν, και πάει σ’ εκείνο το τραγούδι μου, που το έκοψαν στους Αγώνες Τραγουδιού της Κέρκυρας του 2005, για μία ψήφο:

"Με χίλιους τρόπους με σκοτώνεις,
κάθε που πάω να σ’ αγαπήσω,
και σαν δεντρί με ξεριζώνεις,
ξέροντας πως θα ξαναζήσω".

Γιατί κι εγώ το όνειρο του διαγωνισμού έψαχνα να βρω.
     "Βρε Γιώργο", μου είπε στο τηλέφωνο ο έχων το γενικό πρόσταγμα των Αγώνων, μουσικοσυνθέτης και φίλος μου, Σπύρος Σαμοΐλης. "Τι τραγούδι είναι αυτό που μου έστειλες; Ωραίο μεν, αλλά βρε παιδί μου, όλα τα μέλη της κριτικής επιτροπής έβαλαν τα κλάματα".
     "Μα Σπύρο μου, αφού κλαίω κι εγώ την ώρα που το τραγουδάω. Ιδιαίτερα στο δεύτερο ρεφρέν".

Όσο για τον ήρωα του τραγουδιού, τι νομίζεις ότι έψαχνε κι αυτός; Ένα όνειρο στην αστραπή του νου έψαχνε. Είχε την ασπίδα του ερωτευμένου και το κέλυφος της καρδιάς, και έλεγε στην Καλή του:
     "Είμαι εδώ, για να σε προστατεύω με την Αγάπη μου!".

Είχε το δόρυ της αξιοπρέπειας και τη φλόγα της ζωής, αλλά δεν είχε την αστραπή. Η δε Καλή του, του χάλαγε όλη την ώρα το όνειρο Με Χίλιους Τρόπους. Έτσι, έφτασε στο σημείο να της πει κάποια στιγμή:

"Μα αν θες αλήθεια να πεθάνω,
μια μοναχά υπάρχει λύση.
Πρέπει στο έγκλημα επάνω,
το είναι σου να μ’ αγαπήσει".

Τελικά, όλα είναι ένα όνειρο και όλα είναι άπιαστα. Όλα περνούν, εκτός από αυτόν που παρατηρεί. Όλα περνούν, αλλά αυτός μένει, γιατί αυτός είναι η πραγματικότητα. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση. Υπάρχουν όμορφα όνειρα αλλά υπάρχουν και τρομαχτικοί εφιάλτες. Δεν έχει όμως σημασία ακόμα και εάν πρόκειται για εφιάλτη, γιατί αυτό που έχει πραγματικά σημασία, είναι αυτός που βλέπει το όνειρο. Ο παρατηρητής. Αυτός και μόνον αυτός είναι η πραγματικότητα. Όλα τα υπόλοιπα περνούν και χάνονται…

Δουλέψαμε μαζί το 1997 στην ταινία "Καμία Συμπάθεια για τον Διάβολο" (ο Γιώργος είχε τον ρόλο του Διαβόλου). Έκτοτε συναντιόμασταν ως καλεσμένοι σε διάφορες προβολές ή και τυχαία. 

Καλό ταξίδι Γιώργο!

Ζούσε σε ένα μικρό σπιτάκι που βρισκόταν στο πίσω μέρος της αυλής μιας δίπατης μονοκατοικίας. Ο Μαλαματάς. Έτσι τον φωνάζαμε εμείς τα πιτσιρίκια στη γειτονιά, αλλά δεν έμαθα ποτέ μου εάν αυτό ήταν το όνομά του ή κάποιο παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει προφανώς κάποιοι μεγαλύτεροι πριν από μας. Τον μόνιμα μεθυσμένο και κουρελή Μαλαματά, τον είχε σβήσει εντελώς από τη μνήμη μου ο χρόνος.

Πολλά χρόνια αργότερα, νοίκιασε μια φίλη μου το σπιτάκι αυτό, έμεινε εκεί για αρκετό καιρό, και την περασμένη βδομάδα που πίναμε καφέ, μου διηγήθηκε μια ιστορία.

Η τουαλέτα αυτού του σπιτιού, δεν ήταν μέσα στο σπίτι, αλλά έξω στην αυλή. Αν δηλαδή έβρεχε, πήγαινες στην τουαλέτα με ομπρέλα. Μου είπε λοιπόν η φίλη μου, ότι όταν χρειαζόταν να βγει στην αυλή για να πάει νύχτα στην τουαλέτα άκουγε μια αντρική φωνή στη σκεπή της τουαλέτας να αγκομαχάει. Στο σπίτι όμως δεν έμενε κανένας άλλος παρά μόνο η φίλη μου, και στη δίπατη μονοκατοικία έμενε μια γυναίκα με την κόρη της. Αυτό, επαναλαμβανόταν πολύ συχνά, μέχρι που η φίλη μου φοβήθηκε και ρώτησε κάνα-δυο γείτονες, εισπράττοντας την εξής απάντηση:

"Στο σπιτάκι που μένεις, έμενε πολλά χρόνια πριν ένας άντρας μόνος του ο οποίος κάηκε καθώς κοιμόταν".

Μάζεψε λοιπόν η φίλη μου τα πράγματά της και μετακόμισε αλλού, γιατί μετά από αυτή την αποκάλυψη δεν μπορούσε πλέον να μείνει εκεί.

Της είπα "ναι, θυμάμαι κάποιον που έμενε εκεί και που εμείς τα πιτσιρίκια τον κοροϊδεύαμε, επειδή ήταν μονίμως μεθυσμένος και κουρελής, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε το πρόσωπό του, ούτε το όνομά του. Θυμάμαι πολύ αχνά μια σιλουέτα να παραπατάει με ένα μπουκάλι στο χέρι".

Διάβασα τώρα την ιστορία που ανέβασε ο Σάββας (Sven) για τον τρελό του χωριού και αυτόματα αναδύθηκε από τη λήθη το όνομα αυτού του ανθρώπου: Ο Μαλαματάς!

Σάββα σ’ ευχαριστώ για άλλη μια φορά. Πώς τα καταφέρνεις έτσι γιατρέ μου;   

Νίκος Μαστοράκης (με πλάτη), John Lennon, Yoko Ono, Αλέξης Μάρδας, Ευφροσύνη Δοξιάδη


Όπως έγραψαν οι εφημερίδες της 12ης Νοεμβρίου 1969:  

ΑΘΗΝΑΙ 11. Αφίκετο την 4:30 μ.μ. εις το αεροδρόμιον του Ελληνικού εκ Λονδίνου, ινκόγνιτο, ο αρχηγός των Μπητλς Τζων Λέννον, μετά της συζύγου του Γιόκο Όνο. Το ζεύγος ανέμενον εις το αεροδρόμιον φίλοι των. Ο εις των Μπητλς και η Ιαπωνίς σύζυγός του επεβιβάσθησαν αυτοκινήτου και κατηυθύνθησαν εις Πειραιά, όπου ανήλθον εις το γιωτ Πασίφικ Γκολντ, το οποίον απέπλευσε δια κρουαζιέραν εις τα ελληνικά νησιά.

[Εφημερίδα Μακεδονία, 12 Νοεμβρίου 1969]

Επέτειος! 25 χρόνια Φεστιβάλ, 25 χρόνια "Αντίο Βερολίνο".

Θεσσαλονίκη 1994, Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Μόλις έχουμε βγεί από το θεωρείο μας μετά την προβολή της ταινίας. Ξαναμένοι από την ιδιαίτερη αίσθηση της πρώτης εμφάνισης, αλλά και ευτυχείς με τις εικόνες που είδαμε επί οθόνης και με το χειροκρότημα που τις συνόδευσε.

Καθένας μας, μια ξεχωριστή παρουσία. Κρατάω ακόμα για όλους, το ίδιο μοναδικό συναίσθημα εκείνης της στιγμής, που δύσκολα περιγράφεται: Άση Δημητρολοπούλου (Σκηνικά/Κοστούμια), Eva Stylander (Ηθοποιός), Στάθης Πλώτας (Μοντάζ), Παναγιώτης Θανασούλης (Ηθοποιός), Δημήτρης Αθανίτης (Σενάριο/Σκηνοθεσία/Ηθοποιός), Γιώργος Μπιλικάς (Ήχος/Μουσική/Ηθοποιός), Παναγιώτης Θεοφανόπουλος (Κάμερα).

Heaven Adventures

Ο Αδάμ και η Εύα  
 
Αφού έζησε για αιώνες, και αφού επηρέασε τις καριέρες αμέτρητων διάσημων ηθοποιών, συγγραφέων, μουσικών και επιστημόνων, το βαμπίρ Αδάμ έγινε ένας μοναχικός μουσικός. Περνούσε τις μέρες του δισκογραφώντας σε ένα παλιό εξοπλισμένο στούντιο, θρηνώντας την κατάσταση του σύγχρονου κόσμου, και μελαγχολώντας στο ερειπωμένο του σπίτι σε μια ερημική περιοχή του Ντιτρόιτ. Πίστευε ότι η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη και αποκαλούσε τους ανθρώπους ζόμπι.

Επιβίωνε κάνοντας τακτικές αγορές από την τράπεζα αίματος και ο τραπεζίτης που εισέπραττε τα χρήματά του Αδάμ, δεν έκανε καθόλου ερωτήσεις του στυλ: "τι το θέλετε τόσο αίμα;", "είστε γιατρός;", κλπ… κλπ...

Κατά τη διάρκεια των αιώνων, και έχοντας αποκτήσει σημαντικές ποσότητες επιστημονικής γνώσης, ο Αδάμ κατασκεύασε διάφορες συσκευές για να τροφοδοτήσει το σπίτι του και να διευκολύνει τη ζωή του. Το αυτοκίνητό του όμως, το διατηρούσε με την τεχνολογία που του παρουσίασε ο Nikola Tesla. Είχε χαρακτήρα μοναχικό, αλλά ήταν πάρα πολύ πλούσιος και πολύ δημοφιλής μουσικός. Πολλοί οπαδοί του, έκαναν διάφορες εικασίες για τη ζωή του και για την πραγματική του ταυτότητα.

     "Πώς περνάει άραγε;".
     "Ηχογραφεί όλη την ώρα".
     "Μα… δεν τον έχει δει κανείς πουθενά. Δεν βγαίνει έξω;".
     "Λένε πως είναι βαμπίρ".
     "Άντε ρε… τι μαλακίες είναι αυτές; Μάλλον δεν γουστάρεις τη μουσική του γι αυτό τα λες αυτά".
     "Ούτε με γυναίκα τον έχει δει κανείς".
     "Υπαινίσσεσαι κάτι;".
     "Το ‘πιασες το υπονοούμενο βλέπω. Σπίρτο είσαι".
     "Πρέπει να μάθουμε πού μένει".

Όταν λοιπόν μερικοί από αυτούς έμαθαν τη διεύθυνσή του και εμφανίστηκαν στην πόρτα του, ο Αδάμ τρομοκρατήθηκε και προσέλαβε τον Κλοβ, για να του κρατάει το σπίτι, για να διώχνει τους ενοχλητικούς και για να του βρίσκει διάφορα πράγματα που μπορεί κατά διαστήματα να χρειαζόταν. Το πρώτο πράγμα που του ζήτησε, ήταν να του βρει μια ξύλινη σφαίρα.

     "Τι τη θέλετε; Αν φυσικά μπορώ να σας ρωτήσω".
     "Σκέφτομαι να αυτοκτονήσω".
     "Μα κύριε…".
     "Κερί και λιβάνι. Ωχ! Όχι λιβάνι… όχι… μου ξέφυγε… όχι, όχι… μη…".
     "Γιατί όχι λιβάνι;".
     "Έχω… είμαι…".
     "Αλλεργικός ε; το βρήκα".
     "Ναι αλλεργικός. Μου το έχει απαγορέψει ο γιατρός".
     "Ε ναι, αλλά τι να σας πω; Ωραία πρόσληψη μου κάνατε".
     "Γιατί δηλαδή; έχεις παράπονο;".
     "Ε βέβαια έχω παράπονο".
     "Και γιατί παρακαλώ; Δεν έχεις όλα τα καλά εδώ μέσα; Δεν σε πληρώνω κανονικά;".
     "Μα για σκεφθείτε το λίγο. Εσείς θα αυτοκτονήσετε και εγώ θα μείνω χωρίς δουλειά. Άντε πάλι να τρέχω στο ταμείο ανεργίας; Λυπηθείτε με…".
     "Κι όμως αγαπημένε μου Κλοβ… μόνο με μία ξύλινη σφαίρα θα με βρει και θα με λυτρώσει ο θάνατος".
     "Δεν έχετε όμως λόγο να θέλετε να αυτοκτονήσετε. Οι ενοχλητικοί δεν θα πρέπει να σας απασχολούν. Αφού είμαι εγώ εδώ. Στο κάτω-κάτω της γραφής…".
     "Όχι γραφή… όχι… μη μιλάς για γραφή… μη…".
     "Κι άλλη αλλεργία;".
     "Ναι… δεν…".
     "Μα δεν είπα αγία γραφή. Είπα μόνο γραφή".
     "Τέλος πάντων… φέρε μου τη σφαίρα και θα δω τι θα κάνω. Θα σου αφήσω μία γερή αποζημίωση. Αλλά όχι γραφές… όχι… δεν θέλω… μη…".

Ο Κλοβ ικανοποίησε σε λίγες μέρες το αίτημα αυτό και ο Αδάμ την τοποθέτησε σε ένα μικρό πιστόλι και ετοιμάστηκε να πατήσει τη σκανδάλη. Ακριβώς όμως εκείνη τη στιγμή, του τηλεφώνησε η γυναίκα του η Εύα.

     "Αδάμ αγάπη μου, τι κάνεις;".
     "Ετοιμάζομαι να αυτοκτονήσω".
     "Τίίίίίίίίίίίίίί;".
     "Δεν μπορώ… κουράστηκα… βαρέθηκα… έμαθαν που μένω και με ενοχλούν όλη την ώρα… δεν…".
     "Αγάπη μου σε παρακαλώ… σε ικετεύω… μην κάνεις τίποτα μέχρι να έρθω. Μην ξεχνάς ότι φτιάχτηκα από το πλευρό σου. Πώς θα ζήσω χωρίς εσένα;".

H Εύα που ήταν κι αυτή βαμπίρ, ζούσε στην Ταγγέρη και αγόραζε αίμα από ένα άλλο βαμπίρ, τον Όλεγκ. Φοβούμενη όμως για τη ζωή του Αδάμ, πήρε το πρώτο αεροπλάνο για το Ντιτρόιτ και έφτασε στο σπίτι του αγαπημένου της. Ο Αδάμ που στο μεταξύ είχε φρενάρει με το θέμα της αυτοκτονίας, έκανε βόλτες στον κήπο του σπιτιού του και μονολογούσε:

     "Εδώ που τα λέμε, έχει δίκιο η Εύα. Μπορεί κύριε να θέλεις εσύ να αυτοκτονήσεις και ναι, είναι δικαίωμά σου να κάνεις ό,τι θέλεις με τη δικιά σου τη ζωή, αλλά με ποιο δικαίωμα θα αφαιρέσεις και τη ζωή ενός άλλου; Ε; Με ποιο δικαίωμα; Όχι πες μου… αλλά και ο Κλοβ έχει δίκιο από την πλευρά του. Έχω δικαίωμα να τον αφήσω άνεργο; Άσε δηλαδή που μετά θα βγει ο υπουργός στη Βουλή και θα πει ότι αυξήθηκε το ποσοστό ανεργίας… Ουφ!!!".

Με τον ερχομό όμως της Εύας, "αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή" που λέει και το τραγούδι. Οι εραστές ενώθηκαν και με πολλή ευχαρίστηση απολάμβαναν ο ένας την παρέα του άλλου, πίνοντας και τρώγοντας χυμούς και γρανίτες αίματος, χορεύοντας μέσα στο σπίτι, και κάνοντας έρωτα και βόλτες γύρω από την πόλη τη νύχτα με το αυτοκίνητο.

Μετά όμως από ένα μικρό χρονικό διάστημα, ήρθε από το Λος Άντζελες η μικρότερη αδελφή της Εύας, η Άβα, και "όλα τριγύρω αλλάζουνε" που λέει πάλι το τραγούδι. Η Άβα κατέστρεψε την ειδυλλιακή απομόνωση του ζευγαριού. Μια νύχτα έξω από ένα κλάμπ, η Άβα δάγκωσε τον Κλοβ στο λαιμό και ήπιε όλο του το αίμα. Ο Αδάμ φυσικά την έδιωξε, αλλά τα πράγματα είχαν γίνει πλέον πολύ δύσκολα για το ζευγάρι.

     "Εύα μου… μωρό μου…".
     "Ναι αγάπη μου…".
     "Την πρώτη φορά μας έδιωξαν επειδή έβαλες μήλο στη φρουτοσαλάτα. Τώρα όμως…".
     "Τώρα;".
     "Τώρα πρέπει να φύγουμε μόνοι μας".
     "Λες ε;".
     "Μα δεν βλέπεις πόσοι μαζεύονται έξω από το σπίτι; Μας υποπτεύονται και συνεχώς αυξάνονται. Σε λίγο θα μιλάμε για παρέλαση".
     "Και πού λες να πάμε;".
     "Στην Ταγγέρη. Έχουμε όμως προμηθευτή αίματος εκεί;".
     "Ε βέβαια. Έχουμε τον δικό μου εκεί. Τον Όλεγκ. Πώς ζούσα εγώ τόσους αιώνες; Δικός μας είναι".
     "Φύγαμε".

Η δολοφονία λοιπόν του Κλοβ, και ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των οπαδών του Αδάμ που παρέλαυναν έξω από το σπίτι, ανάγκασε το ζευγάρι να φύγει εσπευσμένα για την Ταγγέρη. Εκεί όμως, αντιμετώπισαν πολύ μεγάλες δυσκολίες. Ανακάλυψαν ότι ο προμηθευτής τους, ο μακροχρόνιος και πιστός τους φίλος Όλεγκ, αρρώστησε εξαιτίας μιας χαλασμένης παρτίδας αίματος και πέθανε. Έχοντας όμως εξαντλήσει τα χρήματά τους και χωρίς προμηθευτή αίματος, ο Αδάμ και η Εύα επέστρεψαν αναγκαστικά στους πρωτόγονους τρόπους προμήθειας. Βγήκαν παγανιά στο πάρκο, όπου εντόπισαν ένα ζευγάρι νεαρών εραστών να φιλιούνται. 
 
      "Τι άλλη επιλογή έχουμε;". Ρώτησε ο Αδάμ με τα δόντια έξω.
     "Δυστυχώς δεν έχουμε άλλη". Απάντησε η Εύα επίσης με τα δόντια έξω.
     "Τότε… βουρ στον πατσά!". 
 


Βασισμένο στην ταινία "Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί" (Jim Jarmusch, 2013).
Ελεύθερη Απόδοση: Orfeus


 

Αυτό που σας Μπερδεύει, Είναι η Φύση του Παιχνιδιού μου.

Μια ζεστή ανοιξιάτικη βραδιά, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1930, εμφανίστηκε ξαφνικά στη Μόσχα ο ίδιος ο διάβολος αυτοπροσώπως. Δε συστήθηκε βέβαια ως διάβολος, το επισκεπτήριό του έγραφε "Professor Woland", και παρουσιάστηκε ως ειδικός στη μαύρη μαγεία. Μαζί του κατέφθασε και η εκλεκτή συνοδεία του, μια παρδαλή ομάδα που περιλάμβανε τον Behemoth, έναν μεγάλο μαύρο γάτο που μπορούσε να στέκεται στα δυο πόδια, να μιλάει με ανθρώπινη φωνή και ενίοτε να μεταμορφώνεται σε άνθρωπο, τον αχώριστο φίλο του τον Koroviev, έναν ψηλό, καλοντυμένο και ιδιαίτερα εύγλωττο ταχυδακτυλουργό, τον τρομερό και φοβερό Azazello, μια πραγματικά δαιμονική φιγούρα, έναν γεροδεμένο κοκκινομάλλη που τα μάτια του ήταν διαφορετικά το ένα από τ’ άλλο και ο οποίος ήταν άσος στο σημάδι με όπλο, και τέλος, την όμορφη δαιμόνισσα Hella. Ο Διάβολος-Woland και η συνοδεία του αναστάτωσαν για κάμποσες μέρες την καθημερινότητα των Μοσχοβιτών. Ιδιαίτερα η παράσταση που έδωσαν ενώπιον χιλιάδων θεατών στο Βαριετέ προκάλεσε τεράστια αναταραχή. Αλλά και οι ξεκαρδιστικές φάρσες του ζεύγους Behemoth και Koroviev εις βάρος ανυποψίαστων πολιτών δημιούργησαν επίσης πανδαιμόνιο. Ακόμη πιο βαθιά άλλαξε η ζωή κάποιων συγκεκριμένων προσώπων, και ειδικά του Master και της Margarita. Ο ανώνυμος Master, ένας σπουδαίος αλλά παραγνωρισμένος συγγραφέας, είχε γράψει ένα σπουδαίο έργο, για το οποίο όμως δεν μπορούσε να βρει εκδότη. Επρόκειτο για μια λογοτεχνική εξιστόρηση της ανάκρισης του Ιησού από τον Πιλάτο. Ένα έργο που προκάλεσε την καταστροφή του. Η Margarita, ερωτευμένη μαζί του μέχρι θανάτου, θα κάνει τα πάντα για να τον σώσει, και δεν θα διστάσει να πουλήσει ακόμα και την ψυχή της στο διάβολο.

Αυτή είναι η υπόθεση του "The Master and Margarita", του Mikhail  Bulgakov. Το αριστούργημα αυτό του Bulgakov γράφτηκε τη δεκαετία του 1930. Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας ξεκίνησε να το γράφει ήδη από το 1928 και το δούλευε διαρκώς μέχρι το 1940 που πέθανε. Θα χρειαστεί όμως να περάσουν είκοσι έξι χρόνια προτού μια πρώτη, λογοκριμένη έκδοση του βιβλίου δει το φως της δημοσιότητας το 1966, αλλά η πρώτη πλήρης έκδοση θα γίνει τελικά το 1973. Από τότε και μέχρι σήμερα το βιβλίο του Bulgakov διαβάζεται όλο και περισσότερο, έγινε διάσημο στη Ρωσία και διεθνώς, αγαπήθηκε με πάθος, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, και ενέπνευσε ζωγραφικά αλλά και μουσικά έργα. [1]

Η πλοκή του βιβλίου εκτυλίσσεται σε δύο χρονότοπους: αφενός, στη Μόσχα της δεκαετίας του 1930, όπου γινόμαστε μάρτυρες της τρυφερής και άτυχης ερωτικής ιστορίας του Master και της Margarita, και του ερχομού του Woland με τη συνοδεία του στη ρωσική πρωτεύουσα, και αφετέρου, στην Ιερουσαλήμ της εποχής του Ιησού,  όπου ο Ρωμαίος Έπαρχος Πόντιος Πιλάτος ανακρίνει τον Yeshua Ha-Notsri και μετά από διάφορες παλινωδίες αναγκάζεται να τον καταδικάσει σε θάνατο. Η σχέση μεταξύ των δύο ιστοριών –που τις χωρίζουν 1900 χρόνια– υποδεικνύεται ήδη από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, όπου ο Bulgakov θέτει το ζήτημα του "ιστορικού Ιησού", όπως επίσης και το ζήτημα του αθεϊσμού και των μεταφυσικών αναζητήσεων, που ήταν κεντρικό ζήτημα στη Σοβιετική Ένωση τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση του 1917.

Τα κεφάλαια του μυθιστορήματος στα οποία η δράση εξελίσσεται στην Ιερουσαλήμ έχουν γραφτεί με ουδέτερο τόνο, στο αντικειμενικό ύφος της ιστοριογραφίας. Ο αφηγητής δε θέλει να εκφράσει την πίστη του στον Ιησού ή στις διδασκαλίες του. Αντίθετα, προσπαθεί να αφηγηθεί αμερόληπτα αυτό που πραγματικά συνέβη εκείνες τις ταραγμένες μέρες του 33 μ.Χ.

Ο Bulgakov όμως σχολιάζει ειρωνικά τη θρησκευτική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης. Με την επικράτησή τους, οι μπολσεβίκοι επέβαλαν τον κρατικό αθεϊσμό, έθεσαν ως στόχο τους την εξάλειψη όλων των θρησκειών και προπαγάνδισαν δογματικά την ανυπαρξία μεταφυσικών όντων. Ο Bulgakov σατιρίζει διαρκώς στο βιβλίο του την αφελή ιδέα ότι μπορούν όλα να εξηγηθούν ορθολογικά και εμπειρικά. Διακωμωδεί τη βεβαιότητα του σοβιετικού ανθρώπου ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά, οι μηχανισμοί της κοινωνίας και η εξέλιξη της ιστορίας μπορούν να ερμηνευτούν αποκλειστικά και μόνο με τον υλισμό. Η μαγεία, η δεισιδαιμονία, η θρησκεία και ο ανορθολογισμός επανέρχονται δριμύτερα, κάθε φορά που οι άνθρωποι προσπαθούν να τα εκδιώξουν και να τα καταπιέσουν. Και μάλιστα όσο πιο εκτεταμένος είναι ο διωγμός τους, τόσο πιο ορμητική είναι η επιστροφή τους.

Η εξιστόρηση της ανάκρισης και της σταύρωσης του Ιησού εντάσσεται στη γενικότερη προβληματική του έργου σχετικά με τη σύγκρουση του ατόμου με το κράτος και σχετικά με τη βία με την οποία συνυφαίνεται αξεδιάλυτα κάθε εξουσία. Ο Yeshua Ha-Notsri στην αρχαία Ιερουσαλήμ, όπως και ο Master στη σύγχρονη Ρωσία, είναι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με την εξουσία όχι γιατί εξεγείρονται εναντίον της με σκοπό να την ανατρέψουν, αλλά επειδή αμφισβητούν με τις πράξεις τους το δικαίωμα των εξουσιαστών να ελέγχουν κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής. Ο Yeshua και ο Master αμφισβητούν τη βεβαιότητα της εξουσίας πως ελέγχει ό,τι είναι σημαντικό για τον άνθρωπο: την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την τέχνη, τον έρωτα... Όσα έχουν αξία στην ανθρώπινη ζωή, λέει ο Bulgakov, δεν έχουν σχέση με την εξουσία, και δεν μπορούν ν’ αποκτηθούν με τη βία.

Στο κέντρο λοιπόν του μυθιστορήματος, τίθεται το ζήτημα της σχέσης εξουσίας και αλήθειας, ένα ζήτημα κεντρικό σε όλη την ιστορία του εικοστού αιώνα. Διότι με την εμφάνιση και την επικράτηση ολοκληρωτικών κρατών, τέθηκε γρήγορα το ερώτημα: αν οι εξουσιαστές επιβάλλουν δια της βίας τη μία και μοναδική τους αλήθεια, τότε πώς θα φανερωθεί μια άλλη αλήθεια; Πού θα βρει καταφύγιο εκείνη η αλήθεια που δε χωράει στην ιδεολογία τους; Στο Ευαγγέλιο του Νικόδημου, από το οποίο ο Bulgakov αντλεί πολλά στοιχεία για την αφήγηση της ανάκρισης και της σταύρωσης του Ιησού, αναδεικνύεται ακριβώς αυτό το ζήτημα, και η απάντηση που δίνει ο Bulgakov με το μυθιστόρημά του είναι ότι η αλήθεια είναι διαχρονική και δεν μπορούν να την ελέγξουν οι επί της γης εξουσιαστές, όσο και αν προσπαθούν.

Ο αναγνώστης του βιβλίου διαπιστώνει με έκπληξη ότι ο διάβολος του Bulgakov -παρ’ όλο που διατηρεί τον εξεγερσιακό του χαρακτήρα απέναντι στη θεϊκή τάξη-, δεν είναι ακριβώς το σκοτεινό πνεύμα του κακού που γνωρίζουμε από την ιουδαιο-χριστιανική παράδοση. Κατά μία έννοια, ενσαρκώνει το πνεύμα της εξέγερσης. Όπως ο διάβολος εξεγέρθηκε ενάντια στον παντοδύναμο Θεό, έτσι και ο Woland επαναστατεί ενάντια στο ολοκληρωτικό κράτος. Γιατί στη δεκαετία του 1930, ο παντοδύναμος Θεός είναι το ολοκληρωτικό κράτος. Η διαβολική εξέγερση είναι ταυτόχρονα και μια παθιασμένη υπεράσπιση της αληθινής τέχνης ενάντια στην ηθικολογία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, του αγνού έρωτα ενάντια στον κοινωνικό κομφορμισμό, της πνευματικότητας και του αυθορμητισμού ενάντια στον υλισμό και τον μικροαστισμό.

Ο συγγραφέας επιτίθεται με σφοδρότητα, χρησιμοποιώντας τέλεια το διαβρωτικό του χιούμορ, σε όλους τους θεσμούς της σοβιετικής κοινωνίας, όπως επίσης και στη μικρόνοια και την υποκρισία των συμπατριωτών του. Κανείς δεν γλιτώνει από την πένα του. Ούτε οι κρατικοί υπάλληλοι, ούτε οι γιατροί, ούτε οι μικροέμποροι, ούτε οι συνάδελφοί του συγγραφείς. Οι ακόλουθοι του Woland  εισβάλλουν παντού και προκαλούν αναστάτωση και χάος. Ο σατανάς του Bulgakov λοιπόν δεν είναι ο παραδοσιακός σατανάς. Δεν είναι φορτισμένος με το αρνητικό νόημα που έχει στην ιουδαιο-χριστιανική παράδοση.

Αρνητικό νόημα εδώ, παίρνει ο Θεός. Δηλαδή οι δυνάμεις του κράτους, της εξουσίας και της τάξης. Θα έλεγε κανείς ότι στο "Master and Margarita", αποδεικνύεται ότι ο  διάβολος και το πνεύμα του κακού είναι ο Θεός, και ο διάβολος αποδεικνύεται ότι είναι ο Θεός και το πνεύμα του καλού. Ο Bulgakov δηλαδή, αναποδογυρίζει την παραδοσιακή ιστορία, υψώνοντας τον διάβολο στη θέση του Θεού και υποβιβάζοντας τον Θεό στη θέση του διαβόλου. Το ίδιο κάνει, άλλωστε, και με άλλα στοιχεία της λογοτεχνικής παράδοσης, όπως για παράδειγμα με το μύθο του Faust. Αντίθετα με την παραδοσιακή φαουστική ιστορία, εδώ είναι η Margarita –και όχι ο Faust- που πουλά την ψυχή της στον διάβολο για χάρη του έρωτά της, και ο έρωτάς της είναι αγνός και ανιδιοτελής.

Η έκδοση του συγκλονιστικού μυθιστορήματος του Bulgakov "The Master and Margarita" στα ελληνικά, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να ξαναδιαβαστεί, ή να διαβαστεί για πρώτη φορά από νέους αναγνώστες, διότι αυτό το μοντερνιστικό, μαγικο-ρεαλιστικό αριστούργημα, διατηρεί τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια του ακέραια. Μοιάζει να έχει γραφτεί σήμερα, και τα επεισόδια της πλοκής του θα μπορούσαν να διαδραματίζονται δίπλα μας εδώ και τώρα, κι ας περιλαμβάνει γάτους με ανθρώπινη μιλιά, θεούς και διαβόλους, νεκρούς που ζωντανεύουν ή ανθρώπους που ερωτεύονται αληθινά.
 
Κείμενο: Γιώργος Πινακούλας

Επεξεργασία & Προσαρμογή: Orfeus

[1]: Το μυθιστόρημα του Bulgakov "The Master and Margarita" μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1967, με τεράστια επιτυχία. Η Marianne Faithfull έδωσε το βιβλίο στον Mick Jagger, ο οποίος επηρεάστηκε τόσο πολύ, ώστε εμπνεύστηκε και έγραψε το τραγούδι "Sympathy for the Devil", το οποίο ακολουθεί πιστά ολόκληρο το concept του Bulgakov:

Ο Διάβολος ζει ανάμεσά μας ως  "a man of wealth and taste", αλλά δεν καταλαβαίνουμε "the nature of his game" και μπερδευόμαστε. Ο στίχος “Tell me baby, what’s my name” συνάδει απόλυτα με το σημείο του βιβλίου που όλοι έχουν ξεχάσει το όνομα του Βόλαντ.

Σαν αστείο ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία με τα βιβλία και τις εκδόσεις. Σαν αστείο με μία ενθουσιώδη διάθεση για μερικές "Heaven Adventures" (ΣΔ/2012 & D2D/2019), αλλά όταν ο ανελκυστήρας με ανέβασε στον Ουρανό που είχε στην είσοδο την επιγραφή "No. 9" (ΣΔ/2013 & D2D/2019), η θέα ήταν μαγευτική. Ενέδωσα στον πειρασμό και βρέθηκα στην "Al-Andalus" (ΣΔ/2014 & D2D/2019), όπου συνάντησα τους "Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (ΣΔ/2015 & D2D/2019). Εκεί, οι εν λόγω κύριοι με πληροφόρησαν ότι η "K" (ΣΔ/2016 & D2D/2019), κρύβεται μέσα στα "Songs & Poems" (D2D/2019). Στην προσπάθειά μου να την ανακαλύψω, έφτασα μέχρι την "Αλύπα" (D2D/2019) στο Νύφι της Μάνης.

Λίγοι γνωρίζουν την πανέμορφη μυστική Αλύπα, που με μάγεψε κυριολεκτικά. Η θαλασσινή της αύρα με άγγιξε σαν χάδι καθώς ένα καΐκι με το όνομα "Tρικυμία" μπήκε στον όρμο και έδεσε σχεδόν δίπλα μου. Κάπως έτσι έμπαιναν και οι πειρατές στον όρμο τον καιρό της Ενετοκρατίας.

Στην Αλύπα γύρισε ο Paul Mazursky την ταινία "Tempest" το 1982, με τους: John Cassavetes, Gena Rowlands, Susan Sarandon, Vittorio Gassman & Raúl Juliá.

Στην Αλύπα τοποθετείται το φινάλε του πρώτου μου βιβλίου, και στην Αλύπα επίσης, εμπνεύστηκα την ιδέα του νέου, που προς το παρόν ο τίτλος παραμένει μυστικός, όπως και η παραλία.

Available from these stores:
Kobo: http://bit.ly/2kM4tek
SCRIBD: http://bit.ly/2moRqQc
24Symbols: http://bit.ly/2m1dwYU
Apple: https://apple.co/2mlj4NY
Playster: http://bit.ly/2kxZqho
Mondadori: http://bit.ly/2msUmLN
OverDrive: http://bit.ly/2ktM1a5

    
     Χρόνια και χρόνια, μακριά σε έναν τόπο σκληρό αλλά αγνό, ο άνθρωπος με το πολυμήχανο μυαλό του, στέριωσε στην άκρη του Ταίναρου, ένα Ιερό του Ποσειδώνα, για να κατευνάσει τα ξωτικά της θάλασσας. Για να δεις αυτό το Ιερό, πρέπει να αφήσεις τους θορύβους, τους δρόμους και την τεχνολογία και να πας κοντά στα αερικά και στις νεράιδες. Για να φτάσεις όμως ως εκεί, και να δεις και την Πύλη του Άδη, πρέπει να διασχίσεις όλη τη Μάνη, και η διαδρομή είναι δύσκολη. Πέτρα, πολεμόπυργοι και ξεμόνια από δω, πέτρα, πολεμόπυργοι και ξεμόνια από κει, και ένας ήλιος που είτε δύει είτε ανατέλλει, να σ’ αγγίζει όπου και να βρίσκεσαι. Μία αίσθηση απόκοσμη, αλλά αυτό τον τόπο, αν τον αφουγκραστείς με αγάπη, σου χαρίζει τα πάντα.

     Όχι, δεν κατάγομαι από τη Μάνη, αλλά την έχω αγαπήσει μέσα στα χρόνια, από τις πάμπολλες φορές που την έχω επισκεφθεί. Ιδιαίτερα το Βαθύ και έναν μικρό παραδεισένιο όρμο, την Αλύπα. Από την Αλύπα μέχρι την Πύλη του Άδη θέλεις περίπου 50 λεπτά με το αυτοκίνητο που θα σε πάει μέχρι τα Κοκκινόγεια και μετά έχεις 5-10 λεπτά πεζοπορία για να φτάσεις στη Σπηλιά του Άδη. Αν θέλεις να πας ακόμα πιο νότια και να φτάσεις μέχρι το Φάρο που βρίσκεται στη μύτη του Ταίναρου, θα περπατήσεις περίπου μισή ώρα. Όλα αυτά όμως, πρέπει να τα κάνεις νωρίς και να φροντίσεις να μη σε πιάσει η νύχτα όταν θα επιστρέφεις. Αυτό αφορά στα σημεία της πεζοπορίας.

Αλύπα

     Θέλω να περπατήσω πάνω στα κύματα και κάνω πρόβα. Προς το παρόν, δεν καταφέρνω τίποτα. Μόλις βάζω το πόδι μου μέσα στο νερό βουλιάζω. Το καλοκαίρι θα ορμήσει όπου να ‘ναι για τα καλά και εγώ γράφω. Χορογραφώ τα γράμματα πάνω στο χαρτί. Ο θαλασσινός αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο σαν χάδι. Βρίσκομαι στο Νύφι της Μάνης και όλα είναι μαγικά.

     "Ω Θεοί! Ποια κοραλένια μάτια κοίταξαν τη θάλασσα και της έδωσαν αυτό το χρώμα; Ποια αιθέριο πλάσμα περπάτησε πάνω στην άμμο και χρυσαφίζει τόσο;".

     Ξαφνικά η ράχη της θάλασσας ραπίζεται από βροχή. Όμορφη απαλή και καλοδεχούμενη βροχή που όταν οι σταγόνες της, αγγίζουν τη θάλασσα, εκείνη ανυψώνεται στιγμιαία, σε μια ενστικτώδη ικεσία. Είναι η στιγμή που η θάλασσα δοκιμάζει να πετάξει προς τον ουρανό.

     "Όταν άραγε περπατήσω επάνω της τι θα κάνει;".

     Ένα καΐκι που το λένε “Καταιγίδα” μπαίνει στον όρμο και δένει σχεδόν δίπλα μου. Είναι του Καπετάν-Βασίλη του Γκλεζάκου που είχε παίξει και στην ταινία "Τρικυμία" με τους Vittorio Gassman, John Cassavetes, Gena Rowlands & Susan Sarandon που γυρίστηκε εδώ στην Αλύπα το 1981-82. Κάπως έτσι έμπαιναν και οι πειρατές στα πιο παλιά χρόνια.

     Η αντάρα στο βάθος του όρμου, είναι τα χνώτα των ανθρώπων που αγάπησα και έχουν “φύγει”. Να… τους βλέπω… εκεί είναι ο Δάνος, πιο πέρα ο Μπάμπης, ο Ανδρέας, ο Νίκος, ο Λουκιανός, ο Καρακαντάς, ο Τζονιχάκης, και η Λία που είχα έρθει εδώ μαζί της έντεκα φορές. Έντεκα χρόνια ερχόμασταν εδώ κάθε καλοκαίρι, κάθε χρόνο. Αλύπα… όνομα μαγικό και παράξενο. Σπάνιο. Μοναδικό. Ο Δάνος, ο Μπάμπης, ο Ανδρέας, ο Νίκος, ο Λουκιανός, ο Καρακαντάς, ο Τζονιχάκης, και η Λία. Το λίκνισμα των δέντρων είναι η ανάσα τους, και τα χνάρια των βημάτων τους είναι μέσα μου. Με κατοικούν και με διαβαίνουν, και μερικές φορές με πιάνουν αδιάβαστο. Ναι, πιάνουν αδιάβαστο εμένα τον ...αδιάβατο!
     "Αλλά όταν θέλω, είμαι κι απ’ αυτό! Ξέρεις πόσες φορές έχει σταυρωθεί στους δείκτες του ο Χρόνος; Κι ούτε μια ...ανάσταση ρε γαμώτο;".

«Το Life of Brian δεν είναι βλάσφημο, είναι αιρετικό. Δεν είναι βλάσφημο επειδή ακολουθεί κατά γράμμα τη βιβλική ιστορία. Στην ουσία, πρέπει να πιστεύεις στη Βίβλο, πρέπει να καταλαβαίνεις και να γνωρίζεις τη βιβλική ιστορία για να καταλάβεις την ταινία. Είναι αιρετική επειδή γελοιοποιεί τον τρόπο με τον οποίο την ερμηνεύει η εκκλησία. Αίρεση κατά βάση σημαίνει να πηγαίνεις κόντρα στην ερμηνεία της εκκλησίας κι όχι κόντρα στο βασικό πιστεύω”. (Terry Jones)

Η ιδέα για το Life of Brian προέκυψε στη διάρκεια μιας διαφημιστικής περιοδείας των Monty Python για την προβολή της πρώτης ταινίας τους Monty Python and the Holy Grail στο Άμστερνταμ, όταν ο Eric Idle και ο Terry Gilliam σκέφτηκαν ότι το επόμενο φιλμ θα έπρεπε να ονομαστεί «Jesus Christ – Lust for Glory», μόνο και μόνο για να δίνεται μια απάντηση στην επιμονή των δημοσιογράφων που ρωτούσαν συνεχώς για τον τίτλο της επόμενης ταινίας. Εντούτοις, η ιδέα ενθουσίασε τους υπόλοιπους Pythons και έτσι βάλθηκαν να σκαρώσουν μια κωμωδία βασισμένη στη θρησκεία, με έντονες πολιτικές αναφορές. Είχαν ήδη αφήσει πίσω την επιτυχία της πρώτης τους ταινίας Monty Python and the Holy Grail.

Ωστόσο, χωρίς τη συμβολή του George Harrison των Beatles, μέγα θαυμαστή του ανατρεπτικού θιάσου, ίσως η ιδέα να μην είχε πραγματοποιηθεί ποτέ και το κοινό να έχανε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια από τις καλύτερες και πιο εμπνευσμένες κωμωδίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Και όταν λίγες μόλις μέρες πριν την αναχώρηση του συνεργείου για την Τυνησία η ΕΜΙ, που αρχικά θα χρηματοδοτούσε την ταινία, αρνήθηκε να συμμετάσχει λόγω του σεναρίου, οι Pythons στράφηκαν στον George. Ο πρώην Beatle δέχτηκε με χαρά να προσφέρει τα χρήματα και μάλιστα αποφάσισε να ιδρύσει την HandMade Films, μια εταιρεία παραγωγής μόνο και μόνο επειδή ήθελε να δει την ταινία. Μια και μόνο ανάγνωση του σεναρίου ήταν αρκετή για να του πάρει τα μυαλά. Μάλιστα, δεν δίστασε να βάλει σε υποθήκη το σπίτι του στο Χένλεϊ και το γραφείο του στο Λονδίνο, προκειμένου να δανειοδοτηθεί από την τράπεζα. Αργότερα, οTerry Jones θα έλεγε ότι αυτό ήταν το ακριβότερο εισιτήριο στην ιστορία του κινηματογράφου. Η «αμοιβή» του Harrison ήταν ένα πέρασμα δευτερολέπτων σε μια σκηνή της ταινίας (στη μια ώρα και 9 λεπτά): εμφανίζεται στη σκηνή όπου η μητέρα του Brian (δηλαδή ο Terry Jones) γυρίζει στο δωμάτιο από το παράθυρο, (έχοντας προσπαθήσει μάταια να πείσει το πλήθος από κάτω ότι ο γιος της δεν είναι ο Μεσσίας) και βρίσκει μέσα ένα σωρό κόσμο να ψάχνει το γιο της. Ο Harrison διακρίνεται μέσα στον αχταρμά φορώντας ψεύτικη γενειάδα.

«Πάντοτε έβλεπε την παράλογη πλευρά των πραγμάτων και για αυτό ακριβώς του άρεσαν οι Monty Python», θα έγραφε ο Michael Palin μετά το θάνατο του Harrison τον Νοέμβριο του 2001. «Όταν σε έχουν θεοποιήσει όπως συνέβη με τους Beatles, ο κόσμος μπορεί να σου φαίνεται παράλογος. Νομίζω ότι είδε τους Pythons σαν μια μορφή λογικής».

Για την ιστορία, το σενάριο άρχισε να γράφεται τον Δεκέμβριο του 1976 και το προσχέδιο για την προπαραγωγή ήταν έτοιμο τον Ιανουάριο του 1978. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στο Μοναστήρι της Τυνησίας (μερικές σκηνές κινηματογραφήθηκαν στην Ιερουσαλήμ, στην τυνησιακή πόλη Σους και στην αρχαία Καρχηδόνα), ενώ οι Pythons χρησιμοποίησαν μέρος από τα σκηνικά που είχε εγκαταλείψει ο Franco Zeffirelli όταν ολοκλήρωσε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ. Ο θίασος χρησιμοποίησε πολλούς ντόπιους σαν κομπάρσους. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν ανάμεσα στις 16/9 και τις 12/11 του 1978 και η πρώτη ιδιωτική προβολή διάρκειας δυο ωρών έγινε τον Ιανουάριο του 1979. Τους επόμενους μήνες οι Pythons ασχολήθηκαν με το μοντάζ.

Τη σκηνοθεσία ανέλαβε κατά κύριο λόγο ο Terry Jones και ο ρόλος του Brian ανατέθηκε στον Graham Chapman – αρχικά ήταν να τον αναλάβει ο John Cleese, αλλά υποχώρησε μπροστά την επιμονή του Chapman. Ο τελευταίος ήταν ήδη αλκοολικός, αλλά θα φρόντιζε να αποτοξινωθεί προκειμένου να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και τελικά θα πέθαινε δέκα χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 1989, έχοντας χάσει τη μάχη με τον καρκίνο.

Το Life of Brian θα προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις και έντονες διαμαρτυρίες εκ μέρους διαφόρων θρησκευτικών οργανώσεων, χριστιανικών, εβραϊκών, ακόμα και μουσουλμανικών, αλλά αυτό βοήθησε ακόμα περισσότερο την προβολή του. Απέφερε κέρδη 20 εκατομμυρίων δολαρίων μόνο στις ΗΠΑ, πενταπλάσια από τον αρχικό προϋπολογισμό.

ΜΕΡΙΚΑ TRIVIA ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

-          Αρχικά, ο Eric Idle ηχογράφησε το τραγούδι «Always Look at the Bright Side of Life» με την κανονική του φωνή, αλλά τελικά αποφάσισε ότι δεν του καθόταν καλά κι έτσι το ξαναηχογράφησε με προφορά cockney στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, χρησιμοποιώντας σαν μόνωση στρώματα που στερεώθηκαν στους τοίχους.

-          Η ταινία παρέμεινε υπό απαγόρευση στην Ιρλανδία μέχρι το 1987 λόγω «βλάσφημου περιεχομένου». Μια πόλη στη Νότια Ουαλία απαγόρευσε την προβολή της χωρίς να διαθέτει καν… κινηματογραφική αίθουσα! Μια άλλη πόλη στη Σκωτία επέτρεψε την προβολή της μόλις το 2009, κρίνοντάς την ωστόσο ακατάλληλη κάτω των 18 ετών. Στη Νορβηγία το Life of Brian παρέμεινε απαγορευμένο για ένα χρόνο και οι Σουηδοί δεν έχασαν την ευκαιρία να διαφημίσουν την ταινία υποστηρίζοντας ότι «είναι τόσο αστεία, ώστε απαγορεύτηκε στη Νορβηγία»

-          Στη σκηνή που ο Michael Palin ως Πόντιος Πιλάτος προκαλεί τους φρουρούς του σχετικά με το όνομα «Biggus Dickus» είναι αληθινή. Οι κομπάρσοι που υποδύονται τους στρατιώτες είχαν ενημερωθεί ότι δεν έπρεπε να γελάσουν στη διάρκεια του γυρίσματος αλλά δεν τους είχαν ενημερώσει για το τι θα έλεγε ή τι θα έκανε ο Palin.

-          Στη σκηνή όπου το πλήθος ακολουθεί τον Brian μετά την ομιλία του στη σκηνή, ο κομπάρσος που μένει πίσω λέγοντας «ας προσευχηθούμε… ας προσευχηθούμε», είναι ο σπουδαίος Ιρλανδο-βρετανός κωμικός Spike Milligan, συνεργάτης του Peter Sellers στη βρετανική κωμική ραδιοφωνική εκπομπή The Goon Show. Εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε διακοπές στην Τυνησία.

-          Σύμφωνα με μια από τις αρχικές ιδέες του σεναρίου, ο Brian θα ήταν ο δέκατος τρίτος Απόστολος που θα έχανε όλες τις κρίσιμες στιγμές από τη ζωή του Χριστού.

-          Ο Graham Chapman ήταν πτυχιούχος της Ιατρικής και έτσι στο τέλος των γυρισμάτων πρόσφερε ιατρικές υπηρεσίες στο συνεργείο και στους ηθοποιούς.

-          Αρκετές σκηνές της ταινίας περιλάμβαναν μια ομάδα Εβραίων Ζηλωτών με επικεφαλής έναν ψυχοπαθή ονόματι Ότο, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ως σύμβολό τους κάτι ανάμεσα στη χιτλερική σβάστικα και το εβραϊκό άστρο του Δαβίδ. Τελικά, οι σκηνές αυτές κόπηκαν στη διάρκεια του post-production επειδή αρκετοί από τους ηθοποιούς αποφάσισαν ότι μια τέτοια σύγκριση ανάμεσα στο ναζισμό και τον ακραίο σιωνισμό, ακόμα κι αν επρόκειτο για σάτιρα, ήταν πολύ εμπρηστική για μια ταινία που ήξεραν πολύ καλά ότι θα προκαλούσε αντιδράσεις. Ο Terry Gilliam πάντως θεωρούσε ότι οι σκηνές έπρεπε να παραμείνουν λέγοντας  χαρακτηριστικά, «Εντάξει, αποξενώσαμε τους Χριστιανούς, τώρα ας πιάσουμε τους Εβραίους».

-          Το μεγαλύτερο μέρος του σεναρίου γράφτηκε στα νησιά Barbados, όπου κατέφυγαν οι Monty Python για να καταστρώσουν τα σχέδιά τους. Ο Κeith Moon, ο ντράμερ των Who, τους ακολούθησε για παρέα και τους περίμενε αραχτός στην παραλία μέχρις ότου τελειώσουν την καθημερινή τους δουλειά, καθώς τηρούσαν ωράριο γραφείου. Ο Moon προσπαθούσε να αποτοξινωθεί από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ και ο Terry Jones τον είδε για τελευταία φορά τον Σεπτέμβριο του 1978, μια μέρα πριν το θάνατό του (7/9/78).

-          Για να προβληθεί η ταινία ως «κατάλληλη» κάτω των 18 στη Βρετανία, η λέξη «μουνί» αφαιρέθηκε από τη σκηνή όπου ο Reg (ο αρχηγός των επαναστατών Gleese) κατηγορεί τον Brian ότι εξαιτίας του οι Ρωμαίοι παρά λίγο να ανακαλύψουν το κρησφύγετό τους. Αντικαταστάθηκε με τη λέξη «klutz» (αδέξιος), ωστόσο το κοινό έπιασε αμέσως το νόημα.

-          Για τη σκηνή του γκραφίτι, κατασκευάστηκαν ψεύτικα τείχη μπροστά από τα κανονικά. Ωστόσο, έμεινε ένα ίχνος μαύρης μουτζούρας πάνω στα πραγματικά και η παραγωγή υποσχέθηκε ότι θα την αφαιρούσε, πράγμα που τελικά δεν έγινε. «Χρειάστηκε να γυρίσουμε νύχτα και να ξαναβάψουμε τις πέτρες στο κανονικό τους χρώμα. Ακόμα δεν ξέρουμε αν το πήρε χαμπάρι κανείς».

-          Ο Terry Gilliam δεν ήξερε πού να ταιριάξει τα κινούμενα σχέδια, όταν του προέκυψε η ιδέα με το διαστημόπλοιο και την απαγωγή του Brian από εξωγήινους. «Ο Brian προσπαθεί να ξεφύγει από μια ανέφικτη κατάσταση κι εγώ του πρόσφερα μια ανέφικτη λύση. Ήταν πολύ μέσα στα πλαίσια των Python… Συνήθως τα διαστημόπλοια δεν έχουν ταχύτητες, αλλά σκέφτηκα πως θα ήταν μια ωραία ανατροπή. Οι ηχολήπτες νόμισαν ότι είχα παλαβώσει. Για τον ήχο χρησιμοποιήσαμε μια μοτοσικλέτα. Οι εκρήξεις ήταν εφέ που έγιναν στο τέλος της ταινίας. Χρησιμοποιήσαμε τάσια τροχών αυτοκινήτου για το διαστημόπλοιο. Μας είχαν τελειώσει τα χρήματα».

-          Γνωρίζοντας την ενδεχομένως βλάσφημη φύση του σεναρίου, οι Pythons το έστειλαν σε έναν καθηγητή της Θεολογίας για να το τσεκάρει. Εκείνος συμφώνησε ότι το έργο δεν είναι βλάσφημο, απαντώντας ωστόσο ότι «εκμαιεύει το μέγιστο της κωμωδίας από την ψευτοθρησκεία και τις θρησκευτικές ψευδαισθήσεις».

Πηγή: https://merlins.gr/index.php/blog/599-monty?fbclid=IwAR1iEQ-19UD5rRDa6mbGK7EcoYjPy4Mwl-ycEnkExND82ba1emWLZN_dBjM

Στο Λονδίνο θα κάνει πρεμιέρα ο Λαβύρινθος!
Η ταινία μας, μια κατάδυση στην καρδιά της πόλης, στις στοές της Αθήνας και τους απίστευτους ανθρώπους τους, ένα ιδιότυπο ντοκυμαντέρ με οδηγό τον Κώστα Καζανά, θα κάνει την πρώτη της προβολή τον Μάϊο στο Λονδίνο, επίσημη συμμετοχή στο London Greek Film Festival και υποψήφια για τα Odysseus and Cosmocinema Awards.

"Η Xαμηλοβλεπούσα"

Μουσική, Eρμηνεία: Βασίλης Σαλταγιάννης
Στίχοι: Γιώργος Μπιλικάς

Έπαιξαν: Αντονία Τσολάκη: Κόντρα μπάσο
Μαρία Παντελάκη: Κρουστά
Βασίλης Σαλταγιάννης: Μπουζούκι, κιθάρες, πιάνο

Ηχοληψία: Κώστας Παρίσσης (Studio Praxis), Βασίλης Σαλταγιάννης
Μίξη - Παραγωγή: Βασίλης Σαλταγιάννης

Θα κυκλοφορήσει ψηφιακά από την εταιρία "Καθρέφτης"

Aretha Franklin: 25 Μαρτίου 1942 - 16 Αυγούστου 2018

Ο Γιώργος Μπιλικάς, που έχει γράψει την ιδιαίτερη μουσική της ταινίας, θα είναι μαζί μας για την προβολή και θα μιλήσει με το κοινό. Σας περιμένουμε!

Κινηματογραφική Λέσχη Αγ. Παρασκευής
Σπάρτης 1 & Γραβιάς
(Πολιτιστικό Πάρκο «Στ. Κώτσης»)
Τετάρτη 8 Νοεμβρίου
Ώρα: 20:00

Cineprivates

Γιώργο, καλωσόρισες στο blog "Όμορφη μέσα έξω". Διαβάζοντας το βιογραφικό σου παρατηρεί κανείς ότι είσαι μια πολύπλευρη προσωπικότητα που ασχολείται με τη μουσική, τον κινηματογράφο, την αρθρογραφία και τη συγγραφή βιβλίων. Σε ποιες μορφές τέχνης αφιερώνεις πλέον τον χρόνο σου; 

     Κατ’ αρχήν σε ευχαριστώ και εγώ Μαρία, για τη φιλοξενία στο όμορφο blog σου. Ναι, το βιογραφικό μου, δίνει την εντύπωση σ’ αυτόν που θα το διαβάσει, ότι κάνω πολλά πράγματα μαζί, αλλά δεν είναι έτσι. Το θέμα για μένα είναι να υπάρχει σχετικότητα σ’ αυτό που κάνω. Δυστυχώς είμαι παλιό μοντέλο και δεν διαθέτω κάποιον διακόπτη (χιούμορ) που να τον ανοιγοκλείνω και να λέω: "Τώρα ασχολούμαι με τη μουσική, στοπ η συγγραφή" ή "τώρα ασχολούμαι με τη συγγραφή, στοπ η μουσική". Είναι βλέπεις διαφορετικό το mood για το κάθε concept και το να μεταβαίνεις από το ένα στο άλλο είναι απίστευτη ταλαιπωρία. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ και το εφαρμόζω και στη ζωή μου γενικώς. Αφιερώνομαι σ’ αυτό που κάνω, στο οτιδήποτε κάνω, και άρα -για μένα- δεν γίνεται αυτό που κάνω να είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα, γιατί νιώθω να κόβομαι στη μέση και δεν μπορώ να αποδώσω πουθενά. Μπορεί λοιπόν να ασχολούμαι ή να έχω ασχοληθεί με όλα αυτά, αλλά ασχολούμαι με το καθένα κατά περιόδους και σε κάθε περίοδο το αντικείμενο είναι πάντοτε ένα. Από το 2012 λοιπόν που προέκυψε στη ζωή μου η συγγραφή έχω αφιερωθεί σ’ αυτήν. Ήταν βλέπεις για μένα μία  καινούργια εμπειρία που μου χτύπησε την πόρτα, την άνοιξα και με πήρε μαζί της. Δεν ξέρω πως θα καταλήξει όλο αυτό, ούτε κάνω μακρόπνοα σχέδια. Απλώς έχω αφεθεί στο ταξίδεμα και το απολαμβάνω.


Ποια από όλες αυτές τις μορφές πολιτισμού, τις οποίες υπηρετείς, σε γεμίζει περισσότερο ως άνθρωπο ή σε ποια ενδεχομένως θα ήθελες να δώσεις όλο σου το είναι;

     Έτσι κι αλλιώς, κάθε φορά δίνω όλο μου το είναι σε ό, τι κάνω. Για μένα δεν γίνεται διαφορετικά, γιατί αλλιώς πώς θα απολαύσω αυτό που κάνω; Τώρα, όπως είπα και πριν, έχω ανέβει στο τρένο της συγγραφής, ταξιδεύω, και τα βαγόνια είναι …αρκετά!


Περίπου από ποια ηλικία και μετά άρχισες να νιώθειςτην ανάγκη να εξωτερικεύσεις τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες και ποιο ήταν το πρώτο είδος που σε τράβηξε;

     Από τα σχολικά μου χρόνια θα έλεγα, γιατί ήρθα σε επαφή με τον γραπτό λόγο μέσα από το μάθημα των Ελληνικών και τις εκθέσεις που έγραφα. Όμως τα πάντα κινούνται σε έναν ρυθμό έτσι δεν είναι; Ακόμα και ο λόγος είτε είναι γραπτός, είτε είναι προφορικός, έχει κι αυτός έναν ρυθμό, και ο ρυθμός είναι μουσική. Μπορεί λοιπόν ασυνείδητα να είχα ήδη μπει στον κόσμο της συγγραφής αφού είχα αρχίσει να γράφω, συνειδητά όμως, η μουσική ήταν αυτή που με τράβηξε πρώτη.  


Όσοι σε γνωρίζουν από κοντά, σε περιγράφουν ως έναν αθεράπευτα ρομαντικό, ευγενή, με αίσθηση δικαιοσύνης και μετριόφρονα χαρακτήρα. Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης θα μπορούσε να διαπρέψει στο είδος του, όποιο κι αν είναι αυτό, αν δεν διέθετε τα παραπάνω χαρακτηριστικά;

     Μα… τα χαρακτηριστικά αυτά, είναι ανθρώπινα και το θέμα είναι να διαθέτεις ήθος ως άνθρωπος. Από κει και πέρα, σε ό,τι κι αν κάνεις, αυτό θα βρει τρόπο να εκφραστεί. Αν όμως δεν το διαθέτεις, τότε  αυτό που θα βρει τρόπο να εκφραστεί θα είναι η άρνηση που θα εκπέμπεις.  


Υπήρξε κάποιο ξεχωριστό γεγονός που σε έστρεψε στη συγγραφή βιβλίων ή ήταν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων;

     Μπορεί να ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, ή μπορεί κάποια μυστική δύναμη να ετοίμαζε το έδαφος χωρίς εγώ να το ξέρω. Η συγγραφή του πρώτου μου μυθιστορήματος, του "Heaven Adventures"   προέκυψε μέσα από μία διαδικτυακή φιλοσοφικο/θρησκευτική συζήτηση και τα θέματα που πραγματεύεται το μυθιστόρημα αυτό, είναι προϊόν δεκαετούς μελέτης. Η αιτία λοιπόν -που ήταν η μελέτη- υπήρχε, αλλά έλλειπε η αφορμή, την οποία μου την έδωσε αυτή η συζήτηση.


Σε ποια είδη του γραπτού λόγου έχεις εξασκηθεί μέχρι τώρα; Υπάρχει κάποιο είδος που σε εκφράζει περισσότερο και για ποιο λόγο;

     Σε κανένα είδος δεν έχω εξασκηθεί. Γράφω αυθόρμητα. Όσο για το είδος που με εκφράζει, αυτό είναι το φανταστικό και με γοητεύουν τα χωρο-χρονικά ταξίδια. 


Τι σημαίνει η συγγραφή για σένα;

     Η συγγραφή είναι για μένα πολλά πράγματα. Είναι εκτόνωση, είναι ψυχοθεραπεία, αυτογνωσία, είναι προσωπική βελτίωση και βέβαια είναι και επικοινωνία.


Έχεις δεχτεί επιρροές από κάποιον ή κάποιους συγγραφείς/ποιητές, και ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας/ποιητής;

     Το να έχω δεχτεί επιρροές το θεωρώ φυσικό, αλλά δεν ξέρω από ποιον ή από ποιους. Αυτό ίσως να μπορέσουν να το διακρίνουν οι κριτικοί βιβλίων. Ξέρεις… αυτοί που λένε: "Χμ… εδώ διακρίνω επιρροές από τον τάδε, αλλά θα μπορούσα να πω πως μοιάζει και με τον τάδε". Αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι οι Tom Robbins & Stephen King. 

Συμμερίζεσαι την άποψη ότι η λογοτεχνία του φανταστικού έχει συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, κι αν ναι, για ποιο λόγο πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

     Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με αυτή την άποψη. Νομίζω άλλωστε ότι ο καθένας μας έλκεται από κάποιο είδος. Παντού συμβαίνει αυτό. Και σε όλο τον κόσμο, αλλά και σε κάθε τέχνη. Είτε πρόκειται για ταινίες είτε για βιβλία, άλλος προτιμάει τα αστυνομικά, άλλος τα ερωτικά, άλλος τα τρομακτικά, έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Για την Ελλάδα όμως, θα έπρεπε η λογοτεχνία του φανταστικού να βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Και λέω "θα έπρεπε", επειδή στη λογοτεχνία του φανταστικού είμαστε οι πρώτοι διδάξαντες και εννοώ βέβαια τα Ομηρικά έπη "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια". Τι πιο κορυφαία λογοτεχνία του φανταστικού απ’ αυτά; Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι χωρίς "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια", δεν θα είχαμε ούτε την "Αινειάδα" του Βιργίλιου. Έχουμε δηλαδή ένα ολόκληρο σχολείο μέσα στα πόδια μας και τολμάμε να διαβάζουμε …Άρλεκιν; 


Έχεις εκδώσει ως τώρα τέσσερα μυθιστορήματα αλλά και αρκετές συλλογές διηγημάτων. Υπάρχει κάποια λογοτεχνική αλληλουχία μεταξύ των τεσσάρων βιβλίων σου; Μίλησέ μας λίγο για το καθένα από αυτά τα μυθιστορήματα.

     Τα τέσσερα μυθιστορήματα έχουν κοινό ήρωα τον Ορφέα, αλλά είναι αυτοτελή και εντελώς διαφορετικά στη θεματική τους.

      Αυτό που συμβαίνει στο  "Heaven Adventures" (2012), είναι η αντιπαράθεση του αρχαιοελληνικού τρόπου σκέψης και του εβραϊκού, πράγμα  που σημαίνει ότι κατ’ ανάγκην αγγίζονται  και θέματα που αφορούν στις πατρώες θρησκείες των δύο λαών. Οι δύο πρωταγωνιστές (Ορφέας & Ιησούς), γίνονται περιπατητικοί φιλόσοφοι συζητώντας, αλλά όλο αυτό συμβαίνει μέσα από απίστευτο χιούμορ και σε άκρα φιλική ατμόσφαιρα.

      Η περιπέτεια του "Νο. 9" (2013), μπαίνει σε ενέργεια από τη στιγμή που συμβαίνει ένα δυστύχημα στον ήρωα και η πλοκή αφορά σε ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα ανάμεσα σε δύο παράλληλους κόσμους. Επίσης εδώ, θα συναντήσουμε τη συνύπαρξη των αντιθέτων (καλό-κακό, σκοτεινό-φωτεινό, θετικό-αρνητικό κλπ, αλλά και τα τέσσερα στοιχεία της φύσης: Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά).

      Στο "Al-Andalus" (2014), ο Ορφέας κάνει ένα χωροχρονικό ταξίδι. Πηγαίνει στην Ισπανία του 10ου αιώνα μ.Χ., γίνεται Reconquistador και επιδιώκει την επανάκτηση της λύρας του από τον Χαλίφη Αμπντ Αλ-Ραχμάν Γ’. 


Το πιο πρόσφατο βιβλίο σου έχει ως τίτλο "Κ.". Ποια είναι η πηγή έμπνευσης του και τι μηνύματα θέλεις να περάσεις στους αναγνώστες του;

     Το "Κ." (2016) που είναι το τέταρτο μυθιστόρημα είναι κι αυτό ένα χωρο-χρονικό ταξίδι, μόνο που αυτή τη φορά δεν προσδιορίζεται ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος. Η πλοκή αφορά σε ένα ζευγάρι που συναντιέται πολλές φορές μέσα στους αιώνες και που αν θέλω να την κλείσω μέσα σε ελάχιστες λέξεις, θα σε παραπέμψω Μαρία, στο κείμενο που γράφω στο οπισθόφυλλο:

      "Το Σύμπαν δεν μας στέλνει τους ανθρώπους που θέλουμε. Μας στέλνει αυτούς που χρειαζόμαστε για να μας βοηθήσουν, να μας αγαπήσουν, να μας αφήσουν, να μας πληγώσουν, να μας διδάξουν και να μας κάνουν αυτό που είμαστε προορισμένοι για να γίνουμε". 

      Εμπνέομαι από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, από όλα όσα βιώνω ή έχω βιώσει  και γενικώς στα μυθιστορήματά μου, αλλά και στη συλλογή των μικρών ιστοριών που έχω εκδώσει με τίτλο "Οι Προφήτες με τα Λυπημένα Μάτια" (2015), πραγματεύομαι τις ανθρώπινες σχέσεις χωρίς να σκοπεύω να περάσω κάποια μηνύματα. Θέλω να πω ότι αυτό δεν είναι ούτε στόχος ούτε αυτοσκοπός. Είναι καλύτερα να αφήνουμε κάποια πράγματα να συμβαίνουν αντί να τα προκαλούμε. Όπως στη μουσική είμαι πρώτα ακροατής και μετά μουσικός, έτσι και στη λογοτεχνία είμαι πρώτα αναγνώστης και μετά συγγραφέας. Πιστεύω ότι με την ανάγνωση βελτιώνουμε τους εαυτούς μας, και άρα, αυτό που συμβαίνει σε εμένα με την ιδιότητα του  αναγνώστη, ευελπιστώ να συμβαίνει και σε όσους με διαβάζουν. 


Τι είναι εκείνο που σε γοητεύει περισσότερο, όταν αρχίζεις να γράφεις κάτι καινούργιο; Με άλλα λόγια από πού αντλείς έμπνευση;

     Βασικά με γοητεύει η ιδέα ότι ξεκινάω ένα καινούργιο ταξίδι και σε πληροφορώ ότι ταξιδεύω απίστευτα. Η έμπνευση είναι η συνάντηση του τυχαίου με την επιθυμία για δημιουργία και αντλείται από τα πάντα. Από μία ματιά, από ένα άγγιγμα, από μία λέξη… από οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς.


Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει ολοκληρωμένο κάποιο υπό έκδοση έργο σου και γιατί;

     Καλό είναι να υπάρχει κάποιος που να έχει αυτόν το ρόλο, γιατί ενδεχομένως να σου επισημάνει κάτι που σου έχει ξεφύγει. Εγώ έχω έναν Φύλακα-Άγγελο που κάνει αυτή τη δουλειά.


Θα μας αποκαλύψεις κάτι από τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια;

     Ναι, έχω έτοιμη μία συλλογή με πεζά ποιήματα, και αυτές τις ημέρες τελειώνω κάτι πολύ σημαντικό που είναι για μένα έργο ζωής και έχω αρχίσει να το γράφω από το 2004. Θα ήθελα όμως να μην αποκαλύψω περί τίνος πρόκειται. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι αφορά στη μουσική.


Τι θα συμβούλευες κάποιον που σκέφτεται να εκδώσει για πρώτη φορά λογοτεχνικό του έργο, αλλά ενδεχομένως διστάζει λόγω της οικονομικής κρίσης; Τελικά κατά τη γνώμη σου η κρίση μάς έκανε καλό ή όχι, όσον αφορά στη λογοτεχνική παραγωγή;

     Αν περιμένει να βγάλει πολλά λεφτά και να γίνει πλούσιος κάνει πολύ καλά που διστάζει, διότι θα απογοητευθεί (χιούμορ). Η κρίση, μας έκανε καλό στις τέχνες γενικώς, γιατί βλέπεις, κλειστήκαμε και το κλείσιμο ζητάει εκτόνωση. Με τα όπλα που διαθέτει λοιπόν ο καθένας εκτονώνεται. Με συναυλίες, με ταινίες, με βιβλία, με ζωγραφικές… όπως ο καθένας μπορεί να εκφραστεί και να εκφράσει αυτό που μας συμβαίνει και όχι μόνο.

      Όσο για τη συμβουλή, δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές. Μάλλον τη γνώμη μου θα πω, κααι η γνώμη μου λοιπόν είναι, ο οποιοσδήποτε μελλοντικός  "συνάδελφος" να μη διστάζει καθόλου. Η συγγραφή δεν είναι μόνο εκτόνωση και  ψυχοθεραπεία. Είναι και επικοινωνία, και δεν έχει κανένα νόημα για κάποιον να γράφει και να τα κλείνει στο συρτάρι. Απολύτως κανένα. Άλλωστε, τις πένες τις χρειαζόμαστε ειδικά σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, διότι όπως και να το κάνεις το πράγμα, η δημιουργία, από τα δύσκολα γεννιέται. 


Γιώργο, σε ευχαριστώ θερμά για την τιμή να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου δαπανώντας από τον πολύτιμο χρόνο σου! Εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία με ό,τι καταπιάνεσαι και να έχεις πάντα έμπνευση και δημιουργικότητα!

      Η τιμή είναι δική μου Μαρία. Σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία και εύχομαι καλή συνέχεια στο blog σου.

Η Συνέντευξη: Εδώ!

Cigarettes After Sex: Sweet

?

K. - Cigarettes After Sex

?

Ευχαριστώ θερμά τους φίλους μου, που το Σάββατο 13 Μαίου με τίμησαν με την παρουσία τους στην παρουσίαση της "Τετραλογίας του Ορφέα" (Heaven Adventures, No. 9, Al-Andalus & K.).

Θοδωρής Παυλάκος: Strega

Περίμενα τη φίλη μου την Κατερίνα να έρθει στο σπίτι μου, αλλά δεν ήρθε μόνη της. Έφερε μαζί της έναν τύπο με μούσια και μου τον σύστησε.

     «Γιώργο, να σου συστήσω από δω τον Αλέκο Καρακαντά».

Έμεινα χωρίς φωνή. Το θυμάσαι Αλέκο; Ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ που ήρθες και καθίσαμε στην αυλή κάτω απ' την κληματαριά. Ήσουν στην Ελλάδα ένας θρύλος για το rock, ήσουν ένα από τα ινδάλματά μου και σε είχα μπροστά μου. Είχες αφήσει γενειάδα Αλέκο και δεν σε γνώρισα. Δεν ασχολήθηκες καθόλου με τις κιθάρες μου και αυτό με εντυπωσίασε. Γνώριζα φυσικά για το δυστύχημα που είχε συγκλονίσει τότε το πανελλήνιο, αλλά δεν γνώριζα ότι μετά απ’ αυτό και αφού είχες συνέλθει και είχες ξαναβρεί τον εαυτό σου είχες περάσει στα πλήκτρα όπως με πληροφόρησες. Εν μέσω λοιπόν κρασιού και μεζέδων, ήταν λογικό να ασχολείσαι με τα 4 synthesizers μου.

Αυτό το επαναλαμβάναμε κατά διαστήματα και χαιρόμουν πάρα πολύ να έχω στο σπίτι μου τη συντροφιά σου και να σε ακούω "να με δασκαλεύεις".  Ήσουν πάντα σεμνός και ευγενικός Αλέξανδρε Καρακαντά που χόρευα -πιτσιρίκος ων- με τα ηλεκτρικά σου κιθαρίσματα στους Juniors που ήταν και το αγαπημένο μου συγκρότημα. Τον συνδημότη μου, τον Θάνο Σουγιούλ δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Γνώρισα όμως τον μετέπειτα τραγουδιστή που είχατε στη μπάντα των Juniors, τον Γιώργο Πετρίδη.     

Και μέσα σε λίγες μέρες Αλέκο μου, ο θάνατος χτύπησε κοντά μου για δεύτερη φορά. Μετά τον θάνατο της αδελφής μου στις 20 Μαρτίου, έφυγες προχθές κι εσύ.  

Και δεν το ήξερα. Σε χτύπησε -έμαθα- ένα αυτοκίνητο στην Πατησίων και ο οδηγός του σε εγκατέλειψε και έφυγε. Σε μετέφεραν στο Λαϊκό Νοσοκομείο και εκεί υπέκυψες στα τραύματά σου. Το έμαθα χθες και δεν προλαβαίνω Αλέκο μου να σου γράψω τώρα κάτι. Η ιστορία σου εξ άλλου δεν είναι μόνο γνωστή. Είναι και …παγκόσμια.  Δανείζομαι λοιπόν το κείμενο του φίλου Φώντα Τρούσα  που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα lifo.gr 

(Με πλάγια γραφή το κείμενο του Φώντα).

Κάτι για τον μαγικό κιθαρίστα Αλέκο Καρακαντά που έφυγε από τη ζωή χθες

Έκανε μεγάλη καριέρα στα 60’s με τους Juniors, στα 70’s με τους Axis στη Γαλλία, έπαιξε σπουδαία μουσική στις συνεργασίες του με τους Σταμάτη Σπανουδάκη και Ντέμη Ρούσσο.

Δεν θα πω πως ο Αλέκος Καρακαντάς, που έφυγε από τη ζωή στα 70 του χρόνια, ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας ηλεκτρικός κιθαρίστας –αυτό θα το πουν οι συνάδελφοί του– θα πω όμως τούτο. Κανένας δεν είχε τον ήχο του, έναν ήχο trademark, φτιαγμένο από τη μεγάλη δεξιοτεχνία του κατά πρώτον και βεβαίως από το fuzzbox και τις πατέντες του κατά δεύτερον. Αυτός ο ήχος, έστω και μία φορά να τον άκουγες, κόλλαγε στη μνήμη σου για πάντα. Και είναι τούτη η απόλυτη μαγκιά των μεγάλων κιθαριστών – να μπορεί να τους ξεχωρίσει ο καθείς, ακόμη και ο πιο αδαής, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους. Αυτό το σπάνιο προσόν το είχε στον απόλυτο βαθμό ο Καρακαντάς.  

Η καριέρα του παιδιού αυτού άνοιξε νωρίς στα 60’s, όταν μπήκε σ' ένα από τα πρώτα αθηναϊκά γκρουπ της εποχής, τους Bellmonds. Εκείνη η παρέα ήταν που εξελίχτηκε αργότερα σε Juniors, σημαδεύοντας την πρώτη φάση του ροκ στην Ελλάδα. Ήταν ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν το άστρο του Καρακαντά αρχίζει να φωτίζει σιγά-σιγά, στα κλαμπ της εποχής (Quinta, Igloo κ.λπ.) και στις πρώτες επιτυχίες του συγκροτήματος ("Ladys' talk", "Special yanka 65", "Babies' yanka", "It's so easy"). Δυστυχώς όμως για 'κείνον, αλλά και για το δυνατό συγκρότημα τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καλά.  

Το απόγευμα της Κυριακής 10 Οκτωβρίου 1965 ένα φοβερό αυτοκινητικό δυστύχημα στην Εθνική Αθηνών-Λαμίας, εκεί κοντά προς τις εργατικές κατοικίες της Νέας Φιλαδέλφειας, θα σημαδέψει για πάντα την πορεία των Juniors, αλλά κι εκείνη του Αλέκου Καρακαντά. Ένα φορτηγό, λόγω ολισθηρότητας του οδοστρώματος, θα περάσει στο αντίθετο ρεύμα και θα πέσει πάνω στο αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν φίλοι και μουσικοί του συγκροτήματος. Από τη σφοδρή σύγκρουση θα ανασύρονταν νεκροί ο Γιάννης Κρασούδης, μάνατζερ της μπάντας, η σύζυγός του Ελένη ετών 26, ο Θάνος Σουγιούλ οργανίστας και «ψυχή» των Juniors ετών 22 (γιός του μεγάλου συνθέτη τού ελαφρού τραγουδιού Μιχάλη Σουγιούλ), η μνηστή του Νανά Μπενέτου 18 ετών (χορεύτρια στο μπαλέτο του Μεταξόπουλου), ενώ θα τραυματιζόταν βαριά ο 19χρονος Αλέκος Καρακαντάς.  

Το δυστύχημα συγκλονίζει την Αθήνα της εποχής, γίνεται πρώτο θέμα στα μέσα και τον Τύπο, όπως ευρύτερο θέμα γίνεται και η ανύπαρκτη οδική ασφάλεια, που στέλνει στον τάφο κάμποσους νέους, ή λιγότερο νέους, κάθε βδομάδα.  

Για τον χώρο του ελληνικού ροκ το δυστύχημα αυτό συνδέεται με πολλά. Φυσικά, συνδέεται με το θάνατο του Θάνου Σουγιούλ και των υπολοίπων νέων ανθρώπων, όπως και με τον σοβαρό τραυματισμό του Αλέκου Καρακαντά, δηλαδή με την ανακοπή της επιτυχημένης πορείας των Juniors, σχετίζεται όμως και με κάτι άλλο... παγκοσμίου ροκ ενδιαφέροντος. Με την αντικατάσταση του κιθαρίστα Καρακαντά από τον Eric Clapton στη σύνθεση των Juniors, για καμιά δεκαριά μέρες!

Ο Clapton, που βρισκόταν στην Ελλάδα με τους Glands, δηλαδή την Greek Loon Band, που μετονομάστηκαν σε Faces (με ντράμερ τον Μάκη Σαλιάρη) έπαιζαν support στους Juniors στο Igloo της Κυψέλης. Μετά όμως το δυστύχημα της 10ης Οκτωβρίου, ο  ιδιοκτήτης τού κλαμπ Γιώργος Καραμουσαλής ζήτησε από τον -άσημο τότε-  Clapton να πάρει τη θέση του ευρισκόμενου στο νοσοκομείο Καρακαντά, ώστε το ελληνικό συγκρότημα να μη διακόψει τις εμφανίσεις του στο κλαμπ. Έτσι συνέβη.  

Ο Eric Clapton ποζάρει ως μέλος των Juniors σε δύο τουλάχιστον φωτογραφίες, αμφότερες τραβηγμένες μετά το δυστύχημα. Η μία από το Igloo με τα μέλη των Juniors να φορούν άσπρες μπλούζες και μαύρα περιβραχιόνια… (Ο Clapton δεξιά)



…και η δεύτερη από τη συναυλία-μνημόσυνο στον κινηματογράφο Τερψιθέα στον Πειραιά, την 17/10/1965, εκεί όπου ο Clapton εμφανίζεται μαυροντυμένος.



Και η Τζένη Μαστοράκη στο βιβλίο της “Μπητλς Και Σία” αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για την περίπτωση του δυστυχήματος και τα όσα ακολούθησαν. Διατηρώντας την ορθογραφία της εποχής,  παραθέτω το κείμενο της Τζένης:

Είχε ξεκινήσει όπως χιλιάδες άλλα παιδιά στον κόσμο, γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες. Ήθελε να «φτάση», να γίνη ένας μεγάλος καλλιτέχνης. Και το κατόρθωσε, ήταν ήδη στο σωστό δρόμο που ωδηγούσε προς τα πάνω, όταν το ανέβασμά του κόπηκε ξαφνικά μια μέρα. Και μαζί μ’ αυτό κι’ η ζωή του… Ήταν ο Θάνος Σουγιούλ, ένα 25χρονο γελαστό παιδί…

Ήταν ένα μουντό κυριακάτικο απόγευμα, ψυχρό, συννεφιασμένο, φθινοπωρινό, που μια παρέα από νέα παιδιά ξεκινούσε για μια μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο. Ο Θάνος, η Νανά, ο Γιάννης, η Ελένη κι ο Αλέκος, που την τελευταία στιγμή αποφάσισε να πάη μαζί τους. Ήταν μια βόλτα που ο ίδιος ο Θάνος τη ζητούσε επίμονα εδώ και μερικές μέρες, και που στάθηκε η τελευταία της ζωής του. Οι αναμνήσεις μιας αξέχαστης βραδιάς στο «Ωμπέρζ» (σ.σ. στο Τατόι), τον έσπρωξαν και πάλι προς τα εκεί το απόγευμα εκείνο, και οι φίλοι του τον ακολούθησαν. Την τελευταία στιγμή, όμως ο Λάκης κι ο Γιώργος αρνήθηκαν, και είπαν πως ίσως πήγαιναν αργότερα. Ο Τζίμμης ήταν αποφασισμένος να πάη μαζί τους, αλλά επειδή θα αργούσε λίγο να ετοιμαστή, οι άλλοι έφυγαν χωρίς να τον περιμένουν. Λίγο αργότερα, το «Πεζώ» και η κεφάτη παρέα μέσα του, ταξίδευαν πάνω στην βρεγμένη άσφαλτο χωρίς να υποψιάζωνται πως ύστερα από λίγο όλα τους τα όνειρα, οι ελπίδες, το γέλιο κι η χαρά τους θα κατέληγαν πάνω στα κρύα μαρμάρινα τραπέζια του νεκροτομείου.  

Ύστερα από μισή ώρα περίπου, ένα δεύτερο αυτοκίνητο ξεκίνησε με τα υπόλοιπα παιδιά του συγκροτήματος που πήγαιναν να συναντήσουν τους άλλους. Κανείς φυσικά απ’ όλους δεν ήξερε, ούτε και μπορούσε να φαντασθή την τραγωδία που είχε παιχθή πάνω στο δρόμο πριν λίγα λεπτά. Προσπέρασαν το κατεστραμμένο αυτοκίνητο που πριν από λίγο είχε πάρει τους φίλους τους, απόρησαν με τον τρόπο που είχε συντριβή στη σύγκρουσί του με το φορτηγό που βρισκόταν «τσαλακωμένο» λίγα μέτρα πιο κει, και άρχισαν να μιλούν στην υπόλοιπη διαδρομή για το δυστύχημα χωρίς να υποπτευθούν πως ο άμορφος όγκος από τις λαμαρίνες ήταν το αυτοκίνητο του Γιάννη Κρασούδη, και πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι τέσσερις φίλοι τους ήταν νεκροί, και ο ένας βαριά τραυματισμένος.  

Οι πρώτες ανησυχίες τους γεννήθηκαν λίγο αργότερα, όταν δεν βρήκαν κανέναν στην «Ωμπέρζ», αν και είχε περάσει πολλή ώρα από τότε που έφυγε το πρώτο αυτοκίνητο. Έτσι, σκέφθηκαν να γυρίσουν πίσω, στον τόπο που είχε γίνει το δυστύχημα για να μάθουν περισσότερες λεπτομέρειες και να ρωτήσουν στοιχεία. Όλοι τους όμως, εύχονταν μέσα τους να μην είχε συμβή τίποτα κακό, και όλα να είναι άσχετα με τους δικούς τους. Όμως τα γεγονότα δεν μπορούσαν ν’ αλλάξουν. Ο Θάνος, η Νανά, ο Γιάννης και η γυναίκα του η Ελένη ήταν ήδη νεκροί και ο Αλέκος βρισκόταν βαριά τραυματισμένος στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών.  

Η νύχτα που ακολούθησε ήταν φριχτή. Για πρώτη φορά από τότε που σχηματίστηκε το συγκρότημα των Τζούνιορς, ο Τζίμμης, ο Λάκης, ο Εύρης κι ο Γιώργος βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον θάνατο. Ο Θάνος ήταν από τους καλύτερούς τους φίλους, τον ζούσαν κάθε μέρα και τον αγαπούσαν περισσότερο κι από αδελφό τους. Ο μάνατζέρ τους ο Γιάννης Κρασούδης και η γυναίκα του η Ελένη, φίλοι τους κι αυτοί, και αχώριστοι από την συντροφιά τους, και η Νανά, η μνηστή του Θάνου, ένα αξιαγάπητο κεφάτο και χαριτωμένο κορίτσι.  

Τώρα, όμως, κανείς από αυτούς δεν βρισκόταν στη ζωή.  

Η ώρα πέρασε ανάμεσα στα μαρμάρινα τραπέζια του νεκροτομείου, και πλάι στο κρεβάτι του Αλέκου, που βαριά χτυπημένος, είχε πέσει σε κώμα. Την άλλη μέρα οι εφημερίδες δημοσίευσαν με μεγάλους τίτλους την είδησι του δυστυχήματος.  

Όλοι οι δημοσιογράφοι, φίλοι του Θάνου, που, μέχρι τότε, είχαν ασχοληθή μόνο με την δημοτικότητα και τις εκδηλώσεις του δημοφιλούς συγκροτήματος, είχαν το θλιβερό καθήκον να γράψουν για τον θάνατο τού «γελαστού παιδιού» που πέθανε χαμογελώντας, αγκαλιά με την αγαπημένη του. Χιλιάδες θαυμάστριες των Τζούνιορς πένθησαν για τον χαμό του «ωραίου του συγκροτήματος», που τελείωσε έτσι απότομα την ζωή του και την άνοδό του.  

Όμως, όλοι είχαν να μοιράσουν την λύπη τους για τον χαμό του Θάνου, και των φίλων του με την αγωνία για το τι θα γίνη ο Αλέκος. Η κατάστασί του ήταν κρίσιμη, οι γιατροί ήλπιζαν μόνο σ’ ένα θαύμα… Το απόγευμα της άλλης μέρας, ήταν Δευτέρα φθινοπωρινή, συννεφιασμένη, έγινε η κηδεία του Θάνου. Ανάμεσα σε αγκαλιές λουλουδιών, και στα κλάματα των φίλων του, κοιμήθηκε για πάντα, κάτω από το βρεγμένο κρύο χώμα. Ένα χειροκρότημα σκέπασε τα κλάματα και τις φωνές όλων. Ήταν η τελευταία «τιμή» στον καλλιτέχνη, που πέθανε έτσι ξαφνικά, τόσο πρόωρα και αναπάντεχα.  

Ανάμεσα σ’ αυτούς που τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία, μπορούσε να διακρίνη κανείς όλες τις φίρμες του πενταγράμμου, που ήρθαν να χαιρετήσουν για στερνή φορά έναν από τους πιο θαυμάσιους συναδέλφους τους. Οι Φόρμιγξ, οι Στόρμις, οι Τσαρμς, οι Άγγλοι Faces (σ.σ. το γκρουπ τού  Eric Clapton), όλοι με μαύρα πένθιμα κοστούμια και με δακρυσμένα μάτια. Ένα πλήθος από μαυροφορεμένες θαυμάστριές του που είχαν έρθη να κλάψουν στον τάφο του, κορίτσια με τις ποδιές του σχολείου, φίλοι και θαυμαστές, συγγενείς…  

Μέσα στην γενική θλίψι που βάραινε τα πάντα, όλοι θυμήθηκαν να ρωτήσουν για τον Αλέκο. «Είναι καλά;», «Θα ζήση;»,. Ακόμα δεν ήξερε κανείς. Ούτε κι οι ίδιοι οι Τζούνιορς που, συντετριμμένοι από το αναπάντεχο, μοίραζαν τη μέρα τους ανάμεσα στα νεκροταφεία και τα νοσοκομεία. Οι γιατροί είπαν πως αν ζούσε εκείνη την ημέρα, θα μπορούσαν να τον σώσουν…  

Την ίδια ώρα που στον Κόκκινο Μύλο, έξω από την Νέα Φιλαδέλφεια, οι τελευταίοι φίλοι του Θάνου άφησαν δακρυσμένοι το νεκροταφείο, σε ένα άλλο νεκροταφείο, αρκετά μακριά από κει, γινόταν η κηδεία της Νανάς, χωρίς προσωπικότητες ανάμεσα στους φίλους που πήγαν να κλάψουν για τον χαμό της. Οι άλλοι κηδεύτηκαν απλά και ήσυχα, μέσα στην λύπη των δικών τους και των φίλων…  

Την άλλη μέρα το πρωί μάθανε πως ο Αλέκος είχε περάσει τις κρίσιμες ώρες του, και πως θα ζούσε. Έχει αρχίσει πια γι’ αυτόν το στάδιο της αναρρώσεως. Ήδη γνώρισε τους δικούς του, τους φίλους που πήγαν να τον δουν, αλλά ακόμη δεν ξέρει τίποτα.  

Ο Αλέκος θα ζήση, θα ξαναπαίξη κιθάρα μαζί με τους Τζούνιορς, και θα είναι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυς μιας τραγωδίας που στοίχησε την ζωή τεσσάρων νέων παιδιών, που έκοψε τόσο πρόωρα τα όνειρά τους, τις ελπίδες και την ζωή τους, κάτω από τις ρόδες του ακυβέρνητου «Βόλβο», μια κρύα φθινοπωρινή μέρα…

Και επιστρέφω στον Φώντα που συνεχίζει:

Μέσα στην ατυχία του ο Καρακαντάς θα αποδειχθεί τυχερός. Θα βγει ζωντανός εννοούμε απ' αυτή την τρομακτική περιπέτεια και θα μπορέσει να ξαναπαίξει κιθάρα, στήνοντας ξανά σε μια τροχιά την καριέρα του.  

Θα συνεχίσει με τους Juniors, θα μπει στους We Five, ένα από τα σούπερ γκρουπ της εποχής, «βαραίνοντας» σιγά-σιγά τον ήχο του και οδηγώντας τον σε άλλες σφαίρες.  

Μαρτυρούν γι' αυτό οι ηχογραφήσεις του με τον Γιώργο Ρωμανό στο κλασικό πλέον LP για το χώρο του ελληνικού ροκ «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» [Zodiac, 1970]



και στο πολύ ωραίο τραγούδι (επίσης του Ρωμανού, σε στίχους Δημήτρη Ιατρόπουλου) που είπε η Δέσποινα Γλέζου «Στις 15 Ιουλίου θα γίνει έκλειψις ηλίου» [Zodiac, 1970].  

 
(Όπως δήλωσε ο Δημήτρης Ιατρόπουλος, ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού ήταν "Στις 16 Δεκεμβρίου", αλλά επειδή στις 13 Δεκεμβρίου του ‘67 έγινε το "Αντικίνημα" του Γλίξμπουργκ, η Χούντα το απέρριψε για να μην θυμίζει το τραγούδι εκείνα τα γεγονότα. Αργότερα ο αείμνηστος Αλέξανδρος Πατσιφάς, το ηχογράφησε με τη Δέσποινα, αλλαγμένο!»).

Ήταν οι τελευταίες εγγραφές του Αλέκου Καρακαντά πριν φύγει για Γαλλία, συναντώντας εκεί τους Ντέμη Βισβίκη, Δημήτρη Κατακουζηνό και Γιώργο Χατζηαθανασίου, σχηματίζοντας τους Axis.  



Είχαν προϋπάρξει βεβαίως οι Aphrodite's Child με την τεράστια επιτυχία τους, κι έτσι, σ' ένα έδαφος κάπως προετοιμασμένο να το πούμε, έρχεται ένα δεύτερο ελληνικό συγκρότημα στο Παρίσι, για να ξεσηκώσει τα πλήθη. Οι Axis αποκτούν τεράστια φήμη, ο Καρακαντάς αντιμετωπίζεται σαν «ήρωας» στα live του γκρουπ, την ώρα που το "Ela-Ela" τούς τοποθετεί και στην εμπορική κορυφή.  



Εδώ, σ' αυτές τις πρώτες ηχογραφήσεις των Axis, ο Καρακαντάς σπέρνει κιθαριστικό πανικό, αφήνοντας σπάνια progressive παιξίματα ("Bad times gone", "Thought", "Bad trip", "Shine lady shine", "Dedicated", "Days can be better"...).    

Εσωτερικές διαφωνίες σε σχέση με την πορεία του γκρουπ θα φέρουν τον Αλέκο Καρακαντά εκτός Axis. Οι πενιές του όμως (ηλεκτρικές και κλασικές) δεν θα σβήσουν, καθώς τον συναντάμε να παίζει (πάντα φοβερά) στον πρώτο δίσκο του Σταμάτη Σπανουδάκη "Beautiful Lies" [Philips, 1972], που βγήκε κι εκείνος στη Γαλλία,



καθώς και στο παγκόσμιο "Forever and Ever" [Philips, 1973] του Ντέμη Ρούσσου.    



Τέλος, μιαν ακόμη δισκογραφική συμμετοχή του, ως μέλος χορωδίας(!) αυτή τη φορά καταγράφεται και στο πολύ ωραίο LP του Claudio Baglioni "E Tu..." [RCA Victor, 1974], στο οποίο τη γενικότερη επιστασία είχε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου.  

Από 'κει και πέρα η καριέρα του Αλέκου Καρακαντά παίρνει άλλη τροπή. Εν τω μεταξύ έχει αλλάξει και η μουσική πια, καθώς το ροκ στα μέσα των seventies, δεν ήταν πια εκείνο που ήταν στα sixties και στις αρχές της δεκαετίας, με αποτέλεσμα όλα να γίνονται πλέον δύσκολα.  

Μέσα κι έξω από τα πράγματα, για πολλά χρόνια, ο Αλέκος Καρακαντάς, θα παρατήσει σταδιακά την κιθάρα, θα ασχοληθεί περισσότερο με τα πλήκτρα, και προς αυτή την κατεύθυνση, του κιμπορντίστα πια, θα προσπαθήσει να επιβιώσει καλλιτεχνικά παίζοντας και σε λαϊκά μαγαζιά.  

Τα τελευταία κάμποσα χρόνια βλέπαμε τον Αλέκο Καρακαντά (στα πλήκτρα πάντα) να εμφανίζεται με τα progressive-jazz-rock σχήματα τού φίλου του ντράμερ (από την εποχή των Axis) Χρήστου Στασινόπουλου, μαζί με παλιούς και νεότερους μουσικούς.  

Πάντα αγαπητός από τους συναδέλφους του, και πάντα άψογος, ευγενής και αξιοπρεπής στις δημόσιες παρουσίες του, ο Αλέκος Καρακαντάς υπήρξε ένας τεράστιος μουσικός, που του έπρεπε πολύ μεγαλύτερη τύχη στη ζωή.  

Θα τον θυμόμαστε, πάντα, όλοι όσοι είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε από κοντά (ή από μακριά μέσω των δίσκων του).

Πηγή: www.lifo.gr

Τελικά Αλέκο μου…
Γλίτωσες από ένα αυτοκίνητο και ένα άλλο σε έστειλε μακριά μας.

R.I.P. φίλε μου…

Δεν Είναι Πρωταπριλιάτικο Ψέμα!

Υπάρχει καλύτερη; Κλείσαμε!

Ψηλή και μελαχρινή η εξαιρετική fadista Ana Moura (της οποίας είμαι θαυμαστής), αφιερώνω δύο πανέμορφα τραγούδια (το πρώτο είναι διασκευή) στη Μαίρη που ζήτησε μία Ντάμα Σπαθί.

Ελπίζω να έκανα σωστή επιλογή όσον αφορά στα "σκούρα" τραγούδια. Τα Fados άλλωστε, δεν ανήκουν στην κατηγορία του ... "νταχτιρντί".    

Sir John Hurt: 22 Ιανουαρίου 1940 - 27 Ιανουαρίου 2017

Νιώθω ιδιαίτερη χαρά και τιμή που ο αγαπητός φίλος ομότεχνος Γιώργος Μπιλικάς, με επέλεξε να συμμετάσχω στο πέμπτο του βιβλίο γράφοντας τον πρόλογο! Απόλαυσα την διαδικασία και φυσικά την δομή του έργου! Να είσαι καλά Γιώργο και να συνεχίσεις να δημιουργείς!! 

Απόσπασμα από τον πρόλογό μου για το βιβλίο του Γιώργου, "Κ." που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.

[...] Ίσως πει κάποιος, "ακόμα μια μυθιστορηματική αναφορά στον κόσμο του φανταστικού", είναι όμως έτσι; Είναι μόνο αυτό; Και η αγάπη; Η αιώνια υπερβατική αγάπη καθώς και η αποστολή κάθε ανθρώπου τί ρόλο παίζουν; Στο πέρασμά μας απο την ζωή συναντούμε πολλούς ανθρώπους και από τον καθένα τους μαθαίνουμε και κάτι. Όμως μόνο ένας απο τους ανθρώπους αυτούς είναι η Αδελφή Ψυχή μας. Εκείνος που όταν τον συναντήσουμε θα το νιώσουμε θέλουμε δεν θέλουμε. Πολλές φορές συμβαίνει να συναντά κανείς την Αδελφή Ψυχή του την πιο ακατάλληλη στιγμή. Όταν έχει ήδη “βολευτεί”, “τακτοποιηθεί” στην ζωή του και τότε αναρωτιέται γιατί να συμβαίνει αυτό; Γιατί το σύμπαν ενώνει δύο ανθρώπους που δεν μπορούν να είναι μαζί; [...]

Rolling Stones: We Love You

Παιδιά, μην τα Ρίχνουμε Όλα στο Φεγγάρι, Εντάξει;

“Δύο πράγματα είναι ατελείωτα: το σύμπαν και η ηλιθιότητα του ανθρώπου. Όμως για το σύμπαν δεν είμαι ακόμα σίγουρος”. (Αϊνστάιν).

Το θέμα της ηλιθιότητας ερευνήθηκε από στατιστικής πλευράς σε μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και εντόπισε το ίδιο ακριβώς ποσοστό ηλιθίων ανάμεσα στις καθαρίστριες, τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους φοιτητές και τους καθηγητές. Προφανώς, αν η έρευνα στρεφόταν και προς τους ίδιους τους ερευνητές θα ανακάλυπταν και το δικό τους ποσοστό ηλιθίων. Άρα ηλίθιοι υπάρχουν παντού. Από που προέρχεται όμως η ηλιθιότητα;

Στην αυγή της ιστορίας, στα πρώτα βήματα του ανθρώπου ως είδος, ο αγώνας για επιβίωση υπήρξε ανελέητος. Ο πανίσχυρος νόμος της Φυσικής επιλογής εξαφάνιζε χιλιάδες είδη που δεν κατόρθωναν να επιζήσουν. Και οι ανθρώπινες φυλές που χάθηκαν από διάφορες αιτίες είναι αναρίθμητες. Κυρίως αφανίστηκαν από τον συνεχή μεταξύ τους ανταγωνισμό και τις άγριες συγκρούσεις:

“Η πάλη της επιβίωσης ανάμεσα σε έμβια του ίδιου είδους είναι απείρως σκληρότερη αφού συχνάζουν στις ίδιες περιοχές και αναζητούν την ίδια τροφή“ (Δαρβίνος).

Αυτοί που κυριάρχησαν δεν ήταν οι πιο δυνατοί, αλλά οι πιο έξυπνοι και επιδέξιοι, που με τη σειρά τους κληροδότησαν αυτές τις ιδιότητες στους απογόνους τους. Δίχως αυτό το διαρκές μακελειό και το αλληλοφάγωμα θα ήταν αδύνατον να φτάσει ο άνθρωπος στο σημερινό επίπεδο ευφυΐας και πολιτισμού.

Πριν από 30.000 χρόνια περίπου, μια μεγαλειώδης βιολογική έκρηξη στην κρανιακή κάψα του δίποδου ζώου που λέγεται άνθρωπος, ένα νοητικό Big Bang, του άνοιξε τα παράθυρα στον μετωπικό φλοιό, εκεί που είναι η έδρα της σκέψης και του στοχασμού. Αυτό ήταν και το τελευταίο του μεγάλο και αποφασιστικό απόκτημα. Ο άνθρωπος κυριολεκτικά “άλλαξε μυαλά“. Το μέγεθος και οι αυλακώσεις του εγκεφάλου που χώρισαν τους ανθρώπους από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο χωρίζουν και τους ίδιους ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, φύλου, πλούτου, σπουδών, ιδεολογίας και άλλων ταξικών διακρίσεων σε δύο βασικές κατηγορίες: Στους “Έξυπνους“ και στους “Ηλίθιους“. Αν και η μεταξύ τους διάκριση δεν είναι δύσκολη, όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν το λένε και όσοι ανήκουν στη δεύτερη δεν το ξέρουν.

Οι ηλίθιοι ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η επίδρασή τους όμως επάνω μας είναι ανάλογη με την κοινωνική ισχύ που διαθέτουν. Διαφορετικά αισθανόμαστε την ηλιθιότητα ενός πολιτικού ή ενός επιχειρηματία από την ηλιθιότητα ενός αγρότη ή ενός εργάτη. Εν πάση περιπτώσει, η αρνητική αυτή ιδιότητα ενδημεί σε όλες τις εποχές και σε όλους τους λαούς, είναι δε αδύνατο να εξαλειφθεί εξαιτίας της μοναδικής ικανότητας των ηλιθίων να συσπειρώνονται και να επιβιώνουν, κάθε φορά που οι κοινωνίες κάνουν προσπάθειες να τους θέσουν στο περιθώριο.

Τι εννοούμε όμως με τη λέξη “ηλιθιότητα“; Η έννοια, αν και είναι ενστικτωδώς γνωστή σε όλους, μοιάζει να ξεφεύγει από οποιονδήποτε θεωρητικό ορισμό. Δεν είναι απλώς το αντίθετο της εξυπνάδας, γιατί υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι που, κάποιες φορές, συμπεριφέρονται σαν ηλίθιοι. Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει έναν πειστικό ορισμό στη βλακεία ήταν ο ιστορικός και οικονομολόγος Κάρλο Τσιπόλα: 

“Ηλίθιος είναι αυτός που με τις ενέργειές του προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο, αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα υφίσταται ζημιά και ο ίδιος. Η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες χρήματος, χρόνου, ενέργειας, ησυχίας και καλής διάθεσης, λόγω των απίθανων πράξεων κάποιου παράλογου πλάσματος που μας τυχαίνει τις πιο απρόσμενες στιγμές και ζημιώνει, ακυρώνει και δυσκολεύει τη ζωή μας, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να κερδίσει από τις πράξεις του“.

Ένα πράγμα είναι λοιπόν ξεκάθαρο: Η ηλιθιότητα έχει μια ευκρινή κλίση να μετασχηματίζεται σε πράξεις, και αυτό την καθιστά επικίνδυνη. Η δε προαναφερθείσα μοναδική ικανότητα των ηλιθίων να συσπειρώνονται και να επιβιώνουν, τους καθιστά ανίκητους.

Οι πέντε θεμελιώδεις νόμοι της ηλιθιότητας:

1. Πάντα και αναπόφευκτα ο καθένας από μας υποτιμά τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν.

2. Η πιθανότητα να είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ηλίθιο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ίδιου προσώπου.

3. Ηλίθιο άτομο είναι εκείνο που προκαλεί κάποια βλάβη σ’ ένα άλλο άτοµο ή σε μία οµάδα ατόµων, χωρίς παράλληλα να εξασφαλίζει κανένα όφελος για τον εαυτό του. Αντιθέτως, μπορεί να υφίσταται και ο ίδιος ζημιά.

4. Τα μη ηλίθια άτομα υποτιμούν πάντα τη βλαπτική ενέργεια των ηλίθιων ατόμων. Ιδίως οι μη ηλίθιοι ξεχνούν διαρκώς ότι σε οποιαδήποτε στιγμή και τόπο και σε οποιαδήποτε περίσταση η συναναστροφή και ο συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται ασφαλώς ένα σοβαρότατο σφάλμα.

5. Το ηλίθιο άτομο είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος που υπάρχει.

Οι μη ηλίθιοι έχουν την τάση να μη λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τις ενέργειες των ηλιθίων και να τις γελοιοποιούν βλέποντάς τες ως συμβάντα που “βγάζουν γέλιο“. Όταν όμως γελάμε με την ηλιθιότητα, μπορούμε να την κάνουμε “συμπαθητική“ και συνεπώς να την υποτιμήσουμε περαιτέρω. Αν και στην τέχνη ο ηλίθιος είναι  αναγνωρίσιμος, δεν ισχύει το ίδιο για την αληθινή ζωή. Έχει βασική σημασία να συνειδητοποιήσουμε περί τίνος πρόκειται, για να μπορέσουμε να ελέγξουμε καλύτερα τις συνέπειες. Δε θα μπορέσουμε ποτέ να νικήσουμε την ηλιθιότητα ολοκληρωτικά, όμως τα αποτελέσματά της μπορούν να είναι λιγότερο βαριά αν καταλάβουμε πώς λειτουργεί. Άλλωστε η ηλιθιότητα έχει τρία χαρακτηριστικά.

1) Η ηλιθιότητα είναι ασυναίσθητη και υποτροπιάζει. “Ο κίνδυνος της ηλιθιότητας προέρχεται από τον ηλίθιο που δεν ξέρει ότι είναι ηλίθιος“.  Αυτό δίνει μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεσματικότητα στην καταστρεπτική της δράση. Ο βλάκας δε γνωρίζει τα όριά του, παραμένει προσκολλημένος στις πεποιθήσεις του και δεν ξέρει πώς να αλλάξει, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνει επ’ άπειρον τα ίδια λάθη. Σε κλινικό επίπεδο, η ηλιθιότητα είναι η χειρότερη ασθένεια, γιατί είναι αθεράπευτη. Ο ηλίθιος έχει την τάση να επαναλαμβάνει πάντα την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλεί και συνεπώς δεν μπορεί να αυτό-διορθωθεί.

2) Η ηλιθιότητα είναι μεταδοτική. Το πλήθος, δηλαδή, συμπεριφέρεται με περισσότερο βλακώδη τρόπο από τα μεμονωμένα άτομα που το συνθέτουν. Αυτό εξηγεί γιατί ολόκληροι λαοί (όπως η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία) μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν, ώστε να επιδιώκουν τρελούς σκοπούς. Αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα γνωστό στην ψυχολογία. Η συναισθηματική μετάδοση, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομάδας, μειώνει την κριτική ικανότητα. Παρατηρείται τότε η “πόλωση της λήψης αποφάσεων“: Επιλέγεται η πιο απλή λύση, που συνήθως είναι και η λιγότερο έξυπνη.

3) Εκτός από το πλήθος, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που γιγαντώνει την ηλιθιότητα: Η εξουσία. “Η εξουσία αποβλακώνει“, έγραψε ο Νίτσε. Τα άτομα που έχουν εξουσία τείνουν να πιστεύουν ότι ακριβώς επειδή έχουν εξουσία, είναι οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο σοφοί από όλη την ανθρωπότητα. Εξάλλου, περιστοιχίζονται από αυλικούς, οπαδούς και κερδοσκόπους, που ενισχύουν διαρκώς αυτή την ψευδαίσθηση. Με αυτό τον τρόπο όποιος βρίσκεται στην εξουσία καταλήγει να διαπράττει κατά γενική ομολογία τις μεγαλύτερες ανοησίες. Άλλωστε η εξουσία αυξάνει κατακόρυφα την καταστρεπτική δύναμη ενός ηλίθιου. Η ιστορία βρίθει περιστατικών με συγκλονιστικά λάθη εκτίμησης.

Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ στις 14 Ιουλίου του 1789 (την ημέρα της κατάληψης της Βαστίλης, το γεγονός με το οποίο ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση) σημείωσε στο ημερολόγιό του: “Σήμερα τίποτα καινούργιο“.

Η ίδια ανόητη αίσθηση του ανίκητου οδήγησε τον Κάστερ να επιτεθεί στους Ινδιάνους της Μοντάνα το 1876 όπου εκατοντάδες άντρες του αμερικανικού στρατού κατασφάχτηκαν από τη συμμαχία των Ινδιάνων Σιου με τους Σεγιέν.

Η ανοησία του Ναπολέοντα να εισβάλει στη Ρωσία το χειμώνα του 1812 κατά τη διάρκεια του οποίου η Μεγάλη Στρατιά της Γαλλίας αποδεκατίστηκε από το κρύο και την ανέχεια.

Πρόσθεσε τώρα εσύ και τις πανωλεθρίες στο Βιετνάμ και στο Ιράκ, αλλά και στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία και πάει λέγοντας.

Η ηλιθιότητα επίσης δεν έχει κοινωνική τάξη. Τη συναντάς παντού. Όμως όσο πιο ισχυρό είναι ένα άτομο, όσο μεγαλύτερη εξουσία έχει κοινωνικά τόσο πιο επικίνδυνο μπορεί να αποδειχθεί. Εύλογα λοιπόν γεννιέται το ερώτημα:

Υπάρχει τρόπος να απαλλαγούμε από την ηλιθιότητα;
“Όχι, δεν υπάρχει. Γιατί δεν έχει αναπτυχθεί καμιά λογική μέθοδος που να προβλέπει με ακρίβεια το πώς, το πότε, το πού και το γιατί θα χτυπήσει, ένα ηλίθιο πλάσμα. Ενώ οι πράξεις του κακού είναι –ας πούμε- προβλέψιμες και αποτρέψιμες, οι πράξεις του ηλίθιου είναι απολύτως απρόβλεπτες. Ο ηλίθιος, με το χαμόγελο στα χείλη, με πλήρη φυσικότητα, χωρίς καμιά πρόθεση, τύψεις, και αιτία, θα εμφανιστεί ξαφνικά και θα καταστρέψει όλα σου τα σχέδια και θα το κάνει από καθαρή ηλιθιότητα“.

Απ όλα όσα έχουμε αναφέρει μέχρι στιγμής εύκολα συνάγεται ότι η ηλιθιότητα είναι επικίνδυνη, καταστρεπτική και πιθανόν ανίκητη. Γιατί κανείς όμως δεν έχει κάνει έστω και το παραμικρό εναντίον της; Από όσο ξέρω καμιά μελέτη στον κόσμο δεν ασχολείται με το πρόβλημα και κανένα ιατρικό ερευνητικό κέντρο δεν αναζητά τα αίτια ή τη θεραπεία της. Μήπως κατά κάποιο τρόπο η ηλιθιότητα και οι φορείς της είναι κοινωνικά χρήσιμοι; Σε μια κοινωνία ηλιθίων, οι ηλίθιοι φυσικά και είναι χρήσιμοι, με τους  μη ηλίθιους να είναι συνήθως οι αντικοινωνικοί.

Οι ηλίθιοι εμφανίζονται παντού στον κόσμο και δεν κάνουν διάκριση σε χρώμα, φυλή, ιδεολογία. Με άλλα λόγια, η ηλιθιότητα δεν είναι ρατσιστική. Οι ρατσιστές όμως είναι ηλίθιοι.

Ο ηλίθιος θα πηδήξει από τον δέκατο όροφο χωρίς αλεξίπτωτο όχι γιατί πιστεύει ότι θα ζήσει αλλά επειδή απλά μπορεί να το κάνει.

Επίσης ο ηλίθιος θα τρέχει με όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορεί με το Chiquentcento του στην παλαιά εθνική Αθηνών Koρίνθου  γιατί πιστεύει ότι θα μπορέσει να σταματήσει εγκαίρως όταν εμφανιστεί μπροστά του ένα πολυαξονικό 100 τόνων φορτωμένο με κορμούς δέντρων.

Ο ηλίθιος πιστεύει ότι την έχει μεγαλύτερη από τον οποιονδήποτε άλλο σε αυτό τον πλανήτη.

Ο ηλίθιος πιστεύει ότι εάν την πέσει σε 100 γυναίκες η μία τουλάχιστον θα του κάτσει, και αυτό δεν το βρίσκει υποτιμητικό. Ανεξάρτητα εάν έχει φάει 99 χυλόπιτες και η μία που τελικά θα βγάλει γκόμενα θα είναι σαν τον Κουασιμόδο μετά από σύγκρουση με περίπτερο στην Ακαδημίας. Αυτός θα είναι περήφανος για την επιτυχία του. Επίσης , ο ηλίθιος, θα προσπαθήσει να αποδείξει με χίλιους δύο τρόπους, ότι οι 99 γκόμενες ήταν κακάσχημες και δεν του ταίριαζαν, ούτε του άρεσαν πραγματικά, ενώ οι καθρέφτες θα σπάνε κάθε φορά που θα κοιτιέται σε αυτούς η μια και μοναδική …Κουασιμόδα!

Ο παραπάνω κατάλογος θα μπορούσε να εμπλουτισθεί με τόσα παραδείγματα που να μην χωράνε στο διαστελλόμενο σύμπαν. Η ηλιθιότητα είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να πάει ενάντια σε θεμελιώδεις αρχές της φύσης, όχι γιατί έχει κάποια λογική επιχειρηματολογία αλλά επειδή γουστάρει και νομίζει ότι μπορεί.

Ο ηλίθιος είναι παντοτινός όπως και τα διαμάντια.

Ο μοναδικός πάντως ηλίθιος που ξεχωρίζει από όλους τους ηλίθιους παγκοσμίως, είναι “Ο Ηλίθιος” του Ντοστογιέφσκι, ο οποίος κάποια στιγμή αναρωτιέται: “Μα τι σόι ηλίθιος είμαι αφού ξέρω πως είμαι ηλίθιος;”.

του Cipolla Carlo (και όχι μόνο)

Ο τραγουδιστής και μπασίστας Greg Lake του συγκροτήματος Emerson, Lake & Palmer (ELP) και των King Crimson -δύο συγκροτημάτων που ουσιαστικά καθόρισαν τον ήχο του λεγόμενου “προοδευτικού ροκ” της δεκαετίας του ’70- πέθανε σε ηλικία 69 ετών από καρκίνο.

O Lake ήταν από τα ιδρυτικά μέλη των King Crimson και μαζί με τον κιθαρίστα και “γκουρού” του συγκροτήματος Robert Fripp επέκτειναν το ροκ σε χώρους που ως τότε θεωρούνταν αδιανόητοι, όπως την κλασική μουσική και τον ακραίο πειραματισμό.

Στη συνέχεια, μαζί με τον κιμπορντίστα Keith Emerson και τον ντράμερ Carl Palmer, ίδρυσε τους ELP οι οποίοι "σάρωσαν" τον ήχο του ροκ στη δεκαετία του ’70 με τις τρομακτικά φιλόδοξες συνθέσεις τους και την ακραία επιθετική σκηνική τους παρουσία, έχοντας στο παλμαρέ τους έξι πλατινένιους δίσκους και αμέτρητες sold out συναυλίες.

Οι ELP διαλύθηκαν το 1979 και παρά κάποιες προσπάθειες επανασύνδεσης, σταμάτησαν τις περιοδείες το 2010, ενώ τον περασμένο Μάρτιο αυτοκτόνησε ο Emerson.

R.I.P.