Πάντα θα είσαι μια πόρτα με όλες τις ελπίδες,

ένας ουρανός που όταν τον κοιτώ δεν σκέφτομαι το χάος, το σκοτάδι

Ένα σοκάκι που αλητεύω και στρίβοντας την γωνία αντικρύζω την θάλασσα

Η μουσική από τα χέρια σου με ταξιδεύει στο δικό σου σύμπαν,

μαλακώνει τις πληγές μου...

Πως να μην αποζητώ την αλήθεια σου ψυχή μου;

Στο αδιέξοδό σου την έψαξα, κάτω από τις λέξεις σου την βρίσκω

Στον τοίχο που έχτισες για να κρατήσεις, ότι μπορεί να κρατηθεί

από το ποτάμι της ζωής που μας κατεβάζει...

Σ΄αυτόν τον πνιγμό αντιστάθηκα κι εγώ, στον δικό σου τοίχο

μια νέα αφετηρία... να σε λατρεύω για το "λίγο" σου, περισσότερο

από όσο σ' αγαπώ για το "πολύ" σου...

 Η αλήθεια μου για σένα έχει πάρει σχήμα σφαιρικό

Απογυμνωμένη από τα άλλοθι

Σ' αντικρύζω κατάματα και αντέχω  

όταν με βυθίζεις σ' όλη την κόλαση του ουρανού και της γης....

που γέννησαν στιγμές ,δεμένες πια κι αυτές σε πολύτιμη ανάμνηση