Πριν δύο εβδομάδες, για την ακρίβεια στις 28 του Ιουνίου, είχα την τύχη και την ατυχία να βρίσκομαι στη Χίο (για μάθημα ως γνωστόν).

Ατυχία, επειδή έμαθα για την φωτιά της Πάρνηθας από τις ειδήσεις και τηλέφωνα γνωστών, ενώ ταυτόχρονα δεν είχα καμία ειδοποίηση από τους γονείς μου. Και όλο αυτό το χαρακτηρίζω ατυχία, λόγω του ότι το σπίτι μας είναι στους Θρακομακεδόνες και έχω δει προ καιρού φωτιά να φτάνει στο κατώφλι μας.

Τύχη ήταν γιατί δεν είδα ζωντανά το μακάβριο αυτό θέαμα. Όπως μου είπαν αργότερα οι γονείς μου, που ξενύχτησαν στο μπαλκόνι, ο ουρανός είχε βαφτεί κόκκινος και ο αέρας έφερνε αποκαϊδια από το βουνό. Τέτοιες ώρες είναι που σε πιάνει απελπισία και νοιώθεις εντελώς ανήμπορος απέναντι στη φωτιά. Όλη η γειτονιά στο πόδι, ανήσυχοι για την επόμενη μέρα.

Η επόμενη μέρα ήρθε και το αποτέλεσμα ήταν, όπως όλοι θα γνωρίζετε αποκαρδιωτικό. Τώρα δύο εβδομάδες αργότερα ακόμα καθαρίζω στάχτες. Τα θλιμμένα, απομεινάρια των κάποτε περήφανων δέντρων, που έχουν παρεισφρύσει σε κάθε γωνιά του σπιτιού.

Χθες λοιπόν που καθόμουνα με τον πατέρα μου στον κήπο, παρατηρούσα το εξής: το υπέρτατο "μπάχαλο" κηπουρικής που έχει δημιουργήσει η μάνα μου. Και αν σας ξενίζει η λέξη μπάχαλο, που να το δείτε κιόλας. Για παράδειγμα, έχει φυτέψει τριανταφυλλιές, δίπλα σκάει μύτη μία κορομηλιά, πάνω στην κορομηλιά έχει σκαρφαλώσει ένα κλήμα, από δίπλα μεγαλώνουν κάτι ντοματιές και πιπεριές και η εικόνα κλείνει με γεράνια, γαρύφαλλα και όλο τον βοτανικό κήπο. Μέχρι ραπανάκια έχει βάλει η αθεόφοβη. Στυλίστική συμβουλή: αν θέλετε να κάνετε τη σκάλα σας να μοίαζει ξεχωριστή, φυτέψτε δίπλα της μια κολοκυθιά. Τα κολοκύθια να κρέμονται από τα κάγκελα είναι κάτι το φαντασμαγορικό. Κλαδάκι να σπάσει, δεν το πετάει παρά πάει και το φυτεύει...και πιάνει, μεγαλώνει και ανθίζει. Και όλοι μένουμε να αναρωτιόμαστε πως στο καλό το κανεί. Πως ένα απλό κοτσάνι χωρίς ρίζες γίνεται ολόκληρο φυτό...

"Τα αγαπάει η μάνα σου τα λουλούδια. Τα φυτεύει με αγάπη γιατί δε θέλει να τα δει πεθαμένα" μου είπε χθες ο πατέρας μου. Και εδώ είναι το σημαντικό. Ναι είναι ζωή το πράσινο, ναι μας προστατεύει αλλά εμείς; Το αγαπάμε; Αγάπη και φροντίδα θέλει το βουνό για να φουντώσει ξανά. Και όλες αυτές οι κινητοποιήσεις τις τελευταίες ημέρες, κάτι σημαίνουν. Αρκεί να μη μείνουμε στα λόγια...

Όταν ήμουν μικρή, πολύ μικρή, ζήλευα τα φυτά επειδή νόμιζα πως η μαμά μου τα αγαπάει πιο πολύ από μένα και πήγαινα και τα έκοβα. Με είδε η μαμά μου, με πήρε από το χέρι και με πήγε κοντά σε ένα λουλούδι και μου λέει:

 "Γιατί τα κόβεις. Πονάνε, έχουν ψυχούλα και αυτά και κλαίνε να κοίτα..."

Από τον κομμένο μίσχο έτρεχε υγρό. Λίγες μέρες αργότερα με είδε πάλι η μαμά μου στο μπαλκόνι να τους μιλάω και να τα χαϊδεύω (είπαμε ήμουνα μικρή).

Δεν ξέρω αν κλαίνε ή αν πονάνε, πάντως σίγουρα έχουν ψυχή, γιατρέ μου. Και πολύ δυνατή μάλιστα. Μου το απέδειξε το καμμένο, από την προ δύο ετών φωτιά, πεύκο δίπλα από σπιτί μας. Μέσα από τα μαύρα του κλαδιά, βγήκαν άλλα, φωτεινό πράσινο...