Την Πέμπτη που μας πέρασε έπρεπε να πάω, που αλλού, στη Χίο. Ξυπνάω ακόμα μια φορά χαράματα πάω στο Βενιζέλος, παρκάρω και μπαίνω στο κεντρικό κτίριο. Και ωωω τι χαρά... Η εταιρεία είχε ανοίξει check in για τους επιβάτες χωρίς αποσκευές. Ωραιότατα, θα τελειώσω και γρήγορα. Φτάνω στο δίλεπτο μπροστά στην κοπέλα, μου τσεκάρει και μου προτείνει να μου τσεκάρει και για την βραδυνή πτήση. Ακόμα καλύτερα δεν θα τρέχω με την ψυχή στο στόμα. Όλα τέλεια... Όλα;

Μπαίνω στο αεροπλάνο, δένομαι (όχι χεράκια πίσω), κάθονται όλοι και ακούγεται η φωνή του πιλότου από το ηχείο... Δε με γελάν τα αυτιά μου. Δεν είναι το κλασσικό "Καλως ήρθατε στην πτήση ..." αλλά "Η αναχώρηση θα καθυστερήσει λιγάκι λόγω τεχνικών προβλημάτων. Προσπαθούμε να τα διορθώσουμε και θα αναχωρήσουμε το συντομότερο". Παναγία μου αφήστε με να φύγω. Δε θέλω να πεθάνω. Βασικά πέθανα... Ψόφησα στην καρέκλα για κάμια ώρα (ελπίζω να μην παραμιλούσα). Δεν καταλάβαινα τίποτα. Ήταν και αξημέρωτα... Με τα πολλά, ξύπνησα και μας ανακοίνωσαν πως θα αλλάξουμε αεροσκάφος. ’κυρη η ελευθερη πτώση λοιπόν.

Αλλάξαμε πλάνο, φτάσαμε στη Χίο κλπ. κλπ. Ήρθε η ώρα της αναχώρησης... Καθ' οδόν προς το αεροδρόμιο ψάχνω την τσάντα μου...ωχ αμάν. Που είναι το εισητήριο, οεο; Βρε που 'ν' το, που 'ν' το; ’φαντο. Μάλλον δεν του άρεσε η ιδέα να έρθει μαζί μου στη Χίο και έμεινε στο Βενιζέλο. Φτάνω στο αεροδρόμιο, κατατρομαγμένη, όχι που θα έμενα στη Χίο, αλλά για τη δουλειά την επόμενη, πάω στη κοπέλα, της λέω τι έγινε...

"Δεσποινίς, μην ανησυχείτε. Η θέση σας δεν χάθηκε. Απλά πρέπει να ξαναβγάλετε εισητήριο, γιατί έτσι είναι ο κανονισμός."

"Να ξαναπληρώσω δηλαδή;"

"Ναι για να σας δώσουν καινούριο απόκομμα"

Πάω στο ταμείο, λέω πάλι την ιστορία, βρίσκουν το εισητήριο

"94 € παρακαλώ"

’παπα. 94 το προηγούμενο και 94 αυτό που θα έβγαζα = 188 € τελική τιμή ενός εισητηρίου. Κοινώς βράστα, αλλά ας όψεται η ανάγκη. Πλήρωνε κερατιάτικα για μην έχεις το μυαλό στο κεφάλι σου...

Έλα που πάλι δεν είχα μετρητά επάνω μου (δες προηγούμενο post), ευτυχώς όμως, με τα χίλια ζόρια δέχτηκαν την κάρτα... Ουφ

Φτάνω Αθήνα, πάω να πάρω το αυτοκίνητο και τη ώρα που βγαίνω από το πάρκινγκ... στουκάρω σε ένα πεζοδρόμιο. Πάει η μάσκα του τουτού.

Μα υπάρχει τέτοια μέρα; Σενάριο να ήταν πάλι το θεωρείς τραβηγμένο. Ευτυχώς όμως είχα προλάβει να κάνω μια βουτίτσα, βάλσαμο για τα υπόλοιπα δεινά. Έτσι να μην τρελαθούμε κιόλας...