Ταξίδια... όχι από αυτά, τα κανονικά, που μπαίνεις σε πλοία, αεροπλάνα και αυτοκίνητα. Από τ' άλλα, τα νοερά σε τόπους μαγικούς και χρόνους ξεχασμένους από καιρό...

Χθες, αποφάσισα μετά από καιρό να επισκεφθώ τα μαγαζιά. Στη βόλτα, λοιπόν σε ένα δισκοπωλίο, πέφτει το μάτι μου σε ένα CD. Το σηκώνω, κοιτάζω τα περιεχόμενα και ωωω τι θαύμα... ένα τραγούδι που εδώ και πάρα πολύ καιρό έψαχνα, μαζί με άλλα παλιά και αγαπημένα. 18 κομμάτια στο σύνολο, κάποια πολύ γνωστά και κάποια που με το ζόρι μου θύμιζαν κάτι. Ηχογραφήσεις τέλος 80', αρχές 90'.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο, βάζω το CD στο CD-player, δυναμώνω την ένταση και αρχίζω να ξεφωνίζω: "Γύριζα ρεμάλι, αλήτης μες στους δρόμους, έκανα και δέκα χρόνια φοιτητής..." Και για όσους δεν κατάλαβαν ακόμα: Λαθρεπιβάτες. Ναι εκείνο το συγκρότημα των 90's που είχαν ο Θαλασσινός με τον Νικολάου.

Και ακούγοντας τα τραγούδια... Οι δείκτες του ρολογιού γύρισαν πίσω. Καλοκαίρι 1990, μόλις είχα τελειώσει τη δευτέρα δημοτικού. Ο δήμος Γαλατσίου, οργάνωνε συναυλίες στη Βεϊκου, στο γήπεδο μπάσκετ. Εκείνο το απόγευμα θα εμφανίζονταν οι Λαθρεπιβάτες. Με το που το άκουσα λύσαξα να πάω. Το "Ταξίδι στο όνειρο" ήταν από τα αγαπημένα ακούσματα της εποχής. Αν δεν με απατά εντελώς η μνήμη μου, στο βιντεοκλίπ μεταφέραν ένα στρώμα με ένα αυτοκίνητο και έτρεχαν πέρα δώθε...κάτι τέτοιο. Έβαλα μία μαύρη μπλούζα (για πολύ ροκά μιλάμε) τρομάρα μου και πήγα με γονείς, θειάδες, κουμπάρες και όλο το σόι γενικότερα. Ήμουν όρθια θυμάμαι στις κερκίδες και ξεφώνιζα με όλη μου τη δύναμη. Ήταν η πρώτη μου συναυλία...

 Χθες που τους ξανα-άκουσα, κάποια από τα τραγούδια που νόμιζα άγνωστα, ήταν ακούσματα ξεχασμένα. Όχι επειδή δεν άξιζαν, αλλά μικρό παιδάκι ήμουνα...

"Εγώ είμαι ένα ρεμάλι, με ελεύθερη καρδιά"... Πέρυσι το καλοκαίρι έιχα την τύχη να δω ξανά τους δύο αυτούς καλλιτέχνες ζωντανά, στη Χίο. Ήταν 30 Αυγούστου, το τελευταίο φοιτητικό μου βράδυ. Την επόμενη μέρα φόρτωνα τα πράγματά μου.

Είναι παράξενα ωραίες, αυτές οι αναμνήσεις των τραγουδιών. Πικρές για τα χρόνια που πέρασαν, γλυκές για τη νοσταλγία που άφησαν...

"Κι ενά φεγγάρι στα βαθιά, ίδιο τ' Αυγούστου η φωτιά, με ταξιδεύει..."

Λαθρεπιβάτη σε έναν κόσμο, που η τρέλα έγινε ανάγκη επιβίωσης...

 Υ.Γ. Η φώτο είναι από τίτλο εφημερίδας.

"Και ποιος σου είπε πως μας ενδιαφέρει η δημαρχία?"