Με αφορμή μερικά posts που διάβασα σχετικά με την εθνική μας υπερηφάνεια, θα σας πω μια ιστορία...

Η μητέρα μου γεννήθηκε στην Ίμβρο, ένα εκ των δύο ελληνικών νησιών που παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, με τη συνθήκη της Λωζάνης το '23. Έμεινε εκεί ως τα δώδεκα της, όπου τα πράγματα άρχισαν και δυσκόλευαν για τους Έλληνες (ανεξάρτητα από το αν τους είχαν αναγκάσει να έχουν τούρκικη υποκοότητα) και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Όταν ήταν 17, ήρθε στην Αθήνα, δούλεψε, γνώρισε αργότερα το μπαμπά μου κλπ κλπ.

Άσχετα με την ιστορία, αν και εκείνα τα χρόνια έφυγε μεγάλο μέρος του πληθυσμού από το νησί, τώρα τελευταία γίνονται προσπάθειες και αναθερμαίνονται τα πράγματα. Το καλοκαίρι για παράδειγμα μαζεύονται ως και 2000 άτομα, μόνο στο χωριό της μητέρας μου. Βέβαια ακόμα, υπάρχουν προβλήματα, ειδικά με τα σπίτια και τα οικόπεδα. Για να κληρονομήσεις και να κληροδοτήσεις πρέπει να έχεις τούρκικη υπηκοότητα. Δηλαδή ή γίνε Τούρκος ή χάνεις την περουσία σου. Που θα πάει θα βρεθεί λύση...

Πίσω στην ιστορία... Ήμουνα περίπου πέντε χρονών, όταν πήραμε την απόφαση να πάμε διακοπές στο νησί, να γνωρίσω επιτέλους τη γιαγιά και τον παππού. Στρατιωτικές άδειες, χαρτιά, χαμός. Best of του ταξιδιού Τούρκος που μας απειλεί με καραμπίνα επείδη είδε το GR στο αυτοκίνητο. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους ως ανθρώπους αλλά με την πολιτική. Και φυσικά με το φανατισμό γενικότερα ανεξάρτητως χρώματος, φυλής, θρησκείας αυτών που τον εκδηλώνουν. Έχω γνωρίσει Τούρκους ανοιχτόμυαλους και συζητήσιμους, με τους οποίους έχουμε και πολλά κοινά ως λαοί.  Anyway στο νησί όλα υπέροχα. Πανέμορφος τόπος. Ο παππούς μου ένα καλοκάγαθο γεροντάκι που δυστυχώς δεν πρόλαβα να γνωρίσω όσο και όπως θα ήθελα, η γιαγιά θεά, το χωριό γραφικότατο, γαϊδουράκια, προβατάκια. Τέλεια. Στην επιστροφή είχαμε κανονίσει να πάμε και στην Πόλη για τουρισμό. Δυστυχώς θυμάμαι ελάχιστα πράγματα από τότε αλλά θυμάμαι το βασικότερο...

Και ερχόμαστε στο ζουμί της υπόθεσης. Είναι πρωί και είμαστε στην "Κλειστή αγορά" (Καπαλί τσαρσί νομίζω) για ψώνια. Οι γονείς μου ψάχνανε για δερμάτινα. Εντοπίζουν μαγαζί, και μου λέει η μαμά μου

-Καρδούλα μου, τώρα που θα μπούμε στο μαγαζί μη μιλάς καθόλου.

-Ναι μαμά.

Η μαμά μου μιλάει τούρκικα, και προκειμένου να πετύχει καλή τιμή, θα έκανε παζάρια στα τούρκικα για να μην καταλάβουν ότι είμαστε τουρίστες. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να σου κάνουν έκπτωση ως και 70%!!!!!!

Μπαίνουμε οι δυό μας στο μαγαζί, ο μπαμπάς μου απ' έξω περίμενε. Με κράταγε από το χέρι. Και ξαφνικά κάτι μουρμούριζα... Η μαμά μου με κοίταζε άλαλη. Ασυναίσθητα τελείως καθώς κοίταζα γύρω γύρω τα δερμάτινα τραγουδούσα... τον ΕΘΝΙΚΟ μας ΥΜΝΟ!!!

Έκανα αυτό το πράγμα, εν έτει 1987 όταν οι Ελληνο-τουρκικές σχέσεις δεν ήταν στα καλύτερα τους. Με έπνιγε το εθνικό συναίσθημα, ο πατριωτισμός, πες το όπως θέλεις. Τόσες χιλιάδες χρόνια ιστορία κουβάλαω πίσω μου και όλα αυτά που μας χαρακτηρίζουν, καλά και κακά, και να κρατήσω το στόμα μου κλειστό; Δήλωσα και εγώ την καταγωγή μου με τον ποιο ξεκάθαρο τρόπο...