Φοβάμαι τα πνεύματα-φαντάσματα, τους δράκουλες και τα poltergeist (δε βλέπω θρίλερ ποτέ). Και όλα αυτά τα σχετικά του "Αφού δεν υπάρχουν..." δε με πείθουν. Αποδειξέ το μου και θα το πιστέψω. Δεν κοιτάω ποτέ έξω από παράθυρο το βράδυ, αν είμαι μόνη μου... τρέμω. Απλά φοβάμαι αυτά που δεν μπορώ να εξηγήσω, να δω και να αναλύσω...

Δεν φοβάμαι τους κλέφτες, τους ληστές, τους βιαστές... Αντιμετωπίζονται. Με διάφορους τρόπους.

Σιχαίνομαι τα φίδια, τις σαύρες και τα φύκια. Γλιστράνε...γιαξ.

Δεν με πειράζουν οι αράχνες (τις πατάω), τα ποντίκια (βάζω κόλλα) και οι νυχτερίδες...

Δεν ανησυχώ για μένα ποτέ... Φάω, δε φάω, κοιμηθώ ή όχι, χτυπήσω, τρακάρω, αρρωστήσω. Ανησυχώ για την αναστάτωση και ίσως τη στεναχώρια που θα προκαλέσω στους δικούς μου ανθρώπους.

Ανησυχώ όμως και για τους άλλους... Να είναι καλά και ευτυχισμένοι. Και δε το αντέχω να μαθαίνω άσχημα νέα. Ό,τι και αν είναι αυτά. Από το "πονάει ο λαιμός μου" μέχρι το "χάσαμε την...".

Γιατί τα λέω όλα αυτά;΄

Υπάρχουν φόβοι και φόβοι, σοβαροί ή όχι. Αισθήματα και συναισθήματα. Μπορεί να ακούγεται γελοίο το ότι φοβάμαι τα φαντάσματα (να δω κάτι ημίλευκο που πετάει μπροστά μου...) αλλά το φοβάμαι δεν έγκειται στο δαιμονικό αλλά στο άγνωστο. Και ο φόβος μου αυτός είναι ίσως μια ανησυχία και μια δικαιολογία για το μετά. Το μετά τη ζωή τι; Και θέλω να πιστεύω πως οι άνθρωποι που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν δεν φεύγουν ποτέ από κοντά μας και πως ούτε εμείς θα φύγουμε ποτέ ουσιαστικά από κοντά τους όπου και να πάμε...

Καλό ταξίδι...

Όταν το βράδυ, όλοι όσοι έχετε χάσει κάποιον αγαπημένο, την ώρα που κοιμάστε νοιώσετε κάτι να σας ηρεμεί, τότε σίγουρα κάποιος ανησυχούσε για σας και ίσως τελικά το άγνωστο (που φοβάμαι ή και φοβάστε) να είναι πιο γνωστό από όσό νομίζουμε...

Υ.Γ. Να δω πως στο καλό θα κλείνω το βράδυ τα παράθυρα τώρα που θα φύγουν οι δικοί μου για διακοπές... Κανένας εθελοντής;