Μου τη δίνουν οι μετακομίσεις... Μάζεψε κούτες, αποφάσισε τι θα βάλεις μέσα και τι θα πετάξεις, τύλιξε τα μεγάλα επίπλα, φόρτωσε, ξεφόρτωσε, καθάρισε το σπίτι, άνοιξε κούτες, βάλε τα πράγματα στη θέση τους...

Εε αυτό το τελευταίο στο λαιμό μου έχει κάτσει. Όχι πως και τα άλλα είναι καλύτερα, ειδικά όταν φεύγεις από κάπου που αγαπάς. Αλλά αυτό το τελευταίο... ένα χρόνο με παιδεύει. Το λέω και δεν αισχύνομαι διόλου. Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που γύρισα από το νησί και τις κούτες ακόμα δεν τις έχω ανοίξει όλες.

Τα ρούχα έκαναν ένα μήνα να μπουν στην ντουλάπα. Για τα βιβλία κλείσαμε οκτάμηνο. Βέβαια κάποιο διάστημα τα είχα εναποθέσει στο πάτωμα. Ωραιάτατα ήταν. Όχι πως και τώρα δεν έχω πράγματα στο πάτωμα. Είμαι της Ιαπωνικής φιλοσοφίας και των χαμηλών επίπλων.

Καλά, μη βαράτε... Μπούρδες λέω. Η καθυστέρηση και η χαμηλή διακόσμηση οφείλεται σε δύο λόγους.

1ον. μόλις ταχτοποιηθώ, θα έχω ταχτοποιηθεί και θα έχουν εξατμιστεί όλες οι ελπίδες μου να γυρίσω μια μέρα πίσω

2ον. Που να τα βάλω τα πράγματα, αφού ακόμα δεν έχω έπιπλα. Sorry, όλα τα έπιπλα. Έχω ένα κρεββάτι, ένα γραφείο, τραπέζι, πολυθρόνες βεράντας, πολλές βιβλιοθήκες και ακόμα περισσότερα φώτα (αν τα ανάψω όλα μαζί χρειάζομαι γυαλιά ηλίου). Η επίπλωση του σπιτιού μου περιορίζεται αυστηρώς στα ανωτέρα κομμάτια. Σε σημείο που είναι τόσο άδειο και με προκαλεί να πάρω μια μπάλα και να αρχίσω να παίζω ποδόσφαιρο. Και λέω αυστηρώς, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει τίποτε άλλο...μα τίποτε.

Το WC δεν έχει καθρέφτη, το σαλόνι δεν έχει τίποτα για να κάτσεις εκτός από το πάτωμα και φυσικά δεν υπάρχει ούτε κουζίνα, ούτε ψυγείο. Και αυτό είναι πρόβλημα γιατί κάθε τρεις και λίγο πάω στη γειτόνισσα-μαμά μου να ζητιανέψω παγάκια, γάλα, κρύο νερό. Και καλά να είναι μέρα, αν είναι βράδυ; Καλή ώρα όπως χθες που πέντε η ώρα τα ξημερώματα, ξύπνησα, είχα λυσσάξει και είχε τελειώσει και το κρύο νέρο. Που να πηγαίνω κάτω; Ήπια νερό από τη βρύση και έβραζε.

Βέβαια νομίζω πως το καλύτερο από όλα είναι το ότι δεν έχω κουρτίνες. Και δεν έχω κουρτίνες επειδή δεν έχω κουρτινόξυλα. Και δεν έχω κουρτινόξυλα επειδή δεν έχω πάει να αγοράσω, αλλά ποιος να τρέχει τώρα. Και έχει και ζέστη, ουφ.

-Καλά ρε παιδί μου τρελάθηκες και έχεις κλειστά όλα τα πατζούρια; Άνοιξε να δει λίγο φως το ματάκι σου.

-Μωρέ εγώ να τα ανοίξω να δει φως το ματάκι μου. Τους απέναντι που θα δουν άλλα πράγματα τα ματάκια τους τι να τους κάνω;

Και ναι αυτή η μετακόμιση με έχει κάνει Ιάπωνα (κάθομαι στα πατώματα), ζήτουλα (ζητιανεύω όλη την ώρα από την μαμά μου κρύο νερό κλπ) και επιδειξία (όλη η γειτονιά έχει δει πια τα κάλλη μου). Αμάν πια...

ΥΓ. Πρέπει να το πάρω απόφαση να πάω να ψάξω και κουρτινόξυλα. Έχει καταντήσει γελοίο.