Τα κατάφερα! Έκλεισα ένα χρόνο ως κινούμενη συμφορά με δίπλωμα. Σε απλά ελληνικά πριν ένα χρόνο πήρα το ροζ χαρτάκι, με τη φάτσα μου και τρισάθλιο μαλλί (άσχετο).

Για να φτάσει στα χέρια μου πέρασε από χίλια μύρια κύματα, και από ακόμα περισσότερα κύματα πέρασα εγώ για να πιάσω το τιμόνι.

Αρχές του 2004, πήρα τη μεγάλη απόφαση να κινήσω τα νήματα για να μάθω να οδηγάω. Ποτέ δε με ενδιέφερε ιδιαίτερα, και στο νησσάκι που ήμουνα δεν το χρειαζόμουνα κιόλας, απλά κάποια στιγμή έπρεπε να το κάνω. Όλα καλά και ωραία, ξεκινάω τα μαθήματα και λίγο πριν τα ολοκληρώσω και πάω για εξετάσεις, πήγα για άλλες εξετάσεις... ιατρικές. Ένας αφόρητος πόνος στο δεξί γόνατο. Για φρένο- γκάζι ούτε λόγος. Μόνο χειρόφερνο στην ακμάζουσα πορεία μου στις πίστες. Με το πολλά περνάει ο καιρός, ξανακάνω κάποια μαθήματα οδήγησης, ταυτόχρονα γίνομαι δεκτή στο μεταπτυχιακό, μπλέκω εκεί ξαναπαρατάω το δίπλωμα. Στην τελική δεν τρελαινόμουνα κιόλας. Πήρα τελικά την απόφαση να δώσω πέρσι το καλοκαίρι και το πήρα...ουπς.

Μέχρι να έρθει το χαρτί, μέχρι να έρθω και εγώ Αθήνα, είχαν περάσει δύο μήνες και τιμόνι εγώ δεν... Με τίποτα και για κανένα λόγο. Ο μπαμπάς μου, με παρακάλαγε να πάρω το αυτοκίνητο αλλά εγώ πάντα με τη δικαιολογία στο στόμα. Μέχρι εκείνο το μεσημέρι κάποιας Δευτέρας του Οκτωβρίου, που έρχεται μία πελάτισσα στο μαγαζί μας και ανακοινώνει στη μαμά μου πως ο μπαμπάς μου έπεσε από τη σκάλα. Τρώμε μία φρίκη, τρέχουμε. Ο μπαμπάς κυριλέ. Μόλις είχε φάει τούμπα από δυόμιση μέτρα και τσακωνότανε με τον κόσμο που του έλεγε να πάει στο νοσοκομείο, ενώ εκείνος ήθελε να τελειώσει τη δουλειά του (έχω και μπαμπά να μοιάσω). Έρχεται το ασθενοφόρο και τον πάμε με το ζόρι στο ΚΑΤ. Ευτυχώς σοβαρή ζημιά δεν υπήρχε. Ψιλοπράγματα, δύο πλευρά ραγισμένα και σπασμένη κλείδα (στον ώμο). Τον πάμε σπίτι, ξεκουράζεται, ξυπνάει, με φωνάζει...

-Έλα, πάρε τα κλειδιά και πήγαινε στο Γαλάτσι να φέρεις το αυτοκίνητο.

-Χαχα, καλό. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

-Όχι, μου λέει, δεν κατάλαβες, δεν είναι αστείο. Παίρνεις τα κλειδιά, πας στο Γαλάτσι παίρνεις το αυτοκίνητο και έρχεσαι.

Και τι να κάνω το κακόμοιρο παιδάκι, πήγα το πήρα, βγήκα στην Εθνική οδό, φυσούσα, ξεφυσούσα, ίδρωνα, τραγουδούσα...έφτασα και πήρα την κρυάδα. Όλο τον επόμενο μήνα εκτελούσα χρέη οδηγού και μου έφυγε το άγχος.

Και πάνω που συνήθισα το αυτοκίνητο μας, καθότι δεκαετίας και δε με ένοιαζε και πολύ για καμιά γρατζουνιά, αποφασίζει ο μπαμπάς μου να πάρει καινούριο για εκείνον. Μέχρι εδώ καλά... Έλα όμως που το καινούριο είναι πιο μεγάλο από το παλιό και δεν έβρισκε να παρκάρει στη δουλειά του αλλά έχει και περισσότερα κουμπιά και μπερδευότανε. Την πρώτη κιόλας μέρα που το είχαμε, έδωσε κουτουλιά στον εσωτερικό καθρέφτη και τον έσπασε, προκειμένου να ανοίξει την πόρτα στη μαμά μου από μέσα, επειδή δεν ήξερε πως ανοίγει με το κεντρικό κλείδωμα. Υπάρχει; Οπότε, καλό μου κοριτσάκι πάρε εσύ το καινούριο, που έχει χώρο στη δουλειά σου να παρκάρεις. Φτου κι απ' την αρχή. Άντε να κουμαντάρω την γκουμούτσα...

Συμπέρασμα; Έχει περάσει ένας χρόνος που οδηγάω, πηγαίνω καλά, δεν έχω προκαλέσει ακόμα ατύχημα, ενίοτε τρέχω (σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας)...άλλά δεν έχω μάθει να παρκάρω. Μόνο με τη μούρη και σε αλάνα. Που θα πάει θα βρεθώ στην ανάγκη και θα το κάνω κι αυτό...Έβγαλα και το "Ν".