Μου συνέβη κάτι πρωτοφανές...

Μπήκα σε σκέψεις. Σκέψεις για τη ζωή μου γενικά. Και όσο παίδευα τον εγκέφαλο μου, κατέληξα στο ό,τι η ζωή μου πάντα έμοιαζε με... τις βαλίτσες μου!

Βαλίτσα 1η: Μεγάλη...για την ακρίβεια, τεράστια

Σχεδόν από τότε που άρχισα να φτιάχνω μόνη μου τη βαλίτσα μου (σε μικρή παιδική ηλικία), μέχρι και το σχετικά πρόσφατο παρελθόν μου, δεν μπορούσα ποτέ να αποφασίσω τι θα πάρω μαζί μου και τι θα αφήσω. Οπότε για να μη μπαίνω σε τέτοιες διαδικασίες, τα έπαιρνα όλα και ησύχαζα. Δεκαπέντα αρκουδάκια, καμιά δεκαριά κούκλες και οι προίκα τους, όλα μαζί στριμωγμένα στη βαλίτσα, που αργότερα έγιναν μπλούζες, παντελόνια και κρέμες!  Άλλωστε εγώ τις κουβαλούσα; Με αποκορύφωμα, το ταξίδι προς τη Χίο για να δω τι λέει το Πανεπιστήμιο. Υποτίθεται πως θα πήγαινα εγώ με κάποιες αποσκευές, και θα ερχόταν ο μπαμπάς μου μετά από μία εβδομάδα με το αυτοκίνητο για να φέρει τα υπόλοιπα. Τελικά τα υπόλοιπα ήταν αντικείμενα μη προσωπικής χρήσης, γιατί αυτά τα είχα πάρει όλα εγώ: υπολογιστής, τηλεόραση, χαλί, παπλώματα και διάφορα άλλα είδη οικιακού εξοπλισμού. Τα Χριστούγεννα που επέστρεψα πρώτη φορά ως φοιτήτρια στο πατρικό, τα κουβάλησα όλα πίσω (2 βαλίτσες μεγάλες, 2 σακ-βουαγιάζ, μία τσάντα πλάτης και μία χειρός)... για να τα ξανπάρω μετά πάλι στη Χίο!

Τι έκανα; Έπαιρνα το σπίτι μου μαζί... Ήθελα να νοιώθω όπου πήγαινα, έστω και για διακοπές, σαν το σπίτι μου. Άρνηση εγκατάλειψης οικογενειακής εστίας; Κάπως έτσι...

Βαλίτσα 2η: Μικρή, σακίδιο ώμου.

Αφού είδα και απόειδα με τα συνεχή πήγαινε- έλα στη Χίο και τις υπέρβαρες βαλίτσες, τις οποίες πλέον σήκωνα εγώ, άρχισα να περιορίζω δραματικά τον όγκο των αποσκευών μου... Εν συνεχεία άρχισα να περιορίζω τα ταξίδια... Δεν ξεκούναγα για τίποτα και για κανένα λόγο.  Όταν παρουσιαζόταν η ανάγκη να μετακινηθώ, έπαιρνα μαζί μου τα απολύτως απαραίτητα, και πολλές φορές ούτε και αυτά... Γιατί πως να το κανούμε; όσες μέρες και να έλειπα θα γύριζα πάλι...σπίτι!

Βαλίτσα 3η: Μεσαίου προς μικρού μεγέθους, μονίμως έτοιμη...

Πέρασαν τα χρόνια, γύρισα στην Αθήνα και όλο και κάτι παρουσιαζόταν και έπρεπε να ξαναπάω στο νησί. Με την επιστροφή μου εκ νέου στην Αθήνα, η βαλίτσα έμενε πεισματικά, κλειστή στο πάτωμα του δωματίου και το περιεχόμενό της αρνιόταν να πάει στη θέση του. "Σαν έτοιμη από καιρό..." για την επόμενη αναχώρηση. Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα να ξαναφύγω και η βαλίτσα ήταν ο καθρέφτης μου.

Ήθελα όπου πάω να έχω το σπίτι μου μαζί... έστησα το σπίτι μου, τη ζωή μου και σταμάτησα να μετακινούμαι... έφυγα από εκεί και ήμουν έτοιμη πλέον ανά πάσα ώρα και στιγμή να ξαναφύγω! Και τώρα; Νομίζω πως είμαι πάλι σε στάδιο αλλαγής βαλίτσας... Θα δείξει!

Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα στις αρχές του αιώνα να ταξιδεύω με μπαούλα και καπελιέρες... έρε γλέντια που θα 'χαμε!