Να δω χεράκια...

Ας σηκώσουν τα χέρια τους όσοι έχουν σιγοτραγουδήσει I had the time of my life, όσοι έχουν προσπαθήσει να ξεπατηκώσουν χορευτικές φιγούρες, όσοι έχουν έχουν/είχαν φάει κόλλημα, όσοι την έχουν δει πάνω από δέκα φορές. Ποια; Μα το Dirty Dancing. Αυτή την ταινία που βλέπαμε τα κοριτσάκια, οι κοπελίτσες και χαιρόμασταν, και συνεχίζουμε και βλέπουμε και χαιρόμαστε. Πολλά χεράκια βλέπω...

"Τι; Δεν έχεις δει το Dirty Dancing;" κάπως έτσι αντίδρασε μια φίλη μου, όταν της είπα πως δεν έχω δει την ταινία. Έχω όμως δικαιολογία. Ήμουν μικρουλάκι, τότε που με ρώτησε. Δημοτικό; Παίζει. Με καθίζει λοιπόν στον καναπέ και τη βάζει στο βίντεο (!!!). Δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. Είπαμε ήμουν μικρουλάκι.

Περάσαν όμως τα χρόνια, μπήκα στην εφηβεία, και ένα βράδυ, ατέρμονης αναζήτησης στο βίντεο κλαμπ, πέφτει το μάτι μου στην κλασσική ήδη τανία. Επεξεργάστηκα για λίγο το ενδεχόμενο να την ξαναδω, καθότι δεν την θυμόμουν ιδιαίτερα και με θαραλλέα βήματα πήγα στο ταμείο. Τη στιγμή εκείνη, ξεκινούσε ένας μεγάλος έρωτας.

Το στόρι κλασσικό. Κορίτσι γνωρίζει αγόρι. Αγόρι πολύ, μα πολύ ωραίο (σας είπα ότι είναι ωραίο;) που (θα το πω κομψά) προσφέρει τη συντροφιά του σε ευκατάστατες κυρίες για υλικά ανταλλάγματα. Κορίτσι πολύ γλυκό, λίγο άβγαλτο, που δεν έχει ιδέα από χορό. Γνωρίζονται, ψιλοστραβώνουν ο ένας με τον άλλον, παίζει πρόβλημα, βοηθάει το κορίτσι το αγόρι και για αυτό μαθαίνει χορό. Ξαναπαίζει πρόβλημα, αυτή τη φορά το κορίτσι ορθώνει ανάστημα, το αγόρι το εκτιμάει τον αλτρουισμό της δεσποινίδος, και καθότι τσιμπημένος, την αρπάζει, ρίχνουν ένα χορό και ζήσαν αυτόι καλά και εμείς καλύτερα...

Σε πολύ γενικές γραμμές, αυτό είναι. (Το αναφέρω για τους μη γνωρίζοντες, ). Και τώρα είναι εύλογο να μου πεις "καλά, εσύ στην εφηβεία σου σκεφτόσουν τον αλτρουισμό της πρωταγωνίστριας;". Όχι βέβαια, τον Patrick Swayze έβλεπα, αργότερα όμως το έπιασα το νόημα. Στον εν τω μεταξύ δεν υπάρχει περίπτωση να μη φας ένα κολληματάκι με την μουσική επένδυση της ταινίας. Μετά είναι και ο χορός, έρχεται και δένει το γλυκό. Ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση να τη βλέπω και να την ξαναβλέπω.

Από εκείνη την εποχή έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Την ταινία έχω να τη δω επίσης αρκετό καιρό. Όμως θυμάμαι την κάθε ατάκα, το κάθε τραγούδι, την κάθε κίνηση σαν να την είχα δει χθες. Και δεν εξετάζω το αν έχει βάθος ή όχι, το αν είναι δημιουργία της έβδομης τέχνης ή τι. Εξετάζω το ότι με συγκίνησε, με έκανε να τραγουδήσω, να χορέψω, ακόμα και να αποφασίσω να είμαι λίγο πιο θαραλλέα στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι ένα αγαπημένο κομμάτι από το παρελθόν, με την εκπληκτική ιδιότητα να με πηγαίνει πάλι πίσω και να επαναφέρει θύμησες, από καιρό ξεχασμένες. Και στην τελική κάθε τι έχει αξία, για τα συναισθήματα που μας προκαλεί.

Τώρα τι με έπιασε και τα λέω αυτά; ’κουσα χθες πάλι το soundtrack της ταινίας μαζί με μια φίλη μου. Τσιρίζαμε ντουέτο και σπάσαμε τα νεύρα κάποιου. Χαιρόμασταν και παλιμπαιδίζαμε, και θυμόμασταν σκηνικά από την ταινία και από τις ζωές μας και χαχανίζαμε και... ήταν άψογα. Γιατί αυτό είναι η ουσία. Και αν τα αγόρια της παρέας ετοιμάζουν τις ντοματές, μη μας παρεξηγείτε... Κοριτσάκια είμαστε! ’λλωστε καλό θα ήταν να τη δείτε και εσείς κάποια στιγμή. Καθαρά για επιμορφωτικούς λόγους.  

Εξαιρετικά αφιερωμένο...