Σήμερα ξύπνησα με νεύρα... Όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο, απλά επειδή ξύπνησα. Στην πορεία όμως της μέρας τα νεύρα μετατράπηκαν σε άρνηση και περιπαικτική διάθεση...

’ρνηση για οτιδήποτε σοβαρό, επιβεβλημένο, υπεύθυνο...

Περιπαικτική διάθεση για όλους εκείνους τους "δήθεν" που μαζί με τον ενδυματολογικό κώδικα, υιοθετούν και την "δήθεν" συμπεριφορά. Ερε μπουγέλωμα που σας χρειάζεται...

Και με αυτά και με τα άλλα, βάλθηκα να θυμηθώ τα πάντα περί νερόμπομπας. Γιατί μπορεί σαϊτες να μην έμαθα να φτιάχνω ποτέ, αλλά στις νερόμπομπες είχα διδακτορικό...και ειδικά στο πέταγμα.

’νοιξη πρέπει να ήταν, μπορεί να κοντεύουν και δύο δεκαετίες από τότε (σοκ,σοκ,σοκ,σοκ)... Είμαι με ένα φίλο μου, πιο μεγάλος εκείνος από εμένα, στην αυλή του και φτιάχνουμε μανιωδώς νερόμπομπες, τις οποίες αποθηκεύουμε σε μία κατσαρόλα (????). Έχουμε πάρει θέση πίσω από τη μάντρα τους δίπλα σε μία βρύση. Εγώ ίσα που έβλεπα στις μύτες πάνω από τη μάντρα...

κρατάω τη μπόμπα μου,

τη γεμίζω,

παίρνω φόρα,

φεύγει,

δε βλέπω (το τονίζω αυτό) και...

προσγειώνεται σε διερχόμενο όχημα που είχε ανοιχτό και το τζάμι του.

Δεν έπεσε στην οροφή, δεν έπεσε στο καπώ, ούτε στο παρμπρίζ... έπεσε μέσα. Ναι, ναι μέσα! Σημάδι όμως; Παραδέχεσαι;

Τρώει φρίκη ο φίλος μου έχει δει όλη την πορεία της μπόμπας, με αρπάζει από το χέρι, αρπάζει και το γατί του, που ήταν στα πόδια μας και βγαίνουμε στο δρόμο. Αμέριμνα και τα δύο, περπατάμε σαν να μην τρέχει τίποτα...

Έτρεχε όμως, η κυρία από το αυτοκίνητο... Ξεμαλλιασμένη και αλαφιασμένη, μας σταματάει και μας ρωτάει εάν είδαμε τίποτα παιδιά να πετάνε νερά. Κουνάμε κεφαλάκια δεξιά και αριστερά και πετάμε τη θεϊκή ατάκα "Μπα, όχι, δεν είδαμε τίποτα. Εμείς το γατάκι βόλτα πάμε"...

Ώχου ρε Αναστασία, άρχισες τα παιδιαρίσματα πάλι... Που θες να πετάξεις και νερόμπομπες... Συγκεντρώσου λιγάκι... Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα... Που θα βρεις κατσαρόλα;