Το Σάββατο το απόγευμα μαζί με τη Βασιλεία μου (η βαφτιστήρα) ήμασταν κρεμασμένες από την κούνια του μπέμπη και τον κοιτάζαμε που κοιμόταν ήρεμος. Μετράει μόλις μία εβδομάδα και πέντε μέρες ζωής και το βάρος του δεν υπερβαίνει τα πέντε κιλά. Στα χεράκια του ίσα ίσα που φαίνονται τα νύχια του και τα πατουσάκια του είναι για ζούληγμα.

Τον κοίταζα που κοιμόταν, έτσι ήσυχα και δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ "Τι μέλλον φτιάξαμε για σένα; Εδώ καλά καλά δεν μπορούμε να σου εγγυηθούμε την επιβίωση σου. Καταστρέφουμε τους φυσικούς πόρους, τη γη, το νερό τον αέρα. Παράγουμε ολοένα και πιο ισχυρά όπλα για να τα στρέφουμε μεταξύ μας...

Παρασυρόμαστε κατά κύματα από τον κάθε ανάξιο και άχρηστο, ανεξάρτητα από πεποιθήσεις και ιδεολογίες... Θυσιάζουμε την υπόσταση μας στο βωμό της προόδου και της εξέλιξης...

Μακάρι μικρέ μου μπόμπιρα, όταν θα μπορείς να καταλάβεις αυτόν τον κόσμο, να βρεθούν εκείνοι οι άνθρωποι που θα σου δείξουν τι σημαίνει καρδιά, πίστη και όραμα. Να υπάρξουν άνθρωποι που θα θαυμάσεις για το ήθος τους, την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά τους, να τους κάνεις πρότυπα και να τους ξεπεράσεις... Γιατί όσο περνάει ο καιρός στερεύουν ακόμα και αυτές οι πηγές, πως ως τώρα είχαμε καταφέρει να διατηρήσουμε με κάποιους τρόπους...

Μακάρι μικρέ μου ανθρωπάκο, όταν θα βγεις να αντικρύσεις αυτόν τον κόσμο, στα μάτια σου να δούμε όλοι, αυτό που τείνουμε να ξεχάσουμε. Να είμαστε απλοί, αληθινοί και ταπεινοί... Πως τα μάτια σου είναι η ελπίδα που ολοένα και χάνεται.

Να μην καταφέρουν να ακρωτηριάσουν το πνεύμα σου, παρά να μπορέσεις να το αναπτύξεις ελεύθερα, μακριά από στερότυπα και προκαταλήψεις..."

Ο πιτσιρίκος μες τον ύπνο του μουρμούραγε και κούναγε τα χεράκια του... Ονειρευόταν...

Μακάρι αυτό που ονειρεύεται να μπορέσουμε να το υλοποιήσουμε και να μην κριθούμε ως ανάξιοι και καταστροφικοί...

Και όταν ο νεαρός καταφέρει να εστιάσει το βλέμμα του, γιατί ακόμα αλληθωρίζει, να δει μόνο φωτεινά χρώματα...