Εδώ και μερικές μέρες παιδεύομαι με τη διπλωματική μου. Έχω βαρέθει να βλέπω καράβια, βουνά, εσκαφείς και σιδερένιες πύλες. Που κολλάνε όλα αυτά μαζί; Μα στην άλλη άκρη της γης. Στον Παναμά, όπου όπως είχε πει και ένας Παναμέζος εκέι τα πλοία πετάνε. Ανεβαίνουνε βουνά και τα κατεβαίνουν κιόλας. Αναφέρομαι στη Διώρυγα του Παναμά. Όπου τρεις ομάδες δεξαμενών λειτουργούν ως ανελκυστήρες και ανεβάζουν τα πλοία στα βουνά από τον έναν ωκεανό, τα πλοία περνάνε από κάποιες φυσικές και τεχνητές λίμνες και ύστερα τα κατεβάζουν στην άλλη άκρη του Παναμα. Όσα και να σας περιγράψω τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με αυτό το θέαμα. Να βλέπεις ένα πλοίο να ανυψώνεται μπροστά σου. Είχα την τεράστια τύχη να το δω πριν πολλά χρόνια...

Είχα επισκεφθεί για μερικές μέρες την πρωτεύουσα του Παναμά. Αλλά αν με ρωτήσετε τι πραγματικά σου έχει μέινει από το ταξιδί αυτό...θα σας πω οι κόκκινοι διαβόλοι. Σίγουρα δεν αναφέρομαι σε τίποτα τύπους με κολάν,κέρατα και τρίαινα. Αναφέρομαι στα παραδοσιακά αστικά λεοφωρεία της πρωτεύουσας.

Πρώτα απ' όλα είναι ζωγραφισμένα. Ολόκληρα, από πάνω μέχρι κάτω. Καθ' όλα υπεύθυνοι για την εμφάνισή τους είναι οι οδηγοί. Και κάθε οδηγός το δικό του λεωφορείο και τη δική του διαδρομή. 

Τα φανάρια που έχουν στην πρόσοψη πάνω από το παρμπρίζ όντως μοιάζουν με κέρατα και είναι πάρα πολύ αστεία. Δεν έχουν αριθμούς, αλλά ονόματα. Ναι, ναι ονόματα... Χοσέ, Μαρία-Ντολόρες, Δον Καστίλλιο...τέτοια. Και το ακόμα πιο γελοίο είναι πως έτσι αναγράφονται και στο πρόγραμμα των γραμμών.

Είναι σαν να βγάζαμε τα δικά μας Τάκη, Σούλα, Λάκη, Τασία. Φαντάσου διάλογο σε στάση λεωφορείου...

-Ποιον περιμένεις;

-Τον Τάκη!

-Ααα, τι κρίμα εγώ θα πάρω τη Σούλα...έρχεται σε πέντε λεπτά και κάνει στάση κάτω από το σπίτι μου!!!

Στο πίσω μέρος του λεωφορείου έχουν ζωγραφίσει το πρόσωπο κάποιου διάσημου ή όχι, ζωντανού ή νεκρού (ανατριχίλα) τον οποίο κάποια φορά θα ήθελαν να έχουν επιβάτη. Μεγάλη πέραση έχει η Αντζελίνα Τζολί...μμμ (εεε, όχι)!

Ενώ μπροστά στο κούτελο (εκεί που είναι και τα φανάρια) ζωφραφίζουν ένα μέρος υπαρκτό ή όχι.  Το μέρος της φαντασίας, των ονείρων τους, εκεί που θα ήθελαν να πάνε.

Γι' αυτό έχω κολλήσει. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε και ακόμα δεν μπορώ να καταλήξω... Σκεφτόμουν αν ήμουν εγώ οδηγός τέτοιου λεωφορείου τι θα ζωγράφιζα, που θα ήθελα να πάω; Η προφανής απάντηση είναι μία παραλία με άσπρη άμμο, πράσινα νερά και φοίνικες. Αλλά αν ήμουν οδηγός τέτοιου λεωφορείου θα έμενα κιόλας στον Παναμά και αυτό θα ήταν κάτι σύνηθες. Τι θα ζωγράφιζα τότε; Μάλλον εικόνες της Ελλάδας. Μπορεί εδώ τα πλοία να μην πετάνε και τα λεωφορεία να μην τα ζωγραφίζουν, αλλά όπου και να είσαι η Ελλάδα έχει τον τρόπο να σε μαγεύει.

Το παράδοξο; Κάποιος οδηγός είχε ζωγραφίζει τη Σαντορίνη...