Η όλη φάση ξεκίνησε προχτές όταν η γυναίκα ενός φίλου στο νησί (σημαντική λεπτομέρεια ότι είναι και δασκάλα χορού) μου ρίχνει την εξής καταπληκτική ιδέα:

-Που θα είσαι αυτή την Κυριακή στις 17:30; 

-Μάλλον στο λιμανάκι χωνεύοντας το κυριακάτικο ούζο, διαβάζοντας την κυριακάτικη εφημερίδα και απολαμβάνοντας την κυριακάτικη ραστώνη, περιμένοντας το κυριακάτικο ματς…

-Λάθος! Θα είσαι στο κυριακάτικο μάθημα χορού που θα ξεκινήσω στο χωριό! 

-Παρντόν;

-Μα δε σου είχα πει ότι κάνω και παραδοσιακούς χορούς και ότι τώρα στο νησί θα ξεκινήσουμε και μαθήματα, δε φαντάζομαι να μην έρθεις θα με προσβάλεις και να το ξέρεις! 

Παρένθεση πρώτη, εγώ με τον χορό έχω τη σχέση που είχε ο Χίτλερ με τη Μεγάλη Βρετανία, τον μισώ και τον θαυμάζω ταυτόχρονα, τον ζηλεύω και τον ειρωνεύομαι, θέλω να τον κατακτήσω αλλά το ξέρω μέσα μου καλά ότι είμαι ανάξιος και σαν γνήσιος εγωιστής, όσα δε φτάνω τα λέω αγουρίδες…

Παρένθεση δεύτερη, ο παππούς ο ρουμελιώτης, γνήσιο παιδί του Παρνασσού χόρευε κάτι τσάμικα, κάτι χασάπικα, κάτι ηπειρώτικα, λεβέντικα και μαγγιώρικα να βλέπεις και να θαυμάζεις (οι 80αρηδες στο χωριό κάνουν άμα λάχει και για 4-20αρηδες). Οποία απογοήτευση λοιπόν που ο μονάκριβος του εγγονός όχι κλίση δεν είχε για το άθλημα αλλά και καμία διάθεση δεν έδειχνε να μάθει και το χειρότερο καμία επιτηδειότητα…α ρε εγγονέ-μου έλεγε-σε τίποτα δεν πήρες από το σόι σου ντιπ καταντιπ Μωραΐτης μου βγήκες…εγώ τώρα που ανέκαθεν κολακευόμουνα για την εκ Μάνης καταγωγή μου και θεωρούσα τη Ρούμελη δευτεράντζα πείσμωνα και πέταγα κάτι βλακείες πώς…ο σωστός ο άντρας δε χορεύει και φυσικά πήρα από τη μεριά του πατέρα μου γιατί ως γνωστόν…οι άντρες γεννάνε και οι γυναίκες τίκτουν που έλεγε και ο Αριστοτέλης (μη βαράτε κυρίες μου ο Αριστοτέλης το είπε όχι εγώ) και τον στεναχωρούσα τζάμπα και βερεσέ τον άνθρωπο και δε κοίταζα τα χαΐρια από τα Μοραΐτικα ρεμάλια που είχα για συγγενείς και αντίθετα πόσο καλοί στάθηκαν οι Ρουμελιώτες…αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Επιστρέφοντας τώρα στην προηγούμενη: 

-Ρε κορίτσι μου εγώ άμα σηκωθώ και χορέψω τσάμικο θα κλάψουνε οι μανούλες τα παιδιά τους και οι κόρες τα ποδαράκια τους!

-Υπερβολές η αρχή είναι να γίνει μόνο και μετά θα δεις πώς θα λυθείς! 

-Εγώ να λυθώ, οι άλλοι που θα λυθούν στα γέλια τι φταίνε;

-Θα έχει και καλό κόσμο! 

-Ποιους δηλαδή, τον παπά και τον χωροφύλακα;

-Καθόλου θα είναι οι νέο διοριζόμενες δασκάλες 

-Ναι ε;

-Και οι νέο διοριζόμενες νηπιαγωγίνες 

-Μη μου πεις;

-Σου το λέω και προσθέτω, θα είναι και οι νέο διοριζόμενες βρεφονηπιοκόμισες 

-Το τελευταίο δεν είναι λέξη εκτός και αν εννοείς τις κόμισες της Κέρκυρας, αλλά σαν να με έπεισες, άντε βάλε και τις λιμενικίνες και είμαι μέσα!

-Και αυτό λάθος λέξη είναι αλλά δε παίζουμε σκράμπλ, λοιπόν σου βάζω και δύο λιμενικίνες είσαι μέσα; 

-Τα ρέστα μου, δηλαδή ναι μέσα, ελπίζω μόνο να μην μπλοφάρεις…

Τελικά μπλόφαρε αλλά μόνο εν μέρει, καθώς λιμενικίνες (εντάξει γυναίκες λιμενικοί) δεν υπήρχαν, αλλά όλο και κάτι είχε ο μπαξές.

Ο χορός τώρα μυστήρια φάση, καθώς στην αρχή αισθανόμουνα γελοίος, είχα την ακράδαντη πεποίθηση ότι διέθετα τη χάρη μιας αρκούδας με πατίνια και ίδρωνα προκαταβολικά για τα ξενυχιάσματα που θα προκαλούσα-ξέχασα να πω ότι την καθόλα ετερόκλητη παρέα συμπλήρωνε ένα ζευγάρι Ολλανδών (!) με τον άντρα καρικατούρα του κινηματογραφικού Αστερίξ, ακόμη ένας λεβεντόγερος που πέταγε κάτι χόπα και έκανε κάτι κατεβασιές που θα ζήλευε και ο Μεταξόπουλος και ένα δυο ζευγαράκια βαριεστημένων δημοσίων υπαλλήλων.

Ξεκινάμε λοιπόν με ένα θρακιώτικο που τα πήγα χάλια, με δύο νησιώτικα όπου πάτωσα, ένα τσάμικο σκέτη καταστροφή και τέλος με ένα ζευγαρωτό κερκυραϊκό που με έκανε να αποκηρύξω την Κέρκυρα, τους Κερκυραίους και όλα μαζί τα Επτάνησα!  

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι υπερβάλλω κομμάτι καθώς και οι υπόλοιποι-με εξαίρεση το λεβεντόγερο-δεν ήταν δα και το Μπολσόι μεταμφιεσμένο, και κοίτα να δεις φίλε μου που το όλο πράγμα άρχισε να έχει πλάκα, μια σχετική χαχα χουχου κουβεντούλα και άφθονο ιδρώτα-ούτε μπάλα να έπαιζα!

Δεν ξέρω τι πρόκειται να γίνει, αν και σκέφτομαι πλέον σοβαρά να συμμετάσχω στο επόμενο SO YOU THINK YOU CAN DANCE? Τι παραπάνω έχουν οι άλλοι δηλαδή;  

Ενώ το καλό της υπόθεσης είναι ότι επιτέλους συμφιλιώθηκα με την ρουμελιώτικη πλευρά μου…

και όπως είπα και στη φίλη μου όταν με ρώτησε πώς μου φάνηκε το όλο σκηνικό:

-Να σου πω καλά ήταν, αλλά να μωρέ με όλα αυτά τα κλαρίνα, τα νταούλια και τους ζουρνάδες… 

-Ναι;

-Μου ήρθε όρεξη να φάω κοκορέτσι…

Μια και έρχεται πολύ γοργά

του Φθινόπωρου η μπόρα

μ’ έπιασε και μένα για πράγματα καλοκαιρινά

έτσι να μιλήσω…Μα τώρα; Ναι τώρα…

Αυγουστιάτικα λοιπόν και έχουμε συναυλία

εγώ πίτα από τη ζέστη, αλλά έπαιζε λέει ο Φοίβος

θα ήτανε καλός ο κόσμος, καλή κι η κομπανία

και ερρίφθη λοιπόν ο κύβος

Στα νησιά μας τώρα δεν νοείται συναυλία

που μακριά θα΄ναι από της θάλασσας τη μελωδία

και μεταξύ μας, το όλο σκηνικό, η όλη ιστορία

ένα και ένα είναι για γκομενϊστορία

Αλλά αγνοούσα για τη φάση αυτή πολλά

ας πούμε πώς για καθίσματα προτιμούν τις βάρκες!

Αμέ…δεν είναι Μέγαρο εδώ παιδιά

και βρίσκεσαι να ακούς τις νότες μέσα από τις τράτες

Ούτε ήξερα πώς τα τουριστάκια

-όχι πώς πάνε πίσω βέβαια και οι ελληνίδες-

μεθάνε τόσο πολύ από θάλασσα και παλαμάκια

που ολούθε σκορπίζουν του έρωτα ακτίνες

και δε τη βγάζεις καθαρή μακάρι και να έχεις

δέκα κουτιά από εκείνα με τα μπλε χαπάκια!

Εντάξει τώρα τον Φοίβο δεν τον κάνεις για ροκά

αλλά η μουσική ήταν δυνατή, χαβαλετζίδικη,

που μαζί με θάλασσα και φεγγάρι-γαμώ τα σκηνικά-

την έλεγες μια συναυλία όσο δεν πάει εφετζίδικη

Είχε και μια τραγουδίστρια πάνω στη σκηνή

καλή σε στίχο, σε φωνή και με ξανθά μαλλιά

αλλά μην ακούτε, ότι και να λένε για μια ξανθή

δεν είχε παρόλα αυτά και ξανθά μυαλά

Για τους άντρες τραγουδιστές…

σάμπως ξέρω και εγώ;

Σπάνια βλέπετε οι φιγούρες οι αντρικές

μου εντυπώνονται στο θυμικό

Το συμπέρασμα το γενικό;

Pall mal δεν ήταν και κακό-άντε ήτανε καλό-

Με το τέλος της βραδιάς αρκούντως ταιριαστό

καθώς άφησε άφθονες υποσχέσεις

ξέρετε τώρα για το πονηρό

αλλά ποτέ μη στηρίζεσαι στων διακοπών τις σχέσεις

Τελικά αυτή η αγάπη, η καλοκαιρινή

με έντομο μου φαίνεται ότι μοιάζει

εκείνο ντε που μια μέρα ζει

και ύστερα-το ίδιο κιόλας βράδυ-τα τινάζει

Και αυτό το λέω, όντας καμένος,

ότι είθισται τα όνειρα μιας θερινής βραδιάς

πολύ γρήγορα να ξεφτίζουνε, όταν με μένος

τα φυσήξει ο φθινοπωρινός βοριάς

Και τώρα που τα φέρνω στο μυαλό μου

ξέχασα να πω, πώς είμαι μέσα στον καφενέ

με τα γερόντια πόκα παίζω, σε καλό μου

και έχω φουλ του ρήγα με βαλέ

Άξιζε τον κόπο αλήθεια εκείνη η μέρα

-που πάς με φουλ του δέκα ρε χαλέ;

Και δε πα να’ ταν μια φευγαλέα τρέλα...

Είχε τόσο μα τόσο χαβαλέ…