Μέσα στην παραζάλη μιας μέθης

Δεν καταλαβα για ποτε βρεθηκαμε μαζι στο κρεβατι

Ξυπνησες διπλα μου ενω εγω άλλη ονειρευόμουν να δω

Τι μπορεί να κάνει το αλκοόλ

Χαρίζει γευση μαγικη,αλλα αν το παρακανεις...γκρεμιζει ονειρα και χτιζει πονοκεφαλους...

Ξαπλωμένος στο μαύρο δερμάτινο καναπέ της μοναξιάς

Οι πρωινοί ήχοι απο το ακκορντεον ενός πλανώδιου μουσικού...

"Πιο καλή η μοναξιά" "θα μαι εγω στα μεγαλα ταξιδια" με εκπληκτικη φωνη τενορου...

Με ταξίδεψε μια δεκαετία πίσω στο χρόνο

Μου θύμισε τη χροιά ενός πολύ αγαπημένου φίλου που μαζι τραγουδήσαμε στην κορυφη ενος γκρίζου πύργου στο κέντρο της Αθήνας...

Μελαγχόλησα για τα παραμυθένια εκείνα χρόνια που έφυγαν.

Τοτε που το σκοταδι ειχε κάτι από περιπέτεια μέσα του

Τότε που τα σοκάκια της Πλάκας και του Θησείου τα ένοιωθα σαν το σπίτι μου...και σε κάθε γωνιά τους το μυαλό μου γινόταν ζωγράφος στιγμών που διεκδικούσε  μερίδες ευτυχίας...

Κι όμως...μια μικρή πόρτα στο άλλοτε,άνοιξαν οι ήχοι του ακκορντεόν...που έμοιασε να στολίζει χαρά το τωρα ενω την ίδια στιγμή θρηνούσε το περασμένο τότε...

Ζώνουν σα φίδια την καρδιά σου

Εισβάλλουν απροειδοποίητα

Τρέφονται από τις αδυναμίες σου

Γίνονται αμείληκτοι αυστηροί δικαστές της συνείδησής σου

Σε χλευάζουν υπενθυμίζοντάς σου πως έπρεπε να είχες αντιδράσει όταν σε τραυμάτισαν

Εξασθενούν τη δύναμή σου να συγχωρείς τους άλλους μα και τον εαυτό σου

Απαίσιοι δαίμονες

Έρχεστε γιατί η μοναξιά μου σας το επιτρέπει

Μακάρι να υπήρχε ένας άνθρωπος δίπλα μου να σας τρομάξει η ευτυχία μας

Αλλά στη δυστυχία της μοναξιάς...πόσο ευκολα τολμάτε να με τυρρανάτε...

Ένα μόνο δυστυχισμένο άνθρωπο...

Που πονάει στο σώμα και την ψυχή...

Τι καλύτερο από πάγο στο γόνατο,δεμενο χερι και να πινω δροσιστικους χυμους βλεποντας αγαπημενες ταινιες στην τηλεοραση η ακουγοντας μουσικη?

Αυτος ειναι ο παραδεισος στη γη.

Κολαση το χερι και το γονατο που πονουν...

Αλλα πολυ προσωρινη και φευγαλεα...

Παμε να γυρισουμε σελιδα...

Run forest run 

Καθε φορα που τα πραγματα γινοταν δυσκολα.

Οταν ημουν 12 χρονων με τα ποδηλατα στο χωριο.Καποια στιγμη τσακωθηκα με τον αρχηγο της παρεας.Τα παιδια που ηταν φιλοι μου υποτιθεται,με εδιωξαν...

"Φυγε απο εδω,δεν ανηκεις στην παρεα μας"

Πηρα το ποδηλατο και εξαφανιστηκα.Πηγα σε ενα ομορφο λιβαδι με θεα και μονος μου.

Εκει αφησα τον ανεμο να με φυσηξει.

Στα 23 μου:"Ποτε θα παρεις το πτυχιο σου??Τελειωνεις??"

Ντροπη.Παλι εξαφανιστηκα απο παντου.

Κρυφτηκα.Ντρεπομουν που δεν τελειωνα τη σχολη.

Οι πορτες των φιλων κλειστες.Πως να μην ηταν αφου τους εγραψα ολους για να τρεχω πισω απο την κοπελα που σημαδεψε τη ζωη μου.

Χωρισα και γλυτωσα αλλα οι φιλοι δεν γυρισαν πισω.

Μονος παλι.

Μονος και τωρα.Με.εκβιασαν.Μου επιτεθηκαν.Εκμεταλλευτηκαν την καλοσυνη μου.

Τους εδωσα κομματι απο τη μπουκια μου κι αυτοι με αφησαν νηστικο οι αλητες.Οι ατομιστες.

Και τωρα τους πειραζει που τους φερομαι ασχημα.

Παλι φυγη.Εφυγα απο τη δουλεια νωριτερα

Ειμαι σαν φαντασμα.

Περιφερομαι με ενα μπουκαλι μπυρας σα ζομπι.

Κανεις δεν με χρειαζεται.

Ο διευθυντης με.κοιτα και δε μιλα.

Εχω κι εγω ξεφυγει.

Κουραστικα.Βαρεθηκα.

Δεν αντεχω αλλο.

Η θα φυγω η θα κανω κακο.

Μαλακες.

Αθλιοι.

Σας.βριζω μεθυσμενος.

Καλα να παθετε.Δαγκωσατε το χερι που σας χαιδευε.

Αχαριστα πλασματα.

Οχι δεν θα φυγω αυτη τη φορα.

Θα βρω που φταιω εγω 

Αυτο τουλαχιστον περναει απο το χερι μου να το αλλαξω

Θα σταματησω να ειμαι ο φλωρος που τρεχει να φυγει οταν ζοριζουν τα πραγματα

Θες να κοιμάσαι

Σ αρεσει η βροχη γιατι ξεπλενει την πληγη και δροσιζει

Εισαι επιθετικος και δεν εχεις ορεξη για πολλα πολλα

Συγκινείσαι ευκολα δακρυζεις

Δεν μπορεις να κοιμηθεις τα βραδια

Ο κοσμος σου φαινεται αφορητος

Δεν εχεις ορεξη ουτε γεια να πεις

Η λιμπιντο εχει σκαμπανεβασματα απο τα υψη στα βαθη και αναποδα

Σε κανει να διψας για τα ωραια

Και να βλεπεις παραδεισους σε σκατα

Βροχερός καιρός.

Μοναξιά.

Έσπασα και το αριστερό χέρι.

Κάθομαι μόνος μπροστά απο μια οθονη.

Δεν ξερω τι ποναει πιο πολυ.

Το κοκκαλο του χεριου μου η το τραυμα της ψυχης μου

Δυο λογια ειλικρινη και τρυφερα

Μια αγκαλια ενα χαμογελο

Θα θελα

Αλλα που

Η βδομαδα ξεκινησε ασχημα

Με σπασμενο χερι και ηθικο

Προσπαθείς να παίξεις με το μυαλό μου

Σε ξεμπλόκαρα και με μπλόκαρες εσυ

Θες να ερθω να σε δω εκει που τα αεροπλανα συναντιουνται

Εμαθα κατι σημερα και επαθα ενα σοκ

Παγίδα μυαλού που δεν θα πιαστώ

Αλλά ο κόσμος είναι πολύ μικρός τελικά

Ωραίο συναίσθημα

Καλή παρέα

Ορίστε γιατί έγινα αυτο που εγινα

Για λιγες στιγμες πατερα στη ζωη μου

-Που ειναι αυτος?

Γιατι ειστε οι δυο σας και εξεταζετε ασθενεις χωρις να κανετε διαλειμμα?

-ειναι στο δωματιο της εφημεριας και καθεται.Με ενα μπουκαλι μπυρα στο χερι.Και μας βριζει καθε φορα που τον ζηταμε.

-να τσακιστει να ερθει στα επειγοντα

Ειναι τρελος και μεθυσμενος.Κακος συνδυασμος.

Ειναι ομως ο καλυτερος γιατρος μας.

Φωνάξτε τον τρελό

Η ζωη δεν ειναι σαν ονειρο?

Γιατί η ευτυχία είναι μόνο στο σινεμά?

Γιατί ο πιο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει από μικρές αληθινές απολαύσεις?

Γιατί καμμια ιστορία δεν έχει αίσιο τέλος?

Γιατί δε με αφήνει η ζωη να γραψω μια ομορφη ιστορια?

Γαμώ το...

Πόσο άχρωμα όλα...

Μην θρηνείς για απώλειες ανθρώπων που ποτέ δεν είχες

Με πόση αγάπη κάποτε νοιαζόμουν για σας...

Σας προωθούσα να εκπαιδευτείτε,σας έδινα τη σειρά μου...

Χωρίς αντάλλαγμα

Με γέμιζε και μόνο η ζεστασιά της παρέας σας στο κυλικείο

Τα είκοσι εκείνα λεπτά τη βδομάδα(όχι παραπάνω) που θα καθόσασταν να πείτε δυο ανέκδοτα μαζι μου.

Αυτη ηταν η ανταμοιβη μου.

Και τωρα που μπορεσατε...με κανατε περα...

"Εσυ τα ξερεις,εχεις εκπαιδευτει...μεινε στην ακρη"

Εγω σας χαιδεψα εσεις με δαγκωσατε

Ειδατε σε μενα ενα αγριο θηριο...

Ενα αρκουδακι που χαριζε αγαπη ημουν...

Τωρα πια σπασμενο...εγκαταλελειμενο...

Αδικημενο.

Σας ευχαριστω για την αγαπη σας.

Τον φιλο σας τον αντιμετωπισατε σαν τον χειροτερο εχθρο σας.

Ευχαριστω.

Άτομα που βοήθησες απλόχερα.

Οταν προέκυψε ανάγκη...όταν εμφανίστηκαν τα δύσκολα...

Οι πόρτες κλειστές και ασήκωτα τα πόμολα

Κατάλαβες φιλε?

Αυτοί είναι οι άνθρωποι.

Εγκλωβισμένοι στη φυλακή του ατομισμού τους

Στενά εννούμενο ατομικό συμφέρον

Που είναι η αλληλοβοήθεια?

Όλοι μαζί θα μπορούσαμε να γινόμασταν υπερδύναμη

Μερικοί είναι αχόρταγοι.Τα θέλουν όλα δικά τους.

Παραπάνω απ όσα αντέχουν να χωνέψουν.

Συνάνθρωποι σου πίνουν το αίμα με καλαμάκι

Και γυρίζουν πίσω δηλητήριο.

Άνθρωποι φίδια

Ο πόνος μετά την προπόνηση...το αριστερό μου γόνατο φούσκωσε θυμίζοντάς μου το παλιό χειρουργείο.

Ξαπλωμένος με παγοκύστη εκεί...

Αναρρωτιέμαι αν υπάρχει παγος που μπορει να ημερεψει το τραυμα της ψυχης

Μοναξια...

Ευτυχως που υπαρχει και η ταξη του κικ μποξινγκ

Να λεω και μια καλησπερα 

Να ιδρωνω το κορμι μου

Να ξεγελω τον εαυτο μου

Κλωτσιες και μπουνιες

Συντομισμος νου και σωματος

Μοναχικος πολεμιστης

Θα τα καταφερω ομως

Κλειστε μου ολες τις πορτες

Δειξτε μου κι αλλο απογοητευση

Αυτο ειναι το καλυτερο που μπορεις ζωη?

Χτυπα κι αλλο πιο δυνατα!

Αντεχω!!!

Οτι δε με σκοτωνει με κανει πιο δυνατο!!!

Οχι,εμενα ο δρομος μου δεν ειναι γεματος χαδια και αρωματα

Γεματος αγκαλιες και ρομαντικα ηλιοβασιλεμματα

Γεματο ερωτα και παθος

Ο δικος μου δρομος αποτελειται απο μοναξια και πονι

Απο αγκαθια και απορριψεις

Απο το να ερχομαι δευτερος και καταιδρωμενος

Να πεφτω κατω και να ξανασηκωνομαι

Και να τερματιζω δυνατος και ατσαλινος!!

Ανικητος!!

...κρατά τα ψεύτικα σε πτήση

Μην κρεμάς όνειρα σε τέτοια αδύναμα νήματα

Μην πονταρεις την ευτυχια σου σε ζαριες

Γιατι τα ζαρια δεν υπολογιζουν τιποτα

Ξερεις ομως...για να φερεις εξαρες πρεπει το παιχνιδι να συνεχιστει

Παραξενοι ανθρωποι.Εγωιστες.

Τοσο τυφλωμενοι απο κανονες.

Κριμα.Κι ειχα ενα βασιλειο να μοιραστω μαζι σου.

Κριμα και θα σε σκεπαζα τα κρυα βραδια του χειμωνα.

Κριμα και θα παιζαμε στη θαλασσα σα μικρα παιδια

Κριμα και θα βλεπαμε ταινιες σε θερινα σινεμα 

Κριμα και θα καναμε ερωτα διπλα απο το κυμα.

Κριμα που σεπτεμβρης θα ρθει και δε θα νοιωσω σαν παιδι που το σχολειο ξεκινα αλλα δεν ειμαι μονος.

Κριμα κι ειχα ενα κοσμο εδω για σενα.

Μια κλωστη που κοπηκε και ο ονειροκοσμος μου εγινε κομματια ακομη μια φορα

Με λερωσε με τις μπογιες του

Με πληγωσε με τα σπασμενα του γυαλια που καρφωθηκαν στα χερια μου

Πρεπει να μαζεψω θρηνοντας.

Να περιμενω πληγες να κλεισουν 

Και παλι απο την αρχη.

Ξανα και ξανα. 

Μια μικρη κλωστη οταν σπαει...μεγαλη καταστροφη ακολουθει...

Φαληρήσαμε...πατώσαμε

Η μια ήθελε να απαντά μετά απο 6 ωρα στα μηνύματα και να έχω τη χαρα αναλλοιωτη να τη δω και η αλλη η ξεκωλιαρα ηθελε να καπνίσει μαυρο για να ειναι ευτυχισμενη και να μου εξηγησει οτι εχει αγορι.

Ποσο πιο.κατω πια.

Ποση ατυχια κακοτυχια μαζι.

Γυρνα ρε ροδα ευνοικα.

Βγαλε με απο το φαλημεντο

Στο πα

Του κηνυγου το πιατο εννια φορες ειν αδειανο και μια φορα γεματο

Από το 2003 με την παρέα από τα νότια..

την εποχή του χατζηγιάννη να τραγουδά το 'να σουν αλλοιως'

τοτε που η σειρα κων νου και ελενης με τις επαναληψεις της ειχε γινει Viral..

Τοτε που ημουν απλα ενας μικρος ενηλικας...

Εχουν περασει 15 χρονια!!!!

Το συνειδητοποιησα με πανικο και θλιψη σημερα το πρωι...ενω ο πονοκεφαλος απο το χθεσινο μεθυσι υποχωρησε...

Παλι διαπιστωσα πως περασαν τα χρονια επικινδυνα γρηγορα

Παλι επανασταστησε ο εαυτος μου που παρεμεινε χρονια παγωμενος σε μια ηλικια

Χρονια να αποφευγει τη ζωη και να ζει οταν οι ξενυχτηδες καταρρεουν και οι ανθρωποι της μερας δεν εχουν ακομη ξυπνησει

Σα βαμπιρ κλειδωμενος ολη μερα στο σπιτι να ξεπορτιζει μετα τις 1 τα μεσανυχτα και να κρυβεται παλι πριν ο ηλιος βγει

Να βρισκει παρηγορια στους αδειους δρομους μιας νυχτερινης πολης που τον εκανε να φανταζει ο βασιλιας της

Ολοι οι φιλοι και γνωστοι ειναι πλεον μπαμπαδες με παιδια

δεν ειναι μικροι

μεγαλωσαν μα εγω παρεμεινα παιδι

Αναγκαζω τον εαυτο μου να κανει πραγματα που θα εκανε ενας μεγαλος

Δε θελω κατα βαθος να βγω αποψε με την πανεμορφη κουκλα που θελει να με γνωρισει

οχι γιατι φοβαμαι.Αλλα γιατι δεν μου αρεσει η επικοινωνια μας.Ειναι λειψη.

Ενας διαλογος δυο προτασεων μεσω μηνυματων κανει μιση μερα να ολοκληρωθει.

Κουραστικο.

Χαθηκε η μαγεια.

Αν κατι με κραταει ακομη ειναι ενα πεισμα να κανω οτι καλυτερο μπορω να βοηθησω τον εαυτο μου

Ρωτα με τι θελω με ολη μου την ψυχη να κανω σημερα...

Να βγω με τον κολλητο μου...αυτο θελω...

Παμε παρακατω.

Χθες το βραδυ οδηγησα με πολυ ασχημα αντανακλαστικα και υπο μεθη αρκετη αποσταση με τ αμαξι

Οταν εφτασα σπιτι ειπα

'ευχαριστω Θεε μου'

και συνειδητοποιησα πως δεν θα πρεπει να ειμαι τοσο αχαριστος

η ζωη δεν τελειωσε αλλα θα πρεπει να μαθω να απολαμβανω τις χαρες της

με εχουν απομονωσει στην δουλεια

'τα μαθες εσυ,τα ξερεις καλα,ασε και τους αλλους να τα μαθουν'

ενω δεν εκλεβα απο κανενα τιποτα

ισα ισα παραχωρουσα

η αδικια ειναι αβασταχτη

γι αυτο και εγω αποσυρθηκα πληρως και τους ειπα

'βγαλτε τα περα μονοι σας'

Απο τοτε ειμαι σαν ενα φαντασμα

Κανεις δεν με χρειαζεται,κανενας δε ρωταει τη γνωμη μου η δε ζηταει τη βοηθεια μου

ειναι σαν να ειμαι ενας αορατος ανθρωπος

Αλλη σκεψη..γιατι μου αρεσει να βλεπω Κων νου και Ελενης τοσο πολυ?

Γιατι καθε φορα που το κανω νοιωθω λες και βρισκομαι στο 1999 τοτε που ημουν ενας μικρος ενηλικας

Ξεφευγω απο το δραμα του τωρα

Καπως θα πρεπει να αλλαξει αυτο

Πρωινες σκεψεις συνειδητοποιησης

Να θες να εχεις παιδι μαζι του και ερωτα με αλλον γινεται?

Δε στο ειπαν οτι αν κανεις παιδι δενεσαι αιωνια με καποιον?

Πολυ χαλασε η κοινωνια μας

Γεματη εγωιστες που θελουν τη χαρα να βλεπουν ψυχουλες στην κουνια τους να τους γελουν

Αλλα θελουν να εχουν και τον ερωτα στα ποδια τους

Πολλα θελουν

Διαλεξε

Η το αεναο κυνηγι του πραγματικου ερωτα που μπορει να μην εμφανιστει και ποτε

Η

Μια συμφωνια συνυπαρξης με σκοπο τη δημιουργια οικογενειας

Αν μπορει να ειναι και τα δυο?

Φυσικα και μπορει για τους λιγους και τυχερους!

Οσοι χωρισαν κι εχουν παιδια απο προηγουμενο γαμο?

Τι γινεται με αυτους?

Απαγορευεται ο ερωτας στη ζωη τους?

Οχι.

Αλλα ειναι ακομη πιο δυσκολος.Πιο πολλα εμποδια.

Οταν μιλαμε για σχεση μιας χωρισμενης με παιδι με καποιον που δεν εχει παιδι και ειναι ελευθερος τελειως τα πραγματα ειναι πολυ δυσκολα.

Κατανοηση σχεδον μηδεν.

Ιδανικα θα ηταν να ηταν και ο ανδρας χωρισμενος με παιδια.

Ετσι θα ενοιωθε καλυτερα την κατασταση.

Μεγαλυτερη κατανοηση.

Περισσοτερο ευκολο να γεννηθει αγαπη.

Ο ερωτας ειναι αλλη ιστορια.

Γενικα οι σχεσεις αυτες ειναι παντα ποο δυσκολες.

Πολλες φορες στη ζωη μου απερριψα μια χωρισμενη με παιδι.

Γιατι αυτη η γυναικα σε θελει και ως εραστη και ως "πατερα"  ενος παιδιου που δεν ειναι δικο σου.

Ακουσμα ωραιο ροκια κλασσικη

Μπηκα στο μαγαζι και γεμισα τ αυτια μου ηχους

Βοτκα με παγο το λαρυγγι

Μοναχικος καβαλαρης στη μεση της νυχτας

Στην υγεια μου

Ψάθα που δεν στρώθηκε ποτέ

Που δεν χαιδεψε ποτε της τη ζεστη αμμο

Που δεν χαζεψε τ αστερια

Σχέδια που ναυάγησαν

Σχεδία που δεν ταξίδεψε ποτέ

Κάτι κάνω πολύ λάθος

Αλλά γυρεύω ένα παυσίπονο να ανακουφιστώ

Προσπαθώ να αποφύγω τη βουτιά

Εκείνη που με έκανε το χειρότερο μαθητη καποτε στο σχολειο 

Που παραλίγο να μην τελειωσω τις σπουδες μου

Που τωρα εγινα αδιαφορος στη δουλεια και πίνω

Βυθισμένος σε μια θλίψη

Πεταμένο και ξεχαρβαλωμένο αρκουδάκι που δεν άκουσε ουτε ενα ευχαριστω για τις καλες του πραξεις

Πεταχτηκε στη σκονη της ληθης

Αόρατος άνθρωπος

Κι αυτη η ψαθα παραμενει τυλιγμενη στο πορτ παγκαζ

Ηταν να ανοιξει για γιορτη

Δεν ανοιξε ποτε

Ιδρώτας.Κρίση με πόνο.

Ξάπλα στον καναπέ.

Υποφέρω καίγοντας χάρτινα όνειρα και σβήνοντάς τα πάνω μου

Μα γιατί να είναι η ευτυχία ασύλληπτη?

Γιατί κάνω να την πιάσω και φεύγει?

Υπομονή.Θα περάσει κι αυτό

Ειναι απαίσιο

Μου κλείνει την ανάσα

Μου σφίγγει την κοιλιά

Θέλω να το σταματήσω

Ζητά κι αυτο το χρονο του να φυγει

Πρέπει πρώτα να κατασπαράξει την ευτυχία από την καρδιά και όλο το γέλιο απο τα χειλη

Τοτε θα φυγει να μ αφησει εκει αδειο...

Σκληρη ζωη

Καταρα μου

Αρχικά ένα ταξίδι στους αιθέρες  κάνει την καρδιά να χαμογελά από ευτυχία...

Η απότομη προσγείωση είναι σαν να την κόβει καυτό αστάλι

Πως πονάει

Ωφέλιμο μαρτύριο όμως

Γιατί οι μάχες κερδίζονται όταν εχεις καλύτερη ισορροπία...

Όταν πατάς έδαφος όχι όταν κρέμεσαι από κλωστές και πετάς...

Κόψε τις κλωστές...πέσε...κούνα τα φτερά σου...

Κι απογειώσου ξανά απο το χωμα...με δικα σου φτερα...

Κρύφτηκε στη γωνιά του το άγριο σαρκοφάγο

Να γλύψει τις πληγές του

Άγριο σε όψη δεν αφήνει να πλησιάσει κανεις

Αφήστε το ήσυχο,υποφέρει...

Βγάζει ένα ήχο παράξενο...που μοιάζει με κλάμμα κουταβιού...

Ετσι ειναι...η άγρια ζωή...

Μαύρο πρόσωπο κόκκινη ματιά...

Καυτό σαν κόλαση δάκρυ...για τον παράδεισο που χάθηκε

Για την ευκαιρία του λύκου να ημερέψει

Ξέρω ότι θες να απογειωθείς

Γνωρίζω δεν είσαι διπλωμάτης 

Ο πιο κακός χειριστής

Τόσο κοντά στον παράδεισο κι όμως τόσο μακριά

Μην ποντάρεις τα λεφτά της καρδιάς σου σε τράπεζα που καν δεν έχεις λογαριασμό

Δεν πειράζει.

Η μάχη δίνεται με τον καλύτερο τρόπο

Ξέρω...πόσο ανάγκη έχεις από ένα καλό λόγο και από μια καλή πράξη απο τον κατάλληλο άνθρωπο

Μην βυθίσεις κι αυτή τη φορά το χάρτινό μου καραβάκι Θεε μου σε παρακαλώ

Μη με αφήσεις να χρειαστεί να γίνω ξανά δυνατός και φιλόσοφος

Άσε το χάρτινό μου όνειρο να λάμψει,να πάρει φωτιά

Να πιστέψω κι εγω πως κάπου κάπου η ζωη γινεται ωραια.

Ένοιωσα αυτό το σφίξιμο στην καρδιά

Χτύπησε συναγερμός

Το χαρτί μουλιάζει

Τα γράμματα αρχίζουν να ξεθωριάζουν...

Όχι σε παρακαλώ...Όχι ξανά...

Μη με προσγειώνεις...μη με βυθίσεις.

Ξέρω δεν είναι στο χέρι μου.

Τρομακτικό.

Μισής ώρας προετοιμασία.

Γκρεμίζω τους ναούς της χαρας μου...εκεινους που σε λατρεψα χωρις να σε γνωριζω.

Μισή ώρα σιγή για να μιλήσω μαζί σου μαύρη σελίδα που αποτυπώνεις τις λευκές συλλαβές τις σκέψης μου

Μισή ώρα να μάθω να ζω χωρίς παράδεισο.

Μισή ώρα για να δω τη συνέχεια της ταινίας σε μια αδειανή αίθουσα προβολής

Απογοήτευση.Πόνος.Η φωνή της λογικής προσπαθεί να με εμψυχώσει φωνάζοντας με πυγμή.

Οχι δεν ειναι τοσο ο παραδεισος που εχασα.

Αλλα πως θα προσεγγισω ενα βημα πιο κοντα στο θανατο με πολυ βαρετο και φλατ τροπο 

Εναν αγγελο συντροφια μεχρι να πεθανω

Η κολαση της μοναξιας περιμενοντας την εκτελεση μου σε δωματιο θανατοποινιτη...ασηκωτη σαν ιδεα.. 

Μιση ωρα σιγη ν ακουστουν οι σκεψεις και οι ευχες μου

Μη μου βυθιζετε το χαρτινο μου καραβακι

Εγραψα εκει την ευτυχια μου

Καλημερα

Πως μπορείς να μη νοιώθεις σα τη μύγα μες το γάλα όταν είσαι lonely ranger που βολτάρεις μες τη νύχτα για ποτό?

Στάση σε κυριλέ περιοχή των βορείων προαστείων

40 ευρώ στην τσέπη μου

Και την ψυχή στο στόμα

Ένα ποτάκι θα το πιώ

Πρώτο μαγαζί με πόρτα

-πως μπορώ να βοηθήσω κυριε?

-θελω να ξερω σε 20 λεπτα που θα ερθει η συνοδος μου,αν θα υπαρχει τραπεζι για 2...

-παρακαλω κυριε ακολουθηστε με

-καλος κοσμος ωραια κοριτσια,αλλα δεν ειχε ελευθερια κινησεων ο χωρος.Ξενερωσα.Πολυ formal.

Εφυγα.

Σ αλλο μαγαζι παλι υποδοχη.Μια ψηλη κοπελα με ρωτησε αν μπορει να βοηθησει.

"Ψαχνω την παρεα μου" ειπα ο αλητης.Ποιά παρέα...κανείς δεν ακολουθεί την τρελή μου πορεία και τα σκοτάδια μου

Όχι,δεν είχα βγει για ν ακούσω καλή μουσική.Ούτε να περάσω όμορφα με τους φίλους μου.

Τσάρκαρα για να ικανοποιήσω τις διαταγές της ακόρεστης σάρκας που στην ηλικία που είμαι...πρέπει να ικανοποιήσω για να κάνω ευχάριστη τη  πορεία προς το βέβαιο θάνατο.

Βγαίνω έξω και βλέπω μια παρέα με 2 τύπισσες.Η μια εξ αυτών με.ωραία πόδια που τα έδειχνε απλόχερα στον κόσμο και σκυλόφατσα.

Ωραία.Ο στόχος μου.

Έκανα ένα κύκλο γύρω απο το θήραμα όπως κάνει ο καρχαρίας και κάθε αρπαχτικό της φύσης πριν επιτεθεί.Παράλληλα έκανα γνωστή την παρουσία μου στα άλλα αρπαχτικά τριγύρω και έδειξα με τη στάση μου έτοιμος για να.διεκδικήσω το γευμα μου.Το κυρίαρχο αρσενικό

Μια φλωροπαρεα αλλων ανδρων τις ειχε απεναντι και δεν εκανε κινηση.

Οπως πλησιαζα κι ημουν ετοιμος να ανοιξω τα σαγονια μου...αποχωρησαν...

Τις ακολουθησα με το αιμοβόρο μου ένστικτο που δε με άφηνε να ησυχάσω

Περπάτησαν μέσα απο κατι στενα...

Κι εκεί που είπα από μέσα μου

"Οχι ρε πούστη πάλι στα κυριλέ με.πάνε"

Βρέθηκα σε ένα πανδαιμόνιο 3 μπαρ μαζι με.ελευθερια να παρεις ποτο,να κινηθείς στο χώρο και να μη συναντήσεις έλεγχο.

Τέλεια.Έπιασα μια γωνία να έχω οπτική επαφή μαζί τους.

Πάντα περιμένω 15 λεπτά πριν επιτεθώ.Πάντα.

Συλλέγω πολύτιμες πληροφορίες για το χαρακτήρα τους απο τις κινησεις των χεριων και των χειλιων τους.

Επεξεργαζομαι το περιβάλλον γύρω τους.

Κλεψύδρα που μου δίνει χρόνο το ποτο τους.

Οσο εχουν ακομη γεματο ποτηρι δεν βιαζομαι.Εχω χρονο.

Καποιος πλησιασε την παρεα των δυο κοριτσιων.Εκατσε μαζι τους.Ξεκινησαν τη φλυαρια και τα σελφις.

Μαλακιες.Ξενερωσα.

Αλλαξα ποστο.Εκανα δυο και τρεις και τεσσερις φορες τον κυκλο.του μαγαζιου.

Μια τυπισσα.μου χαμογελουσε και.με κοιταζε στα ματια.

Ειχε ομως αγορι.Παλι ξενερωσα.Η τυπισσα αυτη παιζει διπλο ταμπλο.Θα θελα ενα καθαρο στοχο.Δεν μου εφταιγε σε τιποτα το παληκαρι.

Περιεργο που ειχα μια διαυγεια ηθους.

Ηταν αραγε ηθος η γνωση οτι ο στοχος που συνοδευεται ειναι παντα ενα level παραπανω σε δυσκολια ακομη κι αν σε φλερταρει με.τα ματια?

Ηταν αραγε οτι οταν η τυπισσα σηκωθηκε ορθια ηταν 1 50 με τα χερια στην αναταση?

Συνεχισα τις βολτες μου στο μπαρ

Την προσοχη μου κερδισε μια μελαχροινη με ανοιχτα ματια και λευκη μινι φουστα

Την προσεγγισα.

"Συγγνωμη για την ενοχληση και που διακοπτω τη συζητηση με τη φιλη σου...αλλα εισαι η πιο ομορφη απ ολες εδω μεσα και εκει εξω"

Χαμογελα...συστασεις...συζητηση

Αεροσυνοδος στο επαγγελμα.

Της ειπα "κι εγω ασχολουμαι με προσγειωσεις"

Αληθεια? Μου λεει

Ναι της απανταω...προσγειωνω πελαργους με.μωρακια σε αγκαλιες μαμαδων 

Ωραια συζητηση

Ειδα με την ακρη του ματιου τη φιλη της να δυσανασχετει

Θελησα να ειμαι τζεντλ μαν και ηταν λαθος

Αποχωρησα αφηνωντας τον αριθμο μου

"Αν δεν σε ξαναδω ευχαριστω που ομορφυνες τη νυχτα μου.Αν σε ξαναδω τιμη μου"

Τι ξενερωτος που ημουν.

Τελος παντων.

Αποχωρησα.

Δεν θα παρει τηλεφωνο.Ηθελε κι αλλο ψησιμο το θηραμα.

Το επιασα στα σαγονια μου και το ξαναφησα ελευθερο.

Ηταν μια ωραια βραδια παντως.

Μετα μπηκα στο αμαξι και πατησα φουλ τα γκαζια.Βρεθηκα στο κεντρο.Περπατησα διπλα σε ανθρωπους του περιθωριου και θαυμασα τη γευση της νυχτας να στολιζει τους δρομους της πολης.

-όχι,εδώ δεν ''κάνουμε'' λογοτεχνία.

Εδώ δε μας ενδιαφέρει η συνέπεια και η συνοχή

δεν φροντίζουμε το λόγο μας να είναι ολόσωστος

δεν αξυμνούμε τα κοινώς αποδεκτά ως όμορφα

Δεν ομιλούμε με ηθος.

Γράφουμε από τα βάθη της ψυχής λέξεις και φράσεις που θα μπορούσαν να κοστίσουν πολλά αν ο συγραφέας είχε τα αρχίδια να είναι τόσο αθυρόστομος στη έξω ζωη.

θα ηθελα να τα εχω.Προσπαθω να τα εχω.

Πληρώνω συνέπειες.

Άλλες φορές απλά μπαινω στην απομόνωση.

Μειώνω στο ελάχιστο τις κοινωνικές συναναστροφές και έτσι μειώνονται και οι πιθανότητες διεκδικήσεων.

-οι δύο όψεις της ζωης.

Από τη μια βιώνω το χρόνιο πόνο της ζωης η οποια θεωρω πως μοπυ εδωσε πολλα,αλλα μου πηρε και πολλα...

απο την αλλη ριχνω φαπα στον εαυτο μου και του λέω..αχαριστε...ολα ειναι καλα στη ζωη σου...σταματα να κλαις επειδη σου πεφτει το παγωτο κατω πριν το δαγκωσεις

και υστερα ο συμψηφισμος

γιατι δηλαδη θα πρεπε να εχω καποια σοβαρη απωλεια για να θρηνω?

θα πρεπε-χτυπα ξυλο-να αρρωστησω σοβαρα η να με πανε φυλακη για να τρελαινομαι?

οχι,απλα αν κατι τετοιο μου συνεβαινε θα εκτιμουσα και θα αποζητουσα την κατασταση που ειμαι τωρα

ανθρωπινη ψυχολογια φιλε...ειναι σαν ενα μπαλονι που παντα φουσκωνει με λιγο παραπανω αερα απ οσο θα μπορουσε να αντεξει...και παντα νοιωθει σκασμενη...

ενω θα μπορουσε να φουσκωσει ακομη πιο πολυ

ενταξει τι να κανουμε

δεν μπορεις να γαμησεις το ωραιο μουνι που περιμενει στο φαναρι και να φυγεις χαρουμενος κι ευτυχισμενος με ενα τσιγαρο στο στομα και τη δυστυχια οτι δεν θα την ξαναδεις

δεν μπορεις να εχεις τον κολλητο σου οποτε τον θες για να μοιραστεις μαζι του πραγματα.

Τωρα νοιωθω μονος,τωρα εχω αναγκη απο λιγο γελιο να χρωματισει ομορφα το απογευμα μου πινωντας μια καφεδαρα με τον κολλητο μου...

αλλα δε γινεται.Δεν μπορει η δε το σηκωνει

Μονος βολταρωντας στα κακοφημα στεκια της ανθρωπινης εξαθλιωσης...ζητωντας γευση απο σαρκα και φλερταρωντας με το θανατο που εχει φορεσει τα καλα του και ξεγελα

20 μετρα πιο κατω πολυτισμος.φοιτητες μουσικη μεζεδακια καλος κοσμος

εισαι φαντασμα νοιωθεις παρεισακτος

παλια ησουν κι εσυ εκει σε αυτη τη φαση της ζωης σου

επελεξες το σκοταδι

-η μουσικη.διεξοδος και θεραπεια.Πιανω την κιθαρα και τη γρατσουνω.χανω το ρυθμο.η φωνη ειναι βραχνη.μοιαζω να βγαζω ροκιες απο το λαρυγγι μου ενω ειναι απλα ανεπιθυμητη ξηρασια 

ισως θα μου εκανε καλο να παιζω λιγο.Να φανταστω μελωδιες.να γραψω κανενα ηλιθιο στιχο που να μιλα για αγαπη η για ερωτα η για ηλιοβασιλεματα.

λες και μονο αυτα υπαρχουν.Τα κοινως αποδεχτα ομορφα.

οχι εδω δεν ''κανουμε'' λογοτεχνια.

Εδω αδειαζουμε τα κοπρανα της ψυχης για να ναι αυτη αναλαφρη μετα.

Στα σκαλοπάτια κάτω από το φωτισμένο δωματιάκι στη Σούτσου...

το φάντασμα ενός 18 χρονου παιδιού κρατά μια κιθάρα και τραγουδά...

τα ακομπανιαμέντα ηχούν στα σοκάκια του Γκύζη

τοι φως στο παραθυράκι παραμένει εκεί ακλόνητα αναμένο

μοναδικός ακροατής της κλεμμένης μπαλάντας της αγάπης

το δικό της φάντασμα ανοίγει την πόρτα της εισόδου...

ένα 16 χρονο γαλανομάτικο ξανθό κορίτσι

σε καθε ρεφραιν ακουμπα τρυφερα το μετωπο της στο στηθος του αγοριου κι ακουει την καρδια του...

μαζι δραπετευουν και πετουν πιασμενοι χερι χερι σε μια τρελη πτηση πανω απο τη φωτισμενη Αθήνα

Απο το χερι της κοπελας πεφτει ενα ημερολογιο που εγραφε για ενα τριανταφυλλο που ποτε δεν κοπηκε αλλα εμεινε αιωνια στον κηπο της αγαπής να ανθιζει

το πρωι σαν ηρθε...

20 χρόνια περασαν σε μια νυχτα

κι όλα έγιναν καπνος πισω απο τον γκρι της πολης