Είναι περίοδος περισυλλογής. Η αλήθεια είναι μέχρι στιγμής δεν τα έχω πάει ικανοποιητικά σε κανέναν τομέα στη ζωή μου,  φταίω όμως αφού συμπεριφέρομαι ως Χαχανούλης στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, κάνοντας δώρα πολυτελείας που αν τ’ ανοίξεις όμως από μέσα βγαίνουν νυχτερίδες κι αράχνες όπως θα έλεγε κι ο αοιδός…

Αυτά τέθηκαν επί τάπητος χτες σ’ ένα μπαράκι στον Πειραιά…

-          Γυρνάς, γυρνάς, γυρνάς…Γιατί δεν παίρνεις κι εσύ έναν δρόμο στη ζωή σου πια?

-         Και τι είμαι για να πάρω δρόμο, ο μετροπόντικας?

Ειπώθηκαν κουβέντες γεμάτες αισιοδοξία…

-         Δεν κάνεις ένα νέο ξεκίνημα μπας και επαναπροσδιορίσεις τους στόχους σου?

-         Πάλι νέο ξεκίνημα? Ούτε ο πρωινός καφές τόσα νέα ξεκινήματα!

Ειπώθηκαν κουβέντες επαγγελματικής φύσεως…

-         Πρέπει να κάνεις κάτι δικό σου…Πάντα είχες ταλέντο στο γράψιμο…

-         Το ξέρω…

-         Τι θα μπορούσες να κάνεις γι’ αυτό?

-         Να μπορούσα στα σύννεφα, να ‘χα γω βενζινάδικο!

-         Στιχουργός ε?

-         Όχι, βενζινάς…

Ειπώθηκαν κουβέντες αισθηματικού περιεχομένου…

-         Πόσες γυναίκες έχεις αγαπήσει στη ζωή σου?

-         Τέσσερις..

-         Και τις άφησες να περάσουν έτσι? Δεν έκανες τίποτα?

-         Πώς δεν έκανα…

-         Τι έκανες?

-         Καρέ της ντάμας!

Είχαμε και το κλείσιμο των φώτων το Σάββατο, όπου σώθηκε ο πλανήτης, κι από σήμερα, ήσυχοι πια όλοι συνειδησιακά, ξαναρχίσανε τις κόντρες στην παραλιακή και τα μαρσαρίσματα με τα παπάκια στην πλατεία Ελευθερίας…

Μαλακίες αδέρφια…

Μη ξεχνάτε ότι όσο πιο ψηλά ανεβάζετε τον πήχη, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχετε να περάσετε από κάτω!

Τέλος!

Το Σάββατο 28 Μαρτίου ετοιμάζονται όλοι να κλείσουνε τα φώτα να λάβουν κι αυτοί μέρος στη μέρα εξοικονόμησης ενέργειας. Εγώ πάντως αυτή τη μέρα άρχισα να τη γιορτάζω από το προηγούμενο Σάββατο. Βγήκα με μια πιτσιρίκα αλλά δεν έκανα τίποτα, ξεκινώντας μη χαλώντας καθόλου ενέργεια…

Μαζί μου κι ο Καραμανλής, ο οποίος είναι ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που αποδέχεται και σφραγίζει την ελαστική εργασία, νομιμοποιώντας τους εκβιασμούς των βιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών, βοηθώντας κι αυτός τον κόσμο της εργασίας να μη σπαταλά τόσο πολλή ενέργεια μέσα στη βδομάδα, αλλά όποτε τον χρειάζεται η εταιρεία του…

Μαζί μου και το σμήνος των ημίτρελων αστυνομικών που αντί να κάθονται να σκέφτονται τώρα αν ο άλλος έχει χαρτιά, αν φταίει ή όχι και σπαταλούν ενέργεια, βγάζουν τον πιστολάκι και τον κάνουνε τον άλλον σαλάτα του σεφ χωρίς λόγο. Ως συνέπεια όλων αυτών η κυβέρνηση, αντί να τους πει να μαζευτούν, αποφάσισε να ξαναφέρει πίσω την «εξύβριση κατά της αρχής» γιατί δε φταίει αυτός που βγάζει πιστόλι, αλλά φταίει περισσότερο ο άλλος που κουνιέται μην τον πετύχεις αφού σπαταλιέται ενέργεια έτσι, και πρώτη προτεραιότητα κι απ’ τη ζωή του καθενός έχει το περιβάλλον!

Αυτός ο υπουργός δικαιοσύνης τελικά είναι μια κωμωδία από μόνος του. Είπε το εξής: Αν βρίσεις αστυνομικό χωρίς κουκούλα δεν συλλαμβάνεσαι, αν όμως τον βρίσεις με κουκούλα, συλλαμβάνεσαι! Δηλαδή συγνώμη, όταν θα βρίζουνε τι θα πρέπει να κάνουνε δηλαδή? Να βγάζουν την κουκούλα? Και στο κάτω-κάτω ποιος του είπε να μην τους συλλάβει? Εκτός κι αν ο συγκεκριμένος συλλαμβάνει από τ’ αυτιά! Δεν εξηγείται αλλιώς…

Αλλά σκέφτηκα γιατί ο Καραμανλής επιλέγει τόσο ηλίθιους συνεργάτες. Γιατί απλά μόνο έτσι κρύβεις την ηλιθιότητα που σε δέρνει…πάλι δεν εξηγείται αλλιώς…

Ξαναγυρίζοντας στην πιτσιρίκα, η οποία κι αυτή ζει μέσα στο πνεύμα των ημερών, μου τριβότανε συνέχεια μπας και βγάλουμε τα δυο μας από την τριβή, ακόμα περισσότερη ενέργεια, αν δε γίνει κάτι μεταξύ μας τέλος πάντων , να χει ο κοσμάκης να ρουφάει άμα λάχει. Αλλά εγώ δεν ήμουνα σε φάση, καθώς από τη μία είχα γίνει βαπόρι από την τόση ενέργεια και μου ‘ρχοτανε να πλαντάξω, από την άλλη σκεφτόμουν την κατάληξη που θα ΄χε μια οποιαδήποτε κίνηση από μένα καθώς δεν ήτανε όποια κι όποια…

Μετά από λίγο, από μια περίοδο ταραχώδους σχέσης, πέντε τηλεφωνημάτων και τριών μόλις συναντήσεων θα μου ξεφούρνιζε το παραμύθι…

-         Θα ρθεις να φας στο σπίτι που θα είναι οι γονείς μου?

-         Γιατί? Τους γονείς σου θα φάω?

-         Να ρθεις να τους γνωρίσεις βρε παιδάκι μου! Θέλουν πολύ να σε γνωρίσουν!

-         Να ρθω το Σάββατο καλύτερα που είναι η μέρα εξοικονόμησης ενέργειας, να είμαστε στα σκοτεινά να με συμπαθήσουν κιόλας?

-         Τι ενέργειες κι αηδίες! Πες ότι δε θες κι ότι απλά σ’ αρέσει να γυρίζεις εδώ κι εκεί! Καλά ειλικρινά, δε θες να γνωρίσεις το περιβάλλον που ζω???

-         Δεν είναι ότι δε θέλω να το γνωρίσω! Απλά μέρες που είναι, θέλω πάνω απ’ όλα να το προστατεύσω!!!

Οικολογική συνείδηση εναντίον μικροαστισμού? Μπα...μάλλον ακόμα μία παρενέργεια...  

Το clubάκι ήταν όπως όλα τα clubάκια… Σκοτεινό τόσο πολύ, που σου χτύπαγε ο σερβιτόρος την πλάτη να σε ρωτήσει τι θα πάρεις και συ νόμιζες ότι ήρθε ο χάρος να σε πάρει. Στριμώκωλο επίσης, τόσο που πιο δύσκολο ήταν να κάνεις γύρο γύρω από τον εαυτό σου, παρά το γύρο της Αθήνας με ποδήλατο. Κι υπερβολικά κουραστικό και βαρετό…

Η παρέα στην οποία πήγαμε ήτανε πραγματικά αξιολύπητη καθώς η αναλογία ανδρών- γυναικών στην παρέα ήτανε τέτοια που αισθανόμουνα ότι βγήκα για ποτό με την ενδεκάδα της Α.Ε.Κ.. Αλλά κι αυτές οι λίγες κοπέλες που υπήρχανε στο τραπέζι το είχανε ρίξει στα γλωσσόφιλα  με τους δικούς τους στον καναπέ, τα οποία πέφτανε βροχή τόσο που νόμιζες ότι ερχότανε καταιγίδα από πάνω σου ενώ χιονόνερο με ανέμους τεσσάρων μποφόρ προβλεπόταν στα ορεινά του club..

Συνεκτιμώντας την κατάσταση αυτή με τον φίλτατο Deonta, είπαμε με μια φωνή.. «Δεν πάει άλλο..»

-         Πάμε να κάνουμε καμιά γύρα στο μαγαζί γιατί τα γλωσσόφιλα στο τραπέζι γίνονται ανεξέλεγκτα?

-         Πού να πάμε? Δε βλέπεις τι γίνεται? Λαϊκό προσκύνημα γίνεται κάτω! Πιο εύκολα έβρισκες μπιλιαρδάδικο ανοικτό στη Λωρίδα της Γάζας στους βομβαρδισμούς παρά να περπατήσεις ανάμεσα στους ζουλού!

Με τα πολλά κατεβήκαμε. Πήγαμε σε ένα σημείο όπου ανάμεσα μας κάτι φοιτητόνια προσπαθούσαν να κλέψουν τις εντυπώσεις και καμιά φοιτητριούλα κάνοντας διάφορα καραγκιοζιλίκια, χορεύοντας αλλοπρόσαλλα σα χταπόδια σε ινστιτούτο μανικιούρ που δε ξέρουν πού να απλώσουν τα πόδια τους.

Μπρος στο χάος αυτό, ψάχνεις κάπου να ακουμπήσεις το ποτό σου και την απέραντη μοναξιά σου ανάμεσα σε δυο χιλιάδες ανθρώπους. Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι όμως, κι έτσι ανέβηκε ακριβώς μπροστά μας μια χορευτριούλα με κάτι ρουχαλάκια που αυτοπροσδιορίζονταν εσώρουχα, άλλοι ίσως τα λέγανε  κούτσικα υφασματάκια, αλλά σίγουρα αν γινότανε δημοσκόπηση στο μαγαζί πάλι πρώτο θα έβγαινε το «κανένα από τα δύο».

Γυρίζοντας πίσω μας βλέπουμε έναν τυπάκο χορευτή 1.90 ο λιγότερο, γεροδεμένο σα μοσχάρι, με κάτι δερμάτινες αλυσίδες στο σώμα σαν τον Σπάρτακο, με ένα βαμμένο ξανθό μαλλί σαν της Έλενας Ακρίτα να κουνάει τον κώλο του σα να προσπαθεί να μας πείσει ότι άξιζε το Γιώτα-Πέντε που πήρε από το στρατό.

-         Πού πας μωρή κοντούλα λεμονιά?

-         Πού πας μωρή Σουλού?

-         Πού πας μωρή ναυαρχίδα του βασιλικού ναυτικού?

Ξαναγυρίσαμε στη χορευτριούλα η οποία ήτανε το κερασάκι στην τούρτα της απόγνωσης κάθε κατακαημένου πελάτη που δήθεν βγήκε να διασκεδάσει. Είμαι περήφανος που δεν πηγαίνω σε τέτοια μαγαζιά. Ήπιαμε ένα ποτό στην υγειά της, και αναχωρήσαμε έτοιμοι για νέες περιπέτειες…

Το μπαρ το ναυάγιο, πάνω δεξιά, μ' όλα τα υπονοούμενά του, αφιερωμένο στους ξενύχτηδες του τίποτα, όλου του κόσμου…

Εκεί που ‘χεις πιει το τρίτο ποτό, πας στο τέταρτο, έχεις ποτίσει και την άλλην 5-6 red bull, αυτό πίνει τι να κάνουμε, κάνεις χειρουργικές κινήσεις να φτάσεις και να αγγίξεις, εκεί το μάτι συναντά ύφασμα αδιαπέραστο και σηκώνει τα χέρια ψηλά…

-         Μη! Μη! Μη μ’ αγγίζεις!

-         Γιατί καλό μου κορίτσι? Γιατί βγήκαμε, για να ανταλλάξουμε πρεσβείες?

-         Θέλω να σε δω, να σε τσεκάρω πρώτα, να σε ελέγξω για να σε εγκρίνω!

-         Μήπως θα με εκτελωνίσεις κιόλας?

Τελικά είναι μύθος ότι οι γυναίκες που ντύνονται με ελάχιστα ρούχα όταν βγαίνουν έξω είναι εύκολες. Απλά το υπόλοιπο ύφασμα το ‘χουν διπλώσει από μέσα…

Όπως η Ολυμπιακή αεροπορία, η πιο ωραία γυναίκα του δημοσίου, πουλήθηκε και πήγε με τον πρώτο επιχειρηματία που βρήκε μπροστά της. Μπορεί να μας φέρθηκε σκουληκιάρικα μεν, τουλάχιστον όμως τώρα θα επιλέγει αυτή ποιος θα της βάζει χέρι, κι όχι 10,000,000 νταβατζήδες Έλληνες όπου οι μισοί πηγαινοέρχονταν τσάμπα…(γιατί πάντα εγώ να ‘μαι στους άλλους μισούς?)

Τουλάχιστον τώρα, όπως μας είπανε δηλαδή, δε θα πληρώνουμε πια ένα σωρό πρόστιμα στην Ευρώπη και θα γίνουμε πλουσιότεροι (χαχαχα εδώ γελάνε). Και θα μπορεί ο κάθε οικογενειάρχης να πάει το παιδί του στην αγαπημένη του ομάδα και να του αγοράσει ο,τι εκείνο θέλει…πχ, στην boutique του Ολυμπιακού…

-         Θα θελα μια φανέλα του Ολυμπιακού παρακαλώ δεσποινίς για το παιδάκι μου…

-         Βεβαίως κύριε, του Ολυμπιακού! Τι φανέλα ακριβώς θα θέλατε? Παίχτη ή διαιτητή?

              

2009- ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ (ΣΤΗ ΜΠΑΝΙΕΡΑ ΔΥΟ-ΔΥΟ)

Το 2009 μου φαίνεται είναι όλο συνομωσίες και δεν είναι τυχαίο αυτό. Είναι η χρονιά του αρουραίου κατά το κινέζικο ωροσκόπιο κι αυτό αυτόματα φέρνει κάποια πράγματα…

α) Το 2009 θα ναι βρώμικο. Φυσικά για το συμπέρασμα αυτό λαμβάνονται υπόψιν μόνο οι σπιτικοί αρουραίοι (ή αρουραίοι από σπίτι), καθώς αυτοί των υπονόμων πλένονται κάθε μέρα θέλουν δε θέλουν απ’ τα νερά που τρέχουν, και γι’ αυτό θεωρούνται και «περιθωριακοί» στην πιάτσα τους, καθώς ο αστός αρουραίος ακολουθεί συνήθως πιστά την παράδοσή του που τον θέλει βρώμικο και χλεμπονιάρη.

β) Το 2009 θα ναι γεμάτο εκπλήξεις. Πως εκεί που έχεις αράξει καλά-καλά και βλέπεις στο ALTER το Σάββατο πρωί τα στρουμφάκια να τραγουδούν μέχρι Καζαντζίδη, πίσω στο έπιπλο της τηλεόρασης που έχεις να καθαρίσεις από το Ευρωμπάσκετ του ’87 να σου ξεπετάγεται ένας αρουραίος όλο γλύκα και να σου μασάει την κουρτίνα? Έτσι θα ‘ρθουν κι οι εκπλήξεις του ’09! Φυσικά η αντιμετώπισή του έχει σχέση ανάλογα με το είδος που ‘χεις να κάνεις. Αν είναι αστός αρουραίος θα δυσκολευτείς γιατί στους παραδοσιακούς αρουραίους η επίσκεψη δεν κρατάει πάνω από πέντε δευτερόλεπτα, είναι τσίπηδες κι εξαφανίζονται. Αν είναι όμως περιθωριακός μπορείς να τον εντοπίσεις ευκολότερα, καθώς λόγω της ειδικής σχέσης του με το νερό μάλλον η επόμενη κίνησή του αν δεν πάει να πλύνει τα χέρια του, θα ‘ναι να πάει να ανοίξει το θερμοσίφωνα.

2009-ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ (ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΠΑΤΑΤΑ ΜΠΛΟΥΜ)

Το 2009 μπήκε με την όπισθεν για μένα σ’ όλα τα ζητήματα και έτσι μου ‘ρχεται να αποδράσω από τα εγκόσμια, ή καλύτερα να εξατμιστώ! Αλλά με την γκαντεμιά που με δέρνει και να εξατμιστώ ακόμα, δεν τη γλιτώνω θα τη φάω στο κεφάλι, σίγουρα θα βρω απορροφητήρα!

Η μάνα μου μού είπε πώς η τραγικότητα κι η ανασβολιά που χαρακτηρίζει τις πράξεις μου σε συνδυασμό με την προσπάθεια παλιννόστησης του παλιού κακού εαυτού μου που με πείσμα παλεύει να ξαναβγεί στην επιφάνεια για να τρομάξει τον κοσμάκη, βάζει τη θηλιά στο λαιμό μου και κάθε μέρα όλη αυτή η μάχη που γίνεται μέσα μου τη σφίγγει περισσότερο. Και δε με νοιάζει να πεθάνω εφόσον φταίω κι έχω κάνει τόσα, απλά θέλω να ξέρω το λόγο, σα γνήσιο παλληκάρι που είναι περήφανο ότι για κάποιο λόγο τέλος πάντων αφήνει τα εγκόσμια! (Τι θα πει ανασβολιά ρε παιδιά???)

Ούτε ο Κούρκουλος στο "Κατηγορώ τους ανθρώπους" τέτοια ακαταλαβίστικα....πφφφ..Ήταν και πρώτη μούρη τότε, άντε να πάρεις δίκη που λέει ο λόγος...

 Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και η έφεση...

Σκέφτεσαι, κανονίζεις, ταξιδεύεις ολόκληρη νύχτα, για να σου ‘ρθει ο μαλάκας ο πυρετός να σε κρεβατώσει με 38 και μισό και να γυρίσεις πίσω στον Πειραιά σα βρεγμένη γάτα, με μοναδική ανάμνηση από τις διακοπές στην Κρήτη τα χελωνονιντζάκια στο σταρ.

Αλλά η Κρήτη απ’ ο,τι φαίνεται είναι μέρος τιμωρίας για όσους προσπαθήσουν να το εκμεταλλευτούν κι εγώ πήγα μ’ αυτές με τις προθέσεις.

Όπως έκανε και στον Κρόνο που ήξερε αυτός ότι όποιο παιδί του γεννηθεί θα του ‘παιρνε την εξουσία κι έτσι τα ‘τρωγε. Αλλά η σύζυγός του η Ρέα, δε μπορούσε να το αντέξει αυτό, βλέποντας κιόλας τη χοληστερίνη του να χει φτάσει στο 566 κι έτσι αποφάσισε το τελευταίο παιδί, το Δία, να το σώσει και πήγε στην Κρήτη, στο όρος Δίκτη να το γεννήσει κρυφά…

-         Πού πας μωρή γυναίκα?

-         Πετάγομαι στο Μιλάνο να παρακολουθήσω την επίδειξη μόδας του σχεδιαστή Γανυμήδη!

-         Να πας! Θεά ο Γανυμήδης!

Αλλά κάποιος του σφύριξε το στόρι κι αφού έμαθε τα καθέκαστα πίεσε τη Ρέα να του πει που κρύβει το μυξιάρικο. Αυτή τον κατέβασε στην Κρήτη και του ‘δειξε έναν βράχο, δήθεν ότι ήταν το παιδί μεταμορφωμένο..!

-         Πως σου ‘ρθε μωρή να το κάνεις βράχο το παιδί?

-         Για να είναι σταθερό και δυνατό σαν κι εσένα μάτια μου…

-         Δηλαδή αν ήθελες να γίνει γνωστό και διάσημο σε τι θα το μεταμόρφωνες? Σε Ψινάκη? Ή σε Αλίκη?

Καταβροχθίζει το βράχο ο απονήρευτος Κρόνος και κάνει πέτρα στα νεφρά, ενώ η Αμάλθεια βύζαινε το Δία κάπου παραπέρα που γέλαγε με τις ανοησίες του γέρου του.

Μεγαλώνοντας ο Δίας, σα γνήσιο Κρητικόπουλο, έκανε όλο καφρίλες. Έτσι με μια παρέα μαυροπουκαμισάδες πίνανε ρακές και πάνω στο γλέντι άρχισαν τις κουζουλάδες. Γυαλίζει στο Δία ένα γκομενάκι, μεταμορφώνεται σε ταύρο και αρπάζει την Ευρώπη, κορίτσι-φυστίκι, της αλλάζει το ταμ-τιριρίμ και γίνεται της Ευρωπαικής ένωσης το κάγκελο!

Βλέποντας αυτά η Ήρα, ούτε να τον κοιτάξει τον μπήχτουλα του κερατά. Αλλά του Δία  του ‘χε γυαλίσει κι αυτό το γκομενάκι, όχι τίποτ’ άλλο αλλά επειδή την είχε δει θεά.

Έτσι μεταμορφώνεται σε κούκο ξέροντας καλά ότι οι γυναίκες είναι ικανές να σπαταλήσουν την πολύτιμη τρυφερότητά τους, στα πιο άχρηστα πράγματα. Έτσι η Ήρα παίρνει τον κούκο και τον βάζει στο στήθος της. Άλλο που δεν ήθελε ο Δίας ο οποίος άρχιζε να φτερουγίζει από χαρά. Αλλά του φάνηκε πολύ αδερφίστικο αυτό το σκηνικό κι έτσι μεταμορφώνεται ξανά σε πρόγονο του Ξυλούρη κι η Ήρα τραγούδησε όπως λεν οι πηγές, το Αγρίμια κι αγριμάκια μου ανάποδα.

Αποτέλεσμα είναι να γίνει νόμιμη σύζυγος του κάνοντας του δυο παιδιά, την Ήβη και την Αθηνά, κι ένα μαλακισμένο, τον Ήφαιστο.

Μετά ήρθε η Τιτανομαχία κι η ενθρόνιση του ως βασιλιά των θεών. Σ’ άλλο επεισόδιο. Προς το παρόν παρομοιάζομαι με τον Κρόνο για την Κρήτη που χάσα….