Κάποτε είχα διαβάσει έναν βιβλίο με τίτλο «ο Θεός των μικρών πραγμάτων», να λοιπόν ένας τίτλος που με εκφράζει.

Πράγματα μικρά όπως μια βόλτα στη γειτονιά σου, ένα καφέ με έναν φίλο, ένα παιχνίδι μπάσκετ και... εντάξει αν συνεχίσω έτσι σε στυλ μελό θα σιχαθώ τον εαυτό μου οπότε ας το πάρω αλλιώς. 

Υπάρχουν στοιχεία στην καθημερινότητα μας που τα θεωρούμε δεδομένα όπως η υγεία, οι προσωπικές σχέσεις και το μέρος όπου μένουμε. Πολλές φορές μάλιστα (εξαιρώντας την υγεία) τα βαριόμαστε, μπουχτίζουμε, τσαντιζόμαστε με δαύτα και ακόμη-ακόμη τα απορρίπτουμε.

Ίσα-ίσα όμως για να ανακαλύψουμε πως τελικά ήταν ουσιώδη στοιχεία που έδιναν αξία και γεύση στη ζωή μας και πολύ απλά αγνοούσαμε τη δυναμική τους. 

Και να μη μιλάω μόνο γενικά αλλά και ειδικά, εγώ ας πούμε πηγαίνοντας σε ένα μικρό νησί για να μείνω, άλλα περίμενα ότι θα μου λείψουν στην αρχή και άλλα μου έλειψαν στην πορεία.

Δε μου έλειψε φερ’ειπείν η νύχτα της Αθήνας, γιατί αυτή στο νησί με τα αστέρια να καθρεπτίζονται στον νυχτερινό ουρανό, αλλά και την καλή παρέα μου φάνηκε μη πω και καλύτερη. Αντίθετα και κοίτα να δεις φίλε μου περίεργα πράγματα, μου έλειψε η μέρα της Αθήνας με την κίνηση το αδιάκοπο πηγαινε-έλα, το σαματά και την ανωνυμία (διαστροφικό δε λέω αλλά έτσι είναι).

Ούτε και μου έλειψε η αθηναϊκή γυναικεία παρουσία και οι προοπτικές που αυτή προκαλεί (το λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ και δεν ξέρω αν γίνεται κατανοητό, political correct μια φορά είναι), αλλά 2-3 μυστήριοι τους οποίους θεωρώ φίλους και συντρόφους γκαρδιακούς στην φραπεδοφιλοσοφία (εντάξει αγγίζει τα όρια του παρεξηγήσιμου αλλά αφενός και εν τη νήσω υπάρχουν προοπτικές-άσχετο αν αποδειχτούν φρούδες-αφετέρου κονέ κάνεις εύκολα, φίλους κάνεις;) 

Καλά-καλά εδώ δε μου έλειψε το σπίτι μου ολόκληρο, μια και στο νησί μένω επιτέλους μόνος και ανεξάρτητος, που δεν είχα μείνει από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Κέρκυρα. Όσο μου έλειψε το δωμάτιο μου, το κρεβάτι μου και κάποια ευτελή μικροπράγματα όπως τα βιβλία μου, τα περιοδικά μου και τα CDια μου και εντάξει κάποια από αυτά θα τα πάω κάτω, το δωμάτιο κομμάτι δύσκολο(φλώρικοοοοο).

Στην τελική μπορεί απλά να μου λείπει η αίσθηση του οικείου, του γνώριμου και του αγαπητού σε αντίθεση με το ανοίκειο, το άγνωστο και το ξένο που κάθε μετακόμιση σε μακρινό μέρος μπορεί να προκαλέσει.

Όπως και να’χει ζωή σημαίνει αλλαγή θέλεις δε θέλεις και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το παλεύεις η όποια αλλαγή να είναι προς το καλύτερο.