Πάντα τα Χριστούγεννα, την ημέρα που Εκείνος ήρθε στη γη, για να σωθούμε εμείς, για να γίνει το ανίκητο παράδειγμά μας στην αλήθεια της Αγάπης, ανοίγω το καπάκι της καρδιάς μου και παρακαλώ να γεμίσει με αγάπη, να γεμίσει μέχρι απάνω, να ξεχειλίσει... να μπορώ να φέρομαι όπως θέλω να μου φέρονται, να μην κακοκαρδίζομαι με αυτούς που δεν ξέρουν να κάνουν αλλιώς, να μη στεναχωριέμαι με το κακό, αλλά να το κατανοώ, να χαμογελώ με πραότητα και να προχωρώ.  Και μέσα σε όλα αυτά, ο έρωτας και η έλλειψή του κάνουν τη δική τους "γύρα" στη σκέψη μου.

Και σήμερα η σκέψη μου γύρισε σε άλλους ανθρώπους, σε αυτούς που με θυμήθηκαν, αλλά εγώ δεν έχω προσέξει. Με θυμούνται με μία συνέπεια που με εκπλήσσει, με μία προσοχή που νιώθω ότι δε μου αξίζει, με μία προσμονή να μπουν στη ζωή μου που με προβληματίζει. Ναι, μία πράξη αγάπης είναι αυτή η θύμηση και, ως τέτοια, μου δίνει μία κάποια χαρά, με κολακεύει ίσως, αλλά δε μου δίνει τη χαρά που θα μου έδινε αν προερχόταν από κάποιον στη ζωή και τη σκέψη μου σημαντικό... Να' ναι, άραγε, αχαριστία αυτή η μη εκτίμηση της αγάπης, απ΄όπου κι αν λαμβάνεται;