Δεν κατάφερα να τηρήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου (ότι δε θα μιλήσω σε κανέναν άσχημα για τη "γνωστή"συνάδελφο που δεν τηρει το λόγο της και σε "ρίχνει"), την οποία είδα πάλι σήμερα, λόγω της δουλειάς που έχουμε αύριο. 

Τα βάζω με τον εαυτό μου γιατί υπήρξα τόσο αδύναμη, γιατί δεν μπορώ να συγχωρήσω, να το προσπεράσω, να μη με αγγίζει τέλος πάντων; Σιγά το πράγμα πια! Οι μισοί άνθρωποι έτσι είναι. Γιατί δίνω τόση σημασία; Γιατί να μου σκιάζει την ψυχή ακόμα; Έπεσα στην παγίδα του  κατακρίνω... 

Το χειρότερο είναι ότι οι ενοχές μου με κάνουν να πιστεύω ότι δε θα πάω καλά με την αυριανή υπόθεση (και τη μεθαυριανή, που είναι πολύ δύσκολη), γιατί δεν κατάφερα να είμαι αληθινά καλός άνθρωπος.