Τη βλέπω και ηρεμώ. Τη βλέπω κι η ψυχή μου αγαλλιάζει. Λατρεύω αυτήν και το κύριο συστατικό της σε κάθε του μορφή. Να το αγγίζω, να με αγκαλιάζει, να με ξεδιψά...  

Σήμερα κοιμήθηκα λιγότερες από 3 ώρες. Από το χτεσινό μου αυθημερόν ταξίδι έφτασα σπίτι κατά τη 1. Κι η πρωινή μου πτήση ήταν στις 7. Αδύνατο, δε, να πέσω στο κρεβάτι μου χωρίς ένα καυτό μπάνιο. Λίγο το ένα λίγο το άλλο, πάλι ο ύπνος "την πλήρωσε". Ήμουν ψιλοδιαλυμένη σήμερα. Κι εκεί που προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στην επιτήρηση, πέφτει η ματιά μου έξω από το παράθυρο. Δεν είχα ξαναμπεί σε αυτήν την αίθουσα όλο το εξάμηνο και δεν ήξερα ότι βλέπει το "θησαυρό", που σήμερα ήταν τόσο μελαγχολικά γκρίζα και κυματώδης.  

Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό ή τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει ένας ψυχαναλυτής για την περίπτωσή μου :), αλλά μόλις την είδα, ένιωσα να με κατακλύζει μία αίσθηση ευτυχίας, σχεδόν ξεκούρασης. Ο κόσμος να γυρίζει ανάποδα, εγώ, έστω και στιγμιαία, νιώθω ευτυχισμένη. 

Αυτή την ίδια ευτυχία της στιγμής που ένιωσα και την Παρασκευή πίνοντας καφέ στο Journal, ως να μην είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που ήμουν φοιτήτρια ή το Σάββατο το πρωί ξάπλα στον δερμάτινο καναπέ με αγαπημένη παρέα, καφέ και κουλουράκια ή το μεσημέρι στο Μονοπήγαδο, χαζεύοντας μικρές παιχνιδιάρικες νυφάδες χιονιού κι απολαμβάνοντας τη θάλασσα πάλι, στο βάθος, αλλά και ζεστή συντροφιά :)  Άπληστη καθώς είμαι, νιώθω ένα παράπονο, που αυτές οι μικρές ευτυχισμένες στιγμές εναλλάσσονται και δε διαρκούν, τροφή στην ψυχή μου, για πάντα...