Από μικρή όποτε πήγαινα στην παιδική χαρά έτρεχα στην πρώτη άδια κούνια που έβρησκα μην τυχόν και προλάβει κανείς άλλος να μου την κλέψει. Τότε από πίσω μου ερχόταν βαριανασένοντας ο παππούς μου και μου έλεγε "Επιτέλους, σε πρόλαβα". Με κουνούσε και εγώ του φώναζα "πιο ψηλά πιο ψηλά να φτάσω στα αστέρια". "Τι λες, μου έλεγε, κι εγώ τι θα κάνω χωρίς εσένα;"

Σχεδόν 15 χρόνια έχουν περάσει από εκείνες τις στγμές. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες - ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Το βράδυ με παίρνει η μητέρα μου και μου λέει ότι ένα μηχανάκι χτύπησε τον παππού μου και είναι άσχημα στον νοσοκομείο. Κι άντεξες. Η καρδιά σου - που τόσες πίκρες και στεναχώριες είχε αντέξει- τα κατάφερε για δέκα μέρες. 

Κάτι τέτοιες στιγμές μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του μικρού πρίγκιπα:

"Κι εγώ γυρίζω σήμερα στον τόπο μου. Τη νύχτα θα κοιτάζεις τ'αστέρια. Είναι πολύ μικρός ο πλανήτης μου για να σου δείξω που βρίσκεται το δικό μου αστέρι. Καλύτερα έτσι. Για σένα, το αστέρι μου θα είναι μέσα στα άλλα. Έτσι, θα σου αρέσει να κοιτάς όλα τα αστέρι. Θα είναι όλα φίλοι σου. Αφού θα μένω σ'ένα από αυτά, αφού θα γελώ σ'ένα από αυτά θα είναι σαν να γελούν όλα τα αστέρια. Και όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγοριέται κανείς) θα 'σαι ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα 'σαι πάντα φίλος μου. Θα 'χεις την λαχτάρα να γελάσεις μαζί μου. Και θ'ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρό σου, έτσι δα, για την ευχαρίστηση σου... Και οι φίλοι σου θα ξαφνιάζονται να σε βλέπουν να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε θα τους λες: "Ναι, τα αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ!". Θα φαίνομαι σαν να πονώ...θα φαίνομαι σαν να πεθαίνω, μα δεν είναι αλήθεια. Το σώμα μου όμως είναι πολύ βαρύ για να το πάρω μαζί μου.Και πρέπει να φύγω. Μα θα μοιάζω με αδειανό κοχύλι...και τα αδειανά κοχύλια δε σε κάνουν να κλαίς..."

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μπόρεσα να χονέψω πως ο μικρός πρίγκιπας έπρεπε να φύγει. Κι ούτε νομίζω ότι θα το χονέψω πότε. Όμως ξέρεις κάτι; Είμαι ευτυχισμένη. Γιατί ξέρω πως αν σπρώξω την κούνια μου πολύ δυνατά θα βρεθώ κάπου ανάμεσα στα αστέρια....