Ένα τραγούδι... μία παρέα!!! Ένα καλοκαίρι που πέρασε και αφήσε αναμνήσεις μιας ζωής....

Στο άκουσμα αυτού του τραγουδιού δεν μπορώ ότι μένω ασυγκίνητη... Κάθε φορά που το ακούω μου μένει μια γλυκόπικρη αίσθηση. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι για όσα ζήσαμε ή αν πρέπει να σρεναχωριέμαι γιατί όλα σιγά σιγά τελειώνουν.

Το περσινό καλοκαίρι για μένα ήταν ένα από τα ομορφότερα. Και αυτό το οφείλω σε μια παρέα με την οποία περάσαμε από τις πιο όμορφες διακοπές που έχω περάσει ποτέ. Το παραπάνω τραγούδι μπορώ να πω πως ήταν το "soundtrack" αυτών των διακοπών. Το τραγουδούσαμε στην παραλία, στο camping, στα μαγαζιά. Και με το που γυρίσαμε από το νησί είχαμε την τύχη να το ακούσουμε live όλοι μαζί.

Όλοι αυτοί είναι οι λόγοι που ακούγοντας αυτό το τραγούδι συγκινούμε απίστευτα και με ποιάνει μια νοσταλγία από αυτές που σε ποιάνουν όταν ξέρεις ότι κάτι δεν θα ξαναγυρίσει. Και δυστηχώς αυτή είναι η αλήθεια... δεν θα ξαναγυρίσει. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να ξαναγυρίσουμε σε εκείνες τις όμορφες στιγμές. Ο λόγος; Ούτε κι εγώ ξέρω μην με ρωτήσεις. Ίσως έτσι είναι τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις.... βαριέσαι πιο εύκολα απ'ότι περιμένεις. Κάνει ο ένας την αρχή και ίσως αυτό είναι η πρώτη ρωγμή στο γυαλί. Πίστευα ότι δεν είναι ανάγκη να χαθούμε κι οι υπόλοιποι αλλά πολύ φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα έτσι θα γίνει... και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό. Απλά θα κάθομαι και θα κοιτώ το γυαλί να σπάει, να θρυμματίζεται σε χίλια δυο κομματάκια χωρίς να μπορώ να αντιδράσω.

Κι όμως, εγώ μέσα μου πάντα θα πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα. Κι αν όχι... θα έχω αυτό το καλοκαίρι - κι άλλες τόσες ωραίες στιγμές που πέρασαν- να μου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχαν αυτά τα άτομα στη ζωή μου. Και φυσικά θα έχω το τραγούδι μας... που μέτα από χρόνια θα το ακούω, θα συγκινούμε και θα αναπολώ......